Samið í svefngalsa, haha.

——————————————
Hún er þarna. Situr við gluggan. Horfir fram fyrir sig. Brosir smávegis.
Fokk fokk fokk fokk fokk fokk fokk FOOOOOKK!!!!
Af hverju þarf hún alltaf að velja það að setjast lengst í burtu?!
Af hverju þarf alltaf sama fólkið að setjast í kringum hana og bókstaflega umkringja hana, mynda virki, múr, sem er alltof breiður til þess að komast yfir hann, svo ég þarf að sætta mig við það að rykkja hausnum til hægri og stara á hana úr fjarlægð.
Og já, það lítur kjánalega út. Ekki það að mér sé ekki alveg sama, en fólkið í bekknum er nógu óþroskað til að þykja ég fyndinn þannig.
Þau myndu ekki hlæja ef þau vissu að ég væri að horfa á fullkomnun í mannsmynd;
myndu ekki flissa yfir því að hausinn á mér snýr í vitlausa átt heilu og hálfu tímana ef að þau vissu að ég væri gagntekinn af fallegustu stelpu í heimi,
þau myndu ekki kalla mig skrítinn þegar ég byrja að stynja undan sársauka á hálsinum ef að þau vissu hversu mikið ég þrái að komast nálægt henni,
og þau myndu ekki verða hrædd við mig og hætta að horfa á mig þegar gómurinn minn byrjar að glamra (fáránlegur kækur sem ég var að fá) í takt við sársaukastunurnar, ef að þau hefðu einhverntímann kynnst því að vera ástfanginn.
Ókei, kannski fullt langt gengið með að segjast vera ástfanginn af henni, en það fer ekki fjarri því. Það verður þannig einn daginn. Daginn sem að hún hugsar “hey, best að prófa að setjast einhversstaðar annarsstaðar,” og af tilviljun einni ákveður hún að setjast fyrir framan mig, og af einskærri tilviljun gleymir hún blýpennanum sínum heima og snýr sér við, horfir beint í augun á mér og biður mig með sinni silkimjúkurödd um að fá blýant í láni.
Þá, á því augnabliki, ætla ég að verða tilbúinn! Verð reiðubúinn; búinn að setja upp kynþokkafulla svipinn, held augnsambandi við hana á meðan ég fer með höndina ofan í pennaveskið, dreg upp fullkomlega yddaðan blýant, lyfti augabrúnunum létt, læt hann í hönd hennar og segi ómótstæðilegri röddu; ,,Lítið mál, lítið mál.”
Þá mun hún kikna í hnjánum – blotna jafnvel örlítið, draga mig nær sér og hvísla með sinni kynþokkafullu röddu: ,,Takk, hittu mig eftir skóla.”
Á sama tíma finn ég að hún setur bréfmiða í hönd mína, blikkar mig létt og snýr sér svo við með blýantinn og heldur áfram að læra. Þegar ég opna bréfmiðan sé ég að það er símanúmerið hennar og henni fylgir einhver kinky og dirty setning sem ég verð NÆSTUM blýstífur við að lesa, en næ að halda aftur af mér, og síðan líður tíminn og í lok hans snýr hún sér að mér og…
Æji, Guð! Bara ef að lífið yrði fullkomið og lauflétt, bara einn dag; bara ef ég yrði svona heppinn í einn dag. Gæti glaður og stoltur dáið eftir það!
Þá hringir bjallan.
Í 10 ár var það fallegsta hljóðið sem ég heyrði, klingjandi hljóð frelsisins. Fylltist lífsgleði í hvert sinn sem að hún hringdi mann úr tíma. En ekki lengur.
Núna þýðir hún að ég þarf að rykkja hálsinum á sársaukafullan hátt í rétta átt, sjúga oftast upp í nefið, ganga frá skóladótinu og fara fram og burt frá henni, næstu 15 mínúturnar eða svo.
Þegar ég gegn fram á gang er hún horfin burt. Að vísu veit ég alveg hvert hún er farin, út að reykja. Er búinn að íhuga að gerast reykingarmaður, bara til þess að geta farið út í sígó með henni reglulega yfir daginn, en það er ekki að fara að gerast. Þó ég vildi það, þá get ég ekki breytt mér fyrir stelpu. Hún er þegar allt kemur til alls bara stelpa. Fallegasta stelpa í heimi. Með fullkomnasta vöxt sem til er. Yndislegur hlátur. Húmor. Góður tónlistarsmekkur.
Ég þarf bara að finna mér ástæðu til þess að byrja að tala við hana…
Frímínúturnar búnar og fólkið í bekknum að tínast aftur inn í stofuna.
Hún er ekki ennþá kominn inn, svo ég nota tækifærið og hvíli hálsinn á mér á meðan. Finn titring úr vasanum og tek símann upp og les smsið sem ég var að fá frá Gumma.
Skeita eftir skola?
Ég svara með Sure og treð síðan símanum aftur ofan í vasann. Ég lít til hægri og þá sé ég nokkuð undarlegt. Hún er ekki í sætinu, heldur er kominn einhver rauðhærður drengur í sætið. Ginger drengur beinustu leið frá piparkökulandi, klæddur í stóran WOW bol og ég sé að skólataskan hans er með mynd af dreka á, ekki ósvipað og ég átti þegar ég var sjö ára.
Fólk lítur á hann með furðusvip og nokkrar aflitðar skinkugelgjur horfa á hann með ógeðissvip og flissa. Mér stekkur ekki bros á vör; hann minnir mig óneitanlega á mig í útlit…
Geðveikt. Nú fer fólk að ruglast á mér og einhverjum ginger wownörd. Frábært!
Og síðan sný ég mér rétt á sætinu, pirraður og fúll yfir þessum nýja og þá detta úr mér allar dauðar lýs úr höfði. Það getur ekki verið…þarna er hún – beint fyrir framan mig!
Og meira en það – hún snýr að mér!
,,Get ég fengið lánaðan blýant?”
Röddin er silkimjúk. Ókei, kannski ekki eitthvað tælandi en hún er samt dáldið kinky.
Fokk. Ég var ekki tilbúinn fyrir þetta.
Ég muldra eitthvað og horfi stjarfur á hana.
,,Ha?”
Æji, shjitt. Ég er að gera mig að fífli.
Ég ræski mig og muldra það sama, en það heyrist aðeins skýrar núna.
,,Ha?” Hún fer nær mér.
Fokk, núna heldur hún að ég sé ekki talandi. Ég kyng og fer með höndina ofan í pennaveskið, dreg blýant upp úr og rétti henni, án þess að missa augnsaband.
Hún tekur við blýantnum og brosir.
,,Takk,” segir hún og snýr sér aftur að sínu borði.
,,Lítið!” næ ég að stynja upp. Vona að það hafi ekki verið of skrækt.
Ég er í losti. Átti svo enganveginn von á þessu. Hún hefði ekki getað komið mér meirra í opnar skjöldur.
,,Hey, áttu kannski yddara líka?”
Hann stífnar upp hjá mér.
Hún horfir á mig spyrjandi. Hún er svo falleg, svo fullkomin…
Ég horfi dáleiddur á hana og vona að svipurinn á mér sé sem eðlilegastur.
,,Hmm?”
Ég ranka við mér. ,,Ha, já!” hrópa ég upp yfir mig svo að helmingurinn að bekknum lítur á mig. Æji, fokk…
Ég reyni að fela skömm mína og kafa djúpt ofan í pennaveskið í leit að yddara. Að lokum finn ég hann og rétti henni.
,,Hérna,” segi ég og mér til mikillar furðu er röddin mín orðin eðlileg.
Hún tekur við honum, yddar smá stund og réttir mér hann síðan aftur.
,,Takk,” segir hún og brosir.
Ég kikna í hnjánum og brosi til baka. Fallega, fallega, fallega bros…
,,Hvað heitirðu aftur?”
Þarna! Núna er ég tilbúinn! Núna er tíminn!
,,Óskar , en þú?”
Yes! Röddin mín eðlileg, örlitlar augabrúnahreyfingar, og hún virðist ekki vera hrædd.
,,Rebekka.”
Hún brosir ennþá og færir sig örlítið til.
,,Ahh, Gyðinganafn,” segi ég með minn viskubrunn.
,,Haha, já,” svarar hún. Brosir enn.
Ég ákveð að gera tilraun til þess að sýna hversu gamansamur ég er.
,,Svo, Rebekka, áttu heima hér nálægt eða ertu í útrýmingabúðunum?”
Hún hættir að brosa og horfir á mig dáldið skelfd á svip.
FOKK! Ég verð sjálfur dauðskelfdur á svip og hrópa ósjálfrátt: ,,NEI! EKKI ÞANNIG!”
,,Hvernig þá?” spyr hún. Ennþá skelfd, virðist samt ekki reið.
,,Baaahhhh,” er það eina sem kemur frá mér.
Þá snýr hún sér við og fer að læra. Burt úr draumum mínum og yfir í enskulærdóminn.
Ég grúfi andlitið á mér í borðið. Af hverju þarf ég alltaf að klúðra öllu!?
Sný mér við og stari út um gluggann.
Það er örlítil sólarglæta úti; ég sé lítil börn hlaupa skammt frá, gamlar konur með innkaupapoka hökkta með sín beygðu bök og truflandi andardrátt; ég virði fyrir mér bílana keyra framhjá og um stund dett ég ofan í vangaveltur um fólkið sem situr við stýri – nöfn þeirra, þjóðfélagsstöðu, bakgrunn, aldur og fyrri störf; ég fer að ímynda mér allar vonir þeirra og þráir og doka meiri að segja örlítið við og ímynda mér hvert þau stefna í hraðbraut lífsins…
ég er orðinn hálf klökkur í þessum tilfinningaríku hugsunum en tek þá eftir því að með sólinni fylgir glampi. Og í glampanum endurspeglast Rebekka.
FRÁBÆRT!
Ég andvarpa. Síðan fylgist ég með henni í glugganum.
Hún lærir og lærir. En allt í einu lítur hún af bókinni, teygir sig í pennaveskið og nær sér í skæri. Tekur þau varlega upp og nuddar þau undarlega.
Ég horfi í smá stund á hana handfjatla þau – EN!
Þá er sem ég fái vitrun! Alla leið að norðan frá Anitu Vestmann!
Ég flissa dálítið og ákveð að láta til skara skríða. Það er annaðhvort nú eða aldrei..
Ég pikka varlega í hana.
Fylgist með henni snúa sér við og horfa spyrjandi á mig.
,,Ehhhmmm…” ræskist/muldrast furðulega út úr mér.
Hún lyftir augabrúnunum spyrjandi.
,,Ekki vill svo skemmtilega til að þú sért tvíkynhneigð?”
Crap. Röddin mín er alltof jolly fyrir þessa spurningu.
Af svipnum hennar að dæma er það a.m.k rétt. Ég finn líka að ég er óhugnalega mikið brosandi fyrir þessa spurningu.
Mér til mikillar furðu byrjar hún allt í einu að brosa og hrisstir hausinn.
Það renna á mig tvær grímur.
,,Ég er lessa.”
Ég rek upp stór augu og frussa óvart WTF?! úr mér.
Um leið kemur bekkjarsystir okkar sem að ég man aldrei hvað heitir og kyssir hana innilega.
Mér líður eins og maginn á mér sé að snúast í hringi; fæ einhverja stórfurðulega tilfinningu þegar ég horfi á varir þeirra mætast og gómurinn á mér byrjar að glamra..
Og þá vakna ég. Heima. Á gólfinu.
Frábært.