Hún var vakandi. En hún opnaði ekki augun heldur hlustaði. Hún heyrði regnið berja rúðuna, heyrði þytinn í trjánum og vælið í vindinum. Hún heyrði umferðarniðinn í bílunum fyrir utan gluggann, og jafnvel, ef hún einbeitti sér nógu mikið þóttist hún heyra suðið í ísskápnum frammi. Hún heyrir í bíl beygja inn götuna, örugglega jeppi miðað við drunurnar í honum. Hún heyrir hann nálgast húsið sitt sem er númer 13 í götunni. Þegar bílinn er kominn að húsi númer 10 fer hann að hægja á sér. Hún vonar innilega að köttur hafi hlaupið yfir götuna eða að það sé einfaldlega hraðahindrun sem fékk hann til þess að hægja á sér. Þó að hún viti vel að það sé engin hraðahindrun fyrr en mikið seinna í götunni. En hún vonar samt.

Hún finnur hjartað sitt slá hraðar þegar hún heyrir bílinn staðnæmast í innkeyrslunni, stór dekkinn skrapa mölina. Hún rýkur upp úr hlýju rúminu og ætlar að hlaupa af stað en frýs í sporunum þegar sviminn heltekur hana. En sviminn er farinn jafn snögglega og hann kom, svo hún hleypur að glugganum. Hún reynir að opna hann en bölvar í hljóði þegar hún uppgötvar að hann er nelgdur niður. Um 30 stk af ræfilslegum nöglum standa upp úr gluggakarminum, að utan frá. Það er ekki séns að hún nái að rífa gluggann upp í tæka tíð. Hún horfir í gegnum glerið og skimar í kringum húsið og innkeyrsluna en sér hvergi bíl. Hún andvarpar af létti og hugsar með sér að þetta hafi bara verið ýmyndun. Svo heyrir hún lykilinn í skránni og hurðin er opnuð. Hún fyllist angist, hvað geri ég nú, hugsar hún. Hún endurtekur þesa spurningu aftur og aftur í hausnum á sér en finnur engin svör. Fótatakið frammi ýtir á eftir henni og það eina sem henni dettur í hug að gera er að hlaupa og vekja mömmu sína eða þykjast vera sofandi. Þar sem mamma hennar er ekki heima neyðist hún til að velja seinni kostinn. Hún skríður aftur undir sængina sem nú er orðin köld. Hún hjúfrar sig saman í kúlu vegna þess að hún veit að þannig er hún þegar hún sefur. Hún veit það því hann hefur sagt henni það og gert grín af því. Sagði hana vera eins og smábarn. Hún hataði sjálfa sig.

Hún heyrir hann róta í ísskápnum og síðan bölva og skella hurðinni þegar hann finnur ekki það sem hann er að leita af. Hún veit fyrir vissu hvað það er. Hún vonar að hann fari bara að horfa á sjónvarpið. Hún veit að þá sofnar hann alltaf. En hann kveikir ekki á sjónvarpinu heldur gengur áfram og nálgast ganginn þar sem herbergin eru. Hún vonar að hann eigi erindi á baðherbergið, sem er fyrsta herbergi gangsins. En hann ráfar fram hjá því og staðnæmist fyrir framan hjónaherbergið, hún veit að það er næst í röðinni. Hún vonar að hann ætli að fara að sofa, en það eina sem hann gerir er að fara úr skónum. Hún heyrir hann sparka þeim harkalega í vegginn. Síðan heldur hann áfram í átt að síðasta herberginu á ganginum, hennar herbergi. Hún finnur óttann læðast að sér. Hún heyrir þungann andardráttinn hans fyrir utan hurðina. Hún vonar svo mikið að hann snúi við. En hurðin er opnuð og hann gengur inn. Hún finnur óttann heltaka sig, hún klemmir aftur augun og vonar að hann trúi því að hún sé sofandi. Hann kallar nafnið hennar og hún finnur að tárin eru farin að flæða.

Hún er hætt að vona, hún veit að öll von er úti. Hann hrifsar af henni sængina og hendir henni á gólfið. Henni er verður strax kalt. Hún veit samt að hún skelfur ekki einungis af kulda. Hún opnar augun og horfist í augu við óttann holdi klæddann. Þarna stendur hann yfir henni, hún sér að hann ruggar fram og aftur eins og hann sé staddur útá sjó. Hún lokar augunum aftur og hugsar um eitthvað annað, allt er betra en þetta. Hún finnur hann skríða uppí rúm og sterk áfengis- og reykingarlyktin hellist yfir rúmið og umlykur hana. Hún er rifin úr buxunum og hún finnur hann þrýsta sér inní sig. Sársaukinn fyllir hvern krók og kima í líkama hennar. Hún reynir að hugsa um eitthvað annað en sársaukinn er svo mikill að hún getur það ekki.

Svo hún bíður. Hún bíður öldum saman, að henni finnst. Hjá henni er hver sekúnda eins og mínúta, hver mínúta eins og klukkustund og hver klukkustund eins og langur, íslenskur vetrardagur.

Hún grætur ekki lengur, hún veit að honum finnst það skemmtilegra og hún vill ekki gera honum það til geðs. Auk þess þá er hún viss um að hún geti ekki grátið mikið meira, það er eins og það sé ekkert eftir af henni. Henni finnst hún vera svo tóm.

Þegar hann er búinn með sitt segir hann ekki neitt. En hún getur næstum því heyrt hann glotta ánægður með sig. Hann býður henni góða nótt og fer síðan inn að sofa. Hún hreyfir sig ekki heldur bíður kyrr í afkárlegu stöðunni sem hann skildi hana eftir í. Ekki fyrr en hún heyrir hroturnar í honum berast gegnum vegginn. Þá stendur hún upp og lokar hurðinni varlega. Henni er litið út um gluggann og hún sér norðurljósin dansa um stjörnubjartann himininn. Hún horfir á þau með aðdáun yfir fegurð þeirra. Hún sér stjörnuhrap skjótast þvert yfir himininn. Hún óskar sér. Hún óskar þess að vera frjáls.