Jón, íslenskur raðmorðingi. Eftir Stefán Ingvar Vigfússon.
(Það er slatti af stafsetningavillum, ég kynni að meta að athugasemdir verði um söguna, en ekki villurnar.)
*
Úr kvöldfréttum ríkissjónvarpsins, 10/01//2009: “Brennt lík fannst í kjallara við hringbraut í morgun. Talið er að einstaklingurinn hafi verið myrtur, en lögreglan á höfuðborgarsvæðinu vill ekki tjá sig á þessu stigi málsins.”
Þetta er ekki Dexter. Ég er ekki góð manneskja og ég drep ekki slæmt fólk, eða ekki svo ég viti. Ég drep ekki fólk sem að lögreglan nær ekki. Ég drep fólk. Ég gæti drepið þig einn daginn. Ég drep fólk sem er auðvelt að drepa. Ég drep fullt fólk, skakkt fólk, gamalt fólk, fatlað fólk og lítil börn. Ég drep þá sem að ég get drepið. Ég er ekki Dexter! Ég er gáfaður, ég er ekki sterkur, ég er ekki aðlaðandi, ég er ekki með gellu sem lítur út eins og Julie Benz.
Ég er lágvaxinn, grannur, rauðhærður, ég er með gleraugu og ég er sköllottur, eða næstum því. Ég er ekki í sambandi. Ég vinn á bensínstöð. Ég á litla íbúð, ég á ljótan bíl, ég á ljót föt, lítið sjónvarp og lélega tölvu. Mér gengur ekki vel.
Merki um framtíðar hegðun mína komu fram þegar ég var ungur. Þegar ég varð þriggja ára fékk ég bangsa í afmælisgjöf. Þegar ég varð þriggja ára og tveggja tíma, kveikti ég í bangsanum. Þegar ég varð sjö ára fékk ég hund í afmælis gjöf. Þegar ég varð sjö ára og tveggja tíma, kveikti ég í hundinum. Þegar ég var átta ára eignaðist ég yngri bróður. Þegar ég var níu ára, kveikti ég í yngri bróður mínum. Hann dó ekki, mamma mín slökkti eldin um leið og hún sá hvað ég gerði. Fucking hóra. Næstu þrjú ár var ég hjá sálfræðing. Þegar ég var tólf ára kveikti í bíl sálfræðingsins minns, þegar hann var í honum. Seinna það kvöld fann lögreglan mig umkringand brendum kattahræum. Þegar ég var fjórtán ára var mér hleypt af BUGL. Ég átti að taka einhver lyf næsta árið. Ég var á þeim í tvær vikur, þau höfðu ekki góð áhrif á mig, þau hægðu á mér, í að drepa dýr. Þegar ég var fimtán ára hafði ég safnað nokkur hundruð pillum. Eftir jólafríið það ár gekk ég á milli kennara, sem ég hataði og setti rúmlega tíu pillur í kaff, vatn og mat hvers þeirra.
Þegar ég var átján ára var mér hleypt af BUGL aftur. Ég ætlaðu að fara heim til mín, en þegar ég kom þangað sá ég miða á gólfinu. “Við erum hrædd, við erum flutt, ekki finna okkur. LEYFÐU OKKUR AÐ LIFA. P.S. Það er samloka í ísskápnum. Kveðja mamma.” Samlokan var góð.
Næstu vikur bjó ég í húsi foreldra minna, þangað til að einhver þroskaheft fucking fjölskylda fór að krefjast þess að ég flutti út af því að þau hefðu “keypt” húsið.
Ég kveikti í foreldrunum fyrir framan börnin. Það var árið nítjánhundruð nítíu og átta.
*
Úr morgunblaðinu, 21/01/09: “Brennt líka hjúkrunarfræðings fannst í gærkvöld. Talið er að hún hafi verið myrt, en lögreglan á höfuðborgar svæðinu vill ekki tjá sig á þessu stigi málsins.”
Árið nítjánhundruð nítíu og níu var nítján ára gamall. Ég flutti til Danmerkur og hugðist byrja upp á nýtt, það gekk ekki. Árið tvöþúsund og eitt var lögreglan í Kaupmannahöfn að fara að ná mér. Ég ákvað að flytja til Íslands aftur, þú veist, til að byrja upp á nýtt. Aftur.
Ég kom aftur til Íslands tíunda september. Hefði ég bókað flugið daginn eftir, hefði ég ekki komist heim og verið handtekinn. Ég tel það vera merki að ofan: “Haltu áfram, það er engin þörf fyrir börn, eða gamalt fólk, eða aumt miðaldra fólk.” Ég brást Guð ekki.
Í janúar tvöþúsund og tvö flutti ég til Þýskalands. Þaðan til Ameríku, ótrúlegt að ég hafi komist þangað. Þaðan til Suður-Kóreu, þaðan til Norður-Kóreu. Ég diggaði Norður-Kóreu, ég diggaði Kim Jong-Il. Hann er maður að mínu skapi.
Þegar ég kom loks aftur til Íslands var það í lok ársins tvöþúsund og átta. Í desember tvöþúsund og átta. Ég flutti inn til bróður míns.
Árla morguns tíunda desember tvöþúsund og níu kláraði ég verkið sem að ég byrjaði á tuttugu árum áður. Tuttuguasta janúar tvöþúsund og níu drap ég systur mína. Ég vissi ekki einu sinni að ég ætti systur. Það er gaman að tengjast fjölskyldunni sinni aftur.
*
Af MBL.IS, 21/01/09, tveimur tímum eftir að morgunblaðið kom út: “Lögreglan á höfuðborgarsvæðinu hefur staðfest að tengsl sé á milli líkanna tveggja sem fundust á síðusu tveimur vikum.”
Já. sterk tengsl.
*
Úr DV, 31/01/09: “Annað brennt lík fannst í Reykjavík í gær kvöldi. Staðfest hefur verið að þetta sé lík heimisleysingjans, “Robba Róna” sem frægur var fyrir að gleðja börn borgarinnar með söng sínum og kynferðislegri misnotkun.”
Ég er búinn að ákveða að vera ofursvalur raðmorðingi sem að drepur með sömu aðferð á tíu daga fresti.
Það er samt farið að vera erfiðara. Fyrstu fórnarlömbin voru systkyni mín, það var auðvelt að finna þau. Robbi, var bara einhver gaur sem ég sá niðri í bæ. Ég bauð honum heim til mín. Í mat og son minn. Þegar ég var kominn í gamalt vöruhús kveikti sló ég hann í hausinn og kveikti í honum. Fyrir utan valkvíðan hef ég áhyggjur af fjárhagsstöðu minni. Bensín er ekki ódýrt og ég eyði sextíu auka lítrum á mánuði. Ég nota tuttugu lítra á mann, ef að ég ætla að gera þetta, þá geri ég þetta vel. Það sagði mamma mín mér alltaf. Kannski get ég drepið hana. Shit, ég hefði átt að spyrja bróður minn hvar hún á heima áður en að ég drap hann. Núna veit ég hvernig eftirsjá er.
*
Úr kvöldfréttum Stöðvar tvö, 09/02/09: “Miklar getgátur eru innan lögreglunar í dag um hver verður drepinn á morgun. Talið er líklegt að það verði annaðhvort kvennmaður á unglings aldri eða aldraður karlmaður. Lögreglan á höfuðborgarsvæðinu gaf út þessa yfirlýsingu: “Við teljum það líklegt að næsta fórnarlamb verður annaðhvort gamall karl eða unglingsstelpa, þannig að, umm, passið ykkur.” Ekki náðist samband í morðingjan til athugasemda.”
Svona á kvöldið að virka, ég fer á bar. Ég finn einhverja flotta gellu. Ég fæ að koma heim til hennar, þannig að hún heldur að ég ætli að sofa hjá henni. Þegar ég er kominn heim til hennar lem ég hana með stól og kveikji í henni.
(KLUKKUSTUND SÍÐAR) Ok, ég fann enga gellu, eða ég fann enga gellu sem að virtist hafa áhuga á mér. En lukkan var með mér, ég labbaði fram hjá húsi þar sem að party var. Ég leit innum glugganna og sá lítið eftirlaust barn. Svefnherbergið var á fyrstu hæð. Þannig að ég klifraði inn um gluggann og tók hann. Þetta er lítill strákur, ætli hann sé ekki svona, hálfs árs.
Núna er ég með hann niðri fjöru, ég þurfti að lemja hann með grjóti, hann hætti ekki að gráta! Ég klæði hann úr náttfötunum. Hann er í bleiju innanundir. Ætti ég að klæða hann úr henni líka? Nei, ég veit hvað ég geri. Ég tek bensínið, ég helli smá í augun hans, ég helli miklu á höfuðið, sérstaklega í hárið. Bíddu, það er þörf á tónlist. Það er þörf á indælli tónlist. Ímyndið ykkur að “What a wonderful world” sé að spilast. Ok, ég helli yfir bleijuna. Ég tek upp eldspýtu og Marlboro pakka. Ég er hálfgerður djammreykingarmaður, nema ég djamma ekki. Ég er drápsreykingarmaður. Ég reykji þegar ég drep, af því að enginn er svalur nema hann reykjir. Gleymið í smástund hvernig ég lít út í alvörunni. Þegar ég drep er ég ískaldur. Þegar ég drep er ég harður. Þegar ég drep er ég fucking James Dean og Cilnt Eastwood. Ok. Er það komið. Ég kveikji sígarettunni, þegar það er almennlega kviknað í henni hendi ég eldspýtunni í barnið. Það vaknar. Þetta er töff. Þarna stend ég, ég nýt einstaka íslenska veturkvöldsins í Nauthólsvíkinni. Ég horfi á barnið öskrandi, grátandi, brennandi. Ég lsný mér við. Ég það harður að ég labba í slow motion. Ég sé hóp unglinga, þau eru að koma niður, þau eru með áfengi. Þau eru að fara djamma. Þetta er fucking snilld. Barnið lifir enn, það öskrar og grætur, ekki nóg með það hafa endað líf smábarns, ég er líka að fara skemma hóp ungmenna. Segðu svo að það sé enginn Guð! Ég hleyp eins og fætur toga. Þegar ég er kominn í hæfilega fjarðlægð sný ég mér við. Ég horfi á hópinn þau eru grátandi, einn strákurinn er að vera svalur. Hann er að þykjast leita að mér. Ein stelpan er að hringja í neyðarlínuna.
Það er kominn tími til að fara.
*
Úr Morgunblaðinu, 10/02/09: “Nýjasta fórnarlamb morðingjans fannst í gærkvöldi í Nauthólsvík. Hópur ungmenna sem voru að vonast eftir saklausri orgíu á almannafæri gærkvöldi uppgvötaði lítið brennt lík, talið er það hafi verið smábarn. Morgunblaðið hefur fengið staðfestingu frá lögreglunni um að þessi morðingji sé “virklega slæmur náungi”. Lögreglan á höfuðborgar svæðinu bætir einnig við að það sé ráðlegt að fá hann til þess að passa börnin sín.
Forsæti Íslands gaf frá sér yfirlýsingu um atburðina sem hafa átt sér stað í Reykjavík undanfarnar vikur. “You ain't seen nothing yet.” Varar hann við.
Satt best að segja er ég að digga þessa umfjöllun, ég er frægur. Ég er loksins frægur. Ég ætla aldrei að hætta að drepa núna. Eini gallinn er að núna þarf ég að halda áfram að toppa mig. Ég er búinn að drepa smábarn, hvað get ég gert næst? Kannski, drep ég foreldra smábarns. Fyrir framan það. Það er frekar sjúkt, ég ætti að fá einhverskonar viðurkenningu fyrir það. Loksins veit fólk hver ég er, eða þú veist. Loksins þekkir fólk vinnuna mína. Ég er eins og listamaður. Kannski ætti ég að fara að búa til nýyrði. Já, ég geri það. Ég ætla að búa til helling af nýyrðum og láta eitt fylgja með hverju líki. Fólkið elskar mig. Þau elska mig öll. Loksins er ég elskaður. Kannski ætti ég að hringja í hóruna hana móður mína og segja henni að ég hafi staðið mig vel án hennar. Kannski ætti ég að' segja henni að ég sé morðingjinn. Já, ég ætti að gera það. Þá verður hún öfundsjúk. Já. Ég er frægur, hvað er hún? Hún barnslaus og gömul. Ómerkilega hóra.
Ef að lögreglan nær mér ætla ég að gefa út bók, og þegar ég er búinn að sitja inni ætla ég að gera mynd. Já. Ég ætla að gera mynd og ég ætla að verða leikari. Ég get ekki beðið eftir að vera handtekinn. Ég get ekki fucking beðið.
*
Úr DV, 15/02/09: “DV hefur fengið það staðfest að morðingjinn sé kennari á Akureyri. Við náðum helvítinu. Mynd og heimilsfang fylgjir ínn í blaðinu
Úr DV, 16/02/09: “Morðingjinn framdi sjálfsmorð í gærkveldi. DV staðfesti í gær morðingjinn var kennari á Akureyri, talið er að hann áttaði sig á því að leikurinn væri búinn og ákvað að taka eigið líf. Nöfn og heimilsföng barna hans fylgja.
Úr DV, 17/02/09: “DV hefur staðfest að maðurinn sem að DV staðfesti að væri morðingjinn, var ekki morðingjinn. DV vill biðja lesendur afsökunar á þessum mistökum.”
Ég er ekki kennari á Akureyri.
Ég hringdi í mömmu mína í gær. Við erum að fara að borða saman í kvöld. Ég er að pæla í að drepa hana. Já, ætli ég geri það ekki bara.
*
Á meðan allt virtist svo gott í Reykjavík voru lögreglumenn borgarinnar að vinna allan daginn, alla daga. Þeir höfðu fengið sérrfræðinga frá öllum hornum jarðarinnar.
Ekkert virtist ganga. Lögreglustjórinn var að reyna fá útivistarbann eftir klukkan tíu en borgarstjórn neitaði, þar sem að það myndi drepa skemmtiiðnaðinn. “Vonum bara að drepur bara atvinnulausa,” Sagði borgarstjórinn: “og aðra gagnsleysingja.” Lögreglustjórinn var að fá sig fullsaddan.
Hann gengur fram og sest á Guðmundi, vini sínum og samstarfsmanni. “Hversu mikil vinna heldurðu að það sé að fá morðingjann til þess að drepa borgatstjórann?” Spyr stjórinn. “Ekki það mikil, við þurfum bara að fá þá til að hittast.” Svarar Guðmundur: “Neitaði hann tillögunni um útvistarbann?” “Já.” Svarar stjórinn. “Hvað ætlum þá að gera?” Spur Guðmundur. “ Ég veit það ekki.” Svara stjórinn bugaður: “Bara leyfa honum að drepa þangað til hann verður þreyttur á því.” Þeir sitja þögulir í smá stund. “Hvað með ferðabann?” Spyr Guðmundur. “Til hvers?” Spyr stjórinn á móti. “Hann gæti haldið að við séum alveg að fara ná honum, og gert mistök út af stressi.” Stjórinn hugsar um tillöguna. Hún virtist rökrétt. “Heldurðu að tarðurinn samþykji það?” Spyr hann loks. “Ef hann gerir það ekki, þá drep ég hann.” Svarar Guðmundur í fullri alvöru.
*
Mamma min sækjir mig. Hún gerir silufrlitaðan Lexus. Tík. Við förum á Argentínu, ég fæ Rib-Eye. Hún fær sér salat. Hvaða fáviti fær sér salalt á Argentínu? Við borðum í algjörri þögn. Ískalt. Við lítum á hvort annað með jöfnu millibili. Augun hennar eru tóm. Augun hennar eru dauð. Hún er tóm. Ég ætla að drepa hana. Eftir mat. Ég ætla ekki að borga þetta. “Hvar ertu að vinna?” Spyr hún, firsta sem hún segjir allt kvöldið. “Bensínstöð.” Svara ég, fyrsta sem ég segji allt kvöldið. “Er pabbi dauður?” Spyr ég. “Já.”
Hún fer út, ég segjist ætla að fara á klósettið. Ég kaupi mér vindil. Ég fer út.
Hún keyrir mig heim til sín og segjir mér að labba þaðan. Tík. Hún fer inn og læsir strax á eftir sér. Ég brýst inn í bílskúrinn og tek skóflu og tunnu. Ég tæmi bensíntankinn. Ég fer upp og hringji bjöllunni, hún opnar. “Hvað viltu?” Hvæsir hún. Ég brosi bara en svara ekki. “Hvað viltu?” Endurtekur hún pirraðari. Ég brosi breiðar. Hún snýr sér við og reynir að skella hurðinni, ég er þegar búinn að setja fótinn fyrir. Hún tekur eftir því að hávaðinn sem að hún hafði vonast eftir kom ekki, þannig að hún snýr sér við. Um leið og hún horfir framan í mig lem ég hana í andlitið með skóflunni, sem ég hafði haft á bakvið mig.
(Hálftíma síðar) Hún vaknar, ég er búinn að festa hana við rúmið sitt. “Hvað ertu að gera?” Spyr hún, hálfgrátandi. Ég svara ekki, ég brosi bara. “Ekki, nei ekki.” Segjir hún, eða eitthvað í þá áttina, ég er ekki að hlusta. Ég helli bensíninu yfir hana, ég er heppinn, ég hún er með opinn munninn og ég hitti í hann. Hún getur ekki andað. Ég kveikji í sígarettu og síðan í henni. Nei, bíddu þetta var ekki nógu svöl lýsing. Það eina sem að vantaði var lag. Hugsaðu um “Light my fire” með “The Doors”. Ok? Komið? Ég kveikji mér í sígarettu. Ég anda reyknum djúpt inn. Ég nýt hans. Enginn svalur nema að hann reykjir. Munið það krakkar! Mamma nær að segja síðustu orðin sín: “Ertu farinn að reykja, hvað gerði ég vitlaust með þig?” Ég anda aftur inn og blæs reyknum út framan í hana. Mig vantar eitthvað svalt að segja. Eitthvað sem hún á eftir að muna. Eitthvað sjúkt, eitthvað… ég veit! “Æi þegiðu.” Ég kasta sígarettunni í hana, það kviknar í henni. Ég vil horfa. Ég vil sjá hana deyja. Ó shit, það á ekki eftir að ganga. Eldurinn er að dreifast hratt. Of hratt. Ég ætlaði að vera geðveikt harður og labba út í svart hvítu með Leonard Cohen undirspil. Það á ekki eftir að ganga. Ég hleyp eins og fætur toga, ég rétt næ út.
Ég er kominn út. Ég held áfram að hlaupa. Ég lít við. Eldurinn er búinn að dreifast um allt húsið. Húsið stendur í ljósum logum. Það átti harmleikur sér stað hér í kvöld. Þetta hús var hundrað miljóna króna virði! Ég átti að erfa það. Örruglega. Nei örruglega ekki. Hún ætlaði örruglega að gefa einhverjum góðgerðar samtökum það. Af hverju þurfa Eþópíu menn að borða? Fucking tík, ég er glaður að hún sé dauð og að húsið sé brunnið. Eini harmleikurinn sem átti sér stað í kvöld var að ég náði ekki njóta augnabliksins nóg.
*
Úr Séð og heyrt, mars mánuð 2009: “Er Geir Ólafs morðingjinn? Lestu hvað nánir vinir hans segja um málið.
Viðbrögð lögreglunnar á höfuðborgarsvæðinu við Séð og heyrt: “Eins og ávallt litum við fyrst á Geir Ólafs og við erum nokkuð viss um að hann sé ekki morðingjinn, við höfum hinsvegar beðið hann að fara ekki úr landi.”
Af hverju er Geir Ólafs að fá heiðurinn fyrir vinnuna mína?
*
Úr Morgunblaðinu, 02/03/09: “Lögreglan á höfuðborgarsvæðinu hefur staðfest að það séu tengsl á milli þriggja líkanna. Fyrstu tvö líkin, fundust tíunda og tuttugasta og fyrsta janúar voru systkyni en það nýjasta sem fannst í loka febrúar er móðir þeirra.
Stjórinn kemur inn á stöðina og gengur beint að borði Guðmundar. “Ég er svo að ánægður með að gamla kellingin sé dauð.” Segjir hann og hefur varla heimil á gleðinni. “Ég veit! Það var svo gott að hún var drepin!” Svarar Guðmundur, annaðhvort kaldhæðnislega eða gleðilega. “Ertu semsagt búin að heyra það?” Spyr stjórinn. “Nei, hvað?” Svarar Guðmundur, með því vitum við nú að hann var að vera kaldhæðinn áðan. “Það var sonur hennar. Sonur hennar er morðingjinn. Hann drap dýr þegar hann var krakki, hann reyndi að drepa alla kennarana sína, hann hataði fjölskylduna sína, vinkona mömmu hans sá hann hlaupa burt.” “Frábært, maðurinn drap alla fjölskylduna sína, betri fréttir hef ég ekki heyrt.”
Úr fréttablaðinu, 03/03/09: “Við höfum ekkert um morðingjann… sorry.”
Hurðin mín er brotin niður. Ég ligg í rúminu. Fimm lögreglumenn hlaupa að mér. Rífa mig upp, henda mér niður og rífa mig aftur og upp. Þvílík óskilvirkni, þetta erum við að borga fyrir.
“Þú ert handtekinn!” Öskrar stjórinn. “Ég held að hann áttaði sig á því strax.” Segjir Guðmundur.
Ég er keyrður niður á lögreglustöð. Ég viðurkenni ekki neitt.
*
Úr DV, 04/03/09: “Morðingjanum var náð. Hann heitir Jón Jónsson og vinnur á bensínsstöð. Ég vona að við höfum rétt fyrir okkur núna.”
Framlengt gæsluvarðhald er samþykkt. Ég mun sitja í fangageymslu í næstu tvær vikur.
*
Úr Morgunblaðinu, 01/08/09: “Jón Jónsson var sýknaður í dag, en hafði hann verið kærður fyrir fjöldamorð. Geir Ólafs var í dag handtekinn fyrir sömu brot.”
Af hverju Geir Ólafs?
*
Úr Morgunblaðinu, 10/10/10: “Í dag kemur út myndinn “Ég er morðingji” en hún er byggð á samnenfdri bók eftir Jón Jónsson sem að viðurkenndi að hann hafi framið þau afbrot sem hann var sýknaður af fyrir meira en ári síðan. Geir Ólafs endaði á að sitja inni fyrir eitt þeirra afbrota, en talið er að þrátt fyrir að hann hafi ekki drepið manneskjuna, þá átti Geir Ólafs skilið að sitja inni fyrir eitthvað.”
Ég fer út úr stóra húsinu mínu og fer í dýra bílinn minn. Það kemur manneskja að mér og bankar á rúðuna. Ég rúlla henni niður. Þetta er stór maður. Hann kýlir mig í framan og dregur mig úr bílnum. Hann skellir höfðinu mínu í jörðina. Það horfir stór hópur fólkur á þetta, en gerir ekkert. Hvað gerði ég vitlaust. Ég rotast. Þegar ég vakna er hann búinn að binda mig við rúmið mitt.
“Hver ertu?” Spyr ég. “Þú drapst son minn.” Svarar hann. “Af hverju ertu að þessu?” Spyr ég. “Af því að þú drapst barnsunga son minn.” Svarar hann. “En ég drap þig ekki.” Segi ég. “Viltu koma einhverju á framfæri áður en þú deyrð.” Spyr hann. “Neibb.” Svara ég.
Hann hellir slatta af bensíni upp í mig, hann hellir afgangnum á mig. Hann kveikjir í mér. Þetta er fucking vont. Ég öskra ekki. Þetta er mjög vont, ég hefði aldrei átt að gera neinum þetta. Frábært núna er ég kominn með samviskubit.
Úr kvöldfréttum RÚV, 10/10/10: “Jón Jónsson var drepinn núna rétt fyrir fréttir.”