Þið áttið ykkur á því á hvaða tíma þetta á að gerast vona ég, bara smá saga sem mér datt í hug



Guðrún lagðist dauðuppgefin undir voðina og reyndi að festa svefn. Hún heyrði pabba sinn rumska við hliðina á sér en, henni til mikillar gleði, vaknaði hann ekki. Hún átti erfitt með að festa svefn þessa nóttina, það var sá tími mánaðarins og hún var með sáran sting í síðunni. Smám saman náði þó svefninn yfirhöndinni og hún lognaðist útaf.

Þegar hún vaknaði var pabbi hennar þegar farinn framúr. Þau áttu aðeins hvort annað. Mamma hennar dó við barnsburð. Hún og pabbi voru alein í heiminum. Þrátt fyrir það höfðu þau það ágætt, hann veiddi vel og hún kunni vel að sauma og verka kjötið sem pabbi kom með heim. Hún eldaði handa honum og saumaði á hann föt – hún var í raun eins og eiginkona hans. Hann skammaði hana aldrei og var henni alltaf góður. Nánast alltaf góður.

Þessi dagur var óvenju kaldur og dimmur og lýsið í lampanum dugði skammt til að birta eða hlýja nokkuð. Guðrún sat á svefnbekknum og saumaði stígvél úr selskinninu sem þeim hafði áskotnast daginn áður. Pabbi var úti á veiðum. Alein í húsinu velti hún því fyrir sér hvers vegna pabbi vildi aldrei búa með öðrum fjölskyldum. Systir hans var margoft búin að bjóða þeim húsaskjól, en hann neitaði alltaf. Guðrún skildi aldrei hvers vegna og það þýddi ekki að spurja. Týnd í eigin hugsunum gleymdi Guðrún sér alveg og hrökk alltíeinu upp við hundana gelta fyrir utan, hún hafði gleymt að gefa þeim. Hún stóð upp og valdi verstu bitana af selnum og henti út til þeirra. Þeir réðust í ofvæni á bitana og átu þá upp til agna á ljóshraða. Geltunum linnti þó ekki og það þýddi aðeins eitt; pabbi var á heimleið. Guðrún stundi, stóð kyrr í smástund en herti svo upp hugann og hóf að taka til matinn.

Pabbi kom heim með litla rjúpu og kóp. Lítil veiði í dag. Hann var í önugu skapi og virti dóttur sína ekki viðlits. Þegar veiðin var slæm komst hann í slæmt skap. Hann reif í sig matinn sem var búið að bera á borð fyrir hann og þakkaði ekki einu sinni fyrir sig. Hann var þreyttur eftir langan dag og lagðist á svefnbekkin og sofnaði.

Guðrún varpaði öndinni léttar, hún myndi kannski sleppa í kvöld. Hún hóf að ganga frá eftir matinn og settist svo aftur við selskinnið og kláraði saumaskapinn. Þegar það var orðið nánast aldimmt slökkti hún á lýsislampanum, afklæddist og lagðist við hlið hrjótandi föður síns og festi svefn. Hún svaf illa þessa nótt, bylti sér mikið og hrökk upp með andköfum oftar en einu sinni. Hún kastaði af sér skinnunum í svitakasti og reyndi að ná tökum á hugsunum sínum. Hana var að dreyma illa eins og svo oft áður. Andardráttur pabba hennar var holur og hraður og gaf henni til kynna að hann var einnig vakandi. Hann strauk henni blíðlega um hárið og spurði hvað amaði að. Hún svaraði ekki en hristi bara hausinn og lagðist á hina hliðina. Þetta var stundin. Þetta var tækifærið sem hún hafði beðið eftir í öll þessi ár. Hún lá grafkyrr og beið meðan pabbi hennar strauk niður hálsinn, bakið, lærin. Hann færði sig á brjóst hennar og neyddi hana til að snúa sér við. Hann strauk milli lappanna á henni og yfir kviðinn og færði sig svo ofan á hana. Reynslan kenndi henni að liggja bara kjur, þessu yrði lokið eftir nokkra hnykki. En hann byrjaði uppá nýtt. Frávita af bræði greip Guðrún hnífinn sem hún hafði nýlega sett undir svefnbekkinn og stakk honum á bólakaf í læri hans. Aldrei, aldrei aftur fengi hann að snerta hana!

Pabbi leit undrandi á hana, hún hafði aldrei veitt ofbeldi, bara maldað aðeins í móinn. Nú var hún tárvot og öskraði á hann að hann skildi aldrei snerta hana framar, að hún hataði hann. Reiðin blossaði upp í honum og hann öskraði á móti og gaf henni þungt högg á gagnaugað. Hrinti henni framúr rúminu og reif af henni hnífinn. Hann sparkaði í hana með heila fætinum þar sem hún lá í gólfinu og hrækti í andlit hennar. Hann skildi ekkert í henni, þau áttu aðeins hvort annað og urðu að veita hvoru öðru allt sem í því fólst.

Loks stoppaði hann. Hún stóð upp með erfiðismunum og horfði framan í hann. Hann rétti henni hnífinn með hæðnisglotti og sagði henni að vera ekki svona mikil gunga, láta bara til skarar skríða. Hún hikaði í fyrstu, fylltist viðbjóði á sjálfri sér. Svo heyrði hún hæðnishláturinn í honum og hún hikaði ekki lengur. Hláturinn stoppaði við hnífinn sem lenti í brjósti hans.