Sitjandi stjarfur maðurinn lá. Maðurinn lá og beið. Talandi um lagningu, hver leyfir þess lags venjubrjótum að líðast? Sitjandi stjarfur maðurinn lá, maðurinn lá og beið eftir manni.

Venjulega hefði venjan ráðið för og þessi venjulegi maður hefði samkvæmt venju setið við sjónvarpið alveg jafnstjarfur en samt í allt öðru ástandi. Hann hefði beðið, en ekki eins, biðin hefði beðið í bakgrunni.

Í augnablikinu voru vammar og vargar á kreiki, sem beðið höfðu í bakgrunni með biðinni eftir tækifæri til að skjótast upp á yfirborðið. Venjan hafði brotnað við lagningu á teppi, með hóstaköstum og hamagangi svo sírenur hljómuðu.

Sitjandi stjarfur maðurinn lá, maðurinn lá og beið eftir manni.

Venjan var brotin og vammarnir sátu ekki á sér. Með yfirlýstan tilgang um velfarnað og velgjörðir hrúguðust þeir hásir af ágirnd til stráksins góða gamla.

Því eitt sinn var hann strákur sem af öllu hafði gaman, með vinafjöld og velsæmd límda við sína ásýnd. En svo komu árin og vinirnir urðu veikari, varlega planandi smeðjulega framkomu.

Og nú sitjandi stjarfur maðurinn lá, hugsandi um fortíðina af feikilegri eftirsjá.

En svo hafði venjan lagst yfir hann er hann tók eftir breytingunni á vinum sínum veiku. Venjan var einsemd í þægilegu koti með stöku heimsókn til vammlegra vina í illbúnum stráhúsum.

Þartil venjan var brotin svo maðurinn lá, sitjandi stjarfur en samt svo hann lá.

Hann hafði íhugað breytingu, að fljóta með flæðinu, og helgin sem framundan hafði beðið var furðulega efnileg. Ferð útí óbyggðir með engum og öllum, liggjandi í dögginni mátulega sitjandi.

Engin var döggin en maðurinn lá, sitjandi stjarfur í vammlegu umhverfi.

Ástin var brigðul og veik einsog vinir, en í dögginni sitjandi liggjandi var ástin þó sterk. Döggin var sterk ólíkt vammlegum vinum, vandamönnum og ásthugum brigðulum. Sitjandi lá hann í dögginni oft, oftar en margir en ekki nærri nógu oft.

En nú sitjandi stjarfur maðurinn lá, maðurinn lá og beið eftir manni.

Lífið var frábært, síðar vanafast og venjulegt, alveg merkilega ágætt. Lífið var efnilegt einsog helgin hafði verið, en þrátt fyrir mismun á væntingum og fyrri gjörðum var allt í lagi. Það var gaman að æskunni og það var gaman að venjunni. Það var þægilegt í dögginni og það var þægilegt í biðinni.

Sitjandi stjarfur maðurinn lá, maðurinn lá og beið eftir manni - með ljá.