þetta er ekki tilbúið. Þetta á að vera svona í lengra lagi, ekki nein smásaga en ég var að klára að skrifa þetta. Er bara að pæla í hvað fólki finnst um þetta svo ef þú lest þetta endilega segðu mér hvað þér finnst, hafðu það bara í huga að þetta er allsekki tilbúið og ég á eftir að ´fínpússa þetta. Takk fyrir ;þ

Ég man ekki mikið eftir því hvernig ég var þegar ég var yngri, eitthvern vegin virðist meira og meira þurrkast mér úr minni eftir því sem aldurinn fær hærri tölu, og hrukkurnar verða fleiri.
Hrukkur? Fólk spyr mig í sífellu hví ég sé að tala um hrukkur sextán ára steluskjátan.
Er það ekki sálin sem skiptir máli þegar aldur er talin, þó að fæðing mín í þetta lifanda líf hafi gerst þá óveðursnótt fyrsta apríl, nítjánhundruð áttatíu og sex, er sál mín mun eldri.
Sál mín er hrukkótt og útslitin.
Veraldarvön? Já, það er hún, ég hef séð tímana tvenna, hef séð móður gleðjast yfir fæðingu barns síns, hreinlega gráta. Aðra hef ég séð gráta hryggðartárum við fæðingu einka dóttur sinnar sem fæddist alheilbrigð. Sú sama dóttir eignaðist vart líf því að hún endaði í ruslatunnu á næsta götuhorni og engin ríkur einmana maður fann og ól þessa stúlku eins og gerist í bíómyndunum. Nei, þetta unga fallega barn hágrét þegar mýs réðust á fallegt andlit barnsins og engin varð þess var eða bara hirti um það. Hún var hlaðborð músa sem höfðu ekki fengið svona mikið að éta í ómunatíð, allavega ekki í þessari ruslatunnu, hvað með þá tunnu sem stendur handan götunnar?. Mannfólkið eru skrýtnar verur, tilfinningalausar verur. Sama hversu oft það er tuggið niður af læknum og bókamönnum að fólk sé ein tilfinningastöð, mannfólkið er tilfinningalaust.
Þið furðið ykkur kannski á því að ég geti talað svona hispurslaust og óhindrað um mína eigin tegund, en þar skjátlast ykkur, skjátlast svo hrapallega.
Ég er ekki þið, og þið ekki ég, ég er Engill.
Ég er Engill Himinsins. Ég er Engill Stjarnanna og sólarinnar, en mest mikilvægast er;
Ég er Engillinn þinn.

Það hefur verið hlegið að mér síðan ég man eftir mér, síðan ég mætti fyrsta daginn minn á Dagheimilið, sú minning hverfur aldrei, hún er sem greipt í hugskot mín. Þarna stóð ég, lítil ljóshærð þriggja ára skjáta í gulum kjól með sólblómum og sokkabuxum í stíl. Ég var eins og sólin, ljómandi falleg er ég gekk inn um hliðið í átt að hinum börnunum. Sólin hefur alltaf heillað mig, á þessu tímabili í lífi mínu fékkst ég aðeins í gult, ég vildi vera sólin á daginn og stjörnurnar á nóttunni, ég vildi vera sú sem skein skærast.
Þennan sama dag dró ég að mér fimm aðra krakka á Dagheimilinu og fekk þá til að setjast á ákveðna staði sem ég hafði valið fyrir hvert og eitt þeirra. Þegar ég hafði komið þeim fyrir á stéttinni settist ég sjálf í miðjuna. Einni fóstrunni fannst þetta heldur undarlegt athæfi hjá svo ungum börnum svo að hún gekk í góðlæti sínu og brosti með sér þegar hún heyrði að ég varr að segja börnunum sögu. Ég man enn hve stíf hún varð og hve bros hennar fraus snögglega þegar hún leit niður á litla glókolla og sá þá sjón sem hún hafði aldrei séð áður.
Þessi ungu börn höfðu myndað fimm arma stjörnu þar sem þau sátu og ég sjálf í miðjunni að segja þeim frá upplifunum mínum sem ég hafði orðið fyrir sem Engill og gömul sál. Ég man ekki lengur hvað ég sagði þeim, en eitthvað segjir mér að það hafi verið eitthvað sem þriggja ára barn átti ekki að hafa vitneskju um. Ég man þegar ég leit í augu hennar og bað hana vinsamlegast að fara á meðan ég væri að deila visku minni til hinna ungu sálna. Augun í henni loguðu þegar að hún kippti mér upp. Það varð allt hljótt á Dagheimilinu og ég man svo vel eftir lítilli gulri tölu sem hafði losnað af kjólnum mínum og datt þarna í stéttina, hvernig hljóðið skarst í eyrun á mér þegar talan skoppaði eftir stéttinni áður en hún stöðvaðist.
Þarna lá hún þessi litla tala sem allir horfðu á svo lengi, svo sprakk það. Þögnin sem hafði þó verið svo hávær og skerandi eins og fall tölunnar, hvarf í einum vettvang er konan sem hélt mér öskraði. Það sem þessi litla kona gat öskrað. Börnin sem höfðu myndað stjörnu litu í kringum sig óviss á því hvað var að ske, svo kom gráturinn. Sál þessara barna þoldi ekki meira, en ég, já ég, róleg og yfirveguð skírði ég út fyrir konunni að fimm arma stjarna sé fyrir góðu, svo benti ég á einn glókollinn af öðrum og skýrði út um leið hver hefði verið eldurinn, hver jörðin og svo áfram þann veginn, ég væri engill sem væri hér og ég vildi kenna börnunum hversu máttlitlir þeir stærri væru og yrði maður að treysta á sjálfan sig án hjálpar annarra til að lifa af. Ég man ekki meira eftir þessa útskýringu hjá mér annað en að ég sá aldrei Dagheimilið aftur.