Vinnufélagi minn er með tattoo “Memento mori” á handleggnum á sér - og mér datt í hug eitthvað rugl upp úr því.

————————————————–

Ég hágrét í þrjá daga.
Stanslaust táraflóð, uppfullt af ekka og snökti. Fjórða daginn vildu augun mín ekki gráta meir, svo ég sat bara ein í rúminu og starði út í loftið, eldrauð um augun.
Af og til láku nokkur tár, hljóðlaust. Ég get ekki annað.
Það er þungt loft í herberginu og dregið fyrir; ég hef engan áhuga á því að fá sólina inn til mín, hvað sem þau segja.
Ég er búin að vera lokuð þarna inni í tvær vikur og þau hafa reynt mikið að fá mig til að fara út. Vilja að ég jafni mig, komist yfir þetta.
,,Það bætir ekkert úr ástandinu að loka þig af, þú verður að komast út og reyna að halda áfram með lífið þitt,” segja þau. Vorkunsemin er að dofna hjá þeim. Köldhjörtuð.
Mér er alveg sama þótt ég sé aumingi; mér er skítsama þótt ég vorkenni sjálfri mér, drullusama um að ég sé að gera allt verra og mér gæti ekki verið meira sama um að ég sé að draga aðra niður í kringum mig. Lífið mitt gæti ekki verið ógeðslegra.
Ég er búin að ganga í fötunum hennar síðan hún dó. Ég kom að mömmu að reyna að safna þeim saman þegar hún hélt ég væri sofandi, og ég sló hana; sagði að hún skildi ekki dirfast til að snerta nokkuð sem hún átti.
Ég þekki varla mun á degi og nóttu; sofna bara þegar ég er þreytt. Annars ligg ég mest allan dagin og hugsa, nema núna er ég byrjuð að skrifa henni.
Við vorum búnar að vera saman í eitt og hálft ár.
Hún var fallegsta stelpa sem ég hafði nokkurntímann séð; dökkhærð með sítt hár, stór og blá augu, freknótt með bros sem fékk mig alltaf ósjálfrátt til að brosa með og smitandi hlátur, fullkomlega kvenlega vaxin; stinn ágætlega stór brjóst, girnilegur rass sem ég kleip í við hvert tækifæri og eldrauðar, fullkomnar varir.
Hún var besta vinkona mín sem spilaði svo fallega á píanó og söng svo vel, með fallegustu rödd sem ég gat heyrt; hún var með sama húmor og ég, við gátum hlegið endalaust af hlutum sen engir aðrir skyldu, við töluðum saman um alla hluti, gerðum hreinlega allt saman og það albesta var að finna líkama hennar liggja ofan á mínum þegar við kúrðum upp í rúmi eftir unaðslegan drátt eða bara erfiðan dag. Hún var sú sem ég hugsaði fyrst til þegar ég vaknaði og síðast áður en ég fór að sofa, sú sem lét mig líða eins og ég ætti einhvern að og væri virkilega einhvers virði. Ég féll fyrir henni stuttu eftir að við kynntumst og elskaði hana allt frá því.
Þeim líkaði ekki að ég væri lesbía.
Mér var alveg sama. Ég og hún vorum eitt og það var það eina sem skipti máli.
Mig hafði samt grunað að þetta myndi gerast. Það var það sem hélt fyrir mér vöku sumar nætur, áhyggjur. Ég var skömm, og þau liðu ekki skammir.
Frá því að mamma kom og sagði mér að það hefði orðið slys; það hefði ölvaður maður keyrt á hana og hún hefði látist samstundis; á því augnabliki sá ég það að hún var að ljúga.
Sorgarsvipurinn, tárin, samúðin; lygar. Allt saman helvítis lygar.
Hún hafði reynt að taka utan um mig, en ég barði frá mér. Ég sagði henni að snerta mig ekki, og þá sá ég kaldahjartaða svipinn. Þannig voru þau öll; tilfinningalaus.
Að kyngja stoltinu var nokkuð sem þau myndu aldrei nokkurntímann gera og ég hefði mátt vita betur. Ég hefði átt að fara með hana um leið og tækifæri gafst.
Ég hafði samt haldið í vonina; kannski gátu þau litið framhjá úrþvætti eins og mér og samkynhneigð minni vegna þess að ég var dóttir þeirra, systir, barnabarn, frænka….en allt kom fyrir ekki. Smán gat aldrei liðist; þannig var það bara.
Þessa nótt, tveimur vikum eftir á, ákvað ég binda enda á þetta.
Það gerðist eins og í leiðslu; allt var flöktandi á meðan ég tók rakvélablaðið hennar og byrjaði að skafa í púlsinn á mér. Sársaukinn leiddi upp í heilan, en á þessu andartaki var mér alveg nákvæmlega sama. Andlegur sársauki var of mikill, söknuðurinn var að ríða mér um koll og mér skyldi takast þetta. Blóðið fossaði meðan blaðið reif upp húðina; ég þurfti að skera fastar, dýpra, hraðar…
Blóðið var farið að fossa svo mikið að ég sá ekki neitt, en allt í einu dofnaði ég öll og síðan sá hana, brosandi og ég brosti til baka….síðan varð allt svart.
Þau komu að líkinu af mér einhverjum klukkustundum seinna, þar sem ég hafði rakað af mér allt hárið og krotað á vegginn áður en ég dó:
Memento mori – við erum öll dauðleg.