Allt frá því hún var lítil vissu allir hvert hún stefndi, hvernig framtíð hennar var skipulögð. Hún lifði undir þeim væntingum sem var ætlast til af henni, en hún hafði ekki hugmynd um hvert hún stefndi sjálf þótt allir aðrir vissu það. Hún hélt áfram uppteknum hætti, dag eftir dag og nálgaðist þann tímapunkt sem það myndi gerast.
Ég kynntist henni fyrir tveim árum, þá var hún nýbyrjuð í tíunda bekk með háar vonir um framtíð sína. Hún var skemmtileg og fyndin en ég skildi fljótt hvað allir meintu með því að framtíð hennar væri auðlesin. Ég reyndi að vara hana við, reyndi að vera vinkonan sem sagði satt en hún hló bara og hlustaði ekki á mig. Svo ég þagði og fylgdist með í þögn þegar hún nálgaðist þann tímapunkt hægt og rólega. Því nær sem hún drógst því, því augljósara var það.
Loks gerðist það, fyrir einu ári þegar hún útskrifaðist úr grunnskóla, alsæl yfir því að klára þessa tíu ára píningu. Allt sprakk, heimurinn titraði og ég fylgdist með döprum augum þegar hún var dregin á brott af mönnum í hvítum sloppum. Geðveikislegur hlátur hennar endurrómaði eins holur og hellir. Augun flutu frjálslega um augntóftirnar og hendur hennar iðuðu í loftinu svo mennirnir í hvítu sloppunum þurftu að setja hana i spennutreyju og spenna hendur hennar niður við bringuna. Hún hló hærra og hærra og andlit hennar var ekki líkt því og það hafði áðu verið þegar ég hitti hana þó að það hafði alltaf haft smá af geikveikinni, bara vel falin og aðeins sjáanleg þeim sem fylgdist vel með.
,,Ég sagði það…’’ hló hún og skerandi og geðveikislegur hláturinn barst um allan skólann, þar sem nemendur voru að fagna nýfegnu frelsi sínu. ,,Ég sagði að ég myndi gera það… Og váááá! Sástu það?! Sástu það?!’’ sagði hún og leit beint á mig, eða allavega leit annað augað beint á mig, hitt virtist ekki lúta nokkurri stjórn. ,,Og blóðið maður – VÁ!’’ bætti hún við og hnykkti höfðinu til svo hárið huldi mest allt andlit hennar, hár sem hafði verið vel greitt fyrr um daginn en virtist nú vera vafningur af illa gerðum kóngulóavef.
Hún var lögð inn og hún þurfti að vera á sterkum lyfjum til að brjálæðið næði ekki yfirhöndum. Þrátt fyrir það heimsótti ég hana vikulega, þar sem hún var nú einu sinni vinkona mín. Hún var eins og áður, hún gat fengið mig til að hlæja og brosa en núna fyrst áttaði ég mig á því hversu yfirþyrmandi brjálæðið hafði orðið á þessum mikla útskriftardegi.
Í dag er minn útskriftardagur. Krakkarnir líta undarlega á mig, eins og það leit á vinkonu mína, svo ég byrjaði að velta því fyrir mér hvort ég væri kannski á sömu leið og hún?
Nei, ég myndi ekki gera það.

Tveim dögum seinna

,,Ég sagði það…’’ sagði hún hikandi.
,,Æji, haltu kjafti og éttu lyfin þín,’’ sagði ég um leið og ég gleypti mín eigin.