Undir venjulegum kringumstæðum hefði hún getað klifrað aftur upp og bara þurft að fara heim og skipta um föt en þar sem það leit út fyrir að hún væri ekki synd og sú staðreynd að fötin hennar höfðu fest sig við burðarbitann á leiðinni niður og hélt henni fastri í ísköldu vatninu þá var þetta allt í einu orðið spurning um líf og dauða.
Grímur leit óöruggur á kalt vatnið, eins og hann væri að meta það hvort það væri þess virði að stökkva út í til að bjarga Sunnu. Sunna barðist um í vatninu og reyndi að losa sig án nokkurs árangurs en þegar Grímur hreyfði sig ekki hrinti Logi honum frá bakkanum og stökk sjálfur út í.
Hann var vel syndur og líkami hans klauf vatnið án of mikils gusugangs og hann kafaði niður til Sunnu. Hann barðist um að losa skyrtuna hennar frá burðarbitanum en hann var allur settur lausum flísum sem að öllum líkindum höfðu líka stungist í Sunnu.
Ég ákvað að hjálpa og myndaði loftbólu kringum höfuð þeirra beggja. Þau litu bæði undrandi upp og léttir litaði andlit þeirra þegar ferskt súrefni rann niður í lungu þeirra.
Loks náði Logi að losa Sunnu og tók um mitti hennar og dró hana upp úr vatninu. Loftbólurnar hurfu þegar þau komu uppá yfirborðið og Logi hjálpaði Sunnu að príla upp á steinana og síðan upp á bryggjuna aftur. Þau voru bæði rennblaut og ég gat rétt ímyndað mér hvað þeim hlaut að vera kalt.
Skyrtan hennar sunnu var rifin þar sem flísarnar höfðu lent og smáir skurðir og flísar voru sjáanlegir á húð hennar. Hún lagðist niður og andaði djúpt að sér, og rödd hennar titraði þegar hún náði loks að stynja upp orð.
,,Takk,’’ sagði hún og mændi á Loga sem sat á hækjum sér og þurrkaði sér með því að hita örlítið húð sína. Enginn virtist taka eftir því nema ég, vegna þess að ég notaði þetta bragð oft þegar ég blotnaði.
,,Ekki málið,’’ sagði hann en leit svo hvasst á Grím. ,,Hvað varstu að hugsa?!’’
,,Ég-ég bara…’’ stundi hann upp vandræðalega og tvísteig.
,,Þú varst nær, þú hefðir átt að stökkva út í um leið!’’ Logi var staðinn upp og stóð nú beint fyrir framan Grím. Þó að Logi væri tveim árum yngri en Grímur var hann samt hærri og það var augljóst hjá hvorum valdið lá. ,,Hverskonar helvítis skræfa ertu?’’
,,Ég hikaði! Ég gerði mistök, í guðana bænum!’’ sagði hann pirraður og fórnaði höndum.
,,Mistök sem hefðu getað kostað hana lífið!’’ sagði Logi og benti á Sunnu sem hafði setist upp og fylgdist sljóum augum með rifrildinu. Varir hennar voru að verða bláar og hún titraði. Það var smá gola sem kældi föt hennar enn meira og hún skalf eins og hrísla. Logi yfirgaf rifrildið, en ég sá að hann ætlaði ekki að gleyma þessu, bara geyma það til betri tíma.
Í öllum látunum hafði ekki ein manneskja safnast saman í kringum þau. Þetta var fámennur bær sem iðaði ekki af lífi eins og Reykjavík. Hann var meira segja minni og líflausari en Sauðárkrókur. Eina fólkið sem var nálægt voru útlendingarnir sem voru í Norrænu en þau voru á annari bryggju og virtust ekki vilja blanda sér út í þetta. Enginn var að fylgjast með þegar Logi hitaði fötin hennar Sunnu og þurrkaði henni með hita úr höndum sér. Smám saman urðu varir hennar aftur bleikar og það kom líf aftur í augu hennar og rauður litur í kinnar hennar. Hún horfði aðdáunaraugum á Loga, eins og hann væri eina manneskjan í kringum hana.
,,Ferjan fer að fara,’’ muldraði Gylfi við hliðina á mér en hann hafði haldið sér fyrir utan þetta eins og ég. ,,Við megum fara heim þegar hún er farin.’’
Við komum okkur aftur fyrir, fyrir framan stóru bryggjuna og fylgdumst vel með fólkinu sem streymdi inn og út. Loks flautaði ferjan til að segja að hún væri að fara og allir ættu að koma sér um borð sem ætluðu með. Síðan flautaði hún einu sinni en þegar hún lagði af stað úr höfninni og út fjörðinn, meðfram skaganum sem lokaði þennan bæ inni.
Gylfi hringdi í Möggu og hún kom tveim sekúndum eftir að hann skellti á. Hún sagði ekki orð og svipurinn á andliti hennar sagði mér að hún hefði verið í skutleríi í allan dag. Við komum okkur heim í Kofann og biðum eftir pítsusendingu sem Markús hafði lofað að koma með. Hann tafðist þó töluvert því pítsurnar komu ekki fyrr en um tíu leitið. Enginn kvartaði, það virtist ekki vera við hæfi að gera það.
Mér og hinum til mikilla undrunar sýndi hann á sér ekkert fararsnið en settist niður og borðaði pítsuna með okkur í rólegheitum. Þó sá ég að það var eitthvað að angra hann og hann leit oft á mig.
Logi bað um að tala við hann og tók hann afsíðis og ég gat giskað á það að hann væri að segja honum frá atburði dagsins, og líklegast vildi hann fá að skipta Grími út fyrir einhvern annan þar sem hann kunni ekki að bregðast rétt við hættu.
Grímur hafði farið aftur með Möggu, líklega hafði hann farið með henni á einhvern annað stað til að gæta, þar sem hann var með þeim eldri í hópnum. Sunna og Gylfi biðu með mér og Loga, en þau voru nú komin með herbergi hér yfir páskana. Líklega hafði Unnur náð að sannfæra foreldra þeirra um að það væri í lagi með dáleiðsluhæfileika sínum.
En þegar Logi settist aftur niður í sófann eftir að hafa talað við Markús virtist hann alls ekki sáttur og tók stórann bita af pítsunni og tugði hægt og gremjan var augljós í augum hans. Markús stóð í dyrunum og ranhvolfði augunum en beindi þeim síðan að mér.
,,Hrefna, má ég eiga eitt orð við þig?’’ spurði hann og ég gekk með honum afsíðis. Hann stansaði og sagði ekkert í smá stund. Glettnin sem var vanalega í andliti hans var horfin og hann horfði alvöruþrungnum augum á mig.
,,Þú ferð ekki lengur á vaktir, ég vil hafa þig hérna í Kofanum.’’ Sagði hann en gaf mér enga ástæðu afhverju hann vildi það svo ég spurði.
,,Afhverju viltu það?’’
,,Logi sagði mér frá því að þú stjórnar ekki bara eldi heldur öllum gömlu frumefnunum. Við getum ekki hætt á að missa þig,’’ sagði hann en ég sá strax að það var ekki ástæða hans til að fjarlæga mig frá eftirlitinu. En ég samþykkti samt. Afhverju ætti ég ekki að samþykkja? Og hann vissi að ég myndi ekki rífast um að vera áfram, alveg eins og ég myndi ekki rífast um að hætta.
Svo næstu vikurnar gengu hægt. Ég sat oftast inn í herberginu mínu og spilaði á flautuna mína. Þegar enginn var heima fór ég upp í píanóherbergið og spilaði eins og ég gat. Af öllum hljóðfærum sem ég spilaði á var píanóið mitt uppáhald. Tónarnir voru svo hreinir og tærir.
Logi, Gylfi, Sunna og Grímur spurðu mig afhverju ég kæmi ekki með þeim næsta miðvikudag og ég sagði þeim að Markús vildi ekki hafa mig þar. Þau spurðu fleiri spurninga en ég gat ekki svarað svo þau gáfust loks upp.
Ég komst síðan seinna að því hvaða mátt Grímur og Sunna höfðu. Grímur gat talað með hvaða rödd sem hann vildi, hvort það var alvöru máttur var hægt að rífast um en það var hentugt þegar maður þurfti að hringja og fá leyfi eða eitthvað slíkt. Sunna gat látið fólk sjá það sem hún hafði upplifað eða það sem hún vildi að þau myndu sjá. Það var mun áhrifameiri máttur.
Í staðin fyrir mig í litla hópnum þeirra kom stelpa sem hét Arndís. Hún var ungur mátthafi, kannski ellefur eða tólf og var með þann mátt að skynja vitund fólks. Ekki beint hugsanir, frekar eins og áru þeirra. Henni dauðbrá þegar hún sá mig, af einhverri ástæðu sem ég gæti vel trúað að væri útaf því ára mín var líklegast öðruvísi en þær sem hún átti að venjast.
Styrkur hennar var líka mjög nothæfur þegar var verið að leita að blóðsugum því vitund þeirra var dekkri og mikið sterkari, eins og eitur og því létt að skilja þeirra árur frá árum manna.
Svo ég sat heima í kofanum yfir páskafríið og gerði ekkert nema að spila á hljóðfæri. Páskafríið var alveg að verða búið og ég hafði ekki gert neitt, þegar það skall á.
Ég sat í billiard herberginu og horfði út um gluggann þegar Magga mætti með allt liðið. Hún fór nokkrar ferðir til að skutla fólki heim og sækja þá sem voru mikilvægastir og bjuggu í Kofanum. Ég sat í sófanum og fylgdist með þessu en enginn svo mikið sem yrti á mig. Allir voru á þönum, gengu fram og aftur með pappíra sem höfðu ekki verið snertir í mörg ár.
Loks settist Markús við hlið mér í sófanum með einhverja pappíra fyrir framan sig og virtist ekki einu sinni taka eftir mér.
,,Hvað er í gangi?’’ spurði ég og Markús leit upp.
,,Það gerðist,’’ sagði hann og rödd hans var hljómlaus og augu hans tóm. ,,Þeir eru komnir.’’