,,Hún dó þegar ég var sex ára. Blóðsugurnar drápu hana,'' sagði Logi, svo kalt að hver sem er, annar en ég, hefði fengið hroll. ,,Það var ekki nóg að drepa hana, þeir þurftu líka að senda fingurna til pabba míns. Ég man eftir blóði drifnum pakkanum sem lá á rúminu í hótelherberginu. Ég gæti aldrei gleymt því. Þeir gerðu þetta til að ögra honum, ‘komdu ef þú þorir’ voru skilaboðin með þessu. Eftir það hefur hann ekki hugsað um neitt nema að veiða blóðsugur,'' hélt Logi áfram og fletti í gegnum nótnabók mömmu sinnar.
,,En afhverju ertu að segja mér þetta?'' spurði ég. Það var augljóst að ég var síðasta manneskjan sem nokkur manneskja valdi til að hella tilfinningum sínum yfir.
,,Afþví,'' sagði hann og leit uppfrá bókinni brosandi. ,,Þér er sama. Þú hellir ekki falskri samúð yfir mig og þú þykist ekki vera ekki sama. Þú ferð ekki að blaðra því þig langar til þess, útaf því þig langar ekki til neins. Að segja þér þetta er eins gott og að tala við stein, svo afhverju ekki?'' spurði hann, ennþá brosandi, þó að augu hans voru brostin og allt líf farið úr þeim. Hann lagði bókina niður og gekk út úr herberginu, en skildi mig eftir eina.
Svo hann vildi ekki sýna veikleika fyrir þá sem var ekki sama, og hann hellti þessu þá öllu á mig. Það var undarlegt, þar sem, eins og hann sagði, var það það sama og að tala við stein. En ég skildi þó sjónarhhorn hans á þessu máli. Samúð gat orðið þreytandi.
Ég dreif mig út úr herberginu og lokaði vandlega á eftir mér. Síðan fór ég niður í herbergið mitt og spilaði örlítið á flautuna áður en Markús birtist ásamt Unnuri, með tvær sextán tommu pítsur en þau fóru strax aftur, með þeim orðum að við ættum ekki að klára þar sem nú væri fólk að skiptast á að koma heim og fá sér að borða, en myndu svo snúa aftur á sína vakt.
Magga kom mörgum sinnum með fólk sem ég ýmist kannaðist við eða hafði aldrei séð eða tekið eftir á fundinum. Hún virtist ekki vera ánægð með þessi hlutaskipti en sagði ekki fleira, heldur fékk sér hálfa pítsu í senn, þar þetta ‘’skutlerí’’ reyndi á orku hennar.
Gylfi tróð upp í sig fjórum sneiðum, en það var mér ómögulegt að skilja að hann skildi ekki þenjast út á sekúndunni. Ég sjálf fékk mér aðeins eina pítsu.
,,Þú ættir að fá þér aðra sneið,’’ sagði Gylfi þvoglumæltur, með enn einn bitann af hálfkláraðri pítsunni. ,,Þú ert svo grindhoruð að það mætti halda að þú hefðir ekki borðað í marga daga!’’
Það var satt hjá honum, ég var grindhoruð. Föl húðin strekktist yfir vöðvana og það sást vel í rifbeinin. En afhverju að borða ef manni fannst ekkert sérstaklega gott?
Ég yppti bara öxlum og fylgdist með honum troða restinni af pítsunni upp í sig og sleikja fingurna einn af öðrum. Logi ranghvolfði augunum, en hann var við það að klára þriðju pítsuna sína, en hann var öllu hreinlátari í matarsiðum sínum.
,,Ertu ekki búinn að fá nóg?’’ spurði hann þegar Gylfi teygði sig í fimmtu sneiðina sína. Hann hikaði aðeins en greip hana svo af þjósti.
,,Ég er að stækka, ég þarf næringu,’’ sagði hann og glotti.
,,Þú meinar á þverveginn er það ekki? Því þetta virkar ekki á hinn veginn.’’
,,Reynið að halda friðinn,’’ sagði ég og strauk frá svarta lokka sem voru fyrir augunum mínum. ,,Við þurfum að vinna saman á morgun, það væri ekki gaman ef þið mynduð byrja að slást og ekki taka eftir blóðsugunum,’’ sagði ég í fullri alvöru en þeir brostu báðir eins og ég hefði sagt góðann brandara en brosið féll örlítið þegar svipbrigði mín héldust.
,,Þú ættir bara að halda kjafti, þetta kemur þér ekkert við,’’ sagði Logi, en hann hafði látið eins og hann hefði ekki sagt mér neitt um tilfinningar sínar eða mömmu sína.
,,Þetta kemur mér við ef ég þarf að vera með ykkur næstu daga. Mér þykir þetta ekkert skemmtilegra en þér,’’ sagði ég og reyndi að setja einhverj tilfinningu í orðin, reiði, eða jafnvel hatur en það mistókst og áhrifin urðu minni. Þeir tóku ekki einu sinni eftir tilraun minni.
,,Fyndið, þar sem þér þykir ekkert skemmtilegt. Þú finnur ekki fyrir neinum fjandans hlut. Þú getur horft á mömmu þína deyja án þess að bregða svip. Haltu þér fyrir utan þetta og ég læt þig í friði,’’ sagði Logi kuldalega. Gylfi starði reiðilega á hann.
,,Var þetta nú ekki algjör óþarfi?’’ spurði hann og gaut umhyggjusömum augum á mig. Honum brá þegar hann sá örlítinn loga umlykja vísifingur minn, sem beindist nú að Loga.
,,Þarf ég að minna þig á það að ég er umtalsvert sterkari en þú?’’ spurði ég, en eins og vanalega þá náði Logi alltaf út þessari hlið á mér og það af minnstu ástæðu. Logi kipptist til og þagði en gaut varfærnum augum á litla logan, eins og hann vissi að ég gæti stækkað hann og látið hann gleypa hann á hverri stundu. Hann renndi hendi gegnum úfið og rautt hár sitt en stóð svo upp, setti diskinn sinn í vaskinn en gekk svo út án þess að segja orð. Gylfi horfði á, með höku niður á borði.
,,Vá. Þú virkilega gerðir hann orðlausann,’’ sagði Gylfi fullur aðdáunar. Eldurinn á fingri mínum var horfinn og tómarúmið var endurheimt.
,,Lítur út fyrir það.’’ En síðan gekk ég sjálf frá mínum diski og gekk inn í herbergið mitt og lagðist upp í rúm. Ég þurfti að vakna snemma morguninn eftir til að fara á Seyðisfjörð og fylgjast með þeim sem komu úr Norrænu.
Morguninn rann upp, og sólin var varla komin á loft þegar ég þurfti að rísa upp úr rúminu. Ég dreif mig í fötin og renndi bursta gegnum úfið hárið mitt en var síðan tilbúin til að fara. Ég gekk fram og inn í billiard-herbergið, en þar kom Magga alltaf við. Gylfi og Logi voru nú þegar mættir og Grímur og stúlkan sem ég þekkti ekki voru væntanleg á hverri stundu. Á meðan við biðum sátum við í sófanum og þögðum. Jafnvel Gylfi fann ekki neitt sniðugt til að segja, hann bara starði fram fyrir sig, hugsi.
Loks birtist Grímur ásamt stelpunni, sem ég komst að því að héti Sunna, en nafn hennar passaði vel við gult hárið. Grá augu hennar skinu af illkvittni þegar hún leit á mig. Varir hennar voru þunnar en samt var eitthvað sérstakt við þær. Andlit hennar var langleitt og sama mátti segja um líkama hennar. Hún virtist vera sextán.
En Grímur var um átján ára og hann var sjálfskipaður leiðtogi þessa hóps, aðalega útaf því að hann var elstur, ekki útaf neinum sérstökum leiðtogahæfileikum.
Við vorum flutt á Seyðisfjörð en Magga yfirgaf okkur samstundis og skildi okkur eftir á lítilli bryggju í litlum bæ sem virtist vera yfirgefinn.
,,Ertu viss um að þetta sé rétti staðurinn?’’ spurði Gylfi og sneri sér í hring. ,,Það er ekkert hérna!’’
,,Ég er sammála, þetta er fáránlega lítill staður fyrir risastóra ferju að landa,’’ sagði Sunna og krosslagði hendurnar, og virtist vera að barma sér yfir vöntun á verslunarmiðstöð eða almennilegri fríhöfn.
,,Þetta er rétti staðurinn,’’ sagði Logi og benti á það sem líktist háum turni við endann á bryggjunni en síðan kom einskonar armur úr honum. ,,Þetta er fest við ferjuna svo fólkið komist út,’’ og svo benti hann út eftir firðinu. ,,Og þarna kemur ferjan.’’
Það var rétt. Það var eitthvað stórt að færast inn fjörðin, þó það virtist lítið úr þessari fjarlægð gat ég rétt ímyndað mér hvernig það myndi líta út þegar það væri komið að bryggjunni. Allir þögnuðu og við færðum okkur úr augsýn, þar sem fimm manneskjur voru örlítið grunsamlegar, saman í hóp. Hinsvegar voru krakkar byrjaðir að hjóla niður á bryggju og fylgdust með ferjunni koma nær með æsingi og brosum. Sumir höfðu myndavélar, og enn aðrir höfðu upptökumyndavélar. Undarlegt, það mætti ætla að fólkið hefði vanist þessu.
Þegar ferjan lagði að bryggju kom í ljós að hún var margfalt stærri en maður gæti haldið að gæti rúmast í svona litlum bæ. Allir íbúar bæjarins kæmust með léttum leik fyrir innan í ferjunni.
Hátt flaut glumdi frá henni til að gera bæjarfólki viðvart um komu sína en síðan var armurinn festur við skipið og fyrr en varir var fólk byrjað að streyma út eins og sterkur straumur af vatni. En húð eins og mín var of áberandi og við hefðum strax tekið eftir því.
Sunna fylgdist með af forvitni og virtist ekki vera mikið að fylgjast með Blóðsugum en fylgdist í staðin hugfangin með skipinu. Þegar allir voru komnir út og ekkert bólaði á blóðsugum leyfðum við okkur að fara nær og skoða hana, þó að við kæmumst ekki í gegnum stálgrindverkið sem var hlaðið upp meðfram bryggjunni. En Sunna var áköf í að sjá hana betur og hljóp af stað þangað sem önnur bryggja var, sem var ekki girt, en hún hélt að kannski væri hægt að komast yfir á hina bryggjuna af henni.
Við hin eltum hana, ekki viss um hvort við ættum að leyfa þetta en Sunna myndi ekki hlusta, hún var of þrjósk. Hún stóð við endann á bryggjunni og horfði vonsviknum augum á ferjubryggjuna.
,,Ég vil komast-‘’ sagði hún en komst ekki lengra því þar sem hægri fótur hennar hafði hallast yfir endann þá hafði spítan sem hélt því uppi hrunið en hún hafði verið fúin og nærri ónýt. Sunna féll í kaldann sjóinn með ópi sem skar gegnum hvern einasta mann.