Athugið!
Við viljum benda á að eftirfarandi saga inniheldur efni sem gæti farið illa í börn og/eða viðkvæma.




Hún gekk þöglum skrefum í kirkjugarðinn. Allt var hljótt fyrir utan mjálm í ketti í eitthverjum garði. Grasið var vott eftir vorrigningarnar og gróðurilmur barst að vitum hennar. Eitt hljóðlátt snökt barst frá vörum hennar, tár rann niður kinnarnar og bættist við pollinn sem hún steig yfir. Hún leit undan þykkum toppnum að leiðinu sem var framundan.
Jónína Grettisdóttir f. 06.04.1984 - d. 06.04.1998 – megi englar vaka yfir þér.
Axlirnar byrjuðu að titra af gráti, söknuð og eftirsjá. Tárin hrundu á blómin sem hún hélt á. Minningin var svo sár, þetta var allt henni að kenna.

Hún labbaði með bestu vinkonu sinni í skólann eins og alltaf.
”hvernig er svo tilfinningin?”
”hvaða tilfinning?” spurði hún
”að verða fjórtán og allt það” svaraði vinkona hennar hlæjandi
Hún hló “það er nú ekki mikið breytt”
“Datt það í hug” sagði hún utan við sig og leit svo á skólann. “Við verðum að gera eitthvað, er ekki partý eitthverstaðar?” hélt hún áfram.
“Partý?”
“Jáá, ég meina, við höfum kannski ekki verið mikið í djammdeildinni eins og sumir í bekknum, en ég meina.. maður lifir bara einu sinni” sagði hún og leit upplífgandi augum á Jónínu.
“Jaaáá…”
“Við skulum tala við danna í 10.c” sagði hún og brosti “hann hefur alltaf verið svo hrifin af þér” flissaði hún og potaði í síðuna á henni og endurheimti brosið hennar.
Í milli frímínútunum gengu þær til danna og spurðu hvort það væri eitthvað í gangi í kvöld, hann blikkaði til vina sinna og sagði þeim að það væri alltaf eitthvað í gangi hjá honum. Hann lét þær fá heimilisfangið hjá sér, hann sagðist vera einn heima.
Þær héldu kúlinu og sögðust ætla að mæta, hann blikkaði þær og snéri sér við til vina sinna, skartandi perraglotti sem gaf allt í skyn sem þurfti.
Seinna löbbuðu þær upp að skuggalega húsinu hans Danna, þar inni heyrðist tónlist. Þær bönkuðu á lúna hurðina. Enginn svaraði. Þær ákváðu að fara bara inn.
Þar voru svona 12-15 krakkar frá aldrinum fimmtán upp í nítján. Nokkrir krakkar sátu í hring og spjölluðu, létu pípu ganga á milli sín. Aðrir sátu við borð með drykk og voru eitthvað tómlegir til augnanna og störðu bara út í loftið og skutu stundum daufu, óskiljanlegu orði inn í. Þá hlógu krakkarnir og sögðu hluti eins og “þetta gerist þegar maður höndlar ekki reykinn” Jónínu leist ekki á þetta og vildi fara heim, en hin hristi bara hausinn “svolítið lengur” sagði hún. Þeim var boðin pípan en Jónína hristi hausinn, þá sá hún að lítil hönd greip um pípuna og tauk djúpan smók.
“Hvað ertu að gera?!” hvæsti hún lágt. “Lifa lífinu” sagði hin og byrjaði að hlæja eins og brjálæðingur.
Danni tók utan um axlir Jónínu og bauð henni smók, hún horfði á vinkonu sína sem var við það að taka þriðja smókinn. Hún hristi hausinn “ nei takk.”
”ÚÚÚÚ” heyrðist í einum “heyrði ég nei takk?” hann glotti “danni, litla kærastan þín heldur að hass sé skaðlegt” hann byrjaði að hlæja og eftir fylgdi hás hlátur allra hinna.
“ekki hlusta á þau” sagði hann “viltu vatn?”
“já takk, frekar” sagði hún og brosti feimnislega.
Hann fór fram og náði í vatnsglas, hann horfði á hana reyna að hjálpa vinkonu sinni upp af gólfinu og meðan athygli hennar var af honum þá laumaði hann óvænt í glasið hennar. Hún tók við því með hvítu brosi.
“takk” sagði hún og drakk það allt í einum teig. Hann brosti.
”ekki málið, en ég var að pæla hvort þú værir til í að kíkja aðeins inn í herbergi ? það er svo hátt hérna inni, mig langar að kynnast þér aðeins betur” sagði hann með brosi.
“mér finnst ekkert hátt hérna inni…” sagði hún en fór svo með semingi inn í herbergi.
Hann settist beint á rúmið og bað hana að setjast hjá sér, hún fann fyrir smá svima svo hún settist.
“mig langaði bara að segja þér að þú ert ógeðslega heit” sagði hann og tók utan um hana og horfði niður hálsmálið hennar.
“takk” sagði hún utan við sig.. vááa, henni leið svo illa.
Hún lagðist í rúmið, hún bara varð, henni leið svo illa. Skyndilega var hann kominn yfir hana og hélt henni fastri og byrjaði að kyssa á henni hálsinn.
“hættussuu..” muldraði hún máttlaus. Hún heyrði hann hlæja, hann byrjaði að klæða sjálfan sig úr fötunum meðan hún lá hálfsofandi í rúminu. Hún reyndi að standa upp en hann ýtti henni alltaf aftur niður, og það var lítið sem hún gat gert við því. Skyndilega fann hún högg í andlitið og svo hlátur. Hann hafði lamið hana. Hún fann heitan vökva koma frá hársrótina en samt fann hún varla fyrir þessu.
Hann byrjaði að baksa við gallabuxurnar hennar. En hún hvarf alltaf meira og meira í sinn heim, tárin láku niður kinnarnar og hún reyndi að öskra, en það kom svo lítið sem ekkert hljóð.
”hættu að reyna að hreyfa þig, þú getur ekkert” sagði hann pirraður “þetta er allt í lagi, ég hef oft gert þetta áður, gaf þér bara smá svo þú yrðir rólegri, þar sem ég giska á að þetta er fyrsta skiptið þitt”
Allt í einu fann hún stingandi sársauka. Hann var kominn inn í hana, hann dúndraði honum langt inn. Hún hélt að hún væri að deyja.
“plsss, hæddssu” sagði hún óskýrt og grét.
Hann hreyfði sig ofan á hann með krampakenndum hreyfingum og svo fann hún eitthvað blautt og heitt sprautast inn í sig. Hún grét.
“ aah” sagði hann og fór ofan af henni og setti hendurnar fyrir aftan haus. “ég myndi sleppa því að segja eitthverjum frá þessu, þá geri ég þetta bara aftur. Og þar að auki myndi enginn trúa þér, ég meina, hver myndi vilja ríða þér hvort sem er ? hvað þá að fara gegnum allt erfiðið að nauðga þér? Og eitt enn; ef þú ert ólétt, þá verðurðu að segja mér það og ég sé um það”
Hún heyrði varla hvað hann sagði, það var allt í móðu og heyrnin var óskýr. Hún fann bara fyrir djúpri sorg innan í sér. Fljótlega heyrði hún hroturnar við hliðina á sér. Hún var aðeins búin að ná sér eftir eitrið sem hann hafði gefið henni og henni langaði bara að komast heim. Án þess að skeyta um það að klæða sig þá stóð hún upp og byrjaði að brölta fram. Hún datt á lappirnar og skreið á fjórum fram. Ennþá voru krakkarnir frammi og hún sá vinkonu sína sitjandi í kjöltu á strák og taka smók. En þá sáu þau hana öll, fyrst fóru þau að hlæja, en þá sáu þau allt blóðið, það var ekki bara meyjarhaftið sem rifnaði. En allir störðu bara, meira að segja vinkonan sem varð skyndilega edrú og náföl. Jónína stóð aftur upp með erfiðismunum og byrjaði að labba í átt að dyrunum en skyndilega kom högg aftan á hnakkann. Hún heyrði öskur. Blóð. Allt var óskýrt. Svart.

Hún setti blómið á leiðið og kyssti steininn söltum kossi. Hún labbaði í burtu og settist inn í bíl. “hamingju með daginn” sagði hún upphátt. Þetta var allt henni að kenna.