Saga sem ég gerði fyrir smásögukeppni sem er í gangi í skólanum mínum, skilafresturinn var 2. febrúar og ég rétt náði. Þemað var samvera, ekki viss um að ég hafi túlkað það rétt, en ég er nokkuð ánægð með söguna.
Ég veit ekki hvenær ég fæ að vita úrslitin úr keppninni, en ég ákvað að senda þessa sögu inn þar sem það er orðið langt síðan ég sendi inn sögu.
Njótið =)




Ung þrettán ára stúlka stóð og starði fram fyrir sig uppá háa hamrinum örlítið frá litla sjávarþorpinu. Klettarnir voru eins og litlir kubbar sem raðað var ofan á hvern annan og hvítfyssandi öldurnar skullu á þeim og sentu salta vatnstaumana upp með hamrinum. Sjórinn var spegilsléttur og marglitur í daufu sólarljósinu á þessum kalda aprílmorgni og það sást glitta í sólina bak við há fjöllin sem vernduðu þorpið frá forvitnum ferðamönnum. Himinninn var hvergi nærri því að vera blár heldur virtist vera sem regnboginn hefði sprungið yfir himinhvolfið og litað himinninn appelsínugulan, fjólubláan, rauðan og marga fleiri liti sem erfitt var að finna einhversstaðar annarsstaðar.
Þrátt fyrir alla þessa fegurð var það ekki það sem stúlkan var að horfa á. Í rauninni sá hún ekki fegurðina sem öskraði á athygli allra augna í þorpinu. Stúlkan horfði á eitthvað mikið fegurra.
Stórfenglegt skip var það eina sem gáraði yfirborð hafsins. Kremlituð seglin voru ekki uppi á þessari stundu en í staðin hafði áhöfnin sett út stórar árar og réru að höfninni. Sólin skein á viðarkjölinn og skuggarnir sem mynduðust á skipinu voru áhrifamiklir og glæsilegir eins og skipið væri málað á striga, það virtist ekki raunverulegt.
Þegar stúlkan gat loksins slitið sig frá þessari sjón snerist hún á hæla sér og hljóp sem hraðast í átt að höfninni. Hár hennar flaksaði sem svart haf af lokkum og dökkbrún augu hennar horfðu einbeitt fram fyrir sig og leyfðu fótunum að bera sig á áfangastað. Dökkleit húð hennar vakti athygli allra þeirra sem hún hljóp fram hjá svo ekki sé minnst á bera fæturna og skítuga, ljósbláa kjólinn sem flaksaði til og frá með liprum hreyfingum hennar. Ekki síst þar sem þessi skítuga stúlka var af aðalsættum.
Þegar hún loks náði niður á höfn, móð og másandi, var skipið að leggja að bryggjunni. Svona nálægt var skipið jafnvel enn fegurra. Fjallaskaginn sem huldi sólina endurspeglaðist í öllum kýraugum og viðurinn var veðurbarinn og þaktur þörungum. Meðfram skipinu var skrifað nafn þess ‘Hafdrottningin’.
En það besta af öllu var hávaxni maðurinn sem hjálpaði öðrum skipsmönnum að láta landganginn milli skipsins og bryggjunnar. Svart hár hans var stutt og líkast því sem hann hefði fengið raflost og augu hans voru dimmblá eins og úfinn sjór.
,,Rafael!’’ kallaði stúlkan og veifaði og hoppaði til að ná athygli hans. Hún skælbrosti þegar hann leit við.
,,Emelía!’’ kallaði hann og veifaði á móti en hélt síðan áfram vinnu sinni. Þegar landgangurinn var loksins kominn á sinn stað hvarf hann undir þyl skipsins en birtist aftur stuttu seinna með stóran og þungan sekk á öxlum sér. Hann hljóp niður landganginn og lét sekkinn falla á bryggjuna svo hann gæti sópað Emelíu upp í stórgerðar og sigggrónar hendur sínar og faðmað hana þétt að sér.
,,Ég saknaði þín,’’ muldraði Emelía í svitastokkna skyrtu hans. ,,Þú hefur verið svo lengi út á sjó.’’
,,Ég veit, Emelía mín, ég veit,’’ sagði hann og það kom sorgarglampi í augu hans. ,,En ég verð að fara aftur út í kvöld og-’’
En hann náði ekki að klára setninguna. ,,Ertu að fara aftur út?!’’ spurði Emelía bálreið. Hún sá ástkæra frænda sinn aðeins fáum sinnum á ári en hann hafði alltaf stoppað í viku eða meira á milli túra. ,,En þú varst að koma!’’ bætti hún við og rödd hennar titraði. Hún steig eitt skref aftur og horfði ávítandi á Rafael.
,,Ég veit, ég veit,’’ sagði hann sefandi röddu. ,,En við erum bara að landa, ég verð að fara aftur.’’
Emelía fann tárkirtlana vera að ná yfirhöndum og hún lokaði augunum til að fela veikleika sinn. ,,Ekk fara,’’ hvíslaði hún biðjandi. ,,Ég bið þig.’’
Rafael beygði sig niður og kyssti enni hennar mjúklega. ,,Ég verð að fara.’’
Og þá var það útrætt mál. Emelía eyddi deginum með Rafael gegn óskum foreldra sinna og reyndi að njóta hverrar einustu sekúndu sem hún hafði með frænda sínum. Foreldrar hennar voru hinsvegar snobbuð og móðir hennar stærði sig ekki af því að eiga slíkan systurson. Hún skammaðist sín fyrir að hafa sjómann í ættinni og vildi alls ekki að dóttir sín yrði heilluð af verkalýðnum og sjómennskunni. En hún hafði lítið um það að segja þar sem Emelía bar það með sér að vera þrjósk og falleg í senn svo hún gat brætt hvert einasta hjarta í bænum og mótað það eftir sínum eigin vilja.
Um kvöldið kvaddi hún svo frænda sinn við höfnina. Það var komið hátt yfir miðnætti og sólin var löngu horfin niður fyrir sjóndeildarhringinn. Þokan breiddist yfir höfnina og allt virtist svo gráleitt í þokunni, svo vonlaust.
,,Lofaðu mér að þú komir aftur,’’ sagði Emelía og leyfði einu tári að falla.
,,Ég lofa því,’’ sagði hann og brosti upphreystandi. ,,Geri ég það ekki alltaf?’’
Emelía hló gleðisnauðum hlátri. Rafael þurrkaði tárið af vanga hennar og faðmaði hana að sér í síðasta skipti.
,,Ég kem aftur,’’ lofaði hann en hafði ekki hugmynd um að hann þyrfti að slíta það loforð, hann hafði ekki hugmynd um óveðrið sem beið rétt fyrir utan skagann eins og skrímsli í felum. Hann hafði ekki hugmynd um tárin sem litla frænka hans myndi fella. Hann gekk grunlaus út í sinn eigin dauða.
Með þeim orðum kvaddi Emelía frænda sinn og horfði hann ganga í síðasta skipti upp landganginn og veifaði í síðasta skipti til hans.
Emelía eyddi löngum stundum upp á hamrinum og fylgdist með sjóndeildarhringnum á hverjum einasta degi í von um að sjá veðurbarið og stórfenglegt skip sigla yfir sléttan sjóinn. Hún beið og beið og dagarnir urðu brátt að vikum og vikur að mánuðum.
Einn vindasaman dag niður á bryggju heyrði hún á tal sjómanna sem voru nýkomnir í land af litlu og ræfilslegu skipi. Þeir sögðust hafa séð spítnabrak af skipi vestan við skagann. Emelía kom nær og leit á spítnabrakið sem þeir höfðu safnað saman í hrúgu á bryggjunni. Stærsta brotið var efst og á því voru stafir sem Emelía kannaðist vel við.
Hún brast í grát á miðri bryggjunni og hneig niður. Vonleysið helltist yfir hana eins og öldurnar sem höfðu skollið á kjöl Hafdrottningarinnar og sorgin var yfirþyrmandi. Auðvitað, hugsaði hún. Auðvitað varð það að gerast einhverntíman. Hún hafði vitað það. En frændi hennar, elskulegi frændi hennar sem svo gott sem hafði alið hana upp í fjarveru foreldra hennar. Frændi hennar sem var með sigggrónar hendur og augu eins og úfið haf. Dáinn.
Emelía hristi hausinn og neitaði að hugsa um það orð og hljóp í burtu frá bryggjunni og áfram, áfram. Hún hoppaði yfir steina og grjót og hljóp á milli mosa og runna. Sólin var ekki lengur falleg heldur virtist hún hæða hana. Vindurinn reif í kjól hennar eins og hann vildi segja ‘Gott á þig,’ og steinarnir hótuðu að fella hana í hverju skrefi.
Áður en hún vissi af var hún komin upp á hamarinn og tárin láku enn í stríðum straumum niður kinnar hennar. Hún horfði hatursfullu augnaráði á hafið og sólina, skýin og klettana. Allt þetta hafði sameinast og hrifsað frænda hennar úr veröld hennar.
Hún vildi vera með frænda sínum um alla eilífð. Sama hvað gerðist. En hafið hafði tekið hann til sín og þar með hrifsað af henni einu ástæðunni fyrir lífvilja hennar. Ekki átti hún vini, dóttir aðalsfólks mátti ekki vingast við almúgann og ekki vildi hún vera fangi foreldra sinna í stóra húsinu sem var svo kalt.
En hún ætlaði ekki að láta hafið sigra sig. Hún ætlaði að vera með frænda sínum hvað sem það kostaði.
Hægt og rólega stóð hún upp og starði ögrandi fram fyrir sig á hafið. ,,Þú skalt skila því aftur sem er mitt.’’ Hvíslaði hún en steig svo fram af hamrinum og var samstundis á valdi vindsins. Hún hrapaði og hrapaði og leið eins og það væri liðnar margar mínútur síðan hún steig fram af hamrinum en fann svo fyrir einhverju hlýju. Hún opnaði augun og sá móðukennt andlit. En hún þekkti þetta andlit hvar sem var. Móðukennda andlitið var af frænda hennar og hún brosti. Hann hafði gripið hana.
Núna gat enginn stíað þeim í sundur, þau yrðu saman að eilífu.