hæ dáltið síðan þetta var gert eru pottþétt villu í þessu látið endilega vita ef eitthvað er sem þið skiljið bara alls ekki.

Hann gekk hægt niður götu Shelburne, götu sem hann hafði gengið oft á svona kvöldum. Svölum og þægilegum kvöldum, einn og einmana vafrandi um leita að tilgangi sínum í þessu kalda og harða lífi. Ekki kom sá dagur hjá að hann var virkilega hamingjusamur. Fullur af sorg og hatri þráðandi það sem hann gat ekki fengið vafraði hann í gegnum lífið.
Skólinn var eins og refsingrqbúðir fyrir hann, alveg sama hvar hann var í skólanum alls staðar var honum strítt. Í skólanum voru um kannski 70 krakkar enda bjó hann bar í litlum bæ í vestri af texas fylki. Hann var eini svarti krakkinn í 1 bekk í menntó og í öllum efri bekkjum það var meira um útlend andlit hja yngra fólkinu en frá 10 bekk í gaggó stoppaði það. Hann var kallaður öllum illum nöfnum, jafnvel stundum af kennurum var hann lagður í einelti. Kennararnir elskuðu að setja hann í eftirsetur og láta hann standa uppi fyrir framan alla skrifandi á töfluna þegar hann vissi ekki svarið.
Eins og t.d. herra Charles stærfræði kennarinn hans vissi að hann gat ekkert sem vit var í af almennum brotum en samt lék hann sér aðþví að spyrja hann yfir allan bekkin, oftar en einu sinn jafvel. Versta gerðist þó þennan dag, kennarinn var að öskra á hann frammi fyrir að hafa ekki mætt í tímann alla vikuna enda hataði hann þennan kennara svo mikið að hann gat ekki fengið sig til þess.
Og ömurlegur hlutur hafiz átt sér stað einnig daginn ´áður.
Það byrjaði allt þegar faðir hans kom heim fullur um 1 leitið.
Móðir Emmets var farinn til himna fyrir 1 ári svo ekki gat hann leitað huggunar hjá henni á þessum stundum.
Hann heyrði í hórunni og pabba sínum frammi og vaknaði því að fullu og byrjaði að hlusta á tonlist í ipodinum sínum tilað reyna sofna aftur. Hann var rétt sofnaður þegar þrifið var í hann af fullu aflI og honum kastað í veggin á móti rúminu svo fast að hillan datt á hann sem hafiz hangið þar í rúm 4 ár. Hann áttaði sig ekki alveg strax hvað var að gerast og sársaukinn í handleggnum bar óbæranlegur. Hann var þrifin á fætur og hent after í rúmið “helvitis kvikindið þitt, ég finn bréf með einkunum undir 5 í öllu, þú er alltaf í einvhejrum andskotans eftirsetum og fyrir hvað leti og frekjuskap.” Faðir hans stóð yfir honum með bréf frá skólanum í höndum sér eldrauður í framan næstum froðufellandi af hatri og beiskju. Emmet fékk tár í augun hann vissi hvað mydni gerast næst, þegar hann sá four sinn draga beltið af buxunum sínum og setja það saman í litla bungu. Emmet fékk fyrsta höggið og ekki var það laust högg. Það fór beint í mjöðmina á honum svo hann lippaðist niður. Höggin dundu eitt af öðru og emmet gat ekkert annað gert en grátið og beðið um miskunn. Loks hætti faðir hans að láta dynja á hann höggum en hann var langt frá því að vera búin.
Hann tók og Rustaði öllu í herberginu henti fötunum hans út um gluggan rók plakötin af veggjunum og sparkaði svo dulega í hann áður en hann tók leirbikarinn sem hann vissi að emmet þótti kærst, leirbikarinn sem emmet gerði handa mömmu sinni fyrir 2-3 árum síðan sem stóð á ‘besta mamma í öllum heiminum‘og hafiz hann gefði henni´hann á mæðradaginn svo stoltur og þó vissi hann nuna ð þessi bikar var ekkert augment en samt hafiz mamma hans´hann á nátttborðinu sínu alveg þar til hun dó.
Emmet æpti af reiði og sló til föður síns svo fast að hann datt um koll og rotaðist á borðinu hans emmet. Emmet grét og grét alla þessa nótt og sofnaði ekki fyrr en um 5 en grét jafnvel í svefni og dreymdi um faðm móður sinnar.
Hann vaknaði klukkan 10 og hljóp í skólann, faðir hans var sem betur fer í rúminu sínu og hafiz vonadni gleymt öllu sem gerst hafði. Þegar hann mætti loks í stærðfræði tók Hr. Chales í hann og nánast henti honum framm. Hvað í farina ertu ´buin að vera ert ekki buin að mæta í alla seinust viku, hann skammaði hann í dágóða stund og hlustaði ekki á neinar sfsakanir. Þegar þeir voru á leiðina after inn slóa Charles hann utanundir fyrir frama alla og sagði; farðu ur minni augsýn negraógeð ég vill ekki sjá þig framar í minni stofu. Allir krakkarnir horfðu á honn og sumir jafvel að kasta í hann hlutum til að sýna honum að þau vildi heldur ekkert með hann hafa. “negri, negri “ kölluðu þau og emmet fann tárin streyma fram.
Hann ljóp út, vildi ekki fara heim útaf föðru sínum og ekki út því þar var kalt og rigning. Svo hann sast undir stigann og sat þar og grét í hljóði. Nokkur stund leið og hann fann að hann var þreyttur en gat ekki sofnað
Hann heyrði allt í einu að stelpa gekk framm úr stofu Hr. charles hann þekkti þennan fotagang ójá það geðri hann þessa stelpu var hann hrifin af og þegar hann hugsaði út í það hafiz hun aldrei tekið þatt í þessu með krökkunum. Faith hét hun svo falleg og vitneskja skein ur augum hennar. Fjólubláum og skínadni. Og varir hennar svo bleikar eins og fallegustu liljur sem hann hafiz séð. Og hárið sítt og mjúkt eða það hugsaði emmet að það væri enda hlaut hun að vera engill svo annað gat nu bara ekki verið.