Það var alltaf líflegt í Kofanum, flest alla daga sátu íbúar og gestir inn í litla herberginu og reyktu vindla og hlógu svo hátt að það bergmálaði um húsið. Oft þegar Gylfi var í húsinu dró hann mig út úr herberginu mínu og stillti mér upp í sófann við hliðina á sér. Ég mótmælti ekki, en ég skildi ekki afhverju ég sá ennþá vonarglætu í augum hans þegar hann leit á mig. Hann vissi að ég væri tilfinningalaus, dauði móður minnar vofði yfir og ekki sýndi ég neina sorg eins og venjulegt fólk átti víst að gera þegar foreldri þeira dó. Ég átti meira að segja að gráta í þessari aðstöðu en ég fann enga löngun til þess.
Hinsvegar var ég búin að finna aðra leið til að finna fyrir einhverjum örlitlum ögnum af tilfinningum. Ávalt þegar ég var í kringum Loga fann ég fyrir tilfinningu sem fólk kallar víst pirring eða reiði því hann dæmdi mig af algjörlega kolrangri ástæðu. Það var ekki mér að kenna að ég bjó yfir sama mætti og hann, en hann virtist ekki skilja það.
Því miður var herbergið sem ég gisti í við hliðina á herbergi Loga og ærandi tónar gítarsins hans skar í gegnum mjúka tóna sem flutu úr flautunni minni og skemmdi þar með hljóminn. Ég skildi ekki hvernig hann gat kallað þetta tónlist, þar sem ég fann enga rökrétta tóna, og enga ljúfa nótu í þeim. Ég fann ekki fyrir ró.
Það eina sem hægt var að gera í Kofanum var að spila á flautuna mína eða stara út í loftið. Ég var í fríi frá skólanum með þeirri afsökun að ég væri að jafna mig eftir að mér var tilkynnt að móðir mín væri að deyja en ég er ekki viss um að allir hafi fallið fyrir því.
Ég lá upp í rúminu eins og oft áður og spilaði á flautuna. Ég spilaði svo oft á píanóið eða fiðluna að ég var búin að gleyma hve falleg flautan getur verið. Löngu gleymdir tónar svifu um herbergið og fylltu það fornri tónlist, tónlist sem var gleymd og grafin fyrir flesta. Það var leitt hve margir gleymdu hreinu tónunum en hlustuðu nú í staðin á tónlistarmenn – ef hægt er að kalla þá tónlistarmenn – eins og Justin Timerlake og Rihanna. Það var ekki tónlist, var eins og krass af tónlist ef hægt er að orða það þannig. Raunveruleg tónlist felst ekki í rödd, eða tölvugerðum hljóðum eða nýtískulegum fötum. Tónlist er eitthvað sem hefur verið til svo lengi sem er munað og það er leiðilegt hvernig tónlistin hefur þróast.
Tónarnir úr flautunni urðu ögn ákafari en hægðu síðan taktinn aftur og urðu ótrúlega blíðir. Venjuleg manneskja hefði fengið gæsahúð. En einmitt á þeirri stundu þurfti háværi rafmagnsgítarinn í næsta herbergi að láta heyra í sér og skar þannig á fallegu tónana eins og hnífur gegnum reipi. Ég gerði nokkuð sem ég hef aldrei gert áður. Ég fjarlægði flautuna frá munni mínum og hætti að spila í miðju lagi. Reiðin sauð upp í mér eins og gerist oft ef fólk reynir að stjórna mér eða snerta mig á einhvern hátt.
Ég stormaði úr herberginu og reif upp hurðina í næsta herbergi, gekk að Loga sem hafði ekki enn tekið eftir innkomu hennar, því hann var með stór heyrnartól um höfuðið og einbeitti sér að því að leyfa fingrunum að rata yfir strengina eins og kónguló.
Rafmagnsgítarinn var tengdur við bassa sem gaf honum kraftmikinn hljóm svo ég kippti snúrunni úr sambandi. Hljómurinn í gítarnum varð jafnvel enn rámari en dofnaði síðan út í þögn þegar Logi leit upp og hætti að spila.
,,Afhverju,’’ spurði hann og rödd hans titraði af reiði. ,,Varstu að þessu?’’
,,Því þú hefur truflað mig of oft með þessu bévítans hljóðfæri, ef það er nú hægt að kalla það það.’’ Sagði ég og sneri síðan baki í hann og gekk að dyrunum. Ég sá hreyfingu út undan mér og fann fyrir hita á baki mínu. Ég leit við og sá að það hafði brunnið blettur af peysunni sem ég var í svo sást í hvíta húð mína undir. Auðvitað hafði eldurinn ekki gert húð minni neitt, húð mín var gerð til að þola sína eigin krafta.
Ég leit á Loga sem var með aðra eldkúlu í hendi sér og var tilbúinn að kasta að mér ef ég sýndi einhverjar mótbárur. Ég lét í staðin hendi mína yfir blettinn sem hafði brunnið í burtu og þar sem efnið í peysunni minni var náttúrulegt efni gat ég látið endana fléttast saman og stækka þar til þeir lokuðu gatinu. Logi starði furðu lostinn á athæfi mitt og eldloginn í hendi hans minnkaði þegar hann einbeitti sér minna að því að halda orku hans í skefjum og loks hvarf hann.
,,Þú ræðst ekki að mér með eldi,’’ sagði ég og beindi hendi minni að honum og ýtti öllu súrefni í kringum vit hans í burtu. Hann reyndi að anda en það kom bara óþægilegt sog. Hann tók um háls sinn og þreifaði á honum eins og það ætti sér uppsprettu í hálsi hans. Eftir nokkrar sekúndur leysti ég loftið frá stjórnandi hendi minni og Logi gat aftur andað. Hann hóstaði og hrækti og nuddaði hálsinn.
,,Ég hélt að þú gætir bara beitt eldi.’’ Sagði hann og hóstaði enn en horfði grunsemdaraugum á mig.
,,Ekki bara, en ef þú vilt ekki kynnast fleiri máttum mínum sleppirðu því að ráðast að mér, er það skilið?’’ sagði ég og vatnið í glasinu á náttborði hans reis upp og upp í loftið og það var eins og það lægi þunn himna yfir hverjum dropa. Logi fylgdist með vatninu gáttaður en þegar vatnið fraus og myndaði beittan klaka sem leit einna helst út fyrir að vera spjót gretti hann sig.
,,Láttu mig bara vera.’’ Sagði hann reiðilega en tók aldrei augun af beittum klakanum. Ég lét klakann fara aðeins nær en hann brást við með sínum eigin mætti og lét eld umleika grýlukertið þar til ekkert var eftir af því nema pollur á gólfinu. ,,Hunskastu út.’’
Reiðin var runnin af mér núna og tómið kom aftur svo ég fann enga ástæðu til að vera þarna lengur. Ég gekk út úr herberginu en tók þá eftir Gylfa við endann á ganginum. Hann veifaði til mín og benti mér að koma.
,,Hvað?’’ spurði ég þegar ég gekk til hans.
,,Markús vildi hitta okkur og Loga, værirðu til í að kalla á hann?’’ spurði hann og benti að dyrunum inn á ganginum.
,,Ég held að hann sé ekki í skapi til að tala við mig,’’ sagði ég.
,,Hann er aldrei í skapi til að tala við nokkurn, bíddu hérna.’’ Sagði hann og gekk inn eftir ganginum og bankaði á dyrnar sem ég hafði komið út um og stuttu seinna birtist Gylfi aftur með Loga í kjölfari. Logi leit ekki einu sinni á mig.
Því næst fórum við inn eftir ganginum og á hæð fyrir ofan þar sem litla, þægilega herbergið með billiardborðinu var. Ég bjóst til að stoppa við þær dyr en Gylfi hristi hausinn.
,,Þetta er fundur, það er eitthvað mikið á seyði, flestir Mátthafar á íslandi mæta, við verðum í fundarherberginu.’’ Sagði Gylfi og benti inn ganginn þar sem var stór hurð.
,,Veistu hvað er í gangi?’’ spurði Logi og horfði áhyggjufullur á fundarherbergið. ,,Síðast þegar við fórum inn í þetta herbergi var þegar dánartíðnin út í Hollandi hækkaði gríðarlega og við bjuggumst til að hjálpa hollenskum mátthöfum.’’
,,Ég hef ekki hugmynd, Markús ætlar að skýra það út fyrir öllum. Flestir eru nú þegar komnir, ef eitthvað má marka skvaldrið.’’
Logi opnaði dyrnar að fundarherberginu og við blasti stórt herbergi, líklega stærsta herbergið í húsinu. Þetta var líka það herbergi sem var sem nýlegast, þó að hér væru einnig allskonar skjöl hengd upp hér og þar en veggfóðrið var nýrra og mottur þöktu gólfið. Sólin skein fyrir utan og lýstir herbergið appelsínugulum blæ.
Meðfram veggjum var raðað mörgum sófum og voru flestir sófarnir nú þegar teknir. Fæsta þekkti ég, ég gat fundið Margréti, Unni, Baldur, Ingva og Val en þá var allt upp talið. Það virtust vera rúmlega fjörutíu manneskjur þarna inni en ég fann laust pláss á milli lágvaxinnar stelpu sem virtist vera um átján ára og hávöxnum manni, um tuttugu og fimm, vöðvastæltum og með herklippingu. Þeim virtist návist mín vera heldur óþægileg og gutu til mín augum öðru hvoru.
Logi og Gylfi fundu sér einnig sæti og virtust þeir þekkja alla þá sem voru þarna inni.
Skvaldrið þarna inni var ærandi, allir þekktust greinilega og töluðu og hlógu eins og gamlir vinir. Ég tók eftir því að það voru margir ungir þarna, aðeins örfáir sem voru yfir þrítugt.
En síðan þögnuðu allir þegar dyrnar sviftust upp og inn gengu Markús og Ólafur. Markús var með nýútprentuð skjöl í hendinni og gekk inn að miðju herberginu. Ólafur kjagaði á eftir og þeir báðir horfðu alvarlega í kringum sig. Allt datt í dúnalogn og það eina sem heyrðist var stöku hóst eða skrjáf í fötum þegar einhver hagræddi sér.
,,Við stöndum frammi fyrir vandamáli,’’ byrjaði Markús og horfði alvarlega í kringum sig. Ég haðfi aldrei séð hann eins alvarlegann og á þessari stundu. ,,Miklar breytingar á hegðun blóðsugna hafa orðið síðustu tvær vikurnar. Njósnarar okkar hafa séð fleiri og fleiri saman í hópum og oftar en áður. Ekki vitum við ennþá með dánartíðina því enn þrífa þeir vel upp eftir sig en ég hef á mér að þessi breyting boði ekki gott. Ég hef heyrt sögur af því að blóðsugurnar séu að bæta við sig og eigi von á stórri viðbætu frá Danmörku. Við megum ekki við því að þeir fjölgi meiri, sérstaklega ekki ef að þeir sem koma eru sérþjálfaðir.’’
Nokkrir tóku andköf en aðrir frusu, sumir fölnuðu og nokkrir æptu. Þetta virtist virkilega vera stórtíðindi.
,,Ég er hérna með gömul skjöl yfir hættulegustu, íslensku blóðsugurnar, við ætlum að fara aðeins yfir þau skjöl áður en við látum ykkur vita hvað á að gera næst.’’ Sagði Ólafur og veifaði uppi þvældu og brúnleitu blaði í hendi sér. Allir biðu og hræðslan virtist vaxa í herberginu með hverju orði. Aðeins ein manneskja í herberginu var ekki hrædd, eða kvíðin.
En þetta virtist akkúrat vera sú breyting sem ég hafði óttast.