Karín gekk um hús látinnar frænku sinnar og virti fyrir sér rykugar hillurnar, uppfullar af rykugum bókum sem sumar höfðu aldrei verið opnaðar. Veggirnir voru málaðir dimmrauðir og huldir af innrömmuðum fréttagreinum sem voru byrjaðar að gulna og eldgamlar myndir frá því hún hafði verið lítil. Karín kom auga á eina mynd af fjölskyldunni sinni inná milli allra fréttagreinanna.
,,Karín!’’ kallaði mamma hennar úr eldhúsinu. ,,Karín mín,’’ sagði hún um leið og hún gekk inn í stofu. Mamma hennar var með músabrúnt og tætingslegt hár og var kinnfisksogin en Blágræn augu hennar voru hlýleg. ,,Værirðu til í að athuga hvort þú finnir kassa merktan jólskrauti upp á lofti?’’
,,Upp á lofti? Ertu biluð, á ég að vera eina öld að leita að honum eða?’’ spurði Karín og gapti framan í móður sína. Hún vissi vel hvernig loftið leit út, það var dimmt og raki í loftinu og þung lykt af myglu og ryki. Gólfið þar var þakið öllu því sem safnara gæti komið í hug og meira. Hún og stóra frænka hennar höfðu alltaf farið í feluleik þar þegar þær voru litlar en nú var frænka hennar orðin tuttugu ára og var flutt á höfuðborgarsvæðið til að far í einhvern fínann skóla á meðan hún varð eftir, átján ára, ung stelpa sem eyddi ævi sinni í litlum bæ sem fæstir einu sinni vissu um að væri til.
,,Já, upp á lofti,’’ sagði mamma ákveðin. ,,Þetta ætti nú að vera á augljósum stað, hún tekur þann kassa árlega niður.’’ Sagði hún og ætlaði ekki að gefa sig svo Karín drattaðist upp stigann sem lá að háaloftinu. Það var alveg eins og hún mundi eftir því, ef eitthvað var var ennþá skuggalegra þarna. Það fór óþægilegur hrollur niður bakið á henni þegar hún þreifaði fyrir ljósrofanum. Henni leið eins og eitthvað lifandi væri þarna inni og væri að fylgjast með henni.
Loks fann hún ljósrofann og kveikti eina ljósið sem var þarna. Dauft ljós lýsti upp marga tugi kassa, útilegubúnaði og bækur sem voru komin með tveggja sentimetra ryklag á sig. Karín dæsti en hóf svo leitina í hafi af brúnlitum kössum, hverjum og einum merktum því innihaldi sem hann geymdi.
Hún leitaði í nokkrar mínútur og fór alltaf lengra og lengar inn þar til hún var komin nálægt austasta horninu. Lítið ljósið þreytti augu hennar og sjón hennar var komin í móðu útaf þungri lyktinni. Hún strauk hendi eftir enni sitt af vana til að ýta toppinum aftar en hann var of stuttur til að komast bak við eyrað. Hún sá glitta á eitthvað í daufri ljóstýrunni og höfuð hennar beindist ósjálfrátt að þeim hlut sem glitti á. Það var alveg út í horni og forvitni Karínar rak hana til að ýta kössunum frá og skríða að þessum hlut.
Þetta var bók. Gullfalleg bók, á stærð við vasabók en nokkðu þykk. Blaðsíðurnar voru þvældar og kjölurinn var beyglaður. Kápan var dimmblá og gyllt stjarna skreytti hægra hornið efst eins og engill á toppnum á guðdómlegu jóltré. Samstundis langaði Karínu til að opna hana og lesa hana alla. Hún sneri bókinni á hvolf og leitaði að nafninu á henni en fann ekki neitt. Þá opnaði hún bókina en hún leit út fyrir að vera tóm. Gulnaðar blaðsíðurnar voru samt sem áður mikið þvældar eins og þeim hafði verið flett mörg hundruð sinnum.
Karín stakk bókinni í vasann á hettupeysunni sinni og lofaði sjálfri sér að athuga hana aftur seinna.
Eftir nokkurra mínútna leit fann hún loksins kassann merktur jólaskrautinu og fór með hann niður til mömmu sinnar. Um stund hafði hún gleymt dauða frænku sinnar í ljóma augnabliksins þegar hún fann þessa dýrlegu bók en núna helltist það aftur yfir hana. Frænka hennar, Gerður hafði dáið aðeins fjörutíu og þriggja ára. Jarðaförin hafði verið fyrir tveim vikum og núna var Karín að hjálpa mömmu sinni að taka saman dótið hennar Gerðar. Það var óvíst úr hverju hún dó, en læknarnir kölluðu þetta ofvirka heilastarfsemi. Enginn vissi hvað hafði hrint þessu af stað en hún hafði verið að þjást í nokkurn tíma áður en hún dó. Gerður hafði verið systir pabba hennar Karínar og hann sást nú varla þessa daga þar sem hann drekkti sorginni á sinn vanalega hátt. Hann eyddi klukkustundum saman í beituskúrnum við beitar. Stundum fór mamma og hjálpaði honum en hún fann það að honum langaði til að vera einn.
Um kvöldið þegar Karín var búin að borða og hjálpa mömmu sinni að taka af borðinu þá sótti hún bókina og sagði mömmu sinni að hún væri að fara út í göngutúr. Hún fór alltaf í göngutúr um bæinn á kvöldinn, til að fá frið frá öllu fólkinu og geta hugsað skírt.
Litli bærinn sem hún bjó í hét Seyðisfjörður og kúrði á milli hárra fjalla. Sólin sást lítið á dagin vegna fjallana en sjórinn fyllti út fjörðinn en það var aðaltekjulind Seyðfirðinga. Meiri hluti íbúa unnu við einhvers konar sjóiðnað.
Í kvöld var sjórinn sérstaklega fallegur. Tunglið var hátt á himni og það var stjörnubjart. Þannig kvöld voru sjaldséð í stærri bæjum og á þeim stundum sem hún sá þennan himinn þakkaði hún fyri að eiga heima í svo litlum bæ. Það glitraði á sjóinn og hann var spegilssléttur. Götuljósin lýstu daufu og örlítið gulu ljósi á stéttina. Það voru fáir á ferð um þetta leiti kvölds og aðeins einn og einn bíll keyrði fram hjá.
Karín stefndi á farfuglaheimilið og gekk í hægðum sínum, hún var ekkert að flýta sér. Beituskúrinn var á lítilli bryggju rétt hjá farfuglaheimilinu og virtist alltaf vera við það að hrynja en stóð samt sem áður alltaf fyrir sínu. Í litla, rauða beitiskúrnum var faðir hennar að beita eins og vanalega og Karín íhugaði að fara til hans og hjálpa honum eins og hún hafði alltaf gert þegar hún var lítil en hún vissi að faðir henna líkaði ekki að sýna veikleika svo hann hélt sig útaf fyrir sig þegar hann sleppti þeim út.
Í staðin fyrir að stoppa hjá farfuglaheimilinu hélt Karín áfram að ganga og gekk meðfram illfærum malarveginum og alveg þar til hún kom að rústum gamalla húsa. Ein rústin stóð á lítilli Eyri. Sjórinn skolaði svartann sandinn og sleikti stóra steinana. Rústirnar voru stórfenglega og minnismerki fyrri tíma og stórfenglega þrátt fyrir að tímans tönn hafi nartað mikið í þær.
Hún settist í fjöruna og horfði yfir fjörðinn. Stórfenglega fegurðina var hvergi annars staðar að finna. Jú, Egilsstaðir var byggður trjám og húsum og allt var grænt og Reykjavík hafði sína kosti en ekkert jafnaðist á við Seyðisfjörð um kvöldin. Seyðisfjarðar stafirnir voru upp í fjallinu, raðað eins og í Hollywood. Það var synd að fáir vissu af þessum stað þar sem þessi litli bær var sem lokaður inni á milli fjallaveggjana og Heiðin var torfarin, og nánast ómöuglegt að fara yfir hana á veturna
. Karín tók fallegu, dimmbláu bókina úr litlu handtöskunni sinni. Tunglið skein skært niður á hana svo hún myndi ekki eiga í neinum vandræðum með að lesa hana í tunglsljósinu. Hún opnaði hana og var ekki viss um við hverju hún mátti búast, hvort blaðsíðurnar væru ennþá auðar eða þá að fyrir einhverja töfra væri búið að planta orðum í bókina. Hún tók andköf þegar hún opnaði hana hægt og varfærnislea. Vissulega voru þar orð, skrifuð í hallandi skrift. Þetta hlaut að vera dagbók eða eitthvað álíka.
Hún byrjaði að lesa fyrstu orðin og varð undrandi á því hvað hún sökk mikið inní bókina. Henni leið eins og hún væri ekki að lesa orðin heldur upplifa þau. Hver einasta tilfinning sem var skrifuð niður fann hún fara um um sig eins og eitur um líkama hennar.
Eftir nokkurra blaðsíðna lestur mundi Karín ekki eitt einasta orð sem hún hafði lesið. Hún vissi ekki innihald textans og hún gleymdi orðunum jafnskjótt og hún las þau. En þrátt fyrir það gat hún ekki hætt að lesa, hún varð að lesa áfram. Það var hvorki löngun né skipun, bara eins og hún væri föst í litlum kassa og kæmist ekki út fyrr en hún væri búin að finna lyklana að öllum lásunum sem lágu að kassanum.
Svona las hún í marga klukkutíma alveg inn að miðju bókarinnar og gat hvergi stoppað. Hún leit ekki upp eitt andartak, Ekki þegar byrjaði að hvessa né þegar byrjaði að rigna. Hún varð rennblaut en bókin hélst þurr eins og fyrir galdra. Hún tók ekki einu sinni eftir því þegar tunglið reis niður og stjörnurnar hurfu og himinninn varð fyrst appelsínugulur, síðan bleikur og svo litur sem ekki var hægt að lýsa með orðum. Allri þessari litadýrð missti Karín af útaf örmum bókarinnar sem læstu hana niður við hvert orð þótt það virtist þurrkast út jafnóðum.
Loks þegar sólin kom í ljós við toppinn á fjallinu las hún síðustur orðin og var laus úr heljartaki bókarinnar. Hún blikkaði augunum og þreytan helltist yfir hana eins og kalt vatn. Hana svimaði og allt sortnaði fyrir augum hennar en svo skýrðist allt upp og varð óvenju skýrt. Hver einasti litur, hver einasta hreyfing, hvert einasta hljóð var mikið veigameira í huga hennar núna. Hún starði opinmynnt á alla litina sem földust í fjallinu og höfðu verið ósýnilegir henni áður.
Hún leit aftur niður á bókina og síðustu blaðsíðuna en orðin sem höfðu verið þar fyrir nokkrum sekúndum voru nú horfin. Hún fletti angistarfull í gegnum bókina en það eina sem var eftir voru auðar blaðsíður. Hún skildi þetta ekki en var of ringluð til að velta sér frekar upp úr þessu. Hún stakk bókinni ofan í litlu töskuna síða og gekk áleiðis heim.
Þegar Karín kom heim var mamma hennar auðvitað í öngum sínum. Hún hafði verið viti sínu fjær af áhyggjum þegar hún hafði ekki komið heim um nóttina og ávítaði hana fyrir að láta sig ekki vita. Karín kinkaði kolli og leit að eldhúsborðinu þar sem faðir hennar sat með kaffibolla í höndunum og horfði hugsi út. Blá augu hans sem voru svo lík Karínar voru fjarri þessu eldhúsi og Karín gat séð hvar hugur hans var nú eins og svo oft áður síðustu þrjár vikur.
Karín fór inn í herbergið sitt þegar mamma hennar hafði lokið sér af með þeim orðum að hún væri bara fegin að hún væri heil á húfi. Hún lagðist á rúmið en fann samt sem áður ekki fyrir neinni þreytu. Hún tók bókina upp úr litlu töskunni og skoðaði hana enn einu sinni en fann ekkert nema auðar blaðsíður. Hún dæsti og lét bókina ofan í efstu skúffuna í náttborðinu sínu en sneri sér svo á hliðina og reyndi að sofna þrátt fyrir að hún væri ekki þreytt.
Næstu daga snerti hún ekki bókina en veröldin virtist breytt. Ekkert breyttist neitt í alvörunni, sólin var eins lengi að koma upp á himinninn, vélbátarnir við smábátahöfnina rugguðu ennþá í grunnum sjónum og bræðslulyktin úr bræðslunni við endann á bænum barst ennþá um bæinn. En þrátt fyrir það var allt öðruvísi en samt eins. Hún fékk oft hausverk og sjón hennar varð óregluleg og móðukennd.
Það sem skrítnast var að þegar einhver spurði hana spurningar vissi hún svarið samstundis, án þess að hafa fyrir því. Hún vissi líka fleira, hún fann fyrir fleiru. Hún sá persónuleika fólks betur og fannst eins og skap þeirra lægi eins og teppi yfir hvern þann sem við var að eiga á augnablikinu en samt sá hún andlit þeirra og líkamsstöðu sem ætti ekki að gefa nokkuð uppi um sektarkennd, bræði eða grunsemdir.
Augu fólks sem hún þekkti voru sem dyr að risastórum sal. Hún gat lesið allt úr augum þeirra, hvað sem er. Hún vissi hvað fólk vildi, hún vissi hvað það þráði mest af öllu og hún sá hverja þá tilfinningu, sama hversu lítil hún var.
Allt þetta varð yfirþyrmandi. Allt í einu vissi hún allt um alla þá fáu íbúa Seyðisfjarðar. Hún vissi að hjónin í götunni fyrir ofan áttu von á barni þó þau vissu það ekki sjálf. Hún vissi að dóttirin var að rífast við móður sína í endann á bænum. Og þetta vissi hún það augnablik sem það gerðist. Hún gat vitað hvað frænka hennar var að gera í Reykjavík og hún vissi að hún var að rífast við kærasta sinn á stundinni.
Öll þessi þekking, allt þetta sem hún vissi ómeðvitað var yfirþyrmandi og hún þurfti oft að setjast niður þegar hún var í beituskúrnum með föður sínum og það var ekki útaf lyktinni sem fylgdi öllum fisknum. Hún þurfti að fara heim úr vinnunni í fiskivinnslunni þegar það leið yfir hana af öllu því sem var að gerast á stundinni. Svona liðu dagarnir og Karín gleymdi algjörlega bókinni og dauða frænku sinnar. Hún gleymdi vinkonu sinni og frænku í Reykjavík og hún reyndi sem mest hún gat að gleyma foreldrum sínum því með þeim fylgdi hver tilfinning og hver hugsun og það var yfirþyrmandi að vera undir sama húsi og þau.
Hún flúði oft út og aftur á Eyrina en það dofnaði samt ekki. Henni leið eins og hausinn á henni væri orðinn of þungur fyrir hálsinn á henni til að bera og augu hennar voru þrútin af svefnleysi því hún hafði ekki sofið síðan hún las bókina. Það voru liðnar tvær vikur. Henni leið ekki lengur eins og hún væri í sínum eigin líkama. Henni leið frekar eins og hún væri að horfa á upptöku af lífi sínu í sjónvarpi þar sem allt hristist, upp og niður, upp og niður í takt við fótatök hennar. Fjarlæg rödd hennar virtist ekki koma frá henni sjálfri og henni leið eins og hún væri lokuð inní sínum eigin huga, andleg fangelsi.
Dagurinn var að kvöldi kominn á fjórðu viku eftir lestur bókarinnar og enn hafði Karín ekki sofið. Hún sat á Eyrinni eins og vanalega og fylgdist með sjónum renna yfir sandinn og sleikja aftur litla steina og skeljar. Hún var svo voðalega þreytt en líkami hennar leyfði henni ekki að sofa. Allur heimurinn endurrómaði í huga hennar og hún var að verða galin.
Hún lokaði augunum og ímyndaði sér að allt væri hljótt. Hávaðinn í umheiminum varð bara meiri við það. Karín hnyklaði brýrnar og reyndi meira en enn hækkaði í umheiminum eins og einhver hafði hækkað í hljóðinu á einföldum takka. Hún heyrði ekki neitt lengur og sama þótt hún reyndi að opna augun gat hún það ekki. Það var ekkert nema myrkur og litir þess sem var að gerast. Loks náði hávaðinn hámarki og þagnaði snögglega um leið og allt sortnaði. Hljóð veraldarinn dó út og hvert annað hljóð. Eða var það hún sem var að fjara í burtu?

Katrín, tuttugu ára nemi í Reykjavík var nú stödd í litla bænum sem hún hafði alist upp í. Ástæða veru hennar þar var síður en svo skemmtileg og hún hafði grátið í marga daga eftir að hún heyrði hvað hafði gerst við Karínu, bestu vinkonu hennar og nánustu frænku sína. Hún hafði fundist á Eyrinni, aðeins fyrir utan bæinn, dáin.
Katrín var stödd ásamt foreldrum Karínar í bláu Seyðisfjarðarkirku sem var stolt Seyðisfirðinga. Jarðarför Karínar hafði verið fyrir þrem dögum og hafði Katrín grátið meira en hún hafði nokkru sinni gert. Kærasti hennar hélt aðeins utan um hana og leyfði henni að gráta í jakka hans. Þau höfðu verið að rífast undanfarið en hann virtist ekki getað fengið það af sér að yfirgefa Katrínu á þessum erfiða tíma.
Katrín var ein í skrautlegri kirkjunni og sat á aftasta bekk með lokuð augun og reyndi að útiloka minninguna þar sem hún hafði séð bestu vinkonu sína, náhvíta og ljóst hár hennar hafði verið svo líflaust. Það var tilgangslaust, sama hvað hún bað til guðs þá gat hún ekki útilokað þessa mynd sem var sem límd fyrir framan augu hennar, öskrandi á athygli hennar.
Hún gafst upp og signdi sig en gekk svo út úr kirkjunni. Þar sem þetta var lítill bær sleppti hún oftast að ferðast á bíl þar sem maður gat komist leiðar sinnar mikið fljótar fótgangandi ef maður kunni réttu leiðirnar. Hún stefndi að húsi Karínar. Hún vildi tala við móðursystur sína.
Hún kom að rauða, huggulega húsinu með litla, græna garðinum sem blómstraði nú þetta sumar. Lífið í garðinum var mikið meira en lífið fyrir innan dyrnar. Faðir stúlkunnar hafði fallið í þunglyndi og frænka hennar talaði lítið og maður náði litlu sambandi við hana. Að þessu sinni voru þau bæði út í beituskúr að drekkja sorgum sínum yfir missi einkabarns þeirra. Katrín hleypti sjálfri sér inn því hún vildi skoða herbergi látinnar frænku sinnar. Hún vissi að það yrði sársaukafullt en henni fannst hún vera skyldug til. Það var svo langt síðan hún hafði hitt hana fyrir þetta atvik og hún var búin að gleyma lyktinni af henni. Hún vildi muna eftir henni og hún vildi ekki leyfa góðum minningum að falla í gleymsku.
Eins og hún spáði var álíka sársaukafullt að stíga inn í herbergið og ef hún hefði fengið hníf í gegnum hjartað. Hún greip andann á loft og andaði óreglulega. Hjartasláttur hennar varð þyngri af sorg og henni sortnaði fyrir augum í smá tíma en jafnaði sig svo smám saman.
Lyktin var eins, herbergið var alveg eins og rúmið var vel umbúið sem var að vísu frekar óvenjulegt. Hún settist hægt á rúmið og leyfði sársaukanum að hellast yfir sig og yfirtaka sig. Hún vissi að hún gat ekki stjórnað sér mikið lengur svo best að hleypa þessu út þegar enginn var nálægt. Hún fann ný tár renna niður kinnar hennar úr grátbólgnum augum hennar og hún þurrkaði þau jafn skjótt og þau voru komin úr augnkrókunum.
Katrín stóð upp og gekk að fataskápnum og opnaði hann. Hún lyktaði af fötunum og brennandi söknuðurinn varð verri. Hún hafði ekki einu sinni fyrir því lengur að þurrka burtu tárin þar sem það birtust alltaf ný og ný. Hún fór í gegnum eigur hennar og reyndi að rifja upp eins margar minningar og hún gat um bestu vinkonu sína. Hún fór í gegnum fataskápinn hennar, hillurnar hennar og náttborðið hennar. Hún opnaði efstu skúffuna og tók andköf. Fallegasta bók sem hún hafði nokkurn tíman séð á ævinni lá þar efst ofan á hrúgu af nammi sem Karín hafði safnað.
Hún tók hana varlega upp og fletti í gegnum gulnaðar blaðsíðurnar en ekk eitt einasta orð var skrifað. Hún varð heilluð af bókinni og stakk henni ofan í veskið sitt og hét sér því að komast að því hvað bókin geymdi. Síðan stóð hún upp og gekk út úr herberginu og leyfði sorginni enn og aftur að ná tökum á sér og nýju táraflóði að flæða niður vanga sína.