Ég veit ekki við hverju ég bjóst við að sjá fyrir innan dyrnar en það var allavega ekki þetta. Herbergið var hrörlegt eins og restin af húsinu virtist vera, veggfóðrir var dauflega rautt og var þakinn innrömmuðum myndum, plakötum og töflum, áætlunum og hvítum og þvældum blöðum með ólæsum orðum á. Svo mátti segja að það sást varla í vegginn. Gólfið var upplitað eins og í herberginu á undan og upphleypt á mörgum stöðum eins og eftir jarðskjálfta.
Í herberginu voru tveir stórir og mjúkir sófar og það stóð gamalt billiard borð í miðju herbergisins. Tveir menn héldu á sitthvoru kjuðinu og skutu kúlunum ofan í holurnar. Þrír aðrir stóðu í kringum þá og fylgdust með framvindu leiksins. Tvær manneskjur sátu í sitthvorum sófanum, strákur, kannski aðeins eldri sem leit ekki við við innkomu okkar en hélt áfram að stara út um gluggan og stelpa sem virtist vera um átján ára.
Hávaxnari maðurinn af þeim tveim sem voru að spila Billiard leit upp og brosti. Hann lét kjuðina niður og breyddi út hendurnar eins og til að bjóða mig velkomna.
,,Ég trúi þessu ekki!’’ sagði hann og brosti einlægu brosi og sýndi sett af skjannahvítum tönnum þó að það væri gulltönn í staðinn fyrir augntennurnar. Hann var með rautt, stutt hár og skeggbrodda og var herðabreiður og hávaxinn. ,,Hvaða fugl komstu með til okkar?’’ spurði hann og horfði forvitinn á mig.
,,Hvort sem þú trúir því eða ekki fann ég mátthafa!’’ sagði Gylfi, spenntur yfir fundi sínum. Greinilegt var að hann fengi einhverja viðurkenningu fyrir þetta.
,,Ertu viss um að þú hafir ekki séð hana henda steini og haldið að hún væri að láta hann fljúga?’’ spurði strákurinn við gluggann. Hann var með ráma rödd og eldrautt hár. Húð hans var dökk eins og á spánverja og augu hans voru gulbrún. Andlitsdrættir hans voru hvassir og hörkulegir og ef líkami hans væri ekki ennþá eins og á unglingi gæti maður haldið að andlitið tilheyrði fullorðnum manni.
,,Ég er handviss.’’ Sagði hann og brosti hvetjandi til mín. Ég átti greinilega að gera eitthvað til að styðja hann en ég þagði og virti í staðinn fyrir mér fólkið sem var í herberginu. Hinn maðurinn sem hafði verið að spila Billiard var nú búinn að leggja frá sér kjuðið. Hann var búttinn og lágvaxinn en virtist samt sterklegur. Andlit hans var í samræmi við líkama hans og lítil augun voru full af kátínu yfir þessum fundi.
Stelpan sem sat í sófanum hafði staðið upp var að ganga til mín. Hún var ljóst og liðað hár sem náði niður fyrir mjaðmir. Græn augu hennar voru skásett og hún var grönn í andliti svo hún minnti helst á álf.
Mennirnir þrír sem höfðu staðið í kringum borðið voru nú sestir niður í sófann og létu fara vel um sig of fylgdust með þessum fundi. Einn þeirra var ungur maður, kannski tuttugu of fimm ára og var með stutt, svart hár sem var matt. Annar þeirra var með ljóst hár sem var látið í tagl að aftan. Nokkrir hárlokkar höfðu komist undan teygjunni og lágu kæruleysilega meðfram andliti hans. Hann virtist vera um tvítugur. Þriðji maðurinn var með sandlitað hár og grá augu sem virtust frekar eiga heima í andliti á sjötugum manni, ekki þrítugum.
,,Ég heiti Unnur.’’ Sagði ljóshærða stelpan sem hafði gengið til mín. Hún var þokkafull og líkami hennar gat dáleitt hvern þann mann sem sá hana hreyfa sig. ,,Ég get dáleitt,’’ sagði hún, eins og hún gæti líka lesið hugsanir, og brosti út í annað. Ég mundi eftir því að Gylfi hafði sagt að það væri algengt. ,,Það er gaman að kynnast þér, það er orðið langt síðan við fengum nýja í félagið. Sá nýjasti er Gylfi,’’ hún veifaði hendinni að Gylfi og ranghvolfi augunum. ,,Og það var ekki nein styrking, þótt hann komi að einhverjum notum öðru hverju.’’ Gylfi glotti og virtist vera vanur svona umtali og ekki taka því alvarlega.
,,Ég heiti Markús,’’ sagði rauðhærði maðurinn með skeggið sem var greinilega leiðtoginn í þessum hópi, hvaða hópur sem þetta var. Unnur vék frá honum og leyfði honum að taka í hendi mína. ,,Og þetta er sonur minn Logi,’’ sagði hann og benti á rauðhærða strákinn við gluggann. Hann gaut aðeins augum á mig, kinkaði kolli en leit síðan aftur út um gluggann. ,,Ég býð þig velkomna í Kofann, en það er það sem við köllum ‘bækistöðvar’ okkar.’’ Sagði hann og flissaði. ,,Auðvitað eru þetta engar alvöru bækistöðvar, aðeins staður þar sem við getum öll verið við sjálf.’’ Sagði hann og brosti hvetjandi til mín. Síðan benti hann á búttna manninn. ,,Þetta er Ólafur og hann er njósnari okkar því hann getur heyrt hugsanir.’’ Sagði hann og ég velti fyrir mér afhverju þau þurftu njósnara en áður en ég gat spurt benti hann á mennina í sófanum. ,,Þetta er Ingvi,’’ sagði hann og benti á unga, svarthærða manninn. Hann brosti til mín og heilsaði mér. ,,Hann getur fært hluti án þess að koma við þá, jafnvel úr fjarlægð.’’ Sagði hann og blikkaði mig. ,,Og þetta er Valur,’’ og hann benti á manninn með siða, ljósa hárið. Hann stóð upp og gekk til mín, tók í hendi mína og brosti dauflega til mín.
,,Svo ég klári setningu Markúsar þá get ég flogið.’’ Sagði hann en hann virtist verða fyrir vonbrigðum þegar ég hrópaði ekki upp af aðdáun og undrun. ,,Gaman að kynnast þér.’’ Bætti hann við en leyfði svo Markúsi að halda áfram.
,,Og þetta er Baldur,’’ sagði hann og benti á þrítuga manninn með sandlitaða hárið. Hann brosti breitt og andlit fór í fellingar af broshrukkum. ,,Hann sér fyrir nánustu framtíð þó að sýnir hans eru ekki alltaf öruggar og ekki tíðar.’’ Og síðan benti hann í áttina að Gylfa og Möggu.
,,Og þú hefur kynnst þeim, Gylfa og Margréti,’’ sagði hann og brosti yfir pirringnum í svipi Möggu.
,,Já, það hef ég.’’sagði ég og allir í herberginu litu á mig. Ég bjóst við því að það væri útaf kristaltærri rödd minni. Hún kom fólki oft úr jafnvægi. Jafnvel Logi leit á mig en varð svo aftur áhugalaus og leit aftur út um gluggann.
,,Jæja,’’ sagði Markús og virtist hafa jafnað sig. ,,Viltu sýna okkur hvað þú getur gert?’’ spurði hann og beið eftirvæntingarfullur eftir því.
Ég kinkaði kolli. ,,Allt í lagi. Þið gætuð viljað færa ykkur aðeins frá.’’ Sagði ég og Markús, Einar, Magga og Unnur færðu sig öll einu skrefi fjær. Fyrst ég var að sýna þeim það sem ég gat, gat ég alveg eins gert þetta aðeins tilkomumikið. Ég ákvað að nota eld þar sem hitt var ekki eins tilkomumikið.
Allir í herberginu horfðu nú á mig og ég rétta fram hendina og fann fyrir orku eldsins sem myndaðist í lófa mínum. Ég leyfði honum að vaxa og verða meiri og meiri. Orkan sem ég þurfti að passa uppá var nú orðin háskalega mikil og ég var ekki viss um hvort ég gat haldi honum í skefjum ef ég stækkaði hann mikið meira, en hann var nú þegar á stærð við ísskáp. Allir störðu dáleiddir á logan en síðan mótaði ég orkuna í annað form og lék mér með eldinn, myndaði form úr honum. Þegar ég var búin að fá nóg, leyfði ég orkunni hægt og rólega að dofna og hverfa.
Birtan af eldinum hafði skert sjón allra svo loginn var sem brenndur á augnhimnunrnar. Ég depplaði nokkrum sinnum þar til það hvarf. Það var algjör þögn í herberginu en svo stóð strákurinn upp sem hét Logi og horfði illilega á mig. Gulbrún augu hans horfðu stingandi í augu hennar en síðan strunsaði hann að dyrunum.
,,Engan svona dónaskap, ungi maður,’’ þrumaði Markús og þreif í öxlina á syni sínum.
,,Slepptu mér.’’ Sagði hann rólegri röddu sem átti ekkert sameigilegt við reiðilegt andlit hans.
,,Þú kemur ekki svona fram við nýja meðlimi!’’ sagði hann og hristi hann aðeins til. ,,Sama þótt þú sért ekki einstakur lengur!’’
Hendi Loga logaði upp svo Markús neyddist til að sleppa takinu. Eldurinn hvarf um leið og hann strunsaði út úr herberginu og skellti hurðinni á eftir sér.
,,Logi er dálítið dramantískur.’’ Hvíslaði Gylfi í eyra mitt til að útskýra hegðun hans.
,,Þú afsakar hegðun hans,’’ sagði Markús afsakandi. ,,Hann er bara dálítið viðkvæmur.’’ Sagði hann hikandi. Unnur hló lágt svo það varla heyrðist.
,,En annars, hvað heitirðu?’’ spurði Ólafur, bústni maðurinn.
,,Hrefna.’’
,,Jæja, Hrefna, velkomin í hópinn.’’ Sagði Markús og brosti til mín.
,,Í hópinn? Hvað er það sem þig gerið hérna?’’ spurði ég. Baldur benti á sófann sem var undir glugganum.
,,Þú ættir kannski að setjast niður, það gæti orðið dálítið áfall.’’ Sagði hann og brosti dauflega svo mynduðust spékoppar.
,,Ég held að það sé ekki þörf á því,’’ sagði Markús og hallaði undir flatt eins og ég væri forvitnilegt fyrirbæri.
,,Hmm, athyglisvert,’’ muldraði Ólafur og settist í sófann í staðin fyrir mig. En síðan ræksti Markús sig og þögn komst yfir herbergið. Magga og Gylfi hölluðu sér upp að fúnum veggnum og Unnur settist í sófann við hliðina á Ólafi.
,,Við söfnum liði, í þennan hóp okkar,’’ byrjaði hann varfærnislega. ,,Vegna hættu sem steðjar að Íslandi og reyndar öllum þjóðum yfirleitt. Við erum fá, aðeins fjörutíu og átta – reyndar fjörutíu og níu með þér – og við erum alltof fá fyrir það verkefni sem fyrir okkur stendur.’’
Hann gerði hlé á máli sínu til að fara ofan í vasa sinn og draga fram stórann vindil. Hann kveikti í honum með litlum kveikjara. Þögnin hélst en.
,,Hrefna… Hefurðu heyrt um tilvist vampírna?’’ spurði hann.