Það gerðist þann 31. desember, á gamlárskvöldi sem líf mitt tók snögga beygju. Ég, aðeins tólf ára með litlu systur mína í fanginu, hlustaði enn og aftur á foreldra mína rífast.
,,… Ljúga að mér! Þú lýgur alltaf!’’ öskraði mamma úr eldhúsinu. Það endurrómaði um húsið svo ég var viss um að nágrannar mínir heyrðu. Ég hélt litlu systur minni í fanginu upp í rúmi og söng lágri og þýðri röddu í eyra hennar svo hún þyrfti ekki að heyra í röddum foreldra okkar. Ólöf, litla systir mín sem var aðeins fimm ára var viðkvæm. Hún var með tárin í augunum og hjúfraði sér upp að bringu minni. En söngurinn sem ég söng duldi ekki háar og reiðilegar raddir foreldra minna og ég fann sjálfur tárin leka úr augnkrókum mínum, hljóðlega eins og þau væru ekki einu sinni þarna.
,,Og hvað með þegar þú kysstir Markús, ég fyrirgaf þér það! Ertu kannski ennþá með honum?!’’ æpti pabbi reiðilega og mjúk rödd hans var nú óþekkjanleg útaf bræðinni í rödd hans. Ég sönglaði aðeins hærra og klemmdi augunum saman og reyndi að útiloka raddirnar en allt kom fyrir ekki.
,,Þú veist vel að ég er ekki með honum!’’ Hreytti mamma út úr sér. ,,Ég nenni ekki að tala um þetta lengur! Ég þarf að hugsa um heimilið, eitthvað sem þú kannast ekki við!’’
,,Þú ert alltof stressuð kona! Kannski værirðu ekki svona ef þú myndir slaka aðeins á!’’ öskraði pabbi.
,,Svona? Svona?! Ég hélt að það værir þú sem vildir alltaf hafa allt hreint!’’
Ég hætti að söngla og stökk upp úr rúminu, dró gardínurnar frá glugganum svo sást út. Síðan flýtti ég mér að geislaspilaranum mínum og fleygði þeim geisladisk í sem var næst mér. Í þessum flýti höfðu raddirnar orðið að suði í bakgrunninum en hurfu síðan þegar þrumandi tónlistin fyllti herbergið. Ég flýtti mér aftur til systur minnar og tók utan um hana. Ljóst hár hennar var úfið og augu hennar voru grátbólgin. Ég ruggaði mér með hana í fanginu og reyndi að róa hana en hún hélt áfram að titra af ekka, jafnvel þótt að raddir foreldra okkar heyrðust ekki. Ég benti út um gluggan og Ólöf leit við.
Út um gluggan voru marglit ljós byrjuð að lýsa upp himinninn. Gul, rauð, græn, blá og sólir þar á milli. Árlega brennan sást héðan frá og fólkið sem stóð í kringum það, fólk sem hélt upp á nýtt ár með gleði og með vinum og foreldrum en sú var ekki raunin hér.
Ég dæsti, tók Ólöfu upp og gekk með hana út úr herberginu. Ég flýtti mér fram hjá eldhúsinu þar foreldrar mínir voru ennþá að rífast. Ólöf brast nú í grát og tárin runnu í stríðum straumum niður kinnar hennar. Hún saug upp í nefið en orgaði þar á milli. Ég ruggaði henni í fangi mér og reyndi enn og aftur að róa hana.
,,Þetta er allt í lagi.’’ Sagði ég og horfði beint í augu hennar. ,,Ég sé um þig.’’
Ég fór með hana út og greip með mér nokkrar ílur til að leyfa henni að kveikja í. Það var nú einu sinni gamlárskvöld. Það var snjór úti en annars var logn. Ljósin lýstu upp himinninn þótt að það væri ekki komið miðnætti. Stjörnurnar sáust ekki fyrir marglitu ljósunum á himnum.
,,Sjáðu, Ólöf. Sjáðu ljósin!’’ sagði ég og benti upp í himinninn. Hún leit upp og um stund störðum við bara á ljósin skjótast upp. Hávaðinn var ærandi en að minnsta kosti var hann nógur til að bæla niður annan og skæðari hávaða.
,,Má ég snerda?’’ spurði hún, smámælt og kreppti litlu hendina sína út í loftið eins og til að grípa ljósin.
,,Einhvern tíman máttu það.’’ Sagði ég en lét hana síðan niður og rétti henni ílu. Ég dró hlífðargleraugu upp úr vasanum og kveikjara. Ég lét hlífðargleraugun á Ólöfu en benti henni svo að stinga ílunni í snjóinn. Hún gerði það við þrjár ílur en bakkaði svo til mín, þögul. Ég brosti til hennar, upphreystandi og reyndi að fá hana í betra skap þótt skap hennar endurspeglaði skap mitt. En síðan tók ég kveikjarann og kveikti í öllum þrem en bakkaði svo um fimm metra, til Ólafar. Hún tók um eyrun og lítið bros breiddist yfir andlit hennar þegar allar þrjár skutust upp í himinninn með skerandi væli. Ég brosti, glaður yfir að hún hefði brosað. Síðan stökk ég inn, hunsaði raddirnar úr eldhúsinu og greip lítinn pakka af stjörnuljósum.
,,Hérna.’’ Sagði ég og rétti henni eitt lítið stjörnuljós. Hún tók við því og fylgdist með mér bisa við það að kveikja á því. Loksins tókst það og það logaði upp, neistarnir fóru í allar áttir eins og um galdra væri að ræða. Ólöf sveiflaði stjörnuljósinu, glöð og brosti á meðan hún skrifaði eitthvað í loftið sem ég skildi ekki.
Ég fylgdist með henni leika sér með stjörnuljósin og leyfði henni að skjóta upp nokkrum ílum í viðbót en því miður vöndust eyru mín hávaðanum í flugeldunum og raddirnar innan úr húsi voru orðnar greinilegri. Ég hristi þær af mér og greip í staðinn stærstu sprengjuna sem ég fann í fjölskyldukassanum. Ólöf fylgdist með mér, stóreyg, þegar ég stillti henni upp. Síðan benti ég Ólöfu á að koma.
,,Vilt þú ekki kveikja?’’ spurði ég og rétti henni nýtt stjörnuljós. Það lifnaði yfir andliti hennar og hún tók við því og lét það upp við kveikiþráðinn á sprengjunni. Síðan bakkaði hún með mér og fylgdist með í aðdáun þegar sprengjan þeyttist upp í marglitann himinninn til að sameinast hinum stórfenglegu sprengjunum. Neistarnir af sprengjunni voru grænir og virtust breiðast yfir himinninn eins og grænt teppi.
Síðan ágerðist hávaðinn innan úr húsinu og hurðin flaug upp.
,,Jæja, þú færð þá þa sem þú vilt, eins og alltaf!’’ öskraði pabbi og bakkaði út um dyrnar. Mamma stóð í dyrunum og fylgdist reiðilega með pabba þegar hann strunsaði að bílnum.
,,Loksins!’’ sagði hún og fórnaði höndum. Þau virtust ekki taka eftir okkur en Ólöf var aftur brostin í grát. Ég flýtti mér að taka hana upp og rugga henni í fangi mér. Sýn mín var orðin móðukennd þegar pabbi settist inn í bílinn og bakkaði út úr heimreiðinni. Síðan stoppaði hann, skrúfaði niður rúðuna og hallaði höfðinu út um gluggann.
,,Ég sendi þér skilnaðarpappírana á morgun!’’ öskraði hann til mömmu en skrúfaði gluggann svo aftur upp og gaf í. Það heyrðist skrens þegar hálkan á götunni mótmælti en síðan þeystist bílinn eftir götunni og úr augsýn.
,,Fínt!’’ öskraði mamma á eftir bílnum og skellti hurðinni aftur. Skellurinn endurrómaði um alla götuna og ég fann að ég var að gefast upp á að halda grátinum inni. Afhverju mátti ég ekki gráta eins og Ólöf? Afhverju þurfti ég alltaf að vera sá sterki?
Klukkan sló tólf og litadýrðin á himninum varð enn aðdáunarverðri. Allt í kring endurrómaði sama setningin:
,,Gleðilegt nýtt ár!’’