,,Má ég spyrja hvað draugur er að gera í sjúkrastofunni minni?’’ spurði Mona en fannst einhvern vegin kjánalegt að vera að tala við draug sem gæti mögulega verið ímyndun hennar.
,,Ja… Ég hef alltaf verið hjá þér – nærri alltaf, allavega – en þú ert fyrst að sjá mig núna,’’ sagði hann og settist nú í stólinn sem var nær rúmi Monu.
,,Ha?’’ sagði Mona og röddin hennar var skræk.
,,Sjáðu til, ég er nokkurn vegin þinn persónulegi verndarengill.’’ Sagði hann og blikkaði hana.
,,Verndarengill?’’ sagði Mona hugsi og ímyndaði sér Eric fyrir sér, alltaf nálægt henni að gæta hennar jafnvel þegar hún vissi ekki að því. Hún var ekki viss um hvort að hún ætti að vera hrædd eða himinlifandi að einhver vera eins og Eric væri að fylgjast með henni.
,,En ættirðu þá ekki að vera í hvítum kjól og með hörpu og eitthvað?’’ spurði Mona og horfði grunsemdaraugum á Eric. Hann herpti saman varirnar eins og í tilraun til að koma i veg fyrir að eitthvað kæmist út um munnin en það virtist vonlaust og hann sprakk úr hlátri. Mona roðnaði og skammaðist sín en hlátur hans var smitandi svo hún hló aðeins með.
,,Sýnin af englum er kolröng,’’ sagði hann loks en augu hans voru enn full af hlátri. ,,Við erum eins og hvers dags fólk nema bara þið sjáið okkur aldrei… Nærri aldrei, allavega.’’ Leiðrétti hann og brosti.
Mona starði en hristi síðan af sér undrunina og svifti sænginni af sér. Hún var klædd í sjúkrahúsföt og undan fötunum sást í fótleggi hennar sem voru fölir og allir út í mari. Tærnar voru grónar siggi og virtust hvítar. Mona dæsti en setti fæturna svo varlega fyrir utan rúmstokkinn og beið eftir sársaukabylgju en hún virtist ekki koma. Fætur hennar virtust hafa sloppið við alvarleg meiðsli.
,,Hvað ertu að gera?’’ spurði Eric og fylgdi hverri hreyfingu Monu þegar hún steig í fæturna og stóð upp.
,,Ég ætla að koma mér héðan.’’ Sagði hún og reif slöngurnar sem voru tengdar við hana af sér. Hún flýtti sér út á gang og Eric fylgdi á eftir, fór að næsta fatahengi og tók þar allt of stóra úlpu og smeygði sér í hana og lét hettuna upp. Síðan gekk hún eftir ganginum og horfði niður fyrir sig þegar hópur af læknum þeyttust í átt að stofunni hennar. Hún var komin í forstofuna og þar voru nokkur skópör og hún valdi það sem virtist passa henni best, klæddi sig í þá en rauk síðan út í kuldann.
,,Það er yfirgefið hús – ja, kofi frekar – við endann á götunni.’’ Sagði Eric og benti niður eftir götunni. Mona kinkaði kolli og gekk af stað, röskum skrefum, niður götuna og hunsaði kuldann sem hótaði að knésetja hana.
Þegar hún var komin fyrir hornið sá hún lítið húsið sem virtist ekki gefa neitt skjól og var greinilega að detta í sundur en betur gat Mona ekki gert á þessari stundu. Hún flýtti sér að húsinu og opnaði hurðina á húsinu, passaði sig að rífa hana ekki af. Það var alveg eins kalt fyrir innan en vindurinn var ekki eins mikill svo þetta var betra. Hún kom sér fyrir í litlu herbergi sem var litlaust, myglulykt var í loftinu og húsgögnin voru ryðguð og mölétin. Hún settist á einn stól sem virtist vera nógu sterkur til að falla ekki saman þegar hún settist í hann. Hún hnipraði sig saman og nuddaði saman höndum til að fá smá hita í líkama sinn.
,,Takk,’’ sagði Mona við Eric sem hafði sest á brotið rúmið. Það kom ekki dæld eftir líkama hans, auðvitað ekki, hann var ekki raunverulegur.
,,Ekki málið.’’ Sagði hann og horfði aftur forvitinn á hana. ,,Það hlýtur að hafa verið höggið eftir bílinn sem orsakaði þetta.’’ Sagði hann loks eftir langa þögn.
,,Sem orsakaði hvað?’’ spurði Mona því heili hennar neitaði að vinna rétt í þessum kulda og hún þurfti að einbeita sér til að það liði ekki yfir hana.
,,Þú heyrir í mér, þú sérð mig, þú finnur fyrir návist minni.’’ Sagði hann hugsi. ,,Þú ert virkilega lífsseig er það ekki?’’ spurði hann en þegar Mona svaraði ekki hélt hann áfram. ,,Þegar bíllinn klessti á þig var ég næstum viss um að þetta væri síðasti dagurinn sem ég myndi fylgja þér. Þú lást á jörðinni í ankaralegri stöðu og þegar ég reyndi að ýta við vitund þinni svaraðirðu ekki, þú varst að fjara út,’’ sagði hann og virtist skelfa. ,,Ég reyndi hvað ég gat að hjálpa þér –‘’ sagði hann en komst ekki lengra.
,,Hvernig þá hjálpa mér?’’ skaut Mona inn í og stoppaði hann í miðri settningu.
,,Sem verndarengill þinn var mér gefin sú skylda að hjálpa þér að komast í gegnum lífið, ég gef þér styrk til að halda áfram, ég gef þér orku þegar þú þarft og ég reyni að grípa í vitund þína áður en hún hverfur í hvert skipti sem þú ert við það að deyja – og trúðu mér, það hefur gerst oftar en þú veist af – og ég gæti þín.’’ Sagði hann og það var umhyggja í tóni hans núna og hann brosti dauflega. Mona var orðlaus og hlýja breiddist um líkama hennar, óskylt núningum handleggja hennar.
,,Eru allir með verndarengil?’’ spurði hún loks þegar hún gat ekki lengur afborið væntumþykjuna í augum Erics.
,,Nei, bara þeir sem eiga þá skilið.’’
,,Og afhverju á ég þig skilið?’’ spurði Mona, ringluð þar sem hún sá ekki hvað hún hafði gert til að verskulda hann.
,,Ég hef fylgt þér frá því þú fæddist,’’ sagði hann og brosti biturlega. ,,Það var séð fyrir að líf þitt yrði erfitt. Ég þekki þig í rauninni betur en þú þekkir sjálfa þig.’’
,,Er þá framtíðin ákveðin?’’
,,Hlutar af henni eru ákveðnir en meirihlutinn byggist á ákvörðunum einstaklingsins.’’ Sagði hann og það gætti fyrir sorg í rómi hans.
,,Og er eitthvað við mína framtíð ákveðið?’’ spurði Mona, forvitin að vita hvort líf hennar yrði betra. Hann brosti dauflegu brosi sem var fullt af biturð og reiði. Djúpblá augu hans drógust saman og hann dæsti.
,,Já.’’ Sagði hann lágt og depurðin í tóni hans gaf til kynna að það væri ekkert gott. Mona blikkaði augunum og fann fyrir undarlegri tilfinnginu fara um sig og sjón hennar varð um stund móðukennd.
,,Líf mitt á ekki eftir að batna, er það nokkuð?’’ spurði hún hljóðlega.
,,Nei.’’ Sagði hann alveg eins hljóðlega og hún. ,,Ég get ekki gert mikið til að breyta því. Ég er aðeins með þér til að sjá til þess að þú lifir bærilega þau ár sem þú lifir.’’ Sagði hann svo lágt að Mona þurfti að einbeita sér til að hlusta. Rödd hans var nú full af sársauka. Smám saman sökk það inn hvað hann átti við og henni fannst hjarta sitt þyngjast og það kom kökkur í háls hennar sem hindraði hana við að tala í smá stund.
,,Þú meinar… Að ég á ekki mikið eftir.’’ Sagði hún og rödd hennar brast. Hann svaraði ekki í fyrstu.
,,Þegar bíllinn klessti á þig,’’ sagði hann og var nú komin að hlið hennar og kraup við stólinn og horfði djúpt í augu hennar og Mona fann depurðina hellast yfir hana. ,,Þá hélt ég að þú værir að fara. Ég hélt að tíminn væri kominn og ég myndi fylgja þér á heilaga staðinn en þú barðist.’’
,,En af hverju skiptir það þig einhverju máli hvort ég dey eða ekki?’’ spurði Mona og rödd hennar var rám. ,,Ef ég dey þá þarft þú ekki að gæta mín og ef ég dey þá verð ég með þér.’’ En Eric hristi höfuðið og beit í neðri vörina.
,,Skilurðu ekki?’’ spurði hann og rétti fram höndina og strauk henni eftir vanga Monu. Mona fann ekki fyrir snertingunni en það fór fiðringur um hana þrátt fyrir það. ,,Mér þykir vænt um þig, ég er háður þér og ég vil ekki að þú deyjir. Ég elska þig.’’ Sagði hann og brosti dauflega. Monu fannst hjarta hennar þyngjast og hún andaði hraðar svo það meiddi brotin rifbeinin.
,,Já en… ef ég dey verð ég með þér.’’ Endurtók Mona og reyndi að taka í hendi hans en hún greip í tómt og það særði hana.
,,Jafnmikið og ég vildi að ég gæti snert þig þá vil ég ekki að þú deyjir, ég vil að þú lifir hamingjusömu lífi, eitthvað sem ég fékk ekki tækifæri á.’’
,,En ég lifi ekki hamingjusömu lífi.’’ Sagði hún og fann tárin leka niður vanga sína. ,,Ég lifi ömurlegu lífi, sníkjulífi. Ég stel og ég kvelst á næturna þegar ég finn ekkert skjól. Þetta er ekki líf, Eric.’’ Sagði Mona og stóð upp úr stólnum en lagðist í staðin á brotna rúmið. Rykský gaus upp þegar hún lagðist og hún lokaði augunum, dauðþreytt.
,,Það er heldur ekkert líf ef þú deyrð.’’ Sagði hann og Monu brá þegar hún opnaði augun og mætti djúpbláum augum hans. Mona hristi höfuðið en lokaði svo augunum og leyfði þreytunni að sigra sig. Rétt áður en hún sofnaði heyrði hún örvæntingarfulla rödd Erics; ,,Nei!’’ en Mona var of þreytt til að hugsa um það. Hún fann að hún sökk inn í draumaheiminn en í þetta skipti var hann öðruvísi, ekki eins kaldur og myrkur. Hún andvarpaði og fann hlýjuna taka yfir en henni fannst þetta kunnuglegt og hún áttaði sig ekki strax á því afhverju.
Henni fannst eins og einhver væri að draga hana úr þessari hlýju og aftur yfir í kuldann en jafnvel þótt að Mona hefði ekki barist á móti þessu taki hefði hún samt sokkið í myrkrið. Hún fann ró fara um sig og áhyggjurnar hurfu eins og skuggi fyrir sólu. Hún gat loksins fundið eitthvað annað en stress.
Allt í einu lýsti eitthvað upp myrkrið og hún fékk ofbirtu í augun. Hún pírði augun á móti uppsprettu ljóssins og fannst samstundis fegurðin yfirþyrmandi. Út úr ljósinu gekk vera í átt að henni. Þegar veran kom nær sá Mona að þetta var Eric og ósjálfrátt breiddist bros yfir andit hennar og hún fann fiðring fara um sig.
,,Fífl. Ég bað þig um að gera þetta ekki.’’ Sagði Eric þegar hann var kominn að henni. Rödd hans var samt sem áður mjúk og hann brosti út í annað. Hann teygði sig fram í átt að hendi Monu og Mona fann straum fara um sig þegar hún fann snertingu hans. Hún kastaði sér í fang hans og gróf andlit sitt í bringu hans.
,,Ég gat ekki ráðið við mig.’’ Sagði hún fann hendur Erics ljúkast um sig og þrýsta henni þétt að sér. Þögull hlátur skók líkama hans en síðan gróf hann andlit sitt í dökku hári Monu.
Í smá stund stóðu þau bara þarna í ljósadýrðinni og sögðu ekki neitt en leyfðu léttinum og gleðinni að streyma á milli þeirra. Mona fann sæta lykt af honum sem minnti hana á vanillu og hún andaði djúpt að sér. Eric andvarpaði.
,,Þrátt fyrir óttann sem nagaði mig að innan útaf þessu augnabliki þá get ég ekki annað en fundið fyrir örlítilli gleði að ég geti loksins snert þig. Er það rangt?’’ muldraði Eric í eyra Monu.
,,Þvert á móti. Þetta er rétt. Svona á þetta að vera.’’ Sagði Mona og naut stundarinnar en síðan leysti Eric takið á henni en tók í staðinn í hendi hennar og saman gengu þau í áttina að uppsprettu ljóssins.

Morguninn eftir í litla kofanum við endann á götunni lá unglingsstúlka, kannski á aldrinum fimmtán eða sextán ára, í brotnu rúminu, hnipruð saman. Húð hennar var hvít og varir hennar bláar og augum voru opin til hálfs, eins og hún hefði verið að píra þau, en það var ekkert líf í ljósbrúnu augunum. Dökkt hár hennar lá líflaus útum allt. Þrátt fyrir þann dauðdaga sem hún fékk voru leifar af brosi á vörum hennar og hendi hennar krepptist utan um eitthvað sem var ósýnlegt fyrir öllum öðrum.
Loksins fékk þessi stúlka þann frið sem hún átti skilið.