Smásaga sem varð aðeins of löng svo ég skipti henni í tvo parta =)
Njótið.

Mona skalf af kulda á þessari vindasömu vetrarnóttu. Það var 28. desember og snjórinn var sumstaðar metra þykkur. Vindurinn hvein á stóru gluggana sem sýndu inn í hlýlega stofu eða svefnherbergi sem var lýst upp og glatt fólk stóð fyrir framan gluggan, fólk sem vissi ekki hvað það var að lifa í harðræði.
Klukkan var orðin eitt að nóttu og aðeins örfá ljós í gluggum. Það var frost úti og vindurinn fleygði snjónum í andlit Monu svo mátti líkja við svipuhöggi. Hún hélt andliti sínu niðri til að verjast hríðinni og reyndi að streitast á móti vindinum, eitt skref í einu í gegnum þykkt lag af snjó. Þunn og tætingsleg föt hennar vörðu hana ekki fyrir kuldanum og hún fann ekki fyrir tánum sem voru grafin í snjónum. Hún var bara í strigaskóm sem voru komnir í druslur og voru gegnblautir.
Hettupeysan sem hún hafði stolið af snaga á einhverjum veitingarstað var gegnblautur og joggingbuxurnar hennar voru grútskítugar. Hún vafði hettupeysunni betur um sig en kom svo auga á skjól milli tveggja íbúðahúsa. Hún flýtti sér þangað og varp öndinni þegar veggir húsanna hlífðu henni frá vindinum.
Svona hafði lífið verið fyrir Monu frá því hún var fimm ára gömul. Hún mund ekki eftir foreldrum sínum en hún vissi bara að mamma hennar hafði komið með hana á munaðarleysingjahælið í London og beðið konurnar um að gæta hennar, aðeins nokkura vikna gömul. Síðan hafði hún horfið og aldrei komið til baka.
Lífið á munaðarleysingjahælinu var tilbreytingarlaust og leiðilegt. Krökkunum var beitt harðræði og aðeins nokkur leikföng til að leika sér að. Herbergin voru tómleg og það eina sem var í hverju herbergi var rúm og koffort undir þær litlu eigur sem munaðarleysingjarnir áttu.
Mona var bráðþroska og strax við aldurinn fimm ára lærðist henni að hata munaðarleysingjahælið og vildi ekkert frekar en að flýja þaðan. Og það gerði hún í einni af vettvangsferðunum. Umsjónarkonurnar fylgdust ekki með fjölda barnanna og var sama þótt að eitt væri týnt svo Mona notaði tækifærið og hljóp í burtu á meðan enginn sá.
Hún hafði unnið sér inn pening á strætum Lundúnarborgar með því að syngja en söngur var það eina sem hún þráði í lífinu. Jafnvel fimm ára að aldri gat hún sungið eins og næturgali.
En þetta nægði henni ekki til að lifa vel, hún hafði ferðast um borgir og bæi í leit að húsaskjóli, hún hafði smyglað sér í lestir og farið út á hverjum þeim stað sem virtist lofa góðu en í hvert skipti sem hún vonaðist til að einhver tæki eftir henni og hæfileika hennar var sú von kramin aftur þegar fjöldinn gaf henni einn skilding en gekk svo í burtu, hrædd við þessa undarlegu stelpu sem leit út eins og götubúi – sem hún að vísu var – en hafði samt sem áður svo yndislega rödd.
Það þýddi ekki að velta sér upp úr þessu, hún þyrfti bara að lifa veturinn af, hann var alltaf verstur. Hún dróg djúpt andann en sá eftir því þegar þurrt loftið skar háls hennar. Hún hóstaði og saug upp í nefið en drattaðist svo út úr sundinu og aftur út á götuna. Hún ætlaði að ganga yfir götuna því hin stéttin virtist ekki alveg eins troðin af snjó.
Þegar hún var komin að miðju götunnar var hún var við dauft hljóð í gegnum hvínandi vindinn og leit upp til þess einungis að sjá stórann jeppa koma á fleygiferð niður hálann veginn, beint í áttina að henni. Hann virtist ekki sjá hana og Mona reyndi að hlaupa en hún stóð sem frosin af hræðslu.
Hún beið eftir högginu en það kom tveim sekúndum eftir að hún sá framljósin á bílnum. Það var þungt og þrýsti loftinu úr lungum hennar. Hún fann bein brotna og kvalabylgju fara um sig þegar hún rúllaðist aftur á veginn. Það sortnaði fyrir augum hennar og hún fann ekki lengur fyrir sársaukanum, bara einhverju hlýju sem togaði hana til sín, kallaði á hana.

Það var svo freistandi að láta hlýjuna og myrkrið ná yfirhöndum en Mona var ekki þannig, hún gafst ekki upp. Lífið hafði oft leikið hana verr en þetta og alltaf hafði hún komist lifandi út úr því og hún skyldi koma lifandi út úr þessu. Með þessa hugsun til hliðsjónar braust Mona í gegnum myrkrið og burtu frá lokkandi hlýjuni. Allt í einu varð hún mikið sterkari en áður og fann og heyrði umheiminn fyrir utan myrkrið. Það voru öskur og sírenur, einhver kallaði rétt við eyra hennar og hún fann að hún var á hreyfingu. Sársaukinn kom aftur og Mona óskaði þess að hún hefði leyft myrkrinu að taka sig en ýtti strax þeirri hugsun í burtu og tók á móti sársaukanum í staðinn eins og gömlum vini. Hún andaði sér en það reif í hálsinn og kæfandi sársauki frá bringunni. Auðvitað var megnið af rifbeinunum brotin. Síðan sökk hún aftur ofan í myrkrið, öðruvísi myrkur núna, það var ekki að lokka hana dýpra heldur bara að bjóða henni frí frá sársaukanum og Mona tók því með þökk.

Mona fann að hún var umkringd einhverju mjúku. Skær birtan skar augu hennar jafnvel þótt að þau væru ekki opin og hún var stirð. Hún hreyfði sig aðeins en sá strax eftir því þar sem sársaukinn kom aftur, að vísu aðeins minni en engu að síður sami sársauki. Hún tók andköf og ljósbrún augu hennar flugu upp. Um stund var hún sem blind á móti birtunni en loks náði hún að venjast birtunni. Hún var stödd í lítilli stofu, hvítri frá gólfi til lofts. Það kom píp frá vél við hlið hennar og hún leit við. Lína sem fór upp og niður, merkti hjartaslátt hennar sem á stundinni var jafn.
Hún var með umbúðir utan um alla bringu sína og fann óljóst fyrir samskonar um höfuð hennar. Það láu slöngur frá skrítna tækinu, og virtust flytja vökva úr poka fyrir ofan hana í Monu. Hún leit við þegar hún heyrði eitthvað hljóð.
,,Loksins vöknuð…’’ muldraði ungur strákur sem sat í stólnum við hliðina á rúmi hennar. Hann var með rauðbrúnt hár og ljósa húð. Hann virtist sterklega byggður en þar sem Mona var nývöknuð gat hún ekki verið viss. Andlit hans sneri niður að bók í fangi hans sem hann var að krota eitthvað í svo liðað hár hans huldi það.
,,Hver ert þú?’’ spurði Mona, gætin og horfði á hann tortryggnu augnaráði. Andlit hans leit snöggt á Monu og augu hans urðu kringlótt af undrun. Mona hallaði aðeins undir flatt þegar hún mætti augum hans en þau voru dökkblá og djúp eins og hafið. Hann var með há kinnbein og ögn skakkt nef en varir hans voru þunnar og á þessu augnabliki opnar í undrun.
,,Heyrirðu í mér?’’ spurði hann hikandi. Mona skildi ekki spurninu hans, auðvitað heyrði hún í honum.
,,Já, hví spyrðu?’’ spurði Mona og munnur hennar opnaðist aðeins í aðdáun þegar hann stóð upp og gekk að henni. Hann var þokkafullur og vöðvastæltur. Hann gekk í aðsniðinni og einlitaðri peysu og gallabuxum. Hann stoppaði einn metra frá rúminu og horfði forvitinn á Monu en í því komu þrjár manneskjur inn í litla herbergið, einn læknir og tvær hjúkkur, öll klædd í hvítu frá hvirfli til ylja. Læknirinn gekk að rúmi hennar en undarlegi strákurinn veitti honum ekki neina athygli heldur starði bara á Monu. Síðan gekk læknirinn að honum og í gegnum hann eins og hann væri ekki þarna. Strákurinn hvarf og Kata starði á staðinn sem hann hafði verið á. Augu hennar voru galopin í undrun og eitthvað virtist vera fast í hálsi hennar.
,,Jæja, þú ert þá vöknuð?’’ spurði læknirinn og brosti vinalega. Mona leit ekki á hann heldur starði ennþá á staðinn sem strákurinn hafði verið á, í von um að hann myndi koma aftur.
,,Geturðu sagt okkur nafn þitt?’’ spurði læknirinn og reyndi að fanga athygli Monu án nokkurs árangurs. ,,Eða nafn foreldra þinna?’’ spurði hann áfram. Hann sagði eitthvað meira en Mona tók ekki eftir því. Loks gafst læknirinn upp og gekk út úr stofunni með hjúkkurnar tvær á hæla sér. Mona starði enn sem frosin og lágt hljóð úr hálsi hennar sem hafði verið fast komst loks út. Skrækt hljóð, samt lágt.
,,Ó!’’ sagði Mona þegar strákurinn birtist aftur fyrir framan hana og starði á hana.
,,Þú sérð mig? Þú heyrir í mér?’’ spurði hann, sama undrun í tóni hans og var í andliti hans. Mona kinkað kolli.
,,Hvað ertu?’’ spurði hún, forvitin núna. ,,Er ég að ímynda mér þetta?’’
,,Ég er andi og nei þú ert líklegast ekki að ímynda þér þetta.’’ Sagði strákurinn, nei, andinn, og munnvik hans kipraðist aðeins upp í daufu brosi.
,,Hvað þá?! Ertu draugur?’’ spurði Mona og var nú byrjuð að halda að hún væri orðin klikkuð.
,,Ef þú lítur þannig á það, þá, já.’’ Sagði hann og brosti núna og Mona gapti bæði af undrun og af fegurð hans. ,,Trúðu mér, ég er alveg eins undrandi og þú að þú getir séð mig.’’ Sagði hann og hallaði aðeins undir flatt og horfði forvitinn á Monu eins og Mona starði nú á hann.
,,Ég er Eric,’’ sagði hann og brosti aftur.
,,Ég er Mona,’’ sagði hún hikandi og hann brosti enn meira.
,,Ég veit.’’