Það er árið 2013. Fjögur ár eru síðan íslenska ríkisstjórnin bannaði tónlist á Íslandi. Ekki mátti spila hana, hlusta á hana né reyna að skapa hana. Dómar við þessum afbrotum þýddu allir bara eitt, dauðadómur. Tónlistarbannið, eins og það er kallað, var í raun aldrei alveg skýrt til fulls. Eina sem vitað er um þetta er að Barack Obama tilskipaði það og hótaði að sprengja allt Ísland yrði banninu ekki framfylgt. Ástæður bannsins hafa alltaf verið ókunnar almenning og ef ríkisstjórnin vissi um hvað þetta fjallaði þá fór hún ekki hátt með það. Íslenska stjórnin brást við þessu eins og var við af þeim að búast, þeir hlýddu Bandaríkjaforsetanum eins og S-ið hlýðir D-inu.

Jóna lá á gólfinu með höfuðið í stórum blóðpolli. “Andskotans tussa, skilurðu ekki að tónlistin skiptir mig miklu máli? Það er ekkert bara hægt að ‘hætta að hugsa um hana,’” sagði Grétar sem stóð yfir henni.
Jóna muldraði eitthvað og reyndi að reisa sig við upp úr blóðpollinum en fékk fótinn á Grétari beint í andlitið og datt aftur fyrir sig aftur ofan í blóðpollinn og upp úr honum skvettust nokkrir blóðdropar á Grétar. Jóna stóð ekkert meira upp eftir þetta. “Ég get þetta ekki lengur, þetta er of mikið,” sagði Grétar um leið og hann stakk byssuhlaupinu upp í sig.

“Krakkar mínir, ég vil bara segja hvað mér finnst gott að þið viljið gera þetta með okkur.”
“Allt fyrir þig, pabbi,” sagði Fannar til föðurs síns. Þau sátu öll fimm saman í stóra sófanum fyrir framan sjónvarpið, uppklædd í föt frá byrjun 19. aldar. Í sjónvarpinu var stillt á stöð 124, BabyTV. Geir, faðir krakkanna, kallaði þetta ‘heilaþvott á vegum Satans’, fínt að deyja með þetta á. “Við vitum öll af hverju við erum að þessu. Við ákváðum í sameiningu að líf án tónlistar er ekkert líf. Eruð þið öll tilbúin með blásýruna?” Krakkarnir og Dóra, kona Geirs, réttu öll fram matskeiðar, fullar af blásýru. Geir gerði slíkt hið sama. “Á þremur,” sagði Geir til þeirra allra. “Einn.” Skeiðin titraði í hendi Fannars og Anna skalf öll. “Tveir.” Tár lak niður kinn Dóru og hún saug upp í nefið. “Þrír,” sagði Geir og þau stungu skeiðunum öll upp í sig á sama tíma. Anna, sem var yngst, hætti fyrst að anda.

“Kæru Íslendingar,” sagði Garðar Thor Cortes, forseti Íslands þar sem hann stóð uppi á litlum kletti í Hljómskálagarðinum. Stór hópur fólks stóð fyrir framan hann og hlustuðu með eftirvæntingu. “Íslendingar hafa kosið í kosningunum um hvort við ættum að eyða Íslandi. Niðurstöður liggja nú fyrir. Níutíu og sex prósenta landsmanna finnst að við ættum að kveikja á ‘Tómasi stóra’ í dag.” Mikill kliður braust út í áhorfendaskaranum. Ágústa Eva, forsetafrú Íslands hvíslaði í eyra Garðars: “Ertu viss um að þú viljir ekki segja þeim sannleikann?” Garðar hristi bara höfuðið neitandi. “Er einhver sem býður sig fram til að kveikja á sprengjunni, einhver sem vill óhreinka hendur sínar?” Lítill maður brölti úr þvögunni upp á klettinn. “Ég vil það, herra.”
“Hvað heitir þú með leyfi?”
“Helgi, Helgi Hóseasson.” Garðar lyfti hendinni á Helga til lofts. “Þetta er bjargari okkar, hann ætlar að kveikja á sprengjunni, ‘Tómasi stóra.’” Helgi brosti og veifaði til áhorfendanna sem flest allir bauluðu á hann. Mikið snökt heyrðist úr áhorfendaskaranum. Sköllóttur maður á fertugsaldri reyni að hlaupa upp á klettinn en öryggisverðir voru ekki lengi að róa hann niður með Rafmagnsgjafanum svokallaða.



“Helgi, ég fel þér þetta,” sagði Garðar rólegur. “Ég vissi að þessi stund myndi koma. Ég reyndi alltaf að segja ykkur það, þið bara hlustuðuð ekki,” kallaði Helgi yfir skarann og það hlakkaði í honum.
“Þegiðu, gamli grautur,” heyrðist úr þvögunni. “Helgi lét þetta ekki á sig fá og sneri sér að sprengjunni. Hún er svo stór, svo falleg. Hann hélt um handfangið á Tómasi stóra, handfangið sem átti eftir að ráða örlögum þeirra allra. Hann strauk varlega yfir handfangið. Þú munt fá þau til að trúa mér. Og þó…ég get ekkert bara gert þetta. Allt í einu trylltist lýðurinn. Allir réðust að Helga sem var manna fyrstur að týna lífi í þvögunni. Allir voru brjálaðir.

Fræðimenn vita ekki alveg hvað gerðist sem varð til þess að Ísland hvarf en margir telja að þegar þvagan hafi hlaupið að ‘Tómasi stóra’ hafi einhver rekist í handfangið…