6. hluti sögunnar


Þjónninn tók upp risastóra pönnu og pott sem lágu hlið við hlið ofan í vaskinum. Hann hristi af þeim bleytuna um leið og hann gekk að Jóhanni og mæðgunum. Hann sló pottinum og pönnunni fast saman þannig að gífurlegur hávaði myndaðist. Jóhann og Elsa hrukku strax upp og þjónninn lagði áhöldin á borðið við hliðina á þeim. “Góðan daginn,” sagði þjónninn, “má ekki bjóða ykkur eitthvað að borða?” Hann tók upp litla en mjög grófa sög úr áhaldaskúffunni. “Kjáni er ég, þú getur ekki borðað þegar munnurinn á þér er svona,” sagði hann og lagði sögina upp að samansaumuðum vörum Elsu. Sögin var ekki lengi að skerast í gegnum varir Elsu sem lokaði augunum og stífnaði öll upp. Blóðið lak úr vörum Elsu, sumt upp í hana annað niður eftir kinnum hennar. Þegar hann var kominn í gegn, stakk þjónninn vísifingri á milli varanna og upp í Elsu. Fingurinn kom til baka, eldrauður og volgur. Hann starði lengi á fingurinn með og stakk honum svo upp í sig. Hann gældi lengi við puttann uppi í sér með tungunni en tók hann svo út. “Mmmm, indælt…indælt.” Jóhann sem lá litlaus við hliðina á Elsu hrækti á þjóninn. “Helvítis ógeðið þitt!” öskraði hann. Þjónninn brosti bara til hans. “Já já, bíddu bara rólegur.”
Þjónninn tók pottinn og pönnuna aftur upp og barði þeim fast saman fyrir ofan höfuð Rítu. Hún opnaði annað augað rólega og hitt fljótlega eftir hinu. “Hva…hvað er að gerast?”
Þjónninn hætti að slá áhöldunum saman og lét þau falla á gólfið. “Prinsessan bara vöknuð?” sagði hann og glotti til Rítu. Blóð frussaðist út um gatið þar sem kinnin var áður á Elsu, beint á Rítu. Hún gat sig ekkert hreyft í burt og fékk því blóð úr munni móður sinnar beint í andlitið. Jóhann kom allt í einu auga á Nonna þar sem hann sat uppi á innréttingunni. “Nonni, litli kall!” kallaði hann til Nonna sem leit flóttalega undan. “Er allt í lagi með þig? Gerði hann þér eitthvað?” Nonni stóðst ekki þetta saklausa og vongóða augnaráð sem hann fékk frá pabba sínum, honum fannst það brenna hann að innan svo hann leit bara í burtu.
“Af hverju ertu að gera okkur þetta?” spurði Ríta, þjóninn og skelfingin leyndi sér ekki í röddinni.
“Stundum þarf fólk bara að slökkva losta, sem það hefur, þú skilur?” svaraði þjónninn henni. Ríta svaraði honum ekki heldur leit á Nonna. “Hvað ertu að gera, af hverju siturðu bara þarna eins og fáviti?”
Nonni stökk niður á gólfið og setti tröppuna við hlið borðsins þar sem systir hans lá. Hann stökk klunnalega upp á tröppuna og leit með köldum svip á systur sína. “Ég hata þig, þú ert ömurleg systir.” Ríta fékk kökk í hálsinn og tár myndaðist í hægra auga Rítu, rann niður kinn hennar og stoppaði svo í blóðdropa frá mömmu hennar. “Hvað er að þér, Nonni?” spurði Ríta þótt erfitt væri fyrir hana að tala. “Þegiðu!” öskraði Nonni og horfði illilega á systur sína. Svo hrækti hann á hana og stökk aftur niður á gólf.

Hann færði kollinn að mömmu sinni. “Fyrirgefðu mér, mamma, svona verður þetta bara að vera.” Hún leit á hann biðjandi. Hann leit undan, stóðst ekki þetta augnaráð mömmu sinnar.
Hann lenti fimlega í gólfinu og leit til þjónsins. “Komum aðeins fram, ég þarf að tala við þig.” Þjónninn kinkaði kolli og þeir fóru aftur þangað sem þeir áttu samtalið áðan. “Hvað er það?” spurði þjónninn vingjarnlega. “Ég hata þau og vil að þau deyi.” Þjónninn ruglaði skollituðu hárinu hans með hendinni og brosti til hans. “Allt í lagi, það verður ekkert mál.”
“Ein spurning samt. Má ég drepa þau sjálfur?” spurði Nonni. Þjónninn brosti breitt. “Að sjálfsögðu,” sagði hann og blikkaði Nonna. “Með hverju viltu drepa þau? Sög? Kjötexi? Blandara?”
“Láttu mig bara fá beittasta hnífinn sem þú átt,” svaraði Nonni. “Endilega,”svaraði þjónninn glottandi. Hann beygði sig niður í áhaldaskúffu og tók upp tvo hnífa. “Hvorn viltu?”
Nonni benti á langan hníf, um 30 sentímetra blað, með mjög hvössum oddi sem glampaði á þegar þjónninn bar hnífinn við ljósið. “Þessi er fínn.”