5. hluti sögunnar


Þjónninn hélt á Nonna inn í eldhúsið sem barðist um eins og sært ljón og öskraði en ekkert gekk enda hélt þjónninn, Nonna föstum tökum. Þeir komu inn í eldhúsið og aftur fékk Nonni ofbirtu í augun og pírði þau ergilega. Þjónninn skellti Nonna á inréttingarborðið með miklum dynk svo Nonni fékk sáran sting neðarlega í mjóbakið, hann kveinkaði sér þó ekki. Þjónninn hallaði sér fram á borðið með hendurnar sitthvoru megin með Nonna. “Hvað, segirðu, kall?” spurði þjónninn, Nonna, “ertu ekki bara hress eftir að hafa borðað part af systur þinni.” Hann blikkaði Nonna. “Ég skal segja þér eitt.” Hélt þjónninn áfram, “fyrsta manneskjan sem ég borðaði var líka systir mín. Ég man enn eftir því þegar ég tók fyrsta bitann. Adrenalínið og ánægjan sem ég fékk út úr þessu var ólýsanlegt. Ég hélt þessu áfram. Ég hélt áfram að drepa fólk og borða það, en ég var að fara varlega. Jáá, ég vissi það að ein lítil mistök og þetta væri allt búið. Því gekk ég alltaf ‘vel frá eftir matinn.’ Þessi frasi eignaðist nýja merkingu á þessum tíma hjá mér. Alla tíð síðan hef ég lagt mér fólk til munns og ekkert annað. Ég held að þú gætir farið sömu leið og ég, já, ég er viss um það. Ég veit að þú hefur þetta í þér, ég skynja það á þér.”
“Hvað ertu að tala um, ógeðið þitt,” sagði Nonni, ennþá hálfsnöktandi. “Ég sagði þetta kannski ekki nógu skýrt, ég vil að þú verðir með okkur hér á veitingastaðnum, alltaf.”
“Nei, ég vil bara fara heim,” sagði Nonni og varð ráðvilltari með hverri sekúndunni. “Það er ekki alltaf hægt að ‘fara bara heim.’
“Hættu þessu, mér líður ekki vel hérna.”
“Svona, hættu þessu, ég veit þú vilt þetta. Núna ætla ég að sýna þér svolítið og þú mátt ekki verða hræddur né öskra? Allt í lagi?” spurði þjónninn.
“Ég…ég skal reyna,” svaraði Nonni.”
Hann hoppaði niður af borðinu og lenti léttur á hvítu, dúkalögðu gólfinu. Hann reysti sig við og gekk til þjónsins. Þjóninn rétti honum hendina og honum til mikillar furðu rétti Nonni sína á móti og tók í hans. Þjónninn opnaði stóra sveifluhurð og bauð Nonna að labba inn á undan sér sem hann gerði, þjónninn fylgdi honum svo fast á eftir. Þjónninn fór niður á annað hnéð svo andlit þeirra voru í sömu hæð. “Mér finnst þú mjög hugrakkur að gera þetta.” Nonni kinkaði kolli til hans. Þjónninn teygði sig eftir litlum koll sem var úti í horni og setti hann fyrir framan stórt borð sem Nonni sá ekki upp á. “Farðu upp á og kíktu,” sagði hann svo undur fallega til Nonna. Nonni hlýddi og fór hikandi upp á kollinn. Við honum blöstu þrjár mannverur, allar undir hvítum dúkum. Lengst til vinstri, einn á litlu borði, lá pabbi hans, fölur en samt sótsvartur í framan. Hægra megin við hann var mamma hans. Lítið var eftir af hennar fallega ljósa hári og það sem var enn eftir var orðið rautt, tætt og ljótt. Andlit hennar leit máttvana út og kinnin sem vantaði bætti það ekkert upp. Hægra megin við Elsu lá systir Nonna, Ríta. Varir hennar voru límdar saman og augun voru ekki sjón að sjá, annað augnlokið hékk lauslega á Rítu, það var bara límið sem hélt því föstu á. Nonna var brugðið en þó ekki jafnmikið og honum ætti að vera. Innan með honum byrjaði ný tilfinning að vakna.

Þessi tilfinning var skrítnari en allt það sem hann hafði fundið áður, hún veitti honum frelsi. Hann snéri sér við og leit á kokkinn. “Eru þau…eru þau dáin?”
“Þau eru það sem þú vilt að þau séu, ef þú vilt að þau séu dáin, þá geta þau dáið en ef þú vilt hafa þau lifandi, þá er hægt að halda þeim lifandi í einhvern tíma, þú ræður þessu alfarið.”
“Ég þarf að tala við þau og ég vil að þau vakni,” sagði Nonni skipandi til þjónsins. Ásjóna Nonna hafði breyst mikið á þessum nokkru mínútum, hann virtist hafa elst um mörg ár.