Morguninn eftir var ég hálfvönkuð. Mér leið illa og ég fann að ég var svo máttlaus að ég gat ekki hreyft mig. Ég reyndi að opna augun ég gat það ekki, þau voru eins og límd saman. Ég andaði í hryglum og hálsinn á mér var skraufaþurr. Ég fann til alls staðar og sá ekkert nema svart.
Stuttu seinna vaknaði Stefán, Matti og mamma, en þó tóku ekki starx eftir mér þar sem ég lá með bakið í tjaldmiðjuna. Stefán reisti sig, frekar vandræðalegur, upp úr dýnunni minni þegar Matti horfði á hann. Hann klappaði honum hlæjandi á bakið en hætti því skyndlega þegar hann sá að ég hreyfði mig ekki.
,,Hve lengi hefur hún verið kyrr?’’ Spurði hann snöggt. Mamma gekk upp að hlið Matta.
,,Allavega síðan ég vaknaði.’’ Sagði Stefán órólega. Matti flýtti sér að mér og sneri mér við þannig ég sneri í áttina að þeim. Mamma tók andköf og Matti bölvaði. Stefán starði á mig, skelfingu lostinn.
,,Verið kyrr, ekki gera neitt! Ég kem rétt strax aftur,’’ sagði Matti og flýtti sér útúr tjaldinu.
,,Nei, nei, ekki litla stúlkan mín!’’ Hvíslaði mamma og strauk mér um hárið. Matti kom stuttu seinna inní tjaldið bölvandi.
,,Hvar er hnífurinn minn?!’’ Spurði hann mömmu harkalega þegar hann fann hann ekki í beltinu.
,,Held að þú hafir skilið hann eftir út í bíl.’’ Sagði mamma áhyggjufull.
,,Hef engann tíma til að sækja hann.’’ Muldraði Matti en settist niður við hlið mér. Stefán tók andköf þegar Matti opnaði munninn upp á gátt og sökkti hvössum augntönnunum í handlegg sinn. Smá rautt leiftur brá fyrir í augum hans en hann spýttu blóðinu útúr sér og bar höndina uppi að munni mér. Ósjálfrátt saug ég sárið hans, gegn vilja mínum. Blóðið veitti mér smám saman meiri styrk þar til ég gat opnað augun. Verkurinn var líka að hverfa og ég gat hreyft mig. Matti kippti höndinni að sér þegar ég var við það að bíta annað sár á handlegg hans.
,,Þetta er nóg.’’ Sagði hann og virtist rólegri. Stefán var enn á sama stað og áðan, frosinn og horfði með viðbjóði á þegar Matti var að gefa mér blóð. Ég sleikti útum og náði blóðinu sem var í kringum munninn. Ég var æst og vildi gera eitthvað til að eyða orkunni í en Matti hélt mér niðri i rúminu svo ég neyddist til að vera í rúminu. Stefán hélt sig eins langt frá okkur og hann gat, hann þorði varla að hreyfa sig.
Seinna um daginn varð ég rólegri og augun urðu aftur venjulega brún. Þá leyfði Matti mér að fara frammúr. Ég horfði vandræðalega á Stefán sem horfði með viðbjóði á mig. Ég nálgaðist hann.
,,Ekki koma nálægt mér!’’ hvæsti hann og ég stoppaði.
,,Stefán, ég er ekki eins og þeir!’’ Sagði ég biðjandi.
,,Akkúrat, ég hafði semsagt rétt um Matta, en ég hefði aldrei giskað á að þú værir svona!’’
,,Ég hef viðbjóð á þessu sjálf! Ég vissi ekki einu sinni af þessu fyrr en Matti kom!’’ Sagði ég, frekar reið yfir skilningsleysinu. Matti og mamma fylgdust með.
,,Þú laugst að mér!’’
,,Ég hafði ástæðu! Ég vissi að þú myndir hata mig! Ég er ekki eins og þau! Matti er ekki eins og þau! Ef þú hefur ekki tekið eftir því erum við frekar á flótta undan þeim!’’
,,Það skiptir ekki máli! Þið drepið fólk! Þið drekkið blóð þeirra! Þið eruð ekkert nema ómerkilegar blóðsugur!’’
Matti steig ógnandi fram.
,,Matti, ekki.’’ Sagði ég. Matti horfði stingandi augnaráði á Stefán en bakkaði síðan aftur.
,,Þið eruð sjúk!’’ sagði Stefán og starði á Matta. ,,Ég þori að veðja að þú hafir drepið þennan Ragga, eins og þið eruð nú!’’
Hann fann veika punktinn. Ég opnaði munninn en lokaði honum svo aftur og leit vandræðalega undan.
,,Ég trúi þessu ekki!’’ Sagði hann og horfði á mig með viðbjóði. Hann hljóp fram hjá mér og útúr tjaldinu.
,,Ég held nú ekki.’’ Sagði Matti og flýtti sér út. Ég og mamma komum á eftir honum en klestum næstum á hann. Hann hafði skyndilega stoppað og horfði á eitthvað fyrir framan sig. Ég leit í sömu átt og hann. Þarna stóð hávaxin kona með mjög krullað hár sem náði niður að mitti. Hún var í stuttum kjól og skrautlegri skikkju. Á andliti hennar var smeðjulegt bros. Hún hélt Stefáni á hárinu og var með munninn tilbúinn upp að hálsinum á honum.
,,Fersk mannsblóð væri vel þegið eftir þetta langa ferðalag.’’ Sagði hún og glotti kvikindislega framan i Matta.
,,Slepptu honum.’’ Sagði Matti órólega.
,,Ég held ekki, þessi strákur hefur flúið frá veiðurunum, við eigum hann.’’ Sagði hún og smellti fingrunum. Stefán gufaði upp eins og Lúsífer hafði gert.
,,Nei! Skilaðu honum aftur!’’ Sagði ég reiðilega við hana. Ég vissi að mér líkaði ekki við hana. Hún virti mig viðlits í fyrsta skipti og svipur hennar breyttist. Hún varð rauð í framan af reiði.
,,Matteus!’’ öskraði hún og steig nokkur skref nær. ,,Þú helvítis svikari! Þú eignaðist krakka með mannveru!’’
Hún hvæsti að Matta í reiði sinni. Matti ýtti mér aftar svo hann væri fyrir aftan mig.
,,Skiptu þér ekki af því Helena! Afhverju ertu hér?’’ spurði Matti.
,,Til að finna þig, sjá til þess að þeir drepi þig ekki stundina sem þeir finna þig – strax.’’ Sagði Helena og smeðjulega brosið var aftur komið á andlit hennar.
,,Engin þörf fyrir það! Snautaður burt, tussa!’’ Sagði mamma og titraði af reiði. Helena rak upp hlátursgelt.
,,Ertu enn með henni? Það mætti halda að þú myndir skipta á einhverri nýlegri eins og þú gerðir heima!’’
,,Hvað viltu, í alvörunni?’’ Spurði Matti og var með óræðan svip.
,,Fá að ferðast með ykkur. Annars, ja, segji ég til ykkar og þið verðið drepin á sekúndunni!’’ sagði Helena ógnandi. Matti horfði tortrygginn á hana.
,,Viltu hafa okkur afsökuð í smá stund?’’ Spurði Matti svo en beið ekki eftir svars heldur fór inní tjaldið ásamt mér og mömmu.
,,Við getum það ekki, Matti!’’ Sagði mamma um leið og þau voru komin inní tjaldið. ,,Við gerum það ekki!’’
,,Við eigum ekki beint neina aðra kosti,’’ sagði Matti mæðulega. ,,Ég veit að þér er illa við það en annars á hún eftir að segja til okkar og þeir koma og drepa okkur áður en við getum talið upp á þrem!’’
,,Afsakið en getur einhver sagt mér hver þessi Helena er?’’ Spurði ég ringluð.
,,Þetta var kærasta pabba þíns þegar hann var 18 ára,’’ sagði mamma biturlega. ,,Hún hefur ekki hætt að hugsa um hann síðan hann stakk af með mér.’’
Matti sagði ekki neitt en fiktaði eitthvað í einum hárlokkinum á sér.
,,Við getum ekki leyft henni að vera hér!’’ Endurtók mamma móðursýkislega. ,,Þú mannst hvað hún reyndi að gera og hún reynir það örugglega aftur!’’
,,Viltu frekar deyja en að leyfa henni að vera?’’ spurði Matti. Mamma sagði ekki neitt en titraði aðeins. ,,Þá er það ákveðið, við leyfum henni að vera með okkur.’’
Mér líkaði illa við þetta. Mér líkaði mjög illa við þetta, og það sama mátti segja um mömmu. Við fórum útúr tjaldinu þar sem Helena var að skoða skítugt útigrillið með viðbjóði í svipnum. Hún teygði úr sér þegar hún varð var við okkur og setti upp sitt smeðjulega brosið.
,,Jæja?’’ Spurði hún rólega.
,,Þú færð að vera.’’ Sagði Matti og hvessti augun á hana.
,,Rétt svar!’’ Sagði Helena og brosti breitt svo sást í röð af skjannahvítum tönnum. Hún gekk inní tjaldið, á undan okkur, og litaðist um. Henni leist greinilega ekkert svakalega vel á tjaldið því það kom vandlætissvipur uppá andlit hennar þegar Matti sýndi henni dýnu sem hún mátti sofa á, sem Stefán hafði sofið á.
,,Ætlastu til þess að ég sofi á þessu?’’ Sagði Helena og horfði kaldhæðnislega á Matta.
,,Þú mátt auðvitað sofa úti líka ef þú vilt.’ Sagði mamma kuldalega.
,,Ég held að ég sofi hérna.’’ Sagði Helena og benti á dýnuna nærst Matta, þar sem mamma svaf vanalega.
,,Ég held nú ekki!’’ Sagði mamma reiðilega.
,,Róið ykkur,’’ sagði Matti og leit ekki upp frá gashitaranum sem hann var að kveikja á til að hita tjaldið. ,,Ég er með fullkomna lausn á þessu. Helena sefur á dýnunni nærst mér og Kata sefur með mér á minni dýnu, einfalt mál!’’
Matti leit upp og glotti þegar hann sá reiðisvipinn á Helenu og sigurbrosið á vörum mömmu.
,,Fullkomið!’’ Sagði mamma og settist niður við hliðina á Matta til að hjálpa honum með gashitarann, sem hann átti í vandræðum með að kveikja á.
Helena dæsti reiðilega en settist síðan niður á dýnuna. Henni var starsýnt á mig þar sem ég sat á minni dýnu og lék mér við að láta svarta körfuboltann minn snúast á fingri mér.
,,Hvað?’’ Spurði ég pirruð þegar ég missti boltann. Helena glotti.
,,Svo þú ert virkilega dóttir hans,’’ sagði Helena forvitnislega. ,,Það fer ekki fram hjá neinum.’’
,,Hvað kemur þér það við?’’ Hreytti ég útúr mér.
,,Ósátt?’’ sagði Helena með barnalegri röddu. ,,Langar þig ekki til að vera dóttir hans? Ég get sagt þér að það er mesti heiður sem um getur hlotnast að vera dóttir hans. Bara verst hver móðir þín er.’’
,,Láttu dóttur mína í friði!’’ Sagði mamma allt í einu reiðilega. Helena glotti en sagði ekki meira.
Um kvöldið grilluðum við pulsur. Helena vildi ekki pulsu, hún sagði að þetta væri ógeðslegur matur, ef þetta væri þá matur yfirleitt. Hún var svo vandlát á allt, hún kvartaði yfir því hvað það væri kalt, hún kvartaði yfir matnum, hún kvartaði yfir mömmu, hún kvartaði yfir mér. Matti var sá eini sem lenti ekki í útistöðu við Helenu. Hún varð jafnvel ennþá reiðari við mömmu þegar hún komst að því að Matti ætti barnið sem hún gekk með. Hún var orðin allnokkuð þver í mittið og Matti þurfti að hjálpa henni núorðið að standa upp úr dýnunni.
Helena heimtaði að við gistum á hóteli einu sinni og við urðum að sættast á það, þar sem hún gaf ekkert eftir. Við leigðum lítið hótelherbergi sem var með einu hjónarúmi og tvem barnarúmum. Herbergið var í virkilegri niðurníslu og baðherbergið var varla stærra en lítill fataskápur. Við höfðum rétt svo nógan pening fyrir tvær nætur þannig það varð að duga.
Ég og mamma ætluðum að fara að kaupa matarbirgðir fyrir næsta tjaldstæði sem við færum á eftir hótelið. Við vorum komin langleiðina að matvöruversluninni þegar ég áttaði mig á því að ég hafði gleymt innkaupalistanum.
,,Haltu bara áfram,’’ sagði ég við mömmu. ,,Ég hleyp bara til baka og sæki listann og svo kem ég aftur. Reyndu bara að muna sem flest.’’
Og svo hljóp ég að hótelherberginu. Það tók mig nokkra stund en síðan stoppaði ég móð og másandi fyrir framan hótelherbergið og ætlaði að fara að opna dyrnar en hætti við. Ég heyrði Helenu og Matta vera tala saman þarna inni og ég ákvað að hlusta. Ég fór upp að litlum glugga sem var við hliðina á dyrunum. Matti stóð kyrr rétt fyrir framan rúmið og Helena var að tala við hann, óþarfalega nálægt honum.
,,…. Mannstu eftir því þegar við vorum lítil?’’ Sagði Helena og brosti. ,,Mannstu þegar við sögðumst ætla að giftast þegar við yrðum stór, og ekkert myndi stoppa okkur?’’
,,Það er liðinn timi Helena,’’ sagði Matti órólega. ,,Það er langt síðan og margt hefur breyst.’’
,,Já, þú hefru breyst,’’ sagði Helena mæðulega. ,,Þú ert ekki sami maðurinn og hafði grátbeðið föður sinn að leyfa sér að giftast mér. Þú fékkst leyfi til þess! Við áttum að giftast um leið og þú kæmir aftur heim með blóðfórnina!’’
,,Helena, þú þarft að sætta þig við það að ég er ástfanginn af Kötu, ekki þér, ekki lengur.’’
,,Þú elskar mig ennþá!’’ sagði Helena móðursýkislega. ,,Ég veit það! Þú getur ekki leynt því fyrir mér! Afhverju kemurðu ekki bara til mín? Lætur þessa kjánalegu konu vera! Er það útaf því hún gengur með barnið þitt? Viltu þess vegna ekki fara, því þú vilt ekki svíkja barnið þitt! Ég get líka gengið með barn, Matteus!’’
,,Ég er með Kötu því ég elska hana!’’
Helena horfði rannsakandi á hann en síðan setti hún upp hlýlegt bros. Hún strauk vanga hans og lét fingur sína renna eftir líkama hans þegar hún gekk hægt í kringum Matta, eins nálægt og hún gat. Matti fylgdist með henni óræðum svip.
,,Matteus…’’ Sagði hún blíðlega og staðnæmdist beint fyrir framan Matta, með varirna aðeins nokkra sentímetra frá vörum Matta. Eins og í leiðslu hallaði Matti sér aftur á bak á rúmið og Helena fylgdi með. Hún kyssti hann mjúklega á varirnar en Matti var eins og frosinn.
,,Ekki láta svona! Látum smá fjör í þetta!’’ sagði Helena og leysti frá kjólinn sinn svo nú var hún bara á nærfötunum einum. Hún beit aðeins í tunguna á sér svo það blæddi. Síðan hallaði hún sér aftur yfir Matta og kyssti hann mjúklega. Matti tók við sér um leið og hann fann blóðið. Hann kyssti Helenu á móti af áfergju. Helena togaði bolinn yfir höfuð Matta svo sást í stælta magavöðvana og helling af gömlum örum.
,,Ég var næstum því búin að gleyma hvað þú ert góður í því að kyssa!’’ Sagði Helena þegar Matti sneri sér við svo núna lá hann ofan á Helenu.
Ég rankaði við mér. Reiðin sauð í mér yfir svikum Matta. Svona mátti hann ekki fra með mömmu! Hurðin flaug upp og ég stóð í dyrunum. Matti varð ekki strax var við návist mína fyrr en ég öskraði á hann:
,,Svikari!’’
Matti reisti sig upp og horfði skelfingu lostinn á mig.
,,Snáfaðu! Krakkagemlingur!’’ Kallaði Helena og reyndi að toga Matta aftur niður en Matti dreif sig í bolinn og horfði reiðilega á Helenu.
,,Reyndu þetta ekki aftur!’’ Sagði hann við Helenu.
,,Þú sveikst hana! Þú sveikst mömmu!’’ öskraði ég á hann, æf af reiði.
,,Hve mikið sástu?’’ Spurði hann og gekk að mér. Ég bakkaði.
,,Nógu mikið, helvítis lygari!’’ sagði ég reiðilega og hrækti á gólfið fyrir framan hann. ,,Ég vissi að þér var ekki treystandi! Ég reyndi að segja mömmu það en hún hlustaði ekki! Þú ert ekkert öðruvísi en ættin þín!’’
,,Hlustaði á mig!’’ Sagði Matti og horfði biðjandi á mig. ,,Þú segir móður þinni þetta ekki! Ef þú gerir það á hún eftir að brotna niður!’’
,,Ég veit, ég læt þig um það, en ef þú segir henni það ekki, geri ég það.’’ Sagði ég og hrifsaði innkaupmiðann af borðinu og strunsaði út. Reiðin sauð í mér og vorkunnsemin þegar ég hugsaði útí mömmu og hvernig hún áleit að Matti væri hetjan hennar. Hún yrði fyrir miklum vonbrigðum.