Þetta gekk svona fyrir sig í skólanum. Hún Jenna greyið var yfir sig undrandi og vildi ekki trúa því sem hún sá. Ég hélt áfram að sýna hæfileika mína, núna þegar ég var loksins betri en hinir og ekki rökkuð niður fyrir það. Ég skammaðist mín fyrir að viðurkenna það en ég naut þess að að sjá andlitið detta af Jennu, vera miðpunktur athyglinna, og að einhver tæki loksins eftir mér á góðann hátt.
Í frímínútunum þurfti ég að fara í röð með æpandi, öskrandi, hlaupandi og ærandi alla gangaverði sem voru þarna til að gæta fyrsta stigsins, sjá til þess að þau kasti ekki grautnum út um allt. Stelpan fyrir framan mig horfði á mig stórum augum og mig minnti að hún héti Silja. Hún hafði – mun flytja í 4. bekk og hafði verið fædd til að stríða. Stór, blá augu hennar voru full af forvitni.
,,Hæ!’’ sagði hún fjörlega þegar ég leit á hana. ,,Hva heiti’u?’’ spurði hún. Ah, já hún hafði líka verið smá-mælt.
,,Magda.’’ Sagði ég og fylgdist með Ljóshærðum strák fyrir framan okkur bora í nefið og klína því í vin sinn við hlið sér.
,,Ég heiti Silja!’’ sagði hún, ennþá með smámælsku í róminum. ,,Eigum við að vera vinkonur?’’ spurði hún æst og brosti breiðu brosi. Það vantaði báðar framtennurnar og það hjálpaði henni ekki að gera sig skiljanlega.
,,What ever.’’ Sagði ég af vana en leiðrétti mig þegar ég sá ruglingssvipinn á Silju. ,,Það þýðir að mér er alveg sama.’’
,,Ó! Kemurðu í eltingarleik?’’
,,Nei, helst ekki.’’ Sagði ég eins vinsamlega og ég gat. Mér hafði aldrei líkað við litla krakka, uppáþrengjandi og klístraðir.
,,Þá hætti ég að vera vinkona þín!’’ sagði hún reið yfir höfnuninni. Ég andvarpaði og ypti öxlum. Það var komið að Silju í röðinni og hún þurfti að teygja sig upp til að taka á móti lítilli skál fullri af leðjukenndum graut sem aðeins skólinn gæti gert viðbjóðslegann. Ég tók líka við skál og einni sneið af slátri en elti svo æsta krakkana inn í stórann, kunnuglegan matsal. Ég settist á eina lausa borðið en auðvitað vissi ég að það yrði ekki autt eftir nokkra stund. Ég andvarpaði og hófst til að moka grautnum upp í mig. Eftir allt, þá var ég sársvöng þótt ég hafi ekki fundið fyrir því í morgun vegna áfallsins.
Ég leit í kringum mig í salnum og virti fyrir mér alla kunnuglegu hlutina. Borðin voru löng og raðað í þrjár langar raðir eftir salnum. Gluggarnir voru stórir eins og í stofu og þökktu einn vegginn. Það var lítið svið, aðeins einum metra hærra og þar voru gangaverðirnir að borða og fylgjast með krökkunum. Veggirnir voru hvítir og daufbláir til skiptis og gamlar myndir skreyttu alla veggina, teiknaða af nemendum í skólanum. Sumar myndirnar myndu meira að segja ennþá hanga þarna eftir 9 ár!
Veggirnir voru auðvitað útkrotaðir og rispaðir eftir alla nemendana. Loftið var hátt og þar héngu ennþá skraut frá síðustu þemadögum sem var greinilega náttúran og lífríkið. Fiðrildi og flugur, allar hannaðar í myndmenntastofunni héngu kæruleysislega, fáránlega ljótar og stungu í stúf við litlaust herbergið.
Hávaðinn í salnum var rosalegur og endurrómaði eflaust um allann skólann, alla leið yfir í unglingadeildina sem var í hinum enda skólans. Mér leið eins og hljóðhimnan væri að springa og ég ætlaði yfir um þegar það lenti grautarskál á borðinu mínu svo að grauturinn dreifðist um borðið. Ég rétt náði að forða mér í tíma áður en grauturinn lak niður á staðinn þar sem ég hafði setið.
Konurnar sem gegndu því annasama og leiðilega hlutverki að þrífa matsalinn flýttu sér að borðinu. Aðra konuna þekkti ég vel og hún hét Gugga. Hún varð alltaf ótrúlega pirruð þegar unglingar hunsuðu þá skildu að þrífa matsalinn með þeim en það hlutverk var skipt á unglingadeildina þar þeir voru taldir nógu þroskaðir til að þrífa eftir sig sjálfir. Það voru mikill misskilningur.
Ég neyddist því núna til að velja eitthvað annað borð og ég gekk hikandi um salinn að leita að rólegu borði sem var ekki til staðar. Að lokum gafst ég upp og settist á fámennasta borðið, þar sem Silja sat, en auðvitað þýddi það ekki að það væru minni læti þarna. En ég kom mér fyrir og hélt áfram að borða. Silja sýndist hafa gleymt gremju sinni í minn garð og brosti breiðu brosi.
,,Vissiru að bróðir minn er í 5. bekk?’’ sagði hún æst eins og það skipti einhverju máli fyrir mig. Ég hristi höfuðið án þess að líta á hana. Hún hélt áfram og meðan hún babblaði um frábæra, sterka og hugrakka bróður sinn sem gæti lamið hvern sem er í klessu fóru endarnir á úfnu, ljósu hári hennar aftur og aftur ofan í grautinn og litaði endana á hári hennar gráa. Þegar hún áttaði sig á þessu sleikti hún endana og byrjaði svo að naga hárið á sér. Ég hryllti mig þegar ég mundi eftir þessu, þegar allir krakkarnir nöguðu og sugu hárið á sér eins og sleikipinna.
Ég reyndi að þykjast ekki heyra þegar hinir krakkarnir komu með fáránlegar spurningar eða þegar þau byrjuðu að klifra upp á borðið og dansa. Ég andvarpaði, og góða minningin um fyrsta skóladaginn minn var flekkuð af þessum degi. Ég gat ekki beðið eftir að komast aftur inní tíma þar sem Jenna þaggaði niður í krökkunum.
Loks hringdi bjallan og tveir gangaverðir fylgdu hverjum bekk í sína stofu, söfnuðu þeim saman eins og óðum bavíönum. Loks voru raðirnar myndaðar og fyrsti bekkur fór fyrst út úr salnum. Ég gekk fyrir aftan ljóshærða strákinn sem var alltaf að bora í nefið og koma með einhver orð eins og ‘’kúkalabbi’’ og ‘’piss’’, þetta algenga. Auðvitað hlógu allir að því og hermdu eftir honum. Ég var að ærast og þurfti að telja upp á tuttugu til að öskra ekki. Ég hafði rangt fyrir mér, fyrsta stigið var verra en unglinga stigið.
Við komum okkur fyrir í sætunum okkar á meðan Jenna var að klára að teikna eitthvað á töfluna með ærandi hljóði því hún hélt ekki rétt á krítinni. Það fór hrollur um mig sem lét pirringinn í mér sjóða.
Þegar allir voru komnir í sín sæti brosti Jenna þessu venjulega rólega brosi og gjóaði á mig þar sem ég var sú eina sem var ekki brosandi og hlæjandi með skítug föt eftir grautinn. Hún virtist gefast upp á þessari ráðgátu og sneri sér aftur að bekknum.
,,Jæja, þetta verður stuttur skóladagur í dag, svona til að byrja með,’’ sagði hún. ,,Þið eigið núna bara einn klukkutíma eftir sem við ætlum að eyða því að kynnast fjölskyldum ykkar.’’ Og hún benti á töfluna. Þar stóð stórum stöfum, fjölskyldan mín og svo Óli Prik kallar, tveir litlir og tveir stórir sem héldust í hendur. Ég vissi vel að Jenna kunni að teikna betur en þetta en auðvitað gerði hún það ekki til að láta ekki krakkana fá minnimáttarkennd.
,,Má ég byrja?’’ spurði horuð stelpa sem ég þekkti sem Rakeli. Hún myndi ennþá vera í skólanum eftir 9 ár og átti eftir að sameinast hinum alræmda gelgju gengi en á stundinni var krullar, brúnt hár hennar allt útum allt og kringlóttum gleraugum þrýst þétt upp að augunum. Hún var í prjónapeysu sem var orðin alveg hrikalega skítug og pilsi sem náði niður fyrir hné.
,,Við förum bara eftir stafrófsröð.’’ Sagði Jenna góðlega og brosti upphreystandi til Rakelar sem varð vonsvikin á svip. ,,Bjarni, viltu segja okkur frá fjölskyldu þinni?’’ hélt Jenna áfram og leit á strákinn sem sat nærst mér, dökkhærður strákur með óvenju hátt enni. Hann brosti spenntur og byrjaði að segja frá mömmu sinni í pirrandi rómi. Það gæti verið að mér finndist hann pirrandi vegna þess að mér líkaði ekki þegar fólk var með þágufallssýki. Í rauninni þoldi ég það ekki. En ég var víst í 1. bekk núna svo við hverju átti ég eiginlega að búast?
Á meðan hann babblaði áfram tók ég fram litla stílabók og nýja, bleika pennaveskið mitt. Ég mynti mig á það að biðja mömmu um að fara í annan verslunarleiðangur því mér varð óglatt af öllu þessu bleika.
Ég tók óvenju stórann blýantinn í hendur – eða það gæti vel verið að það væri bara óvenju litlu höndunum mínum að kenna – og dróg lausa línu eftir pappírnum, til að byrja fígúruna. Á stundinni var ég í stuði til að gera einhverja fantasíu persónu svo ég ákvað að gera bardagakonu, sem var að hluta til refur. Ég brosti örlítið við hugsunina um þvílíka persónu og hélt áfram.
Litlir fingur mínir réðu varla við blýantinn því þótt hugi minn væri á við þroska 9. bekkings þá var líkaminn á þroska við 1. bekking svo hendurnar titruðu örlítið undan mismunandi þrýstingi á pappírinn. Ég heyrði fjarlæga rödd kalla nafn mitt.
,,Magdalena?’’
Ég brást ekki við.
,,Magdalena, það er komið að þér.’’ Heyrðist aðeins hærra. Ég snappaði út úr hugarheimi mínum og leit upp. Allir horfðu á mig, þar á meðal Jenna. Ég ræksti mig en byrjaði síðun, skýrri röddu, laus við þágufallssýki og málfræðivillur.
,,Ég á pabba sem heitir Hannes og mömmu sem heitir Ólöf. Ég á líka litla, pirrandi systur sem heitir Jóhanna en ég kalla hana Hönnu. Ég á líka kött sem heitir Díana og er bröndótt. Mamma vinnur sem leikskólakennari en pabbi er smiður.’’
Og síðan þagnaði ég og var tilbúin til að snúa mér aftur að myndinni minni þegar Jenna talaði aftur við mig.
,,En hvað með þig? Geturðu sagt okkur eitthvað um þig?’’
Ég horfði aðeins á hana, óviljug til að segja frá mér en gafst svo upp undan eftirvæntingarfullum augum krakkanna.
,,Uhm, ég er fjórt – ég meina sex ára og á afmæli 4. ágúst. Mér finnst gaman að teikna, dansa og syngja.’’ Ég hikaði aðeins, vissi ekki alveg hvað ég ætti að segja meira en síðan hélt ég áfram með það sem var mér mest í lífinu. ,,Ég dýrka tónlist og ég hlusta aðalega á rokk, eins og Three Days Grace og eitthvað þannig.’’
Augu Jennu urðu kringlótt af undrun og hún horfði á mig með aukinni forvitni. Ég brosti daufu brosi og sneri mér svo aftur að myndinni minni.
Jenna hélt áfram að spyrja krakkana en fylgdist samt vel með mér, hverri hreyfingu og hverju hljóði. Það pirraði mig og mér leiddist.
Krakkarnir létu orðabununa gusast út úr munninum á sér eins og gosbrunnur og sögðu frá hverju smáatriði um fjölskyldu sína. Öðru hverju þurfti Jenna að stoppa einhvern af ef hann væri að taka of langann tíma.
Loksins voru allir búnir að tala og Jenna virtist létta við þeirri staðreynd. Ég vorkenndi henni innilega. Það sást vel á henni að þegar hún hafði útskrifast úr kennaraskólanum og byrjað að kenna þá hafði hún ekki alveg ímyndað sér þetta svona.
Bjallan var að fara að hringja og Jenna klappaði saman höndum.
,,Jæja! Núna eruð þið að fara heim í helgarfrí og ég vona að þið hlakkið til að koma aftur á mánudaginn!’’ sagði hún og reyndi að hljóma eins hressilega og hún gat en ég sá í gegnum hana. ,,Hlakka til að sjá ykkur á mánudaginn. Þið megið taka saman!’’
Krakkarnig stukku allir upp, spenntir yfir að geta farið heim og sagt foreldrum sínum frá skóladegi sínum í smáatriðum. Ég stóð stirðlega upp og gekk frá pennaveskinu mínu og var að fara að setja stílabókina í töskuna þegar Jenna gekk að mér.
,,Ég vil fá að tala við þig.’’ Sagði hún í góðlegum tóni. Ég horfði forvitin á hana og beið átektar. ,,Ég hringdi í foreldra þína og þau eru að fara að koma niður í skóla. Ég þarf að tala við ykkur.’’
Ég kinkaði kolli og neyddi bros á varir mínar sem leit út eins og gretta. Og ætlaði að fara að troða stílabókinni ofan í tösku þegar Jenna rétti fram hendina.
,,Má ég kannski sjá?’’ spurði hún og benti á stílabókina. Ég hikaði en lét hana síðan fá bókina. Hún fletti upp á fyrstu blaðsíðu og tók andköf yfir svart-hvítri myndinni, sem var vel skyggð. Jafnvel ég varð að viðurkenna að hún var nokkuð góð en hafði oft teiknað betri myndir en þetta. En ég býst við því að svona vel skyggðar teikningar væru ekki algengar meðal 1. bekkinga.
Ég beið frekar óþolimóð eftir því að fá bókina mína aftur og hún lét mig loksins fá hana aftur, í leiðslu. Hún starði á mig og forvitnin í augum hennar var augljós. Ég andvarpaði og tróð stílabókinni ofan í tösku og sveiflaði töskunni svo yfir á bak mér um leið og ég fylgdi Jennu til að taka á móti foreldrum mínum.