Ég hristi hausinn og ætlaði að ganga hljóðlega í burt en eitthvað togaði í mig. Ég varð að gera eitthvað. Ég leit við og horfði á greyið strákinn. Ég varð að gera eitthvað, ég bara gat ekki látið hann vera þarna, þeir myndu drepa hann. Ég læddist að trjánum sem hann var hjá og lagðist þar niður til að geta vakið hann án þess að þeir myndu sjá mig. Ég hristi hann aðeins en hann vildi ekki vakna.
,,Við verðum að fara.’’ Hvíslaði ég í eyra hans. Hann opnaði augun við þessu. Skærgræn augu hans störðu á mig. Ég lagði fingur á varir mínar og hjálpaði honum að standa upp. Mennirnir voru of uppteknir af sögum um svikara til að taka eftir mér. Strákurinn gat varla staðið í fæturnar svo ég þurfti að halda undir hann. Hann haltraði með mér lengra og lengra frá mönnunum. Við löbbuðum og löbbuðum en ennþá var skógur í kringum okkur. Loks sáum við framundan að skógurinn var ekki lengur eins þykkur. Þegar við komum útúr skóginum stóðum við á veginum fyrir utan bæinn. Það var orðið niðamyrkur. Nú var strákurinn hættur að geta staðið. Hann lokaði augunum og vaknaði ekki sama hvað ég hristi hann. Það var þá undir mér komið að koma honum í burtu. Ég gekk eftir veginum og þurfti að taka stórann krók fyrir bæinn. Það gæti verið grunsamlegt ef ég gengi inní bæinn og héldi meðvitundarlausri manneskju uppi. Ég heyrði fjarlægt kall. Mér heyrðist það vera Matti. Ég gekk hraðar. Síðan sá ég einhverja manneskju nálgast. Ég skaust bakvið runna og beið átekta, með strákinn meðvitundarlausann.
,,Þetta er allt í lagi Ása, þetta er Matti.’’ Sagði Matti. Ég andaði léttar og stóð upp.
,,Ég þarf eiginlega hjálp.’’ Sagði ég og benti á strákinn sem lá meðvitundalaus í grasinu. Matti horfði spyrjandi á mig. ,,Löng saga.’’ Sagði ég stutt í spuna. Matti gekk að stráknum og lyfti honum upp eins og hann væri fisléttur, og gekk áfram. Ég þurfti að hlaupa við fót til að halda í við hann.
Við komum á tjaldstæðið tíu mínútum síðar. Mamma stökk upp þegar hún sá okkur og ætlaði að hlaupa að okkur en stoppaði þegar hun sá strákinn sem Matti hélt á. Hún leit spyrjandi á Matta.
,,Spurðu hana.’’ Sagði hann og benti á mig. Ég leit gremjulega á Matta.
Við lögðum strákinn upp inní tjald á svefnpoka þar. Mamma gerði að sárum hans, hreinsaði þau og batt um þau. Matti sótti smá klaka, lét í poka og lét svo pokann á enni hans. Enn bærði hann ekki á sér.
,,Jæja, hvað gerðist?’’ Spurði mamma svo þegar við settumst niður inní tjaldinu. Ég sagði þeim frá því þegar ég kom inní skóginn, sá þessa menn og hvernig ég bjargaði stráknum. Ég sagði að þeir höfðu verið að skera á hann sár og drekka blóðið, svo ég bjargaði honum. En ég sagði þeim ekki frá því hvað þeir voru að tala um.
Matti leit taugaóstyrkur á mömmu þegar ég kom að þeim kafla að þeir höfðu verið að drekka blóðið úr stráknum. Mamma var óróleg. Ég reiddist þessu. Hvað var það sem þau vildu ekki segja mér.
,,Hvað er að?’’ Spurði ég reiðilega. ,,Eða vilt þú kannski segja mér hverjir þetta voru?’’ Sagði ég hvasst við Matta.
,,Hvernig ætti ég að vita hverjir þeir voru?’’ Spurði hann mig en forðaðist vandlega að líta ekki í augu mín.
,,Af því þeir töluðu um þig, Blóðprins!’’
Matti fraus og augu hans störðu á mig. Mamma horfði til skiptis á mig og Matta.
,,Greinilega ert þú einhver svikari! Og veistu hvað þeir ætla að gera ef þeir finna þig? Þeir ætla að drepa þig!’’ Sagði ég. ,,Og svo sögðu þeir að þú hafir ætlað að drepa mömmu. Mamma vissir þú það? Hann ætlaði að drepa þig! Hann er ógeðslegur!’’ Sagði ég æst. Mamma starði á mig, en svo ræksti hún sig.
,,Matti, ég held að það sé tími til kominn að segja henni sannleikann!’’ Sagði hún við Matta. Matti kinkaði kolli.
,,Það sem ég er að fara að segja þér er satt. Þú mátt ekki halda að ég sé klikkaður, þú ert þetta líka.’’ Sagði Matti og horfði fast á mig. Ég hnyklaði brýrnar.
,,Sko, ég er af vissum ættflokki, fornum ættflokki. Fólkið mitt þarf vissan vökva til að halda í sér lífinu. Við þurfum blóð.’’ Sagði hann. Ég gapti, en Matti hélt áfram. ,,Ég fæddist sem blóðprins og átti að verða höfðingi ættfloksins eftir lát föður míns. Ég var þjálfaður upp sem veiðimaður, þeir sem ná í blóðið. Veiðimenn voru mikilvægir. Einu sinni í mánuði var haldin blóðhátíð. Þá var búið að safna saman nægu blóði fyrir allan ættflokkinn og allir fengu sér til að lifa. Flestum fannst blóð gott, hlökkuðu til. Blóð var eins og vín, besti drykkur sem maður gat smakkað. En það fylgdu þessu gallar. Ef maður fékk sér blóð breyttist maður. Einn blóðdropi gefur heilmikla orku, en ekki nóg. Við urðum að drekka til að lifa. Fólk lokaði sig inni og drakk, sumir ærðust og drápu sjálfann sig fyrir meira blóð. Maður verður illur af blóði. Orkan flæðir um mann og maður verður reiður, virkilega reiður.
Ég var mesti veiðimaðurinní ættflokknum, enda líka sonur höfðingjans. Það tók oftast dálítið langann tíma til að ná bráðinni. Fyrir 14 árum var ég sendur til að veiða. Ég fór á skólalóðina í menntaskólanum hennar móður þinnar. Um leið og ég sá hana varð ég ástfanginn. En ég ætlaði ekki að láta það stoppa mig. Við urðum vinir. Ég reyndi stundum að ná til hennar með… mínum aðferðum en það tókst ekki. Loksins eitt kvöld kom tækifærið en ég gat það ekki. Ég gat ekki drepið hana því ég var yfir mig ástfanginn. Það tók dálítinn tima fyrir móður þína að, hmm, trúa mér.
Við strukum í burtu eftir að faðir minn drap foreldra hennar. En það entist ekki lengi, ættbálkurinn fann okkur og fór með okkur til heimkynna minna. Faðir minn skipaði mér að drepa hana en ég gat það ekki. Þeir neyddu mig að drekka blóð en ég gat það ekki enn, þó það munaði litlu. Ég hjálpaði henni að flýja en ég varð eftir til að tefja þá. Móðir þín hljóp í burtu en ég var eftir. Þeir náðu mér og refsuðu mér með 15 svipuhöggum á dag þar til ég féll í dá. Þegar ég vaknaði fór ég að leita af henni og komst svo að því að hún ætti þig. Svo veistu restina af sögunni.’’ Sagði Matti eftir þessa löngu sögu. Ég tók allt í einu eftir því að ég var með opinn munn og ég flýtti mér að loka honum.
,,Og er ég þá svona va-vampíra?’’ Spurði ég skelfingu lostin. Matti glotti.
,,Við erum ekki vampírur þó við séum skild þeim. Það eru margir ættflokkar til og allir sprottnir af ást á milli vampíru og manns. Og þú getur ekki giskað á það hvaða maður að var…’’ Sagði hann. ,,Allir innan ættbálkarins læra þessa sögu. Aðeins ættbálkarnir þekkja þessa sögu. Mennskir menn þekkja hana ekki, þeir trúa að maðurinn hafi verið einn mesti vampírubani sögunnar en svo var ekki. Van Helsing varð ástfanginn af vampíru.’’ Sagði Matti og brosti þegar hann sá undrunarsvipinn á andliti mínu. ,,Þau eignuðust barn sem var hálf vampíra og hálfur maður. Þar byrjaði kynstofn okkar en hann er örugglega aðeins búinn að breytast. Það eina sem gerir okkur lík vampíru núna er blóðþörfin og föl húðin.
Barn Van Helsings og vampírunnar Vivian var byrjuninn á nýjum kynstofni. Mínum kynstofni. Vampírur gátu ekki eignast börn, ég er viss um að þú veist það ef þú hefur horft á vampíru myndir. En lífið sem logaði hjá Van Helsing var nóg til að vekja líf í barninu sem Vivian hafði ekki. Þess vegna er okkar kynstofn nær lífi en dauða. Það gerir það eitt að við lifum lengur en menn, eldumst hægar.
Van Helsing drap Drakúla greifa ekki útaf því að hann var beðinn um það. Drakúla greifi var, eins og þú líklega veist, foringi vampíra. Þegar að hann komst að sambandi þeirra Vivian og Van Helsings bannaði hann það. Hann fyrirleit mannfólk. Van Helsing sá þann eina kost að drepa hann. Því miður sá hann ekki fyrir að Vampíru stofninn allur átti eftir að deyja. Hann missti sína heittelskuðu Vivian og þurfti að sjá einn um nýfætt barn sitt. Og þannig hélt kynstofn okkar áfram að þróast í það sem við erum núna.’’
Ég var með höfuðverk af öllum upplýsingunum sem ég fékk.
,,Svo… þegar ég réðst á Ragga, þá varð ég svona?’’ Spurði ég hikandi. Matti kinkaði kolli.
,,Þig langaði til að prófa þetta? Já ég skil. Þegar þú fékkst þér fékkstu orku og þú varðst að drekka meira, þú gast ekki stoppað. En illskan fór um þig og þú varðst reið. Trúðu mér, ég hef upplifað þetta.’’
,,Auðvitað hefurðu gert það. Þú drepur fólk til að gera það!’’ Sagði ég og var nú orðin frekar reið. Matti brosti ekki lengur.
,,Ég varð að gera það til að lifa.’’ Sagði hann svo lágt.
,,En afhverju menn? Afhverju ekki einhver önnur dýr? Van Helsing var maður! Var hann ekki hetja ykkar! Afhverju að drepa aðra sínum líka!’’ Sagði ég æst. Ég skildi það ekki. Það var nú einu sinni manni að þakka að kynstofn þeirra varð til! Matti opnaði munninn en lokaði honum aftur.
,,Mannsblóð virkar best, hef ég heyrt, lengri áhrif, meiri víma. Það er eins og áhrifamikið dóp,’’ Sagði Matti hikandi. ,,Við höfum stundum þurft að drepa einn af okkur ef veiðararnir koma tómhentir heim.’’
,,En ef þið hafið drepið svona marga menn afhverju er þá ekki búið að komast upp um ykkur. Ég meina, miðað við það sem þú ert búinn að segja þá eruð þið greinilega búin að drepa mörg hundruð manns! Hvernig komist þið upp með það?’’ Spurði ég með gremju í röddinni.
,,Við göngum vel frá eftir okkur, veljum oftast fólk sem á ekki fjölskyldu, sem öllum er sama um.’’ Sagði hann og sneri einum hárlokknum á milli fingra hans að því er virtist, óafvitandi.
,,En hvað með mig?’’ Spurði mamma allt í einu, en hún hafði fylgst með samræðum. ,,Afhverju valdirðu þá mig? Ég man eftir því, strax fyrsta daginn, þú eltir mig útum allt. En afhverju? Ef þú segir satt þá vissuð þið hvernig ástatt var fyrir fórnarlambinu. Afhverju valdirðu mig þá? Ég átti vini, ég átti fjölskyldu!’’
Matti horfði vandræðalega á hana.
,,Þú varst… sérstök. Þú varst valin sérstaklega af höfðingjanum,’’ sagði Matti og grandskoðaði hárlokkinn sem hann hélt milli fingra sér. ,,Þetta kvöld, partíið. Það var allt planað.’’
,,Hvað þá?! Varst það þú?! Og ég var með þér eftir það, ég hélt að ég mætti treysta þér! En hvað gerirðu? Sannfærðirðu þær með einhverjum hókuspókus brellum þínum?!’’ Sagði mamma æst og horfði reiðilega á Matta sem leit ekki á hana.
,,Hvað gerðist?’’ Spurði ég æst og forvitin.
,,Ég átti tvær vinkonur. Þegar ég mætti í partíið voru þær með stelpunum sem við þoldum ekki! Ég var gerð að athlægi og þú stóðst fyrir þessu!’’ Sagði mamma og benti á Matta. Hendin hennar skalf aðeins af geðhræringu.
,,Ég þekkti þig varla, mér var skipað þetta! Mér var skipað að gera það!’’ Sagði Matti reiðilega og leit upp á mömmu.
,,En hvað meintirðu með sérstök?’’
Matti neitaði að segja meira en þagði það sem eftir var af kvöldinu. Mamma umgekk hann allt öðruvísi en áður. Ég skammaðist mín fyrir að viðurkenna að ég var ánægð með ósættið sem var á milli mömmu og Matta. Mér bara líkaði illa við hann, það var eitthvað við hann sem ég treysti ekki.
Næsta dag var allt í sama ástandi, það var þögn á milli þeirra og ég reyndi ekki að bæta það upp.
Strákurinn sem ég hafði bjargað frá mönnunum var enn ekki búinn að vakna þó hann liti aðeins betur út en í gær. Hann var búinn að fá smá lit í húðina og ég var búin að binda um skurðinn á handleggnum hans. Ég sat inní tjaldi og var að hugsa um allt sem Matti hafði sagt mér og hvort ég ætti að trúa honum þegar það gerðist. Strákurinn galopnaði augun og öskraði. Ég stökk til hans og reyndi að róa hann niður. Skærgræn augu hans voru galopin af skelfingu.
,,Uss, þetta er allt í lagi, ég meiði þig ekki,’’ sagði ég og reyndi róa hann með því að taka í hendi hans en hann kippti hendinni að sér og dróg sig fjær mér.
,,Rólegur, þú ert ekki hjá þessum mönnum, ég bjargaði þér! Ég meiði þig ekki, ég lofa,’’ sagði ég og rétti hendina að honum. Hann horfði tortrygginn á höndina og hnypraði sig saman.
,,Lá-láttu mig í friði,’’ sagði hann titrandi röddu. Núna kom mamma inní tjaldið ásamt Matta. Þegar strákurinn sá Matta öskraði hann enn meira.
,,Þú!’’ Öskraði hann og benti á Matta. Matti horfði ringlaður á hann og hikaði við að koma lengra.
,,Hvað með mig?’’ Spurði hann svo. Strákurinn virti hann betur fyrir sér og hann andvarpaði svo af létti.
,,Þ-þú ert bara svo líkur einum sem ég sá.’’ Sagði hann og hikaði. En svo sigu augnlokin hans aðeins niður og hann datt á dýnuna. Ég flýtti mér að honum og reyndi að vekja hann aftur en hann rankaði ekki við sér. Ég fann að hann var sjóðheitur á enninu. Mamma og Matti hjálpuðu mér að koma honum á rétta dýnu. Mamma lét kaldann þvottapoka á ennið hans.
,,Ég held að við ættum að fara að færa okkur um stað,’’ sagði Matti þegar við vorum að borða hádegismat. ,,Ása sagði að það væru fólk af mínum ættflokki í skóginum. Þeir eru örugglega að leita af þeim sem tók strákinn. Það væri ekki gott að lenda í þeim.’’
Mamma kinkaði kolli en ég sagði ekki neitt. Svo við byrjuðum að pakka saman. Langflest dótið var komið í bílinn þegar var byrjað að dimma og við vorum að taka tjaldið niður þegar við heyrðum öskur frá hinum tjaldstæðunum. Matti var órólegur og rak á eftir okkur. Svo heyrðust skerandi vein frá tjaldi stutt frá okkur. Matti stirnaði upp.
,,Fljót, farið hérna inn!’’ sagði Matti og benti á bílinn. Ég og Mamma létum strákinn í aftur sætið og svo settist mamma í frammí sætið á meðan ég var aftur í með stráknum. Matti var enn úti, nokkuð frá bílnum að reyna að koma tjaldinu saman. Svo kom hópur af mönnum inná svæðið sem við vorum á. Matti teygði sig í bíllyklana og læsti bílnum svo við komumst ekki út. Matti reyndi að bakka inní skuggann en það var of seint, mennirnir voru búnir að sjá hann. Þeir mynduðu stórann hring í kringum hann.
,,Hvar er strákurinn?’’ Spurði einn maðurinn sem var með mikið skegg.
,,Hvaða strákur?’’ Spurði Matti kuldalega og stóð afslappaður í miðjum hringnum.
,,Þú veist alveg um hvað við erum að tala!’’ öskraði hávaxinn maður og kýldi Matta niður á jörðina. Tunglsgeislar lýstu á þá þegar það kom undan skýunum. Mennirnir tóku andköf þegar þeir sáu framan í Matta.
,,Þetta er Matteus! Svikarinn!’’ sagði maðurinn með skeggið og allar spurningar um strákinn gufuðu upp. Mennirni færðu sig nær og matti ókyrrðist.
,,Bíðið!’’ Sagði maður sem hafði hingað til haldið sig í hlé en steig nú innfyrir hringinn. Matti stökk upp þegar hann sá hann og horfði hissa á hann.
,,Lúsífer?’’ Sagði hann hikandi. Maðurinn horfði á hann með óræðinn svip. Hann var aðeins lágvaxnari en Matti og var með sama kolsvarta hárið og dökkbrún augun. Andlitsdrættir hans voru mjúkir. Matti hristi höfuðið hægt.
,,Nei, nei, ekki þú. Þú getur ekki gert mér það!’’ sagði Matti örvæntingarfullur við Lúsífer.
,,Við megum ekki drepa hann. Konungurinn vill hann lifandi, þið vitið það,’’ sagði Lúsífer við mennina í hringnum. ,,Við getum farið með hann til hans á morgun.’’
Mennirnir samsinntu hikandi.
,,En við megum alveg leika okkur aðeins með hann!’’ sagði einn maðurinn í hringnum. ,,Strákurinn flúði svo við þurfum annan. Hvað segið þið?!’’
Allir hrópuð af gleði og réðust að Matta og bundu hann upp við tré. Lúsífer gerði ekki neitt til að stoppa það og Matti horfði stingandi augnaráði á hann.
Mennirnir kveiktu eld á meðan Matti reyndi að leysa sig úr reipinu. Mamma reyndi að komast úr bílnum en án nokkurs árangurs, hann var læstur.
Mennirnir tóku fram svipur og hnífa og nálguðust Matta, sem barðist um. Einn maðurinn brá svipunni upp í loft og lamdi hann með henni. Matti öskraði og langur skurður lá niður bringu hans. Mennirnir héldu áfram að nota svipuna og blóðið lak niður bringu hans og niður í lítinn blóðpoll sem var undir honum. Mennirnir voru grimmir og hlógu þegar Matti öskraði af sársauka. ,,þér var nær að gerast svikari!’’ sögðu þeir bara og hlógu að því þegar hann kipptist til af reiði og sársauka. Einn maðurinn steig fram með hníf í hendinni og kom alveg upp að honum og mundaði hnífnum að andliti hans. Matti andaði hratt og horfði á hnífinn nálgast andlit sitt. Svo stakk maðurinn hnífnum á húð hans og skar niður andlit hans en skeytti ekkert þegar Matti öskraði enn og aftur. Svo setti hann munninn upp að skurðinum og saug. Matti barðist um en gat ekkert gert. Mennirnir nálguðust að honum þar til ekkert sást í hann. Óp hans skáru loftið svo mamma kjökraði og reyndi aftur að opna bílinn. Ég horfði á þetta gerast með viðbjóði og kipptist til í hvert skipti sem Matti öskraði.
Eftir nokkur svipuhögg í viðbót hætti Mati að hreyfa sig og lát grafkyrr upp að tréinu þakinn í sínu eigin blóði sem lak niður úr ótal skurðum á líkama hans. Mönnunum hættu að þykja það skemmtilegt að pína hann ef hann öskraði ekki svo þeir sneru sér að varðeldinum og byrjuðu að tala saman á fullu.
Það leið nokkur tími þar til þeir sofnuðu, einn af öðrum, þar til það var ekki nein hreyfing á þeim. Mamma hélt áfram að reyna að komast úr bílnum þar til hún fann skrúflykil í hanskahólfinu. Hún braut gluggann með honum og skreið útum gluggann. Ég elti hana út og hún flýtti sér að Matta. Hann leit hræðilega út. Húðin hans var nærri hvít og það lak enn blóð úr sárum hans. Andardráttur hans var óreglulegur og hann andaði í hryglum. Mamma strauk einn blóðstokkinn hárlokkinn frá enni hans og þreifaði á hálsi hans. Púlsinn var veikur. Ég horfði áhyggjufull á þegar mamma reyndi að vekja Matta án árangurs. Síðan reyndi hún að losa hann en reipið var þykkt of sterkt og erfitt að losa hnútinn. Hún þreifaði fyrir hnífnum sem átti að vera í belti en greip í tómt.
,,Hérna er hnífurinn hans.’’