Augun á honum voru lokuð og hann andaði hægt og reglulega. Ég færði hann aðeins til þannig hann væri í skugga ganganna, og batt hann niður með tjaldhælum og bandi. Ég festi bandið vel og líka tjaldhælana þannig þetta ætti að halda honum niðri. Síðan tók ég klút og stakk upp í munninn á honum og límdi yfir. Ég settist svo niður rétt hjá honum og hlustaði á ipodinn minn þar til hann myndi vakna. Það tók ekki langann tíma enda sprautaði ég ekki nærri öllu innihaldi sprautunnar í hann. Hann rankaði við sér eftir tuttugu mínútur og var skelfingu lostinn. Hann reyndi að öskra en klúturinn gerði sitt gagn. Ég stóð upp og gekk hægt til hans og dróg upp hnífinn í leiðinni. Síðan settist ég ofan á bringuna hans og sagði við hann:
,,Ef þú öskrar eftir að ég tek límbandið af þér þá sker ég af þér hendina.’’ Og síðan sýndi ég honum hnífinn en lét hann svo upp að hálsinum á honum. Raggi kinkaði kolli og ég reif límbandið af með einum kipp. Hann kveinkaði sér en öskraði ekki.
,,Hvað ertu að gera, brjálaða tíkin þín!’’ Hreytti hann í mig og ég þrýsti hnífnum betur að hálsinum hans.
,,Ég er að gefa þér það sem þú átt skilið, ógeðið þitt!’’ Sagði ég og hrækti framan í hann.
,,Hvað sem þú heldur að ég hafi gert, þá gerði ég það ekki!’’ Sagði hann örvæntingarfullur.
,,Ekki það nei? Hvað með það að reykja? Hvað með að drekka bjór? Hvað með að nauðga mér?!’’
,,Ég nauðgaði þér ekkert! Þú vildir þetta og þú veist það!’’ Sagði hann. Reiðin magnaðist upp í mér og ég fann hvernig reiðin gaf mér orku til að halda áfram. Ég skar djúpann skurð á kinnina hans. Blóð byrjaði að flæða út og Raggi Öskraði en ég þaggaði niður í honum með því að beina hnífnum að andlitinu hans. Hann horfði svo fast á hnífsoddinn, sem nam við nefbrodd hans, að hann varð rangeygður.
,,Þú skalt ekki dirfast að gefa frá þér hljóð nema ég segi þér það!’’ Hvæssti ég á hann. Hann andaði óreglulega en kinkaði kolli. Það lak enn blóð úr sárinu og ég fann fyrir löngun til að smakka. Ég hafði alltaf fundið fyrir þessu en aldrei leyft mér það, en það gat nú varla sakað, bara pínu. Ég teygði puttan að sárinu og bleytti hann blóði. Ég skoðaði aðeins dökkrautt blóðið áður en ég stakk fingrinum upp í mig. Nærri um leið fann ég fyrir þvílíkri orku fara um mig, reiðin magnaðist upp um að minnsta kosti tvö stig og ég fann fyrir löngun til að fá mér meira. Ég tók hnífinn aftur upp og skar annan djúpann skurð núna á handlegginn og setti munninn upp að sárinu og byrjaði að drekka blóðið. Raggi hafði aftur öskrað en ég skipti mér ekki að því.
,,Hvað ertu að gera, brjálaða tík!’’ Sagði hann og kveinkaði sér. Ég hélt áfram að drekka og með hverjum sopa af þykku rauðu blóði fann ég fyrir vellíða tilfinningu fara um allann líkama minn, ég fann hvernig illskan breiddist um mig. Allt í einu var eins og eitthvað hefði ýtt mér inn í sjálfa mig. Ég fann ekki fyrir líkama mínum en sá samt hvað ég var að gera gegnum augun. Ég fann fyrir skelfingu, ég reyndi að verða ég sjálf en ég gat það ekki. Þetta sem lokaði mig inni var illt, það var í líkama mínum og neyddi mig til að halda áfram að drekka blóðið. Þetta reyndi að ná mér, ekki bara líkama mínum heldur mér. Ég fann hvernig illskan smaug inn áður en ég gat stoppað það. Ég var komin aftur í líkama minn en ég var ekki lengur ég sjálf. Reiðin gaus upp í mér. Ég hætti að drekka blóðið, Raggi var orðinn mjög fölur af blóðmissi. Þegar hann sá mig öskraði hann, en ég barði hann til að þagga niður í honum. Ég hélt áfram að berja hann, lamdi hann á alla staði sem ég náði í. Síðan náði ég í hnífinn og stakk af öllu afli í bringu hans. Blóðið gusaðist út og Raggi öskraði af öllum lífs og sálarkröftum en ekki lengi því ég stakk hann í hálsinn, svo aftur á bringuna. Blóðið sprautaðist á mig og ég fann fyrir sambland af gleði og reiði. Ég stakk aftur og aftur og aftur. Hryglurnar í honum fannst mér var eins og kvatning, blóðið sem lak úr sárum hans og var að mynda stórann rauðann poll á stéttinni fannst mér vera eins og eitthvað sem ég gat drukkið.
Raggi var löngu hættur að hreyfa sig þegar ég loksins hætti. Það voru komin svo mörg sár á hann að ég gat séð inní hann, en það var allt í kássu. Blóðið lak ekki lengur út, ég var búin að tæma hann. Allt blóðið sem var eftir var í polli sem hann lá í. Ég hrinti líkinu í burtu og drakk úr pollinum. Eftir það varð allt þokukennt. Ég man ekki hvað ég gerði eða neitt.
Ég vaknaði um morguninn. Mér var ískalt, ég titraði og skalf og mig svimaði. Ég stóð upp úr rúminu og tók þá eftir því að það var allt í blóði. Ég fékk áfall og horfði niður um mig. Blóðið litaði fötin mín rauð, það var storknað blóð framan í mér og á handleggjum. Það rifjaðist upp fyrir mér hvað hafði gerst í gær. Það lá við að ég öskraði þegar ég áttaði mig á því sem ég hafði gert. Ég var morðingi! Það fór allt úrskeiðis, ég ætlaði bara að pína hann aðeins, eins og hann píndi mig, en þetta fór úr böndunum allt síðan ég bragðaði þetta blóð.
Ég gekk eins og í leiðslu fram á gang. Ég heyrði mömmu og Matta tala fjörlega saman inní eldhúsi. Ég stefndi þangað, ég gekk hægt inn. Mamma leit á mig og brosið á vörum hennar hvarf. Þegar Matti sá mig þagnaði hann skyndilega. Mamma spratt upp.
,,Hvað gerðist eiginlega fyrir þig, stelpa?’’ Spurði mamma æst og gapti á blóðið. Ég gat ekki svarað henni, ég fann fyrir stórum kekki í hálsinum á mér og allt í einu gat ég ekki haldið tilfinningunum inni. Ég féll í fangið á mömmu með ekka. Mamma leiddi mig að sófanum og lét mig setjast niður. Síðan spurði hún mig hvað gerðist. Matti gekk inní stofuna og hlustaði en sagði ekkert. Svipurinn var óræður og hann var skuggalegri en ég hafði séð hann áður.
,,Og þessi tilfinning sem kom yfir mig! Mig langaði til að drepa hann!’’ Sagði ég og tárin byrjuðu að flæða aftur. Mamma leit á Matta, ásakandi á svip. Matti gaf henni merki og mamma stóð upp.
,,Bíddu aðeins hérna, ég kem eftir smá.’’ Og svo elti hún Matta inní eldhús. Ég var eftir á sófanum og skalf af ekka. Eftir smá stund veitti ég því athygli að þau vorum búin að hækka raddirnar.
,,Það er ekki mér að kenna, Katrín!’’ Sagði Matti reiðilega. ,,Ég gat ekki ráðið þessu!’’
,,En Matti! Litla stelpan mín! Hún er…’’
,,Hún er sú sem hún er og þú getur ekkert gert í því, og ekki ég heldur!’’ Hvæsti Matti.
,,Hún er dóttir þín!’’ Sagði mamma æst. ,,Hún er hluti af þér!’’
,,Afhverju er það svona skelfilegt?’’ Spurði Matti kuldalega.
,,Ég var ekki að segja… ég meinti ekki…’’ Sagði mamma óttaslegni röddu.
,,Það var nákvæmlega það sem þú meintir! Ég ætla að fara að segja henni sannleikann, og ekki reyna að stoppa mig!’’ Og svo heyrði ég Matta strunsa útúr eldhúsinu og heyrði mömmu hlaupa á eftir, og svo birtust þau inní stofu.
,,Nei, Matti, ekki gera það…’’ Sagði mamma en hún virtist ekki þora að streitast á móti. Ég sat enn í hnipri upp í sófa en ég leit upp þegar þau komu inn.
,,Mamma, hvað var þetta? Afhverju gerði ég þetta?’’ Spurði ég titrandi röddu. Mamma dæsti mæðulega og gafst upp á að reyna að stoppa Matta. Matti gekk rakleiðis til mín og settist við hliðina á mér.
,,Ása, það dálítið sem þú verður að vita um mig, og satt að segja þig líka.’’ Sagði Matti alvarlega. Ég horfði niður fyrir mig, ég vissi að það sem hann ætlaði að segja mér væri hræðilegt. Ég titraði.
,,Ég er – ‘’ sagði Matti en hann komst ekki lengra því það heyrðist hurðaskellur og röddin í Lúkasi hrópaði úr forstofunni.
,,Katrín, ég er kominn heim!’’ Og svo heyrðum við hann ganga inn. Við vorum öll frosin, gátum ekki gefið frá okkur hljóð. Og svo æddi Lúkas inn.
,,Einn gaurinn slaðaist svo ég þurfti –‘’ En svo rak hann augun í Matta og snarstoppaði í miðri stofunni. Hann leit svo á mig og sá allt blóðið. Svo horfði hann í andlitin á mér og Matta og sá hvað við vorum lík. Augun ætluðu útúr honum. Skelfingarsvipur kom á mömmu þegar Lúkas strunsaði að Matta.
,,Svo það ert þú sem ert að ríða kærustunni minni.’’ Sagði Lúkas hljómlausri röddu. Matti stóð upp og svipurinn á honum lýsti reiði. Svo reiddi Lúkas hnefann til höggs.
,,NEI!’’ öskraði mamma, en Lúkas náði hvort eð er ekki alla leið að andlitinu hans Matta. Matti hafði stoppað hann í miðju höggi og sneri upp á höndina á honum svo hann datt niður á bakið og hélt um höndina sína. En svo stóð hann snöggt upp og forðaði sér úr seilingarfjarlægð við Matta. Þess í stað fór hann að mömmu og dróg lítinn veiðihníf úr töskunni við beltið. Þetta var lítill en beittur vasahnífur sem Lúkas var alltaf með á sér. Áður en Matti gat stoppað það hélt Lúkas mömmu og lagði hníf að hálsi hennar. Það kom skelfingarsvipur á bæði mömmu og Matta.
,,Nei, ekki!’’ Sagði Matti biðjandi röddu og nálgaðist hægt.
,,Ekki koma nær!’’ Sagði Lúkas og þrýsti hnífnum svo það kom lítið sár. Matti stoppaði og augun glömpuðu af reiði.
,,Ég ráðlegg þér að vera ekki að reita mig til reiðis.’’ Sagði Matti rólegri röddu þó að hann titraði af reiði.
,,Og hvað gætir þú svo sem gert? Lítill væskill eins og þú?’’ Sagði hann og hrækti á gólfið hjá Matta. En ég hafði læðst í burtu og var nú fyrir aftan Lúkas. Hann hafði greinilega ekki tekið eftir því og var þess vegna mjög hissa þegar ég kastaði mér á hann. Hann datt fram fyrir sig og hnífurinn flaug úr hendi hans. Mamma lenti við hliðina á Lúkasi en forðaði sér í burtu. Matti hafði gripið hnífinn og stóð nú yfir Lúkasi.
,,Ekki hreyfa þig.’’ Hvæsti Matti þegar Lúkas gerði sig líklegan til að standa upp. Svo leit Matti á mömmu.
,,Er allt í lagi?’’ Spurði hann. Mamma kinkaði kolli. ,,Kata, við verðum að losa okkur við alla lausu endana, hann er búin að sjá Ásu, við getum ekkert annað gert!’’ Sagði hann og leit spyrjandi augum á mömmu. Mamma kinkaði hikandi kolli.
,,En ekki gera það hérna inni.’’ Sagði mamma, stutt í spuna.
,,Ekkert mál. Hvar er hnífurinn minn?’’ Spurði hann mömmu.
,,Hann var inní eldhúsi í gær.’’
,,Værirðu til í að sækja hann.’’ Spurði Matti mömmu. Mamma kinkaði kolli.
,,Hann er ekki þar.’’ Sagði ég. Matti leit spyrjandi á mig. ,,Ég sá hann í gær þegar ég var að fara út og ég… ég freistaðist til að taka hann! Hann er í göngunum.’’
,,Er hann í…’’ Sagði Matti en röddin hans fjaraði út. Hann virtist reiður en það kom ekki fram í röddinni þegar hann sagði:
,,Allt í lagi. Við náum í hann á eftir.’’ Og svo tók Matti Lúkas upp á hárinu og hélt honum þannig með vasahnífinn hans upp að hálsinum hans. ,,Ég fer bara út með hann.’’
Matti labbaði út með Lúkas en það var ekki fyrr en hann var kominn út að ég áttaði mig á því hvað hann ætlaði að gera. Ég tók andköf og ætlaði að hlaupa á eftir þeim en mamma náði taki á hendinni minni og vildi ekki sleppa.
,,Þetta þýðir ekkert. Þetta verður að gerast.’’ Sagði mamma stutt í spuna. Ég barðist um en ég gat ekki losað mig. Jafnvel þótt að mér líkaði aldrei vel við Lúkas þá fannst mér þetta samt grimmilegt. Síðan mundi ég hvað ég hafði gert í nótt og ég hætti að berjast um. Mamma losaði takið og ég reif mig snöggt úr höndum hennar og þaut út og bak við hús en snarstansaði. Matti hafði akkúrat skorið Lúkas á háls og blóðið streymdi út. Matti tók ekki eftir mér því hann stóð og starði á blóðið sem lak út en leit við þegar ég gaf frá mér hálfkæft óp. Hann varð vandræðalegur en ég sneri mér við og hljóp í herbergið mitt og læsti að mér. Mamma reyndi að tala við mig en ég opnaði ekki. Eftir dáldinn tíma gafst hún upp og fór. Ég fór upp í rúmið, klædd í hrein föt, og lá þar, þar til ég sofnaði.