Framhald af smásögu minni Vítamín.

Ég stoppa við í kolaportinu, kaupi mér replica handjárn og 800 gramma plast hafnaboltakylfu og byrja að labba áleiðis í átt að Skúlagötunni. Eftir að hafa horft framan í dauðann, eða réttara sagt nánast orðið undir vörubíl við gömlu höfnina horfi ég inn á byggingarsvæði þar sem sveittir útlendingar púla við að byggja klassískt tónlistarhús, sem ekki styður klassíska tónlist, allt snýst um útlit í dag, gæði er eitthvað ofan á brauð. Hvaðan koma þessir útlendingar?

Ég labba upp tröppurnar í Skúlagötu 8, kauði býr á þriðju hæð. Það hlýtur að taka rosalega á að halda á emjandi og grenjandi krakka upp þrjár hæðir. Ég tek mér tvær mínútur fyrir utan hurðina til þess að teygja hugann. Nú er ég tilbúinn. Ég finn adrenalín flæða um líkamann er ég banka á hurðina. Hann kemur hálfnakinn til dyra, ég segist vera að selja litla asíska drengi til styrktar rauða krossins. Hann reynir að skella hurðinni á mig en ég næ að setja fótinn fyrir. Því næst sparka ég upp hurðinni og gef honum högg í andlitið með kylfunni nýju. Hún gerir ekki eins mikið gagn og ég hélt. Ég slæ hann ítrekað með kylfunni, þar til hann liggur. Ég næ að handjárna hann á annari hendi, hann slær til mín með hinni en ég næ að víkja, það var þá sem ég kom auga á tölvuskjáinn hans, þar sé ég dreng líklegast á aldrinu 5-8 ára, opinberaður bókstaflega. Ég sturlast, sleppi kylfunni og hamra á manninum þar til hann vankast, ég handjárna hendina á honum við annan fótinn, tek kylfuna á ný og sveifla henni 11 sinnum í klofið á honum, einu sinni fyrir hvert fórnarlamb. Hann heldur hægri hendi sinni um blóðugt klofið á sér og á erfitt með að andadrætti og að hreyfa sig undan sársauka. Ég losa handjárnið af löppinni hans og handjárna hann við ofninn, tek upp símtólið, hringi í 112, legg tólið á borðið og labba út. Ég skil hurðina eftir opna, á leiði niður stigaganginn heyri ég kauða öskra, “Hjálp, hjálp! Líkamsárás!!” Í sömu andrá opnast hurðin að íbúðinni mér við hlið. Út stígur falleg kona á þrítugsaldri með lítið barn í fanginu, hún horfir beint í augu mín og þakkar mér fyrir. Ég slæ hárinu frá augum mínum og brosi til baka. Ég hleyp niður tröppurnar og út í átt að Hverfisgötu. Í sömu andrá keyrir lögreglubíll inn götuna, ég hægi á mér og fel kylfuna fyrir aftan bak, lögreglan hægir líka á sér og skrúfar niður rúðuna. Önnur þeirra veit nákvæmlega hvað átti sér stað og horfir í þakklætisskyni í augun á mér, hin er hinsvegar ekki eins ánægð með mig, ég tek á rás og hleyp sveiflandi kylfunni út götuna. Ég hleyp milli húsa, gengum skuggahverfið, sem er ávallt jafn einstaklega ljótt, sá sem hannaði þessi hús á við mörg vandamál að stríða.

Ég næ ekki brosinu af mér er ég labba upp Vitastígin með blóðuga kylfuna í höndinni. Ég gerði góðverk í dag, eitthvað sem enginn annar hafði kjark til að gera og það skal enginn reyna að segja mér annað. Ég losa mig við kylfuna, sest niður við tröppur Hereford steikhúss, þar sem fólk eins og ég er ekki velkomið og kveiki mér í einni Prince sígarettu úr mjúkum pakka. Hér versla einungis asnaleg grey fyrir karlmenn með 18 kreditkort og Range Rover á lánum, á höttunum eftir fallegri miðaldra kellingu sem er orðin hálf stressuð á að vera ekki komin með karlmann enn, eða nýbúin að klúðra fyrra sambandi. Aumingjar og blóðsugur. Prince maður, þetta geta þeir danirnir. Hjarta mitt slær á hundrað sextíu og fjöur þúsund sexhundruð fimmtíu og fimmföldum hraða, ég er rennblautur af svita. Eina sem ég get hugsað um er hvort ég hafi gert honum nóg, eða hvort ég þurfi að fara aftur seinna, það væri kannski of riskí.