Smásaga sem að ég skrifaði fyrir rúmu ári, öllum athugasemdum varðandi stafsetninga/málfræðivillur afþakkaðar.

Vítamín
Hrísgrjón, gular baunir, vatn og C-vítamín, ég skola þessu niður í ískaldri íbúð í hundraðogeinum, skítaveður úti. Ég bý í litlu timburhúsi á Laugaveginu, rétt fyrir ofan stríðsvöllinn sem virðist einungis aktívur á föstudags- og laugardagskvöldum.Þar safnast hópar af fjölbreyttum einstaklingum, sem stunda dauðadrykkju, fíkniefnaneyslu, líkamsárásir, nauðganir og brennivínsdauða. Hið fullkomna umhverfi fyrir mig. Þrátt fyrir að þetta umhverfi kann að hljóma þunglynt, stressandi og hættulegt, þá líður mér vel. Þessi dagur verður góður dagur.Ég stíg út úr mínu litla grænmálaða timburhúsi, þar blasir við mér brennivínsdauður róni. Ég ber hann rennvotann inn í hús, ríf hann úr fötunum með meðfylgjandi berserksgangi, hendi honum því næst í baðið kveiki á, skelli disk á borðið með hrísgrjónum, gulum baunum og dollu af C-vítamíni honum við hlið, tek til nokkrar gamlar flíkur af mér, Nike peysu og levis buxur, hendi þúsund kalli í buxnavasann og læt mig hverfa.

Ég tel mig góða persónu, ég geri það sem allir vilja, en enginn hefur kjark til. Í dag ætla ég að heimsækja margdæmdan barnaníðing, sem einnig hefur áhuga á þroskahefum. Er ég geng inn skúlagötuna þar sem kauði býr er mér hugsað til hæstaréttar. Það er tilvalið að vera barnaníðingur á Íslandi því það vill svo skemmtilega til að dómur fyrir nauðgun, hvort sem það er gegn barni eða fullorðnum, er rétt undir ári í fangelsi, það er bara bónus maður, allir barnaníðingar á Íslandi geta fengið jólabónus allt árið, þegar þeim sýnist. Svo ef þeir eru stilltir strákar fá þeir kannski að fara fyrr.Gerpið sem að ég er að fara í heimsókn til er einmitt búinn að nauðga 11 en einungis búinn að sitja inni í 10 ár fyrir. Annað hvort eru hæstaréttar dómarar sofandi, siðblindir eða finna samúð með sakborgningnum. Kanarnir mega eiga það að þrátt fyrir eitt heimskulegast réttarkerfi í heiminum, passa þeir alltaf upp á að nauðgarar fái hæfilegan dóm, það er að segja það sem þeir eiga skilið, 14-18 ár.

Ég er kominn fyrir utan Skúlagötu 8, mér snýst hugur, ég ætla að fá mér kaffi á lækjartorgi áður en ég sný mér að efninu. Ég labba meðfram sjónum og horfi á mikilfengið skemmtiferðaskip landa á gömlu höfninni. Hversu margar myndavélar ætli séu um borð? Hvað ætli það séu margir sólbrúnir, hrognmælandi, sköllóttir túristar um borð, með over-sized bakpoka og sólgleraugu ásamt meðfylgjandi teygju sem þrýstir að sólbrenndum skallanum? Þeir eru ágætir.
Ég rölti inn á Lækjatorg, þar blasir við mér 200 ára gamla byggingin sem Villi borgarstjóri brenndi á sýnum tíma, nema hvað að núna er búið að pakka henni inn í leikskólabörn. Fljótlega þarf maður ekkert að fara til New York til að sjá skyskreipers, maður fer bara í 101 Reykjavík, helvítis fávitar. Ég tölti inn á Cafe Adesso og kaupi mér kaffi í frauðplast bolla, djöfull er þetta dýrt. Úti sé ég tvo indæla róna sötrandi á volgum bjór beint úr ríkinu, Villi borgarstjóri fyllist nefnilega ekki bara viðbjóð af fallegum gömlum húsum, heldur einnig þeim heimilislausu. Kæla nei takk, er hans slógan. Ég sest niður með tveimur drukknu félögum mínum á nýlakkaðan bekk merktan Reykjavíkurborg, sötra á 450 króna takeaway kaffibollanum mínum og spjalla um lífið, tilveruna og plön mín á Skúlagötunni, þeir taka báðir undir með mér, “Réttast væri að lóa helvítinu” segir skeggmikill karl, með bjórfroðu og tóbak úr camel stuttum í skegginu, en óaðlaðandi maður. Já, segi ég sammála, er ég stend upp. Ég kveð gömlu mennina, kasta glasinu í ruslið og geng áleiðis.