Ég var komin á fætur eftir enn eina viku í rúminu. Ég var búin að ná mér að fullu og áverkarnir eftir Ragga voru smám saman að hverfa, það var auðveldara að gera þarfir sínar og – mér til ólýsanlegs léttist – byrjuðu blæðingarnar aftur, en ég hafði nagað neglurnar niður í rót vegna þess hve seint þær byrjuðu.
Planið um hefndina hafði verið að gerjast í huga mínum í nokkurn tíma og var nú orðin fullkomin, ég vissi nákvæmlega hvað ég ætlaði að gera og hvernig ég ætlaði að gera það, en eina vandamálið var að bíða eftir rétta tækifærinu en það virtist aldrei ætla að koma, mamma var alltaf að fylgjast með mér.
Matti hafði ekkert komið síðan mamma hafði ýtt honum út um svaladyrnar en þegar mamma hélt að ég sæji ekki til hennar starði hún útum gluggann með þrá og sársauka í augunum. Ég trúði því ekki að hann væri pabbi minn. Reyndar benti allt til þess, sérstaklega útlitið en samt gat ég bara ekki sætt mig við það, það var eitthvað við hann sem fyllti mig af grunsemdum. Hann var svo dularfullur, göngulag hans var einkennilegt, nærri tignarlegt og augun á honum voru svo djúp og full af sársauka.
Ég hristi þessar hugsanir af mér og stóð upp og gekk fram. Áður en ég kom inní eldhús heyrði ég raddir. Ég faldi mig á bak við vegginn og hlustaði.
,,… Og á meðan ég er í burtu skaltu ekki reyna að strjúka!’’ Sagði rödd Lúkasar.
,,Afhverju ætti ég svo sem að strjúka, ég meina, eins og þú segir, ég á ekki neinn annan stað til að fara á.’’ Sagði mamma með biturð í röddinni.
,,Ertu að reyna að vera fyndin eða? Ég ætti að slá þig en ég geri það ekki, því ég er umburðarlyndur!’’ Sagði Lúkas og gekk útúr eldhúsinu. Þegar hann gekk fram hjá mér hvessti hann á mig augum sem sögðu ,,Vertu ekki fyrir mér!’’
Ég fór inní eldhús til mömmu en hún sat við eldhúsborðið og gróf andlitið í höndum sér.
,,Er Lúkas að fara eitthvað mamma?’’ Spurði ég og settist niður á móti henni. Hún leit upp.
,,Já, hann er að fara í veiðitúr með einhverjum barfélögum sínum.’’
,,Held – heldurðu að Matti komi á meðan Lúkas er í burtu?’’
,,Ég veit það ekki, kannski. Lúkas verður í burtu í eina viku, þannig kannski…’’ Ég sá þrá í augum hennar. Hún táraðist. Ég vissi ekki hvað ég átti að gera, ég bara klappaði henni klaufalega á axlirnar, hún gerði heiðarlega tilraun til að kæfa ekkana, en mistókst.
,,Ég hélt að hann væri dáinn, hann lofaði mér að finna mig! Hann lofaði og ég hélt að hann myndi ekki standa við það!’’ Nú féll hún fram á borðið og skalf af ekka.
,,Mamma!’’ Ég var alveg ráðalaus. Mamma reisti sig aftur upp og var rauðeyg af tárum, augu hennar voru ennþá vot og úr þeim skein sársauki og gamlar minningar.
,,Fyrirgefðu, ég bara…’’ Sagði mamma og þurrkaði sér um augum í ermina á peysunni sinni. Hún stóð upp og gekk að vaskinum og skvetti köldu vatni framan í sig.
,,Lúkas fer í fyrrmálið, vertu inní herbeginu þínu þar til hann er farinn.’’ Sagði mamma, ég kinkaði kolli, stóð upp og gekk inní herbergi. Þegar Lúkas var farinn gat ég hrint áætlun minni í framkvæmd, þetta var akkúrat tækifærið sem ég þurfti.
Ég var andvaka alla nóttina af stressi yfir að eitthvað færi úrskeiðis, Lúkas myndi ekki fara eða eitthvað þannig. Það leið fram á morgun og enn lá ég vakandi í rúminu. Um níu leitið heyrði ég umgang í herberginu við hliðina á, og ég giskaði á að nú væri Lúkas vaknaður og að gera sig til. Ég tók upp bók sem var á náttborðina mínu og byrjaði að lesa, best að hafa eitthvað fyrir stafni á meðan ég myndi bíða eftir að Lúkas færi. Hann fór eitthvað uppúr tíu en ég fór samt ekki fram fyrr en klukkan ellefu. Mama sat fullklædd við eldhúsborðið, en var samt veikluleg og ég sá nokkra nýja marbletti á handleggi hennar.
,,Jæja, Lúkas er farinn.’’ Sagði mamma og hún brosti í fyrsta sinn síðan Matti kom. Ég brosti líka, þótt ég væri ekkert svakalega spennt fyrir því að hitta Matta aftur. Dagurinn leið og Matti kom ekki. Mamma varð óþolinmóðari með hverri mínútunni sem leið. Um kvöldið gat hún varla setið kjurr, hún labbaði um húsið, eirðarlaus og leit sífellt útum gluggann í von um að sjá Matta.
Þegar klukkan var orðin ellefur að kvöldi bað mamma mig að fara út með ruslið og rétti mér poka sem lyktaði eins og úldinn matur. Ég tók pokann og fór út. Það var orðið dimmt og komnar allnokkrar stjörnur á himni. Ég lét pokann í ruslatunnuna en þegar ég ætlaði að fara að labba að dyrunum sá ég hreyfingu útundan mér. Ég sneri mér snöggt við og leit inní myrkrið sem var útá götunni. Ljósastaurarnir voru dauðir alla röðina og hafði alltaf verið, en nú fyrst fann ég hroll fara um mig þegar ég horfði í myrkrið. Ég sá hreyfinguna aftur, smá breyting á myrkrinu og Matti gekk útúr myrkrinu, fölur, með dökk augu sem störðu fram fyrir sig og sítt, ritjulegt, svart hárið hékk fram fyrir andlitið svo það komu ógnvekjandi skuggar yfir andlit hans. Mér fannst ég sjá smá rautt í augum hans, en það var bara í eitt augnablik. Hann gekk inní birtuna af útiljósinu og hann varð aftur venjulegur, augun hans orðin venjulega dökk-brún.
,,Er mamma þín hérna?’’ Spurði hann þegar hann var komin upp að mér.
,,Ja- Já, hún er inni.’’ Sagði ég og Matti gekk að útidyrahurðinni og ég elti. Þegar mamma sá Matta lá við að hún fleygði sér í fangið á honum. Matti þrýsti kossi á varir hennar og lék við tungu hennar í nokkurn tíma þar til ég ræksti mig. Matti og mamma litu upp og mamma brosti þannig hún leit út fyrir að vera miklu yngri. Við settumst niður við eldhúsborðið og fengum okkur kók. Það var vandræðaleg þögn á meðan þar til Matti rauf hana.
,,Hvað verður hann lengi í burtu?’’ Spurði hann.
,,Í eina viku.’’
,,Það er eitt sem ég náði ekki að spyrja að áður en Lúkas kom. Afhverju voru þessir gaurar að elta ykkur?’’ Spurði ég. Matti gaut augum á mömmu, sem horfði niður fyrir sig.
,,Þeir voru… Við vitum það ekki.’’ Sagði Matti loks, þvingaðri röddu.
,,Matti, ég held að… Hún á rétt á að vita….’’ Sagði mamma. ,,Má ég aðeins tala við þig í einrúmi?’’ Spurði Matti mömmu. Hún kinkaði kolli og stóð upp ásamt Matta.
,,Bíddu hérna.’’ Sagði mamma og gekk á eftir Matta inní stofu. Ég hikaði en elti þau svo og faldi mig við hurðina.
,,… Hún á rétt að vita það Matti!’’ Sagði mamma frekar lágri röddu þannig ég þurfti að þrýsta mér upp að skráargatinu.
,,Ef hún fær að vita það á hún eftir að hata mig! Ég vil ekki að mín eigin dóttir hati mig!’’ Hvæsti Matti á móti.
,,Hún á ekki eftir að hata þig!’’
,,Nú, er það? Afhverju hafðirðu þá ekki sagt henni hver faðir hennar var? Afhverju sagðirðu henni ekki áður hvað haðfi gerst, afhverju hún fæddist?’’
,,Ég var að reyna að vernda hana!’’ Sagði mamma frekar hikandi.
,,Vernda hana frá hverju? Mér?!’’
,,Nei, auðvitað ekki, það var bara…’’ Síðan þagnaði hún. Ég tók eyrað frá skráargatinu og þrýsti auganu að því. Matti hélt í úlnliðinn á mömmu og hnúarnir hvítnuðu undan takinu. Hann andaði frekar hratt.
,,Hvað er langt síðan seinast?’’ Spurði mamma lágt. Matti losaði hægt takið og lokaði augunum.
,,Í morgun.’’ Sagði hann síðan. Mamma kinkaði kolli.
,,Við skulum segja henni það seinna, þegar rétta stundin er. Hún skilur það kannski ekki núna.’’ Sagði Matti. Mamma kinkaði hægt kolli.
,,Komum fram, hún er örugglega orðin óþolinmóð.’’ Sagði mamma og gekk í átt að dyrunum. Ég flýtti mér í burtu, aftur inní eldhús og lét eins og ég vissi ekki neitt þegar Matti og mamma gengu inn og settust aftur við eldhúsborðið.
,,Jæja?’’ Sagði ég eftir stundarþögn.
,,Jæja hvað?’’ Sagði mamma kæruleysislega. Ég ylgdi mig.
,,Afhverju fóruð þið inn til að tala? Hvað eruð þið að leyna mér?’’ Spurði ég ergilega.
,,Við erum ekki að leyna þig neinu.’’ Sagði Matti, hlutlausum rómi. Ég gretti mig en stóð svo upp.
,,Ég ætla upp að sofa.’’ Sagði ég og gekk inní herbergið mitt. Ég fann að augu Matta og mömmu fylgdu mér alveg fyrir horn en þá heyrði ég þau hvíslast á. Ég kom inní herbergið mitt og henti mér á sængina, ég var þreytt, ég hafði ekkert sofið síðustu nótt en samt gat ég ekki sofnað þótt ég lokaði augunum, eitthvað angraði mig. Ég stóð uppúr rúminu og gekk um herbergið, óróleg. Ég heyrði eitthvað hljóð fram á gangi og opnaði smá rifu á hurðina. Ég að mamma og Matti voru í ástríðufullum kossi, höndin hans Matta leitaði undir bol mömmu. Ég lokaði dyrunum hljóðlega, ég vildi ekki trufla þau, en samt fannst mér þetta svo óþolandi, ég vildi ekki að mamma væri með honum, það var eitthvað skrítið við hann!
Ég lagðist aftur uppí rúmið, klædd í náttfötin og dauðþreytt. Ég lagðist á koddann og lokaði augunum. Hugur minn leitaði aftur á Matta og mömmu og afhverju þau vildu leyna mér einhverju, afhverju mamma vildi leyna mér einhverju! Það var svo skrítið, hún hafði aldrei logið að mér áður, fyrir utan að Lúkas væri pabbi minn. Skyndilega fann ég fyrir veikri reiði innra með mér en samt ekki nóg til að ég sökk ofan í draumalandið. Rétt áður en ég sofnaði heyrði ég fliss og stunur úr hinu herberginu en síðan sofnaði ég.
Daginn eftir vaknaði ég ekki fyrr en klukkan tvö um daginn. Ég skreið fram úr rúminu og fór frekar úrill fram til að fá mér morgunmat. Þegar ég kom fram í eldhús kom ég að mömmu og Matta vera að kyssast. Ég ranghvoldi í mér augunum þegar þau hættu og brostu vandræðalega til mín. Mamma leit út fyrir að vera miklu yngri, andlitisdrættirnir voru ekki eins stífir og vanalega og brúna hárið hennar liðaðist niður á axlir hennar og leit út fyrir að vera þykkara og mjúkara en það hafði verið. Ég hafði aldrei séð hana brosa svona fallega síðan frá því ég lék mér með barbie dúkkur. Ég samgladdist henni sannarlega, en það var bara verst að Matti var inní þessari hamingju hennar. Hrafnsvart hár hans, sem var nær alveg eins og mitt, var greitt og hann leit út fyrir að hafa klippt það sjálfur, þó það væri vel gert. Það náði nú aðeins niður fyrir eyru en var samt enn frekar sítt miðað við mann að vera. Ég hafði aldrei séð hann brosa alvöru brosi, og augu hans skelfdu mig, þessi dökkbrúnu augu sem voru alveg eins og mín voru djúp og full af sársauka og reiði.
Ég fór og fékk mér morgunkorn í skál, fór með það inn og skildi mömmu og Matta eftir í eldhúsinu. Ég vildi ekki vera of mikið í kringum þau og fyrir utan það þurfti ég að finna rétta tímann til að hrinda áætlun minni í gang í sambandi við Ragga. Sælutilfinning fór um mig þegar ég hugsaði um hefndina. Eins og alltaf er sagt, hefndin er sæt!
Næstu þrír dagar liðu hægt hjá. Ég var alveg búin að ákveða hvað ég ætlaði að gera, hvenær ég ætlaði að gera það og hvernig ég ætlaði að gera það. Ég var mjög spennt yfir því, mér hlakkaði svo til. Um kvöldið á þriðja deginum þegar mamma var farin að sofa ásamt Matta, læddist ég úr herberginu mínu og inní eldhúsið. Ég safnaði dótinu sem ég þurfti ofan í bakpokann minn og fór síðan í eldhúsið til að finna restina. Ég varð að finna ágætann hníf og salt. Ég fann saltið strax en allir hnífar sem ég fann voru ekki nógu beittir. Þá rak ég augun hníf á borðinu. Þetta var svartur og glæsilegur hnífur með máðu handfangi. Hnífsblaðið var glájandi og mjótt. Ég tók hnífinn upp og handlék hann. Það fór straumur um mig. Ég fann fyrir einhverju upphleyptu á handfanginu. Ég sneri honum við og þurfti að horfa lengi til að sjá hvað var þarna annað en svart, máð handfang. Þarna stóð; Rhet mai incante buid huydi marde. Þótt ótrúlegt væri þá vissi ég hvað þetta þýddi þó ég hefði aldrei séð svona orð áður. Þetta þýddi; Megi blóð renna úr æðum sínum. Það fór hrollur um mig en samt freistaðist ég til að stinga honum niður í beltið mitt.
Ég læddist út um dyrnar og fann svalann andvara sleikja andlit mitt. Ég andaði djúpt að mér en fór síðan að hjólinu mínu og hjólaði af stað útí myrkrið á götunni. Ég vissi svona nokkurn veginn hvert ég var að fara þó ég gat ekki séð stærstu holurnar en ég slapp samt. Loks kom ég inní bæinn þar sem voru götuljós og sá hvert ég var að hjóla. Ég tók beygju niður götu að skólanum en fór samt ekki inná skólalóðina. Ég fór af hjólinu og lét það upp að grindverkinu utan um skólalóðina og gekk að göngunum sem voru undir aðalgötunni. Ég heyrði raddir og faldi mig í háa grasinu sem var þarna rétt hjá. Ég gat sé Ragga þarna vera að reykja með hinum krökkunum. Þegar við vorum saman þá hafði hann oft boðið mér með til að fara að reykja þarna í göngunum á kvöldin en ég afþakkaði það alltaf. Í göngunum söfnuðust saman krakkar í sjöunda og uppúr, sumir til að prófa en aðrir til að reykja með félögum sínum. Raggi hafði farið í göngin á hverju kvöldi í næstum þrjú ár og var mjög reyndur í sambandi við reykingar.
Ég beið þarna í blautu grasinu langt fram yfir miðnætti. Krakkarnir fóru smám saman að týnast heim en Raggi var þarna ennþá með nokkrum vinum sínum. Að lokum fóru vinir hans og hann var einn eftir að klára síðustu sígarettuna. Fullkomið! Hann var einn, ég bjóst við því að ég þyrfti að elta hann þegar hann færi en það er enn betra að gera þetta í göngunum, þar sem hann er einn. Ég dróg sprautu uppúr bakpokanum, fulla af einhverju sem hjálpaði Lúkasi að sofna á kvöldin. Þetta svínvirkaði á hann allavega, hann datt oftast niður dauður nærri um leið. En ég var með tvöfalt meiri skammt en Lúkas notaði, ég vildi vera viss. Ég læddist upp að honum, að aftan og stakk síðan nálinni í hálsinn á honum. Raggi saup hveljur og sneri sér við. Ég sá skelfingarglampann í augunum á honum þegar hann datt niður á steinana. Ég hallaði mér yfir hann og hvíslaði:
,,Komið að skuldadögum.’’