Allir hafa áráttu, sumir hafa ein, aðrir hafa margar. Árátta felst í því að líka við einhvað of mikið. Fólk gefur sig allt til að halda áráttunni áfram. Sumir fá áráttu á hlutum sem eru svo fríkaðir að þeir gera allt til að halda þeim í burtu svo þau verði ekki að athlægi. En það skaðar þau, þau pína sig, meiða sig, drekkja sér í áráttulaust hafið.

Ég labba niður laugarveginn, þar er allt í búðum, mest af því fatabúðir, mest af því kvennfatabúðir, mest af því undirfatabúðir sem innihalda mest nærbuxur, áætlaðar kvennfólki, svo að þær sýni ekki allt ef þær missa buxurnar niður á hné eða lengra. Það eru allskonar naríur í þessum búðum; boxer naríur, g-strengir, skorustrengir, ömmu-naríur, og allt.
Sjitt, verð að fela mig, Kalli er þarna fyrir utan, hann má ekki sjá mig skoða ónotaðar kvennanaríur. Kalli er herbergisfélagi minn og bekkjarfélagi, hann lyktar af naríum sem voru í eign stelpna sem hann hefur sofið hjá. Hann setur þær á hausinn eins og grímu og sötrar alla lyktina úr því með arnargoggsnefinu sínu og hendir þeim svo bara í burtu eins og notuðum klósettpappír. Þegar hann fer svo loksins í burtu þá fer ég úr buxunum og naríunum og fer í þær. Mér líður mun betur í þeim en mínum, og í kaupæti finn ég fyrir sköpunum á stelpunni sem átti þær en því miður líka nefinu á Kalla. Ég geng í naríunum í u.þ.b dag í senn. Þegar ég fer loksins úr þeim þá læt ég þær í leynihólfið mitt.
Hjúkk, Kalli er farinn, núna get ég farið án þess að einhver sem ég þekki sjái mig.