Kata gekk ásamt Siggu í skólann eftir jólafrí. Jólin höfðu verið meiriháttar, Kata hafði fengið sitt fyrsta hjólabretti frá ömmu sinni, en hún lifði ein í blokkaríbúð nálægt fjölskyldu Kötu. Stelpurnar skröfuðu um hvað þær fengu í jólagjöf og það kom í ljós að Sigga hafði akkúrat verið að leita að eyrnalokkum eins og Kata gaf henni í jólagjöf og Kata dýrkaði loðna bangsann sem hún hafði fengið frá Siggu.
Stelpurnar þurftu að vaða djúpann snjó til að komast að dyrum miðdeildarinnar. Tvíbreið hurðin ætlaði ekki að opnast þar sem það hafði verið svo mikið frost úti í nótt, en í sameiningu náðu þær að hrinda þeim upp. Það voru engir skór í hillunum en Kata undraði það ekki þar sem lang flestir krakkarnir fóru nú um unglingaganginn, en þangað myndu þau fara á næsta ári. En sem gamall vani fóru þær Sigga og Kata alltaf um þessar dyr.
Þær dustuðu af sér snjóinn og settu skóna í hillurnar og drífðu sig síðan að stofunni þar sem flestir bekkjarfélagar þeirra voru. Þarna var Marteinn, aðalhnakkinn í bekknum og hann áleit engann annan eins merkilegann og sig. Þarna var María, smávaxin stelpa sem yrti varla á neinn, enda yrti enginn á hana. Svo var Nanna og Dísa þarna, kjaftandi um alla bleiku hlutina sem þær fengu í jólagjöf en svo mátti auðvitað ekki gleyma aðalgenginu í bekknum, stelpuklíkunni. Sjö eða átta stelpur sem hugsuðu ekki um neitt annað en útlitið. Sigga hafði áður verið í þessari klíku en var hrint út fyrir sinn sérstaka stíl. Kata kom henni til hjálpar og núna voru þær óaðskiljanlegar, bestu vinir að eilífu.
Þegar umsjónarkennarinn loksins kom, fimm mínútum eftir að bjallan var búin að hringja, hleypti hann okkur inn svo allir þustu inn til að taka frá sæti fyrir vini sína. Kata og Sigga náðu sætum alveg aftast og settust þar.
,,Jæja, hvernig var sumarfríið?’’ Spurði Kári kennari þegar allir voru sestir og skvaldrið var að deyja út. Hann brosti svo það komu litlir spékoppar í kinnar hans. Margir töluðu í einu og reyndu að skýra kennaranum frá gjöfunum en það allt rann saman í eitt svo Kári þurfti að þagga niður í krökkunum.
,,Gaman að vita að allir fengu það sem þeir vildu í jólagjöf!’’ sagði Kári mildlega. ,,En núna vil ég kynna fyrir ykkur nýjann nemenda sem kemur utan að landi.’’
Kári fór fram á gang og krakkarnir héldu niðri í sér andanum til að heyra eitthvað en það eina sem þau heyrðu var eitthvað muldur og svo kom Kári inn í fylgd stúlku með ljóst hár og dimmblá augu. Hún var grannvaxin og með arnarnef. Hún gekk vandræðalega inn og var í sífellu að setja hárið bakvið eyrun þó það væri ekki eitt einasta hár fyrir framan eyrun.
,,Þetta er Júlía, og hún ætlar að byrja í bekknum okkar,’’ sagði Kári og brosti hlýlega til Júlíu. ,,Ég treysti ykkur öllum til að haga ykkur vel og bjóða þessa nýju bekkjarsystur ykkar velkomna!’’
Allir brostu til Júlíu nema Marteinn, honum fannst hann of kúl til að gera það. Júlía brosti líka taugaóstyrk og tvísteig.
,,Hvar á ég að sitja?’’ Sagði Júlía svo hikandi við Kára.
,,Afhverju sestu ekki hjá Katrínu og Sigríði þarna aftast?’’ sagði Kári og benti á sætið sem var eftir hjá okkur. Sigga reyndi að kreista fram bros þegar hún settist við hliðina á henni en það kom út eins og gretta.
,,Hæ,’’ sagði Júlía og roðnaði aðeins. ,,Ég heiti Júlía, en auðvitað vitið þið það.’’
,,Ég heiti Kata og þetta er Sigga,’’ sagði Kata og brosti til hennar.
Kennarinn ræksti sig og athyglin beindist aftur að honum.
,,Ég er með aðra tilkynningu,’’ sagði hann og brosti sínu hlýja brosi. ,,Kona mín fer bráðum að fæða barnið sitt þannig ég fer í fæðingarorlof. Það kemur annar kennari að kenna ykkur á morgun í minn stað.’’
Það heyrðust spurningar um allann bekkinn.
,,Eruð þið búin að ákveða hvað barnið á að heita?’’
,,Hver er nýji kennarinn?’’
,,Hvenær kemurðu aftur?’’
,,Er þetta stelpa eða strákur?’’
Kári róaði bekkinn niður og hélt áfram.
,,Hann heitir Rafael,’’ sagði Kári. ,,hann er nýr forfallakennari fyrir skólann og verður með ykkur alveg að skólaslitunum.’’ Kári horfði alvarlegu augnaráði á krakkana. ,,Ég treysti ykkur til að hegða ykkur vel og sýna hvað þið eruð góður bekkur!’’
Krakkarnir kinkuðu kolli og reyndu að spyrja hann að fleiru en nú urðum við að fara að gera verkefnin sem við vorum að vinna að.
Sigga var ekki alveg sátt við að Júlía hálfgert elti þær, þar sem hún vissi ekki hvert hún átti að fara en Kötu líkaði vel við að hafa hana nærri. Hún talaði mikið um bæinn sem hún var frá og gömlu bekkjarsystkini sín. Kata hlustaði með áhuga en Sigga sagði varla neitt.
,,Heyrðu, viltu koma heim til mín eftir skóla?’’ spurði Kata Júlíu. ,,Og Sigga verður með.’’ Flýtti hún sér að bæta við þegar hún mætti augnaráði Siggu. Júlía samþykkti það svo að þær vóðu snjóinn aftur heim til Kötu, allar þrjár. Þegar þær voru komnar heim til Kötu suðu þær sér kakó og bökuðu vöfflur, með leyfi mömmu hennar. Þegar þær settust við borðið og byrjuðu að borða vöfflurnar og drekka heitt kakóið fór málbeinið aðeins að liðgast svo Sigga tók þátt í samræðunum og á endanum lentu þær í svo heiftarlegu hláturskasti að Sigga helti kakóinu sínu niður.
,,Afsakið, afsakið!’’ hrópaði hún í bland við niðurbældann hlátur. Katta sótti tusku og þurrkaði kakóið upp en settist síðan aftur við borðið og hláturskastið var liðið hjá.
,,Hvernig haldið þið að nýji kennarinn verði?’’ Spurði Sigga þegar Kata settist. Kata yppti öxlum og fékk sér einn bita af vöfflunum.
,,Hvað hét hann aftur?’’ Spurði Júlía og leit spurjandi á Kötu en hún gat ekki sagt neitt með fullann munninn af gómsætum vöfflum.
,,Rafael, minnir mig.’’ Sagði Sigga hugsi.
,,Er það ekki eygpst eða afríkst eða eitthvað?’’ Spurði Kata þegar hún var búin að kyngja vöfflunum.
,,Ég myndi halda það, svona arabískt nafn.’’ Sagði Júlía.
,,Oj,’’ sagði Sigga og gretti sig. ,,þýðir það að við séum að fá einhvern gaur í kjól með klút fyrir andlitið?’’
Við tókum annað hláturskast og þegar við loksins hættum stóðum við á öndinni og vorum búin að missa röddina.
Daginn eftir fór bekkurinn í fyrstu þrjá tímana en fylgdust varla með þar sem allir biðu spenntir eftir þeim fjórða, en þá var stærðfræði, Kári hafði vanalega kennt þeim hana. Júlía sat núna sem fastast í sætinu við hliðina á Siggu eins og hún hafði gert fyrsta daginn. Júlía var orðin sem hluti af hópnum, en þetta varð nú eiginlega fyrst hópur þegar hún kom inn í hann.
Þegar náttúrufræðikennarinn fór út, muldrandi í barm sér um hvað krakkar væru latir nú til dags, sátu krakkarnir í sætunum sínum og það lá þögn yfir bekknum. Allir störðu á dyrnar að kennslustofunni og biðu spenntir ef þeim sem myndi opna þær.
Eftir um það bil fimm mínútur opnaðist hurðin hægt og inn steig grannvaxinn maður, vöðvastæltur með kolsvart hár og dökkbrún augu. Húðin hans var föl og munnurinn smár. Hann horfði rannsakandi yfir bekkinn. Allir störðu undrandi á hann, þar sem flestir höfðu búist við einhverjum Araba eða því líkt.
,,Jæja,’’ sagði hann lágri röddu sem rómaði þó um þögula kennslustofuna. ,,Takið upp stærðfræðibækurnar og byrjið að vinna þar sem þið voruð.’’
Það heyrðist skrjáf þegar krakkarnir tóku upp þykkar stærðfræðibækurnar og reiknibækur og svo byrjuðu allir að vinna. Krakkarnir gutu augum á nýja kennarann öðru hverju og mátu hann. Rafael horfði vökulu augnaráði yfir bekkinn, augun færðust frá einu andliti til annars þar til það stoppaði á Kötu. Hann virti hana lengi fyrir sér og Kata roðnaði hálfgert og varð vandræðaleg. Hún grúfði sig niður og einbeitti sér að dæmunum.
,,x samasem 4 kíló, plús 2x, það gera 12 kíló…’’ Kata muldraði dæmin og reyndi að einbeita sér.
Rafael gat nú ekki mikið í stærðfræði þrátt fyrir allt, hann hjálpaði lítið og sat bara til lengdar við skrifborðið og trommaði löngum fingrunum á borðið. Dökk augu hans beindust aðalega að Kötu og Kata var að fara á taugum. Þegar bjallan loksins hringdi tóku allir dótið sitt saman í flýti og fóru út. Kata fór fyrst af öllum út og lá við að hún hlypi eftir ganginum og inní matsal. Sigga og Júlía komu hlaupandi á eftir henni.
,,Hvað er að?’’ Spurði Sigga þegar hún og Júlía loksins náðu mér. Þær horfðu forvitnislega á mig.
,,Nýji kennarinn.’’ Sagði ég andstutt. Ég vissi ekki afhverju ég var svona hrædd en ég fékk bara hroll þegar ég sá hann, ég fann eitthvað á mér.
,,Já,’’ sagði Júlía og hryllti sig. ,,Hann er ógeðslegt krípi, það er eitthvað við hann…’’
Sigga kinkaði kolli til samþykkis og Kata hryllti sig. Í sama augnabliki gekk Rafael fram hjá okkur. Hann glotti.
,,Sé ykkur á morgun stelpur.’’ Sagði hann mjúkri röddu án þess að líta við. Stelpurnar störðu á eftir honum.
,,Oj! Þvílíkur perri!’’ sagði Júlía þegar þær voru að labba heim úr skólanum. ,,Ég meina, eins og hann horfir á okkur!’’
,,Já, það er eitthvað ekki rétt við hann.’’ Sagði Kata lágt, ennþá dálítið taugaóstyrk.
,,Ég vildi óska þess að Kári kæmi aftur!’’ sagði Sigga og andvarpaði. Við tókum undir, Júlía sem vissi varla hvernig Kári var.
,,Haldið þið að konan hans sé búin að eiga barnið?’’ spurði Kata forvitnislega, og vildi skipta um umræðuefni.
,,Nei, held ekki,’’ sagði Sigga hugsi. ,,Hann fór nú bara í frí í gær og síðast þegar ég vissi var konan hans bara komin sjö mánuði á leið.’’
,,Oh, mér hlakkar til þegar hann kemur aftur.’’ Sagði Kata.
,,Heldurðu að hann komi með myndir af barninu?’’ sagði Júlía spennt.
,,Örugglega,’’ sagði Sigga og gretti sig. ,,Hann kemur með myndir af litlu krumpuðu barni sem er að æla!’’
,,Eitthvað á móti börnum?’’ spurði Kata kaldhæðnislega.
,,Heldurðu það?’’
Stelpurnar töluðu um þetta alla leiðina að húsinu hennar Siggu en þar fór hún heim til sín. Júlía fór heim til sín og Kata rölti að húsinu sínu.
Næstu vikur liðu undarlega hægt. Snjórinn ætlaði ekki að hverfa og börnin voru ýmist úti að gera snjóhús eða snjókalla. Tímarnir hjá Rafael voru alltaf jafn undarlegir, þar sem hann þagði nærri allann tíma og horfði alltaf serstaklega á Kötu. Kata reyndi að sýna engin merki um það hvað hún var hrædd við hann og reyndi að einbeita sér að námsefninu.
Seint í febrúar átti að halda skólaball, þar sem öll miðdeildin klæddi sig upp og mætti í félagsmiðstöð skólans til að dansa og syngja. Kata, Sigga og Júlía hlökkuðu mikið til og voru nú þegar byrjaðar að týna fötin útúr skápnum. Þær komu sér saman um að vera allar í þröngum gallabuxum en restinni réðu þær sjálfar.
Kvöldið sem ballið átti að vera mættu þær fyrir utan íþróttahús skólans og létu leita á sér. Þegar þær voru komnar inn tóku þær andköf af hrifningu. Íþróttasalurinn var skreyttur með blöðrum sem svifu letilega upp við loftið. Risastórri diskókúlu var búið að koma fyrir í miðjum salnum og nokkrum litljósum þannig allt blikkaði og litirnir endurspegluðust af diskókúlunni. Yst í salnum var búið að koma upp palli þar sem hægt var að spila lög. Nokkrir tíundu bekkingar voru að spila lög núna. Allmargir krakkar voru komnir út á dansgólfið til að dansa og það sást varla í gólfið.
Stelpurnar drifu sig út á dansgólfið til að taka þátt í stuðinu og dönsuðu af lífsins list. Þegar klukkan var orðin hálf ellefu voru stelpurnar orðnar sveittar og móðar en brostu af gleði. Allt í einu tók Kata eftir því að Rafael hallaði sér upp að veggnum við inngöngu dyrnar og horfði yfir mannmergðina.
,,Komiði, fljótar, áður enn hann sér okkur!’’ sagði Kata við Júlíu og Siggu en þær heyrðu ekki neitt þvi tónlistin var svo hávær en þær eltu Kötu samt inn að litlu geymslunni í hinum enda salarins.
,,Eigum við ekki að fara að koma okkur heim?’’ spurði Kata stelpurnar þegar þær voru komnar inní geymsluna og tónlistin var ekki eins hávær.
,,Ertu að grínast? Það er geðveikt stuð hérna!’’ sagði Sigga pirruð.
,,Ég veit, en mér bara líður ekki vel.’’
,,Ég kem með þér heim,’’ sagði Júlía. ,,Ég verð hvort eð er að fara snemma að sofa því ég fer í bústaðinn yfir helgina og við ætlum að leggja snemma af stað.’’
Sigga andvarpaði í uppgjöf eftir smá þrætur og Júlía og Kata gengu saman að útidyrunum. Rafael sást hvergi. Þær löbbuðu troðna slóð í snjónum og reyndu að halda sér þurrum. Það var ískalt og dimmt úti og það sást í nokkrar stjörnur á himninum ásamt mánanum. Allt í einu fannst Kötu eins og væri verið að fylgjast með þeim og hún sneri sér snöggt við. Enginn var þarna. Hún skimaði betur í kringum sig, grunsemdaraugum.
,,Hvað er að?’’ spurði Júlía.
,,Æji, mér fannst ég sjá einhvern.’’ Sagði Kata og yppti öxlum. Þær gengu áfram að húsinuu hennar Júlíu sem var nálægt skólanum. Þær kvöddust og Júlía lokaði hurðinni. Kata gekk áfram eftir veginum og var nú farin að skjálfa af kulda. Ef hún stytti sér aðeins leið þá yrði hún miklu fljótari. Hún leit að eyðilegu húsi sem enginn bjó í. Glugarnir voru brotnir og málningin flögnuð. Ef hún færi í gegnum þennann garð og síðan yfir í blokkarhverfið yrði hún miklu fljótari að húsinu sínu. Hún gekk í áttina og húsinu og klifraði yfir fúið hliðið að garðinum. Garðurinn var skuggalegur en snjórinn lýsti aðeins upp mykrið. Allt í einu heyrði hún skrjáf og hún snerist snöggt við. Enginn var þarna. Hún dæsti og gekk lengra inn í garðinn.
,,Þú getur ekki flúið mig.’’ Sagði mjúk rödd Rafaels. Kata fraus og leit við. Rafael gekk útúr myrkrinu og gekk hægt í áttina að Kötu. Hann var skuggalegri núna þegar máninn skein á föla hún hans og augu hans lýstu upp svo sást í rauðann glampa í augum hans. Hann glotti illkvitnislega.
,,Hvað viltu mér?’’ spurði ég titrandi röddu og bakkaði að húsinu. Rafael fylgdi fast á eftir, hægum, ógnandi skrefum.
,,Ég vil þig,’’ sagði Rafael og gekk enn nær Kötu. Kata náði ekki að bakka lengra, hún var komin að húsveggnum. ,,Mér þykir fyrir því að segja þér að þú munt líklega ekki lifa kvöldið af.’’ Bætti Rafael við og hló af skelfingarsvipnum á andliti Kötu.
,,Nei! Láttu mig í friðið!’’
Rafael var kominn alveg upp að henni og hún fann andardrátt hans á andliti sínu. Hann tók fast í handlegg hennar og henti henni niður á snævi þakta jörðina. Kata reyndi að skríða í burtu en án árangurs. Rafel hélt henni fastri niðri. Hann dró langann hníf úr belti sínu. Það skein á blaðið í tungsljósinu og hann mundaði hnífnum að hálsi Kötu. Hann ætlaði að leggja til atlögu en Kata sparkaði örvæntingarfull í sköflunginn á honum og öskraði af sársauka. Kata sparkaði aftur og nú missti hann hnífinn. Hann glennti upp augun þegar Kata náði hnífnum og stakk honum beint í hjartastað. Hann horfði undrandi á hnífinn sem stóð útúr bringu hans en svo datt hann niður og augun urðu stjörf. Blóð lak úr sárinu niður á hvítann snjóinn sem litaðist fljótt rauðleitu blóði.
Kata hringdi í neyðarlínuna og skalf af gráti á meðan sjúkraliðar báru lík Rafaels á börum í burtu. Hún vafði teppinu betur um sig sem lögreglan hafði látið hana fá og hún hnipraði sig saman.
Á bakvið runnaþykkni var strákur á aldrinum 13 til 14 ára. Hann var með sítt kolsvart hár og dökkbrún augu sem glömpuðu af reiði og sorg þegar börurnar voru bornar í burtu. Elsti bróðir hans, hetjan hans. Hann hafði kennt honum allt sem hann kunni, hvernig gat verið að hann væri dáinn? Hann hristi höfuðið í vantrú. Stelpan með síða, brúna hárið leit í átt til hans. Hann hrökklaðist til baka og inní skuggann. Stelpan depplaði nokkrum sinnum augum og starði á staðinn sem hann hafði verið en síðan virtist hún sannfæra sjálfan sig um að hana hafði misséðst. Strákurinn horfði reiðilega á hana og rödd bróður síns bergmálaði í huga hans.
,,Mannverur eru skrítnar og grunnhygnar, auðveld bráð. Ég skal sýna þér hvernig á að gera þetta, ég skal taka þig með í veiðina en þú verður að lofa að segja ekki pabba! Þú ert orðinn góður, verður kannski betri en ég, en þú ert óþolinmóður. Gefðu þessu tíma og þá nærðu þessu. Komdu Matti, ég ætla að sýna þér stúlkuna sem ég valdi.’’
Tár glitraði á hvarmi stráksins og hann horfði reiðilega á stúlkuna setjast inní bílinn. Hann skyldi hefna bróður síns, hann skyldi drepa hana. Áætlunin var byrjuð að malla í huga hans og hann glotti.
,,Ég sný aftur,’’ sagði hann ógnandi við sjálfan sig. ,,Sannaðu til’’
Og svo hvarf hann inní nóttina.