Við gengum inn í skóginn og kveiktum á kyndlinum til að leita okkur að þægilegum stað til að vera á. Við fórum alltaf lengra og lengra inn í skóginn þar til trjágreinarnar voru orðnar svo þétt saman að það var erfitt að komast fram hjá þeim. Loksins fundum við friðsælt rjóður til að sofa í. Við söfnuðum saman stórum steinum og þurrum sprekum og kveiktum undir því með kveikjaranum. Ég fór að leita af læk til að þvo mér í framan og til að drekka eins mikið vatn og ég gat. Matti varð eftir til að reyna að finna þægilegann náttstað í rjóðrinu. Ég labbaði um í tíu mínútur en heyrði þá loksins lækjarnið. Ég gekk á hljóðið og var komin að læknum fimm mínútum seinna. Ég þvoði mér í framan og drakk eins mikið af vatni og ég gat. Síðan ætlaði ég að snúa við en áttaði mig á að ég vissi ekkert hvaða leið ég ætti að fara. Ég fór á milli þeirra trjáa sem ég hélt að ég hefði farið framhjá og hélt áfram. Ég labbaði og labbaði en fann ekki slóðina sem ég hafði verið á. Ég varð óttaðslegin.
,,Matti!’’ Hrópaði ég. Enginn svaraði. Ég gekk áfram og kallaði og reyndi að stefna í rétta átt. Loks settist ég niður við stórt tré. Og hnipraði mig saman. Hvar var ég eiginlega? Hvernig myndi ég komast aftur í rjóðrið? Ég fann að ég var orðin virkilega hrædd. Ég skalf úr kulda og hræðslu.
Ég hlýt að hafa sofnað því allt í einu var ég var við það að einhver var að halda á mér. Ég leit upp. Þetta var Matti, ég andaði léttar.
,,Hva, bara vöknuð,’’ sagði hann, en lét mig ekki niður.
,,Ég viltist.’’ Sagði ég skömmustulega.
,,Ég heyrði þig kalla og síðan allt í einu hættirðu að kalla. Ég varð mjög hræddur!’’ Sagði Matti og horfði áhyggjufullur niður á mig. Ég roðnaði.
,,Uuh, afhverju heldurðu ennþá á mér?’’ Spurði ég.
,,Þú bara virðist eitthvað svo þreytt að ég get ekki látið þig niður.’’ Sagði hann og glotti. Hann hélt á mér alla leið í rjóðri, en þar setti hann mig niður fyrir framan eldinn.
,,Ég er glorhungruð.’’ Sagði ég svo. Hann leit í kringum sig og stóð upp. Ég horfði á hann nálgast eitt tréið hægt. Svo stoppaði hann og fór niður á hné og rétti fram höndina og muldraði einhver gæluorð. Kanína kom fram úr myrkrinu og labbaði varlega að hendinni hans Matta. Matti leyfði kanínunni að koma aðeins nær áður en hann hrifsaði hana til sín og sneri hana snöggt úr hálslið. Það heyrðist brak og svo var allt hljótt. Ég starði á greyið dauðu kanínu.
,,Þú hikar ekki.’’ Sagði ég loks titrandi röddu.
,,Þetta er það sem ég var alin upp við, ekki kenna mér um það.’’ Sagði hann og tók upp hnífinn og ætlaði að fara að flá hana en hætti við.
,,Kanntu að flá dýr?’’ Spurði hann mig.
,,Nei, eiginlega ekki. Og mig langar það heldur ekki.’’ Sagði ég. Hann andvarpaði.
,,Það er ekki svo erfitt. Þú þarft bara að opna hana, taka innyflin úr og taka svo skinnið af.’’
Ég hryllti mig.
,,Geturðu ómögulega ekki gert það?’’ Spurði hann mig og horfði á mig biðjandi augum. Ég hristi höfuðið. Sama hvað gerðist, þá gæti ég aldrei fláð dýr.
,,Jæja ég verð þá að reyna að gera það sjálfur. Sjáðu til, alltaf þegar ég gerði þetta heima drakk ég blóðið með. Ég get það ekki núna því ég er með þér. Það er mjög erfitt fyrir mig að standast blóð.’’ Ég hristi hausinn aftur. Hann andvarpaði.
,,Jæja þá.’’ Hann tók hnífinn aftur upp og skar eftir bringunni og alveg niður milli fótann. Blóð fór að leka út. Matti hikaði. En dýfði síðan hendinni ofan í og fjarlægði innyflin. Síðan fláði hann húðina af kanínunni, með titrandi höndum, Ég fylgdist með og fann til með litlu kanínunni. Þegar hann var búinn tók hann öll innyflin og húðina og faldi þau á bakvið tré. Hann starði á hendur sínar sem voru þaktar blóði. Ég sá löngunina í augunum á honum.
,,Þurkaðu þér bara í grasið.’’ Sagði ég til að rjúfa þetta vandræðalega augnablik. Matti rankaði við sér og flýtt sér að þurka sér í grasið. Hann skar kanínukjötið í tvennt, náði í tvær langar greinar og stakk bitunum á greinarnar og rétti mér aðra greinina. Næsta klukkutímann grilluðum við kanínu yfir eldinum og töluðum saman. Þegar við vorum orðin nokkurnvegin södd ákváðum við að fara að sofa.
,,Þar sem við erum ekki með neitt teppi þá ættum við að vera þétt að hvort öðru til að halda okkur heitum.’’ Sagði hann og roðnaði lítilega.
Við slökktum ekki eldinn því hann veitti okkur smá yl þegar við hjúfruðum okkur saman, hvort að öðru. Hann tók utan um mig og brosti. Ég brosti hikandi til baka. Hann kyssti mig einu sinni löngum kossi en bauð mér svo góða nótt og lokaði augunum. Ég sneri mér við þannig ég var með bakið að bringunni á Matta. Hann hélt utan um mig og þannig sofnuðum við.
Morguninn eftir vaknaði ég smá saman. Ég fann að Matti svaf ennþá þannig að ég smeygði mér undan hendinni hans og stóð upp. Ég leit framan i hann. Mér brá. Hann var nær hvítur með sprungnar varir. Ég fór niður á hné og ýtti við honum. Hann vaknaði ekki. Ég mældi púlsinn. Hann var mjög veikur. Ég leit óttaðslegin á hann, og hélt áfram að reyna að vekja hann. Loksins opnaðist rifa á augunum á honum og hann leit upp á mig. Svo lokaði hann aftur augunum og varirnar bærðust.
,,Ha?’’ Sagði ég örvæntigarfull.
,,Blóð.’’ Hvíslaði hann svo aðeins hærra. Röddin titraði. Ég stóð upp og leit í kringum mig. Það var engin lífvera hérna í kring. Nema við. Hvað átti ég að gera? Ég leit óttaðslegin niður á Matta. Svo sá ég hnífinn í beltinu á honum. Ég dróg hann varlega úr beltinu og skoðaði hann aðeins. Þetta var sami hnífurinn og hann hafði reynt að drepa mig með. Ég hryllti mig.
Ég skar síðan nokkuð djúpann skurð í handlegginn á mér og kveinkaði mér. Matti opnaði aðeins augun. Og sagði síðan eitthvað sem ég heyrði ekki.
,,Hvað?’’ Spurði ég. Ég fann að röddin titraði. Hann benti mér að koma nær. Ég gerði það og hann sagði aftur;
,,Gefðu mér blóðið og feldu þig. Ekki skilja eftir þig neina blóðslóð.’’ Honum var dauðasta alvara. Ég jánkaði því og lét hann svo sjúga skurðinn minn. Hann saug af áfergju og eftir smá stund galopnaði hann augun. Mér brá svo að ég kippti höndinni að mér. Hann var með rauð augu. Ég flýtti mér í burtu og fann mér góðan stað á milli trjánna þar sem ég gat séð hvað Matti gerði. Ég passaði að hafa ekki neina blóslóð.
Matti reisti sig upp og leit í kringum sig. Hann var ekki lengur hann sjálfur, hann bar sig öðruvísi, eins og blettatígur sem er á veiðum. Augu hans voru blóðrauð og allir vöðvar hans spenntir. Það var ennþá blóð í kringum munn hans eftir að hann hafði drukkið blóðið. Ég titraði af hræðslu þegar hann gekk hægt um rjóðrið eins og hann væri að leita af einhverju, eða einhverjum. Hann stefndi í áttina að felustaðnum mínum en síðan heyrðist þrusk fyrir aftan hann. Matti sneri sér snöggt við og sá ref læðast í burtu. Hann labbaði hljóðlaust að honum og refurinn grunaði ekki neitt fyrr en Matti hélt á honum og horfði græðgislega á hann en síðan tók hann snöggt viðbragð og sökti augntönnunum í háls refsins. Refurinn vældi en þagnaði snögglega. Blóðið spýttist úr sári hans en Matti drakk eins mikið af því og hann gat.
Ég lokaði augunum, ég vildi ekki sjá meira, heyra meira af þessu. Ég grúfði mig niður með lokuð augun og reyndi að láta sem minnst fyrir mér fara