Matti horfði á Kötu út um gluggann þar sem hún renndi sér eftir götunni. Hann var óttasleginn. Ættin hans myndi koma á hverri mínútunni. Þessu átti að ljúka í gærkvöldi, það var skipun. Það eina sem hann gat var að bíða. Hann gat ekki farið, þá tækju þeir hana fyrir og hann vildi það ekki. Nei hann yrði að vera kyrr og reyna einhvernveginn að sannfæra ættbálkinn um að það hafi ekki tekist (sem var að vissu leiti rétt) og að hann fengi meiri tíma. Þá gæti hann náð að sannfæra Kötu og þau gætu hlupist á brott.
Matti heyrði hreyfingu fyrir aftan sig og sneri sér við. Nokkri höfuðsmenn ættbálksins voru þarna ásamt höfðingjanum sjálfum.
,,Ertu með blóðið?’’ Spurðu höfðingji ættbálksins
,,Nei, þetta tókst ekki, hún hljóp í burtu áður en ég náði því.’’ Sagði Matti. Höfðinginn hallaði undir flatt.
,,Þú ert lélegur lygari Matteus. Hvar er stúlkan?’’ Spurði hann ógnandi
,,Hún hljóp í burtu.’’
Höfðinginn urraði.
,,Leitið í íbúðinni,’’ sagði hann við hina. Svo labbaði hann upp að Matta.
,,Viltu vera ættinni til skammar? Viltu það?’’ Spurði hann grimmdarleg. ,,Viltu að móðir þín deyji útaf blóðskorti? Viltu vera svikari?’’
Síðustu orðin brenndu sig inn í Matta. Hann vildi ekki að móðir sín myndi deyja.
,,Ég er ekki svikari, hún komst í burtu.’’
,,Sonur minn,’’ sagði hann blíðlega. ,,Afhverju gerirðu mér þetta. Þú veist hvað er gert við svikara og ég vil ekki sjá það gerast við son minn, en ég mun hinsvegar gera það ef þú lætur okkur ekki fá hana. Finndu stelpuna!’’ Hann sagði síðustu orðin svo grimmdarlega að Matti leit undan. Svo fór hann að hjálpa hinum að hvolfa íbúðinni.
,,Hei, höfðingi, sjáðu þetta!’’ Sagði einn af höfuðsmönnunum. Allir þyrptust að staðnum sem hann benti á.
,,Matteus! Komdu hingað!’’ Sagði faðir hans djúpri röddu. Matti fór til hans.
,,Hvað er þetta?’’ Spurði hann og benti á hnífinn sem Matti hafði kastað frá sér. Hann hafði lent á gólfinu og stóð þar uppréttur, þar sem hnífsoddurinn var á kafi í parketinu.
,,Þú lést hana sleppa! Svikari!’’ Sagði einn af höfuðsmönnunum.
,,Látið hann sæta fimm svipuhögg áður en hann leiðir okkur að stúlkunni.’’ Höfðinginn dró framm svipu og rétti einum ættarhöfðingja svipu. Matti glennti upp augun af skelfingu. Hann hafði séð aðra sæta svipuhöggum og það leit út fyrir að vera sárt. Hann reyndi að hlaupa að dyrunum en einn höfuðsmaðurinn náði honum og hélt honum fast. Hann gat ekki sloppið. Skyrtan var rifin af honum svo sást í bert bakið. Faðir hans kom að honum og talaði svo lágt að aðeins hann gat heyrt.
,,Þú varst besti veiðarinn, hvað stoppaði þig núna?’’ Spurði hann.
,,Ást,’’ Hvæst Matti á móti og horfði hatursaugum á föður sinn. Hann starði á móti.
,,Áfram með þetta,’’ sagði hann svo yfir hópinn. Maðurinn reisti svipuna upp og sló.
,,NEEEEEEII!’’

Ég renndi mér inn götuna mína á meðan ég hugsaði um það sem hafðii gerst. Síðan leit ég upp þegar ég heirði fjarlægt óp. Hvað ætli þetta hafi verið? Ojæja örugglega einhverjir hálfvitar að fíflast. Ég renndi mér að húsinu mínu og opnaði dyrnar. Ég gekk inn í stofu þar sem mamma og pabbi sátu og töluðust á í áhyggjurómi. Þegar þau tóku eftir návist minni stukku þau upp.
,,Hvar hefurðu verið barn!? Þú hefur ekki komið heim í sólarhring!’’ Hrópaði mamma um leið og hún faðmaði mig svo fast að það lá við að ég gat ekki andað.
,,Ég gisti hjá, umm… Vini.’’ Sagði ég við mömmu.
,,Afhverju léstu okkur ekki vita? Við hringdum í Siggu og Júliu en þær vissu ekkert um þig!’’ Sagði pabbi hraðmæltu.
,,Hjá hvaða vini gistirðu?’’ Spurði mamma og horfði á mig grundsemndaraugum.
,,Æji, nýjum vini. Var búin að gleyma að segja ykkur frá honum.’’ Sagði ég þreytulega.
,,Ég ætla upp í herbergi,’’ sagði ég og sleit mig lausa frá foreldrum mínum. Ég gekk síðan upp tröppurnar og fann að augnaráð foreldra minna fylgdu mér alla leið úr augsýn. Ég lokaði dyrunum að herberginu mínu.
Þetta var búið að vera atburðarríku dagur, það var reynt að drepa mig, það var hætt við það og svo segjir brjálæðingur mér að hann sé vampíra. Já þetta var skrítinn dagur.
Ég klæddi mig í náttfötin og fór undir sæng. Næsta hálftímann lá ég andvaka upp í rúmi þar sem ég náði ekki að sofna.
Allt í einu heyrði ég að útidyrahurðinni var hrundið upp. Hver var að koma? Ég opnaði dyrnar og kíkti niður stigaganginn. Fyrir neðan sá ég pabba og mömmu tala við einhverja menn í skikkjum með allskonar skrautsaumum á. Tveir þeirra báru á milli sín mannveru sem var útötuð í blóði og greinilega með djúpa skurði á bakinu. Mér fannst ég þekkja hann. Síðan áttaði ég mig. ,,Matti!’’ hvíslaði ég að sjálfri mér. Hvað var í gangi? Ég sá að þeir voru að spyrja mömmu og pabba um eitthvað. Þau neituðu greinilega að svara þeim því einn af skikkjuklæddu mönnunum lamdi mömmu. Ég greip andann á loft.
,,Nei! Þið fáið hana ekki hverjir sem þið eruð!’’ Sagði pabbi og stóð fyrir mömmu. Sá sem var fremstur í hópnum dróg fram hníf og stakk pabba beint í hjartastað. Hvað var í gangi?! Ég ætlaði að flýta mér niður stigann en stoppaði. ,,Þeir vilja mig!’’ hugsaði ég örvæntingarfull. Mamma umlaði eitthvað og maðurinn stakk hana líka. Núna gat ég ekki setið á mér.
,,NEEI! Hættið!’’ Allir litu á mig, jafnvel Matti reisti upp höfðið. Mér brá að sjá hann. Hann var mjög fölur í framan, fölari en venjulega og hann horfði óttaðsleginn á mig.
,,Takið hana!’’ Hrópaði sá sem hafði drepið foreldra mína.
Ég hljóp inn í herbergið mitt og læsti að mér. Ég ætlaði sko ekki að deyja. Ég var byrjuð að opna gluggann til að komast út en hikaði. Mundu þeir líka drepa Matta ef ég slyppi? Ég gat ekki leyft þeim það. Síðan var reynt að opna hurðina. Þeir náðu því ekki og reyndu því að brjóta upp hurðina, en húsið var vel smíðað og hurðin var sterk þannig þeir náðu því ekki heldur. Ég fylgdist óttaðslegin með þegar þeir héldu áfram að reyna. Síðan hættu þeir allt í einu.