Ég slökkti á vekjaraklukkunni minni og steig úr rúminu. Enn einn skóladagurinn. Afhverju þurfti skólinn að vera svona snemma? Ég dæsti og gekk inná einkabaðið mitt. Það var allt útum allt eins og venjulega, mamma var hætt að skipta sér af því hvernig það leit út. Ég gekk að speglinum og horfði á mína venjulegu spegilmynd. Hárið á mér var svart og liðaðist niður axlirnar á mér, þó það væri frekar flækt núna, svona snemma morguns. Augun í mér voru vatnsblá og voru dálítið kisuleg í laginu. Kinnbeinin voru há og nefið beint, varirnar voru þykkar og fölar. Ég var óvenjuleg stelpa. Líkamsbygging mín var öðruvísi en hjá venjulegum krökkum, og ég var ekki metin fyrir það.
Ég burstaði tennurnar, greiddi mér og lét á mig smá maskar. Ég vildi ekki láta á mig meik, bæði útaf því að öll meik sem ég hafði prófað og séð komu svo dökkt út á minni húð, þar sem ég var svo mikið fölari en venjuleg mannsekja. Hin ástæðan var útaf því að ég fékk útbrot í húðina ef ég notaði meik. Ég klæddi mig í föt - venjulega rauða peysu og útvíðar gallabuxur - fór síðan niður og fékk mér eina skál af morgunkorni. Svo fór ég að vekja mömmu, sem treysti frekar á mig heldur en vekjaraklukkuna sína. Ég tók svo til í skólatöskuna mína og gerði nestið mitt. Þegar ég var búin að þessu setti ég töskuna fram á gang og settist svo í sófann þar sem það voru enn tíu mínútur þar til ég þyrfti að leggja af stað. Ég fylgdist með mömmu gera sig til, hlaupa um húsið í leit að veskinu sínu, lyklunum og fleiru. Þegar klukkuna vantaði tíu mínútur í átta ákvað ég að leggja af stað í skólann. Ég klæddi mig í úlpuna og fór í skóna, tók töskuna og gekk út. Ég labbaði um í snjó og þurfti að brjótast í gegnum miklar snjóhrúgur sem hafði verið ausað á gangstéttina til að gatan yrði auð.
Ég kom í skólann þegar klukkan var átta, enn tíu mínútur í tíma. Ég hengdi upp úlpuna mína á fatahengi unglingadeildar og gekk inn ganginn að dönskustofunni, en danska var fyrsti tíminn. Það voru voða fáir á ganginum, enda mæta allir þessir svölu krakkar alltaf seint. Besta vinkona mín sat þarna og hlustaði á Ipodinn sinn, eins og vanalega. Ég pikkaði í hana.
,,Hæ!‘‘ Sagði ég þegar hún tók heyrnatólin af.
,,Hæ,vá gallabuxurnar þínar eru geðveikt blauta!‘‘ Sagði hún og benti á buxnaskálmarnar mínar sem voru rennblautar eftir að hafa þurft að brjótast í gegnum fullt af snjóhrúgum.
,,Já, ég veit, það var svo mikill snjór á gangstéttinni.‘‘ Hún kinkaði kolli og lét aftur heyrnartólin í eyrun. Ég gerði það sama. Þegar klukkan var orðin tíu mínútur yfir átta hringdi bjallan og kennaraflóðið byrjaði, það var alltaf best að halda fótunum að sér þá. Dönskukennarinn stoppaði við stofuna sína og hleypti nemendunum inn sem voru mættir. Það kom honum ekki á óvart hvað það voru fáir. Þegar við vorum sest í sætin okkar byrjaði kennarinn að deila út einkunum af prófi sem af prófi sem við höfðum tekið í síðustu viku. Vinkona mín sem hét Halla fékk einkuninina sína á undan mér.
,,Jéss, ég fékk 9.5!‘‘ Sagði hún þegar hún sá tölurnar skrifaðar efst á blaðinu. Dönskukennarinn minn rétti mér prófið mitt og óskaði mér til hamingju. Ég hafði fengið tíu.
,,Ertu heppin stelpa?‘‘ Spurði Halla þegar hún sá einkunina mína.
,,Þú fékkst 9.5, það er nú bara smá fyrir neðan mig.‘‘ Sagði ég. Ég og Halla vorum fyrirmyndarnemendur í skólanum og fyrir það vorum við kallaðir nördar og lúðar og sitthvað fleira mjög anstyggilegt. Dagurinn leið eins og venjulega. Ég og Halla fórum saman í alla tíma og sátum saman og unnum verkefnin, vorum alltaf fyrst og fengum fullt af hrósum frá kennurum. Efnafræðikennarinn fór jafnvel svo langt að gefa okkur sódavatn útaf öllum réttu efnajöfnunum og sitthvað fleira sem við þurftum að gera í tímanum. Hinir krakkarnir sem höfðu ekki lagt neitt á sig voru ekki sáttir við þetta og nauðuðu í kennaranum að þetta væri ósanngjarnt, að þau ættu líka skilið að fá svona. Ég skipti mér ekki að því.
Eftir skóla kvaddi ég Höllu og labbaði heim. Ég flýtti mér inná bað og tók til sunddótið mitt. Það var sundæfing eftir 45 mínútur. Ég labbaði niður í sundlaug, hún var rétt hjá skólanum, fór inní klefa og klæddi mig í sundfötin og fór út í pott til hinna sundkrakkanna. Við töluðum saman um mótið sem átti að vera á næsta sunnudag, en ég átti afmæli á laugardaginn. Mér hlakkaði mjög mikið til á afmælisdaginn því ég átti eftir að fá bestu afmælisgjöf sem ég gat hugsað mér!
Kennarinn kallaði á okkur að koma ofan i sundlaug, og allir fóru á sína braut.
,,Jæja, ég er með miðana ykkar hér, þar sem stendur í hvaða greinum þið eigið að keppa. Ég læt ykkur fá þau þegar þið farið upp úr, en núna gerið þið 400 metra skrið í upphitun, svona af stað!‘‘ Sagði sundkennarinn og þeir fyrstu á hverri braut fóru af stað. Ég synti alla æfinguna eins og brjálæðingur, lagði eins mikinn kraft í þetta og ég gat. Ég vildi ná gullinu á mótinu. Eftir æfingu labbaði ég heim. Það var mjög kalt, ég þurfti að vefja úlpunni þéttar um mig. Þegar ég var komin heim var mamma byrjuð á því að elda kvöldmatinn, pabbi sat við eldhúsborðið og las dagblaðið en litla systir mín lá á gólfinu og var að leika sér með barbie dúkkurnar sínar.
,,Hæ elskan. Það verður hakk og spagettí í kvöld.‘‘ Sagði mamma. Litla systir mín fagnaði því ákaft. Ég borðaði matinn og talaði við fjölskylduna mína. Þegar maturinn var búinn settumst við öll og horfðum á sjónvarpið. Þegar bestu þættirnir voru búnir stakk litla systir mín uppá því að við ættum að horfa á mynd, við samþykktum það og hún valdi þyrnirós. Enginn kvartaði því annars myndi hún fara öskrandi og grátandi upp í herbergið sitt og væri í fýlu við mann í marga daga. Þegar myndin var hálfnuð var litla systi mín sofnuð og pabbi hélt á henni í rúmið sitt. Nú settum við eina alvöru mynd í og horfðum á, bara ég, mamma og pabbi. Þegar hún var búin var ég orðin þreytt og fór upp í herbergið mitt, klæddi mig í náttfötin, burstaði á mér tennurnar og þvoði mér í framan. Ég lagðist svo í rúmið og fór undir sæng. Ég seildist í penna á náttborðinu mínu og gerði kross yfir enn einn dag. Það var óðum að styttast í daginn sem hringurinn var utan um og mér hlakkaði mjög mikið til. Það var bara á næsta laugardag! Þrír dagar í það. Þann 26. Febrúar. En það var ekki það að ég ætti afmæli þá að ég hlakkaði svona til, nei. Það var það sem myndi gerast, eitthvað sem ég hafði verið að bíða eftir mjög lengi, að deyja. Ég vissi ekki hvernig ég vissi að ég myndi deyja þarna. Ég hafði beðið guð um þetta á hverju kvöldi og núna vissi ég að hann ætlaði að veita mér þetta. Þetta var 15 ára afmælið mitt. Mörgum myndi finnast það skrítið að ég myndi vilja deyja, eða öllu heldur klikkun, en það er það ekki.
Þegar ég var lítil varð ég fyrir miklu einelti, ekki líkamlegu heldur andlegu. Ég var notuð útaf því ég átti flott dót, en enginn vildi leika við mig útaf því ég var skemmtileg. Þau komu stundum og báðu um að fá dótið mitt lánað, ég sagði já og þau tóku það. Ég sá það ekki eftir það. Ég átti aldrei neina vini. En svo þegar ég var komin í fimmta bekk skildu foreldrar mínir. Það fór alveg með mig, en það var eitt jákvætt, við vorum að flytja. Við fluttum langt frá staðnum sem við bjuggum á og settumst að í litlum bæ. Ég vonaði að í þessum skóla myndi mér ganga betur. En það gekk ekki. Ég hafði verið lögð svo mikið í einelti að ég gat ekki hegðað mér venjulega á meðal fólkst. Öllum fannst ég vera skrítin og leiðinleg. Svo aftur var ég alltaf ein á göngunum. Ég var þar í eitt ár, en svo tóku mamma og pabbi aftur saman og við fluttum aftur, ekki á sama stað samt, við fluttum í Reykjavík. Nú var ég komin í sjöunda bekk og alveg að fara að koma upp í unglingadeild, en stelpurnar í mínum bekk byrjuðu snemma á svona unglingaveseni. Ég var ekki mikið fyrir einhver rándýr merkjaföt eða að farða mig svo mikið að það sást varla í augun á mér, en það voru stelpurnar í mínum bekk. Útaf því ég var öðruvísi útilokuðu þær mig og ég var aftur einangruð. Stelpurnar hreyttu oft í mig svo niðurlægjandi orðum að ég táraðist, bentu oft á að ég ætti enga vini, og þegar einhver nýr flutti í hverfið vöruðu þær krakkann við að kynnast mér. Enginn vildi vera með mér, enginn vildi kynnast mér og enginn varði mig þegar ég var lögð í einelti, ég var ein. Síðan flutti Halla í skólann og við náðum saman úta sameiginlegum einkunum. En þrátt fyrir það var ég búin að fá ógeð á þessu lífi, allar þessar áhyggjur, reiði og sorg bara fór með mig. Mamma og pabbi sögðu einu sinni við mig að ég væri mjög sterk að halda þetta út, að ef einhver annar hefði farið í gegnum það sama og ég hefðu nú þegar brotnað niður. En það sem þau tóki ekki eftir var það að ég var byrjuð að brotna niður. Ég molnaði niður, bút fyrir bút þar til mér fannst ekkert eftir til að lifa. Ég lifi hvern dag í von um það að eitthvað gerist við mig svo ég geti kvatt þetta volæði. Líf mitt var í rúst, ég faldi það fyrir mömmu og pabba og öllum öðrum, lifði venjulegu lífi, þótt það tæki á. Ég hafði beðið guð um að taka mig á hverju kvöldi en aldrei hafði neitt gerst. Ég grét í sturtu, upp í rúmi en aldrei fyrir framan einhvern. Ég varð einhvern veginn að hleypa allri þessari reiði út þannig ég hlustaði á mjög háværa tónlist. En þetta gat ekki gengið lengur. Ég gat ekki mikið lengur haldið grímunni yfir hina raunverulega ég. Ef ekkert myndi gerast myndi gríman detta og allir myndu sjá hver ég er og þá myndi ég koma niður á það stig að ég myndi niðurlægja minningu mína með því að drepa mig sjálf. Ég vildi það ekki, ég hélt höfðinu uppi til að mín myndi vera minnst þannig, ekki það hverstu veik ég var og drap mig, hversu klikkuð ég var. Ég horfði ekki lengur sömu augum á lífið, ég sá engann tilgang og ég gat ekki lifað fleiri ár í skólanum. Sú hugsun að ég þurfti að lifa í 60 ár í viðbót fór með mig. Lífið var tilgangslaust, því þá að lifa því?
Ég fór að sofa, ég þraukaði í gegnum þessa þrjá daga, eins og ég hafði venjulega gert, lést sem ég myndi mæta á þetta sundmót, þó ég vissi vel að ég myndi ekki gera það, ég samþykkti að fara með vinkonu minni í smáralindina á mánudaginn og ég lofaði mömmu að sækja litlu systur mína í leikskólann á þriðjudaginn. En allt þetta var lygi, ég var orðin virkilega góð í því.
Að morgni laugardagsins vaknaði ég við afmælissöng frá fjölskyldunni. Ég borðaði kökuna með þeim og hafði mig til fyrir hinn besta og síðasta afmælisdaginn minn
,,Elskan, ég og pabbi þinn ætlum að gefa þér 50 þúsund krónur til að eyða í kringlunni í dag. Ég fer með þér seinna í dag og þú velur hvað sem þú vilt í búðunum.‘‘ Sagði mamma og veifaði veskinu sínu. Ég þakkaði fyrir. Seinna um daginn fórum við mamma út í bíl og keyrðum af stað. Mamma þurfti að koma við í sjoppunni að taka bensín á bílinn, ég beið inní bílnum á meðan mamma fór inn að borga. Það var stór trukkur á bensínstöðinni, hann var að fara að bakka og ég varð þess var að hann bakkaði í áttina að bílnum mínum. Ég gerði ekki neitt í því, þetta var stundin sem ég hafði verið að bíða eftir. Stóru hjólin nálguðust sífellt þar til þau voru alveg upp að bílnum. Síðan gaf bílstjórinn í og trukkurinn keyrði yfir bílinn. Ég lá klesst undir, og fann fyrir ólýsanlega miklum sársauka. Ég brosti. Ég var að fara að deyja. Ég heyrði öskur fyrir utan, hróp og grátur, ég fann blóðið leka fyrir augun á mér og fylla nasir og munn. Líf mitt byrjaði á þessum degi fyrir 15 árum og því skal ljúka á þessum degi. Ég fann eitt gleðitár leka niður kinnina mína áður en allt varð svart.