Í fjalli norðan við neskaupstað liggur Lárus Benidikt Sigmundsson á stein og reynir að naga af sér hendina, hann hefur leigið núna fastur í heila viku og hefur einungis lifað á vatni sem rennur niður klettaveggina hliðiná honum.

Ég er breiður, stór og sterkur maður sem get ekki annað en dáðst af þessu útsýni hérna, ég dáðist af því fyrir 5 dögum síðan og geri en. Helvíts hendin á mér er föst á milli tveggja steina og tel ég eina leiðin sé að skera helvítis hendina af mér.
Hvar er vasahnífurinn minn, hvar er helvítis vasahnífurinn minn??

Lárus leitar í alla vasa og finnur síðan fyrir vasahnífnum í hægri rassvasanum, sem gerir stöðu hans frekar erfiða því að hægri höndin hans er föst, alveg föst.

Ansktoti helvíts hafi það, helvíts hnífurinn er í hægri rassvasanum, djöfullinn ég er allt of breiður, stór og sterkur, af hverju þurfti ég að labba upp þetta fjall.

Lárus byrjar að hugsa um fjölskildu sína, Birgittu konu sína og Marínó litla stráksins.

Vá hvað ég sakna fjölskyldu minnar, ég verð að komast héðan núna, núna strax.

Lárus teigir sig með vinstri hendi og nær rétt svo í vasahnífinn sem liggur alveg neðst í hægri rassvasa.

Jæja núna er komið að því.

Lárus stingur í hendina á sér, vasahnífurinn er lítill og svo það ekki hægt að saga hendina venjulega, þess vegna þarf hann að stinga með öllum sínum sálarkröftum til að geta rifið helvítis hendina sem situr föst í klettinum.
Blóðið byrjar að frussast út um allt, yfir andlitið á Lárus.
Lárus öskrar af sársauka.

Helvítis djöfulsins anskotinn, djöfull er þetta sárt en ég verð að gera þetta fyrir fjölskildu mína, Birgittu og honum Marínó mínum.

Lárus rífur hnífinn úr opnu sárinu og þrikkir honum síðan hliðiná, blóðið fossast niður fjalshlíðina, meira samt sem lækjarspræna.
Svo allt í einu áttar Lárus sig allt í einu á einu, þó svo að hann hefur verið hérna í fimm daga hefur hann ekki séð neina einustu sálu.

Birgitta veit vel að ég sé hérna, af hverju er hún ekki búinn að senda hljálp hingað, einhvern til að leita af mér?

Allt í einu fór væntumþikja Lárusar yfir í reiði og biturleika.

Helvítis druslan, hún vill að ég verð úti hérna helvítis druslan, og Marínó, ég skal veðja að þetta sé ekki einusinni krakkinn minn, hóran hefur sofið hjá helmingnum í bænum.

Lárus byrjar að stínga hendina á fullu, ekki út af því að hann vill komast af þessum hræðilega stað á Neskaupstað þar sem útsýnið minnir á ruslahaug í Orion, það var út af bræði biturleika og sorg, hann vildi deyja.

Helvítis konan drepur mig, dregur úr mér alla orku og sálarhug.

Á fjalli norðan við Neskaupstað situr Lárus með afrskæmda hendi og bíður þess að blæða út.