Ég er arftaki bullsins, faðir minn hafði geymt það í kistli svo að enginn myndi hafa það sem hýsil sinn en hann lést og kistillinn varð minn. Ég opnað kistilinn og varð bullari.
Eiginleikar þess eru mest litlir en ég get kjaftað þig í kaf.

-Er það?
Já, það er það.
-Þú ert ekki þess megnugur, ég hef aldur fram yfir þig litli strákur.
En ég hef bullið.
-Þú hræðir mig ekki.
Viltu láta reyna á það.
-Endilega.

Hann hljóp heim á elliheimilið til móður sinnar þessi fertugi karlfauskur, hann hafði ekki roð við mér. Ég get það sem aðrir geta ekki. Það er að græta þrífætta dverga. Jú, sannaður til.
Ég get það. En það skiptir engu máli eins og er. Móðir mín er nú búinn að safna liði til að ná bullinu úr mér. Hún fær það ekki. Mér er nokk sama þó að ég þurfi að loka mig inni í hlöðunni þarna hjá hestunum til að þurfa ekki að losna við bullið. Ég neyðist víst til þess, þarna koma þeir. Bræður mömmu, vopnaðir orðabókum og tilheyrandi. Hún hefur náð í prestinn og gamla íslenskukennaran minn, ég sem hélt að hann væri löngu dáinn. Hann deyr þá bara í kvöld, hataði hann hvort sem er.

-Þessi slagbrandur heldur okkur ekki úti sagði mamma.
Þegiðu kerling orðið er sterkara en kraftar þínir gamla kerling.
-Þú talar eigi við móður þína svona sagði presturinn.

Ég sagði djöflunum að taka hann og það gerði hann, þá urðu hinir hræddir og hlupu sig í gröfina nema mamma. Hún náði í pabba. Ég hreyti yfir hana orðunum og þessu liðna líki sem er í örmum hennar.

-Afhverju lætur svona við mig og látinn föður þinn.
Því mér er sama sagði ég talaði þau til svefns.