Klikkið hér fyrir hljóðbókarútgáfu!!!

Regninu dundi niður á laugarveginn, þar sem Sævar Ketill gekk, klukkan var ellefu og nálgaðist miðnætti. Á laugaveginu voru margir hrottar sem stunduðu eiturlyf og lömdu fólk sem mátti sín ekki. “Hjálpið mér!” veinaði rödd.
“Hvað er í gangi!?” Kallaði Sævar Ketill og hljóp af stað inn í dimmt húsasund, þar sá hann til þriggja hrotta sem rifu í hár fallegrar konu. “Helvítis hrottar! Ég skal kenna ykkur lexíu!”
Mennirnir þrír litu upp og gerðu sig tilbúna til að slást. Síðan ræðust þeir á Sævar Ketil og þeir slógust, en Sævar Ketill var of snöggur. Hvert sinn sem einhver reyndi að sparka í hann, var Sævar Ketill tilbúinn og sparkaði í fótinn áður en hann náði af jörðinni. “Hann er of snöggur fyrir okkur strákar!”
“Flýjum!” kallaði annar og bætti við “mig verkjar svo í fæturnar.”
“Flýjið bara!” Kallaði Sævar Ketill kátur þar sem þeir flúðu af hólmi. Hann leit niður á konuna, hún var með ljóst hár og fullkomin brjóst á stærð við meðal cantalópu melónu. “Er allt í lagi með þig, mín fagra?”
Hún leit upp með tárin í fallegu grænu augunum. “Já, nú þegar þú ert hér, hetjan mín!” Hendur hennar fundu bringuna á Sævari Katli og vöfðu sér utan um hann þar sem hún sökkti sér í bringuna á honum og grét þakkar og gleði tárum. Sævar Ketill vafði höndunum sínum líka utan um hana og gleymdi næstum stað og stund, en hann vissi að hrottarnir gætu komið aftur með vini.
“Við ættum að koma okkur héðan, áður en hrottarnir koma aftur með vini og vopn.”
Við gengum hen þrjótinn á eftir hvorum öðrum og eftir smástund hafði hann lagt alla þrjótana. “Hvernig varðstu svona sterkur?” sagði einn þeirra.
“Hugurinn sterkasta vopnið vinir mínir. Þú lærir að berjast svo þú þurfir ekki að berjast! Þessvegna er ég sterkari en þið.” Sævar Ketill fór og fann Petru inn í runna og gengu þau inn í húsið hennar þar sem þau kynntust og Sævar Ketill snerti á henni brjóstin. Þakklæti hennar snerti hann djúpt. “Ég vill að þú vitir að ég bjargaði þér ekki til þess að komast nálægt þér, heldur því það er það rétta í stö+ðunni.”
“Ég veit það Sævar Ketill, þessvegna finnst mér þú svo aðlaðandi. Þú ert sterkur, fallegur og snjall. Ég held ég gæti elskað þig.”
“Ekki fleirri orð Petra, kysstu mig bara!” Kallaði Sævar Ketill og slökkti ljósin.