Þetta er í raun hálfgerð örsaga. Ég vildi prófa nýjan ritstíl (Áður fyrr hef ég skrifað mjög beinskeytt, bara svipað og týpískir skáldsagnahöfundar). Þetta er semsagt hálfgerð tilraun. Reyndar var þessi saga innlegg mitt í smásagna- og ljóðakeppni ÍTK, en ég lenti víst í 3. sæti. Þemað í keppninni var Ofbeldi. Gagnrýni vel þegin.



Æskan

Þetta skeði allt þegar við strákarnir vorum svona fjórtán ára.

Maggi hafði reddað kassa af viskí – hvaðan vissi ég ekki, hann sagði okkur aldrei frá því hvar hann fékk varninginn.

Við fórum að selja í skólanum, og vorum fljótlega komnir með mikið peningaflæði. Maggi hélt áfram að redda víni, og fór svo að koma með vindla líka.

Við seldum þetta allt á okurverði, græddum á tá og fingri.

Á endanum fór fólk að skulda okkur peninga, flestir eitthvað lítið, en aðrir frekar stórar upphæðir. Við vorum með tíu prósenta vexti á hverja viku sem skuldin fór óborguð. Við fórum að gera okkur grein fyrir því að við græddum alveg rosalega á krökkunum sem skulduðu okkur alltaf eitthvað – þeir voru föst tekjulind.

Sumir, reyndar, borguðu ekki skuldirnar sínar. Það var einn strákur – ég man ekki lengur hvað hann hét – sem skuldaði okkur mjög mikinn pening. Hann hafði verið í hárri skuld í yfir tvo mánuði, og við vorum orðnir pirraðir. Við vorum búnir að vara hann endurtekið við, en hann hafði enn ekki borgað okkur. Við ákváðum að sýna honum að okkur væri alvara, hann kæmist ekki upp með svona rugl.

Við vissum hvar hann bjó, og við vissum að hann ætti kött. Við mættum heim til hans einn daginn, og biðum þar til enginn virtist vera heima. Við brutumst inn, og Siggi fann köttinn. Maggi tók köttinn af honum, og sagðist ætla að sjá um þetta, við skyldum fara út að vakta. Hann fór inn í borðstofu, og við fórum út.

Eftir svona korter kom Maggi hlaupandi út, og sagði okkur að drullast í burtu áður en fólkið kæmi aftur heim. Ég hljóp í burtu með strákunum svolitla leið, svo fórum við hvor í sína áttina, til að sjást ekki allir saman. Áður en ég sneri heim á leið spurði ég Magga hvað hann hefði gert þarna inni. Hann hló bara, sagði mér að hafa ekki áhyggjur af því. Ég treysti honum – eins og alltaf – og fór heim.


Daginn eftir kom strákurinn til okkar með allan peninginn sem hann skuldaði okkur. Hann sagði ekki eitt einasta orð, og leit ekki af gólfinu meðan skiptin áttu sér stað. Ég hugsaði með mér að Maggi hljóti að hafa gert eitthvað mjög ógnvekjandi, til að drengurinn borgaði svona fljótt. Seinna þann dag spurði ég Magga aftur hvað hann hefði gert við köttinn. Hann starði í augun á mér, og spurði hvort ég vildi virkilega vita það. Ég jánkaði.


Ég hef ekki talað við Magga síðan þá. Daginn eftir að hann negldi köttinn við vegginn.