Þetta er lokaútgáfa, sú sem ég skilaði kennaranum, endilega lesa og segja hvað ykkur finnst!


Eftirsjá

,,Mamma”, kalla ég fram á gang. ,, Viltu hjálpa mér úr rúminu? “
,,Já ég kem rétt strax, Birgir”
Mamma kemur inn og hjálpar mér í hjólastólinn, já það er rétt ég er í hjólastól aðeins sextán ára gamall. Ég fer á minn uppáhaldsstað, fyrir framan stóra gluggann í stofunni.Glugginn byrjar á gólfinu og nær mjög hátt upp í loftið.
Næstum eins og heill, gegnsær veggur.
Þetta er staður sem ég get verið hjá tímunum saman, horft á allt fólkið og alla krakkana sem eru svo heppin að geta gengið. Ég er víst fatlaður, ég lamaðist fyrir neðan mitti í bílslysi. Það er fyndið, því að ef ég hefði ekki verið þessi töffari, sem hélt að það væri svo flott að vera ekki með bílbelti, þá hefði þetta líklega ekki gerst. Ég hefði þá örugglega verið alveg heilbrigður núna. Ég veit að ég á ekki að vera að hugsa um fortíðina, en það getur verið erfiðara en þú heldur.

Þetta var bjartur og fallegur dagur þegar við stigum inn í bílana og héldum á leið til Akureyrar. Klukkan var örugglega ekki orðin meira en sjö.
Ég var nýorðinn 12 ára gamall og þetta var fyrsta knattspyrnumótið mitt með Haukum, áður hafði ég verið í Breiðabliki og KR. Eins og sjá má á þessum íþróttafélögum bjó ég á höfuðborgarsvæðinu, réttara sagt í Hafnarfirði.
Ég var þessi venjulegi strákur, með ljóst hár og blá augu og frekar mikið kvennagull, var mér sagt.
Við vorum semsagt tólf strákar á leiðinni til Akureyrar, á fjórum bílum. Þetta merkti að einn strákur þurfti að sitja í miðjunni. Það var í þessu tilfelli ég.
Ég veit ekki afhverju ég setti ekki á mig beltið, þegar ég fer að hugsa á það eftir á, líklegt er að enginn af okkur strákunum hafi notað það. En þar sem ég var í miðjunni var ég í mestri hættu. Ég væri óvarinn og myndi örugglega skjótast úr sætinu ef við myndum bremsa snögglega. En því er ekki hægt að breyta eftir á.
Ferði gekk í alla kanta vel, við stoppuðum á Blönduós til að fá okkur ís og svo var bara brunað á Akureyri.
Þegar við komum í íþróttahúsið skiptum við um föt og hituðum upp fyrir leikinn. Við unnum KA í mjög spennandi leik og bjuggum okkur undir heimferðina.
Í sæluvímu þá settumst við inn í bílinn og næsta klukkutímann var ekki talað um annað en leikinn.
Yfir heiðarnar þá var mjög sleipt á vegunum og bíllinn skautaði til og frá.
Það var þá sem ég fór að hafa bakþanka, vildi ég vera beltislaus í miðjunni og ef að bílstjóranum hlekktist á í eitt augnarblik þá myndi ég örugglega fara í gegnum rúðuna og enda á götunni?
Ég gat ekki svarað þessu því að á næsta augnarbliki þá sáum við bjart ljós fylla bílinn og á næsta andartaki þá skall á okkur flutningabíll af svo miklu afli að það er kraftaverk að einhver hefði geta lifað af.
Í rauninni var ég sá eini sem lifði af.
Fólksbíllinn kramdist gjörsamlega saman eins og samloka. Ég man ekki meira frá þessu því að ég fann nístandi sársauka í báðum fótunum, svo missti ég meðvitund.
Í rauninni veit ég ekki enn í dag afhverju ég lifði þetta af, læknarnir sögðu við mig að ég hefði bara verið heppinn.
Við áreksturinn höfðu fæturnir fests á milli fram- og aftursætanna en efri parturinn, (sem var ekki í belti) hafði skotist fram, með þeim afleiðingum að ég hafði farið illa úr lið og mænan skaddast verulega. Ég get aldrei gengið aftur.
Heppinn.


Núorðið hugsa ég ekki um annað en fortíðina. Ég lifi í fortíðinni og get ekki sætt mig við orðinn hlut. Ég á ekkert líf, best væri bara að ég myndi hverfa.
Hverfa á braut.
Glugginn er orðinn nokkuð freistandi, ef ég gæti nú bara náð nógu mikilli ferð.
Þetta er rétti tíminn, ég bakka út í horn og læt svo vaða af öllu á afli á þunnt glerið sem gefur undan og ég svíf í lausu lofti.
Ég finn hvernig loftið leikur um mig og mér finnst ég vera frjáls eins og fuglinn.
Ég hugsa um mömmu, pabba og alla vinina sem ég mun sakna.
Ég skell á klettunum fyrir neðan húsið og dey samstundis.