Emúarnir í hallargarðinum sungu konungsdótturina í svefn. Fáeinum andartökum síðar steig hún niður í landinu fyrir handan. Lækjarniðurinn lék í loftinu allt um kring, og þar sem sólin settist geislaði af mögum flamengófuglanna sem fylltu himinhvolfið. Hún stóð við enda skógarins, þar sem hann gnægði upp fyrir framan prinsessuna í öllu sínu veldi. Þegar hún gekk nær vaknaði skógurinn, og prinsessan gekk seinasta spölin með lokuð augun svo hún mætti heyra mál dýranna betur.

Uppi í nálægu fíkjutré ræddu tveir dísargaukar um ófarir hvers annars á varptímabilinu, eðlupar hvíslaðist á um nýja nágrannan, tarantúlu að nafni Asrem og bavíanakerling svæfði börnin sín ofar laufþakinu með sögunni sem hún hafði lært af ömmu sinni, sem hafði lært hana af ömmu sinni, og svoleiðis hafði það gengið langt aftur í aldir.

Fyrir mörgum árum, í eitt af fyrstu skiptunum sem hún hafði hætt sér inn í skóginn, hafði bavíanamamman sagt henni söguna sem hún sagði börnunum nú. Hún fjallaði um það hvernig einn af fyrstu mönnunum fann í draumum sínum lykilinn að landinu fyrir handan, og hvernig hann lærði mál dýranna og kenndi þeim að umgangast hvert annað af alúð og nærgætni. Sagan hafði geymst í munnmælasögum dýranna ættlið fram af ættlið, og lengdist í hvert sinn sem ný mannskepna fann hliðið að þessum veruleika. Konungsdóttirin var sú fyrsta í mörg ár til að koma og heimsækja dýrin í skóginum