Ég skil ekki afhverju ég er að þessu helvíti.

Ég opna dyrnar hljóðlega og geng inn. Vitleysingarnir læsa ekki einu sinni. Þetta er rólegt hverfi en það er alltaf betra að læsa. Þetta er fallegt hús, vel innrétt, hlýlegt, ljót gluggatjöld en ekkert hræðileg. Lyktin er fín, ég giska á að það hafi verið Lasagna í matinn í kvöld.
Ég fer inní hjónaherbergið. Þau eru bæði sofandi, vona hálfpartinn að þau vakni. Mér finnst óþægilegt þegar að þau eru sofandi. Ég kveiki mér í rettu. Ohh hvað þetta er gott. Hugsa brosandi um línuna sem að Brad Pitt sagði í myndinni sem að ég horfði í gær. Þvílík setning, hehe hún gæti ekki passað betur við. “Why do i smoke?
It calms my nerves when i have to kill.
Why do i kill?
I need an Excuse to smoke”.
Þvílík snilld.
Ég tek upp mörtu. Hún er gömul en gerir sitt gagn. Skrúfa hljóðdeyfirinn á og beini byssunni að manninum. Hvað ætli hann hafi gert? Örugglega ekkert sem að verðskuldaði þetta. En vinna er vinna og þetta er mín vinna. Tvö skot, eitt í hausinn og hitt í bróstið. Konan rumskar en ég skýt hana áður en hún vaknar, sömu staðir. Ekki besti dauðdaginn en gæti verið verri. Þau þjáðust allavega ekki.
Ég sný mér við og ætla út. Í dyrunum stendur lítil stúlka. Þetta er falleg stelpa, stór augu, axlarsítt hár og fíngerðar hendurnar vefjast þétt utan um tuskukanínu. Hún veit ekkert hvað er að gerast. Þetta er synd, svona falleg stúlka og nú þarf hún að deyja líka. Stór augun horfa spyrjandi á mig. Hún er ekkert hrædd. Ég beini mörtu rólega að henni.
Keyri heim. Það er engin umferð. Allir sofandi. Rigningin dynur á rúðunum og þakinu. Alltaf þessi helvítis rigning. Skiptir ekki máli lengur. Ég ætla að fara af þessu landi, kannski til Hawai. Allaveg eitthvað þar sem að er hlýtt. Þvílíkt kvöld. Ég get þetta ekki lengur. Þetta var ekkert mál áður en þessi andskotans stelpa kom. Ég get þetta ekki lengur. Ég er kominn heim. Stöðva bílinn. Lít aftur í. Þarna situr hún, starandi á mig með þesum stóru augum, ég get ekkert gert, hún á mig núna.