Gamla konan beygði sig niður og klappaði á kollinn á drengnum sem hékk utan í pilsi móður sinnar
- Hvað ert þú orðinn gamall, litli minn?
- Fimm ára, sagði sá litli stoltur.
- Við skulum nú ekki vera að flýta okkur neitt, elskan mín, sagði mamma hans. Svo við konuna:
- Hann verður fimm ára í október.
- Það eru nú ekki nema nokkrir mánuðir í það, sagði konan og brosti niður til drengsins sem leit feiminn í burtu.

—

- Ertu viss um að þú viljir gera þetta? Hann leit spyrjandi á hana.
Hún kinkaði kolli hikandi og gekk hægum skrefum til hans, lagði hendurnar á axlir hans og kyssti hann rólega og innilega. Hann leyfði henni að kyssa sig í smá stund og hreyfði sig svo undan.
- Ef þú gerir þetta núna geturðu aldrei farið til baka, sagði hann.
- Ég veit, ég er tilbúin. Ég vil bara drífa þetta af, klára þetta.
- Það verður nægur tími í framtíðinni. Þú ert nú ekki nema fjórtán ára.
Hún kyssti hann aftur og þrýsti sér að honum, hreyfði mjaðmirnar uppvið hann, strauk hálsinn á honum, skeggrótina sem varla var byrjuð að vaxa. Svo sleppt hún honum.
- Ætlarðu að halda áfram að mótmæla mér? spurði hún stríðnislega. Hann stundi lágt, greddulega.
- Nei.
Hann hallaði sér aftur að henni og kyssti hana, lagði hendurnar á bakið á henni, strauk henni allri og þrýsti henni að sér, kyssti eyrað á henni og niður hálsinn þannig að andardráttur hennar varð þyngri. Svo stýrði hann þeim rólega í átt að rúminu og slökkti ljósið.

—

Hún horfði ráðalaus á blaðið sem lá fyrir framan hana. Því hafði verið skipt upp í marga litla reiti, dálkarnir voru merktir með skólaönnum en raðirnar með námsfögum. Hún var að reyna að skipuleggja námið sitt þannig að hún gæti klárað menntaskólann sem fyrst. Kannski gæti hún tekið þennan áfanga í P hérna og troðið þessum hér… Ef bara hún hefði ekki fallið í íslensku og stærðfræði á síðustu önn, það hafði sett þetta allt úr skorðum. Kannski hafði hún líka verið í of mörgum fögum, 22 einingar á önn, þar á meðal Félagsfræði 203 var nokkuð mikið. Sérstaklega með vinnunni. En hún þurfti peningana, bensínið var svo dýrt þessa dagana og maturinn í skólanum líka. Svo ekki sé minnst á fatakostnað. Alltaf svo mikið að gera…

—

Jakkafataklæddur maður á fimmtugsaldri kom æðandi út úr háleitri og viðskiptalegri byggingu. Hann flýtti sér að Land Cruisernum sínum, tók úr lás með fjarstýringunni, stökk upp í og keyrði af stað. Hann hugsaði með sér hvað það yrði nú fínt ef hann næði heim á undan konunni svo hann gæti kíkt á leikinn í sjónvarpinu áður en hún færi að rausa yfir honum.

Hann brunaði eftir stórgötum borgarinnar, beygði svo inn í íbúðarhverfið á sjötíu og keyrði rakleitt í átt að heimili sínu. Hann kom að gangbraut og snarstansaði. Gamall maður hafði hafið ferð sína yfir götuna næstum um leið og bíllinn kom að gangbrautinni. Það var hreinasta heppni að hann hafði náð að bremsa.

Jakkafatamaðurinn sat í bílnum sínum í smá stund og jafnaði sig eftir nauðhemlunina. Voðalega var maðurinn lengi að fara yfir götuna. Hann leit á klukkuna. Von var á konunni heim eftir korter. Hann lamdi fingrunum óþolinmóður á stýrið. Það var naumast að þetta tók tíma. Þar sem hann sat í bílnum og horfði á manninn silast rólega áfram með stafinn sinn fannst honum eins og glotti brigði fyrir á vörum gamla mannsins. Hann horfði betur á andlitssvip mannsins en þá var það horfið.

Loks hafði gamli maðurinn stigið upp á gangstéttarbrúnina hinu megin götunnar og maðurinn brunaði af stað. Hann gæti enn náð nokkrum mínútum af leiknum.

—

Gamli maðurinn silaðist í makindum sínum áfram inn göngustiginn sem lá í gegnum gamla húsasundið. Sum húsin höfðu verið þarna síðan hann mundi eftir sér, þótt trén hefðu vaxið umtalsvert síðan þá og nú hefði stígurinn verið malbikaður. Krakkar léku sér í bakgörðunum sem lágu að stígnum, rétt eins og þau höfðu gert þegar hann var ungur. Það myndi seint breytast. Hann andaði að sér köldu aprílloftinu, sólin skein í heiði og allt var kyrrt fyrir utan tístið í fuglunum og hlátur barnanna. Honum varð hugsað til mannsins á jeppanum sem hafði næstum keyrt yfir hann á gangbrautinni. Hvað unga fólkið þurfti alltaf að flýta sér, öll vildu þau vinna lífsgæðakapphlaupið. Hann hafði ekki áttað sig á því fyrr en að það var að verða búið, hversu stutt lífið var í raun og veru. Ef hann hefði bara áttað sig á því fyrr og tekið sér meiri tíma til að njóta þess. En enginn veit fyrr en reynir. Hann tyllti sér á bekkinn fyrir utan elliheimilið og horfði til sólar. Mikið var lífið dýrmætt.