-Góða kvöldið melur. Er ekki allt úti spítti?
-Offkors maður, þökk sé Allah. Hérna, tvö grömm handa þér og þínum, leitaðu bara til mín þegar það er búið.

„Jón var vísindamaður og bjó til amfetamínið sjálfur. Hjá honum gat maður lifað á þessum og öðrum lífsnauðsýnum fleiri mánuðina, og maður gerði það oft án þess að éta nokkuð annað. Hann hafði sjálfur þróað efni sem svipar mjög til LSD.“

-Fékst þú líka senda gasgrímu af ríkinu í morgun?
-Já maður, hvað er málið. Ekki ætlast þeir til að við göngum með þetta allan daginn.
-Bara á meðan maður er úti við.
-Heldurðu að maður fari í vímu á því að anda að sér loftinu?

„Jón var alveg snar. Hann átti heima í þriggja herbergja húsi, tvö barnaherbergi og eitt hjóna. Öðru barnaherberginu hafði hann breitt í risastóran kæli. Þar segðist hann stunda rannsóknirnar sínar, en í rauninni var hann bara að skera sundur og sauma saman hinar ýmsu lífverur á sem absúrdasta máta. Hann skildi samt einn líkamspart eftir og setti hann í einn risaskolptúr. Þetta meikaði samt engan sens, var bara klessa af dýraleifum sem búið var að sauma saman. Hann sagðist vanta einn mansháls og þá væri hann hættur.“

Jón: „Eigum við að fara á einhvern pöbbinn og smala saman ókunnugum til að halda brjálað partý hérna?“
„Jájá, ég er til.“
„Ég er hættur að ganga með þessa helvítis gasgrímu,“ sagði hann og henti henni á arininn.
„Hvað er að þér maður? Ætlarðu að drepa þig?“
Jón: „Mér er alveg skít sama þótt ég deyji aftur.“
„Eins og þú villt, mín vegna mátt þú alveg verða einn af þessum þúsund á ári.“
Jón: „Sjáðu hvað ég bjó til.“
„Hvað er þetta?“
„Soldið sem ég bjó til,“ sagði Jón, „komdu með mér, gerum smá tilraun.“
„Hvernig þá?“
„Á BSÍ, fyrst túristarnir eru nógu heimskir til að koma hingað þá er alveg réttlætanlegt að nota þá í smá tilraun,“ sagði hann.

Jón réðst aftan að útvöldum útlendingum, tók grímurnar af þeim og spreyjaði einhverju kjatæði framan í þá. Hann náði þrem á rútuplaninu en þeir náðu allir að brjóta sig lausa og flýja inn á klósett eða eitthvað. Hann fór þá og réðst að einhverri blók sem kom á limma. Það leið yfir hann þegar Jón spreyjaði þessu framan í hann. En það er líklegra að það hafi verið útaf andrúmsloftinu heldur en kjaftæðinu hans Jóns, eða bara út af panikinu, því Jón leit út eins og versti terroristi.

Jón: „Sjáðu, þettar er fokking vestræn menning. Við erum að deyja út fjandinn hafi það, eins og allt annað líf á þessu grjóti, það er anarkí í landinu og það er alveg eins líklegt að terroristar sprengi okkur öll í tætlur eftir 5 til tíu sekúndur. Samt, samt förum við öll út á djammið, drekkum okkur hlandfull og erum skítsama þótt fyrir framan okkur er einhver blók sem hefur kafnað til dauða. Okkar ástkæra menning sem við dýrkum öll.“
Það var þvílíkur skari fyrir utan pöbban, þrír lágu dauðir fyrir utan ekki með neina grímu en pöbbanum hafði verið lokað því rúða hafði verið brotinn og andrúmsloftið hafði komist inn. Samt fór Jón úr að ofan, setti á sig grímu og skikkju sem hann fann á götunni, kláraði bjórinn og þrykkti flöskunnu í átt að skrílnum og öskraði svo: „Fokking partý heima hjá mér, öllum skröttum í helvíti boðið!!!“ Þá hljóp hann heim til sín og skríllinn eins og hann leggur sig á eftir honum.
Jón: „Ég nenni ekki að vera hérna, komdu út á röltið.“
„En hvað með allt fólkið, ætlarðu bara að leyfa þeim að rústa heimillinu þínu?“
Jón: „Heimillið mitt liggur hvort eð er í rústi. Svo er heimurinn að farast, hverjum er ekki sama hvernig hann lifir það sem eftir er af heiminum?“
„Hann á nú að minnsta kosti 100 ár eftir, og þeir eru nú alltaf að finna upp eitthvað nýtt. Kannski eiga þeir eftir að bjarga honum.“
Jón: „Sjáðu þennan lýð. Heldurðu að einhver þeirra hafi vinnu? Heldurðu að einhver þeirra eigi nokkurntíman eftir að gera eitthvað uppbyggilegt yfir ævina annað en að enda lífið hjá sjálfum sér eða öðrum? Nei! Siðmenningin er dauð, og ég með henni. Fyrir misskilning tóri ég enn en nú er kominn tími til að ég leiðrétti þann misskilning.“
„Jón bíddu!“

Jón: „Ég ætla að enda þetta.“
„Nei kommon, hugsaðu um allt fólkið sem á eftir að sakna þín.“
Jón: Hvaða fólk? Börnin mín?“
„Nei, mig til dæmis. Hitturðu ekki einhverja konu á netinu um dagin? Hvað með hana? Hérna, settu á þig grímuna. Þeir segja að það sé kvalarfullur dauðadagi að deyja út af þessu andrúmslofti.“
„What the fuck,“ sagði Jón,“everybody’s doing it.“
„But you’re not like everybody else!“
Jón: „Þeir drápu frænda þinn ekki satt?“
„Bróðurson minn, en það slapp engin á Íslandi við að missa einhvern nákominn.“
Jón: “Já, en ég missti konuna mína og bæði börnin, sem ég fæddi inn í þennan heim í góðri von um að stríðið væri búið. Mamma og pabbi dóu svo síðar, líka út af þeim.“
„Næstum engin yfir fimmtugt lifði af þessa eitrun eða hvað sem maður kallar þetta. Báðir foreldrar mínir eru látnir.“
Jón: “Jú, pabbi lifði. En hann fyrirfór sér. Var ég búinn að segja þér að pabbi framdi fokking sjálfsmorð. Eftir að mamma kafnaði til dauða gerði hann það. Nákvæmlega hérna, á þessari brú. Stökk niður og BÚMM! Varð að klessu eftir að olíutrukkur bombaði á hann.“
„Ef þú stekkur stekk ég.“
Jón: „Mér er sama, þetta er hvort eð er ykkur öfgatrúamönnum að kenna. Sjáumst. Ég er farinn að fremja hryjuverk á himnum.