3432. Desiber Fostudaur

Alve g ros a skrtitid að skrifa sona. Se so illa á bladid Doldid erfit að borda. Djööffs asni var ég ad gleima svvölu,.. A skiptirr ekkii málli Halldor synjgar eins og kliikkad fress. gerir mic brjaladur. hvad mig lancar i espresso kaffi, kleinuhrinc og vinarbraud med sukulaði. etthva skemtilet i etirrett. Eithvad hett…… voa litill matur efti bara smá pinu pons, , ekki einu sini í nef á rotttu nef á rottu. Ea mús,.,. ,.. …, ….

Muuuuuuuuuuuuuuuúuúúúuus
Eg er eiinlega ekker t svangur. ekki einu sini gannagaul. Se illa a bladid. Kannski þar f eg glera ugu hihiihi Nei pabbi ég vil ekki ut. kalt út i allveg sama,, eg hlu s ta ekkki á þi. Mer er sooo kallt ..ekk skria mera buid, Vá vont veur……






31. Desember Sunnudagur.

Ég veit ekki hvernig ég hef farið að því að halda mér á lífi eftir að hafa lesið síðustu færslu. Ég vaknaði snemma í morgunn við það að Halldór var slefandi á andlitið á mér. Svala er látinn. Hún hefur sjálfsagt farið í gær eða um það leiti. Ég fann það ekki út fyrr en ég fór að huga að henni kortéri, tuttugu mínútum eftir að ég vaknaði. Ég var heillengi að átta mig á ástandinu. Hún var öll þrútin í framan, dökkblár litur á húð hennar. Ég held að hún hafi kafnað, kannski frá slíminu úr munninum á henni, andlitið er útatað í því, brúnrautt ógeð, illa lyktandi. Ég hef reynt að finna það út hvernig í ósköpunum ég gat gert þetta. Svala látin, út af heimskulegu helvítis lyfjaáti hjá mér, ég held að ég hafi notað of mikið af einhverju, veit ekki hverju því lyfjakassinn er tómur fyrir utan umbúðir, sótthreinsi og plástra. Allur matur er búinn (það pínulitla sem eftir var af honum) talstöðin er endanlega ónýt, örugglega mitt verk því vinstri höndin á mér er öll stokkbólgin og blóð á talstöðinni. Hellirinn sjálfur er í hrikalegu ástandi, þakið er sigið um 10-20 sentimetra og virðist að hruni komið. Ég hef náð að styrkja það eitthvað.
Ég mun aldrei geta fyrirgefið sjálfum mér fyrir þetta. Halldór myndi gera það líka ef hann væri í eðlilegu ástandi. Hann hefur líklega gert sitt í að tæma lyfjakassann. Hann minnir mig á Friðrik afa okkar. Ég var of ungur til að muna mikið eftir honum en það sem ég man var ekki skemmtilegt. Hann hafði búið hjá okkur svo lengi sem ég man eftir mér. Það síðasta sem ég man af honum var þegar ég fór inn til hans um eina nóttina. Ég hafði heyrt hann stynja eitthvað og fór að athuga hvað olli þessum óhljóðum. Þetta var um jólaleytið þannig að maður hefur kannski búist við jólasveininum. Það sem blasti við mér þegar ég gekk inn í lítið herbergið hefur við og við valdið martröðum síðan. Rúmið hans lá við gamalt skrifborð, sterkbyggt og stöðugt. Ég og Halldór lékum okkur oft á því þegar við vorum littlir, hoppuðum á því, fórum í heiftarlega koddaslagi þangað til við duttum niður af þreytu. Venjulega svaf afi þarna hrjótandi eins og ryðguð sög, en það sem lá þarna núna líktist afa ekki á neinn hátt. Eitthvað gamalt og hrukkót hristist til og frá í rúminu með hausinn niður á gólf og spúði út úr sér einhverju sem líktist gúllasi og kartöflumús með rauðum kekkjum um allt. Þessi maður sem oftast var bara afi gamli, rólegur og hlæjandi, reis upp og starði á mig dálitla stund. Ég starði á móti dáleiddur af þessum bláu augasteinum sem virtust drukkna í frumskógi þrútinna æða. Allt í einu fór hann að hlæja háværum ískrandi hlátri sem minnti á suð í stórri borvél. Ég hélt áfram að stara á þessa ókunnu veru þangað til rifið var í mig og pabbi kom askvaðandi inn í herbergi. Afi var fluttur burt með sjúkrabíl, ljósið á og sírenan sem setti hroll í mann. Ég sá ekkert meira af afa eftir þetta. Ég var nýfermdur þegar ég fékk að vita um andlát hans degi áður á Kópavogshælinu þar sem hann hafði verið síðan atvikið átti sér stað. Hegðun Halldórs núna minnir mig óþyrmilega á afa. Hann skríður út um allt slefandi yfir allt og röflar eitthvað sem hann einn skilur. Raddirnar í höfðinu á mér hafa þagnað og geðheilsan hjá mér virðist hafa lagast eitthvað við það taugaáfall sem ég fékk stuttu eftir að ég sá Svölu. Ég vona að ástandið haldist. Guð, ég vil ekki deyja svona!