‘Segðu mér nú frá fjölskyldu þinni..’

Ég er lítil, dökkhærð með hrikalega græn augu. Aðeins 7 ára gömul. Ég er svo saklaus að sjá, ég er svo indæl. Afhverju er ég þá stödd hérna, afhverju er þetta að gerast við mig?

Ég hlýt að vera hræðileg, vond manneskja. Ofskaplega hlýt ég að vera ljót, ég er örugglega pirrandi. Fyrst ég geri hann alltaf svona reiðann.

‘Eva?’

‘Ég á tvær litlar systur og mömmu, svo býr hann með mömmu’
‘Hver er hann?’
‘Nýji kallinn hennar mömmu, pabbi þeirra’
‘Hvernig er fjölskylda þín?’
‘Hún er rosa góð, ég elska fjölskylduna mína. Við eigum risa stórt hús, og hund sem heitir Lúlli og ég á bangsa sem heitir Bibbi.’

Þetta var einhver lygi sem mig dreymdi, þetta var eitthvað sem ég sagði mér og trúði að heimilið mitt væri þegar ég var ekki heima. Svo varð ég alltaf fyrir vonbrigðum þegar ég kom heim. Ég átti engann hund, ég átti ekki bangsa, ég þoldi ekki litlu systur mínar.

-

‘Eva, hvað ertu að hugsa?’

Ég sit aftur hjá þessum manni, sem ég sat hjá fyrir 10 árum og spurði mig útí fjölskylduna mína. Spurningin hans er bara einsog fjarrænt hljóð, ég átta mig ekki á henni, þetta kemur frá öðrum heimi sem hann tilheyrir, ekki ég.

Atburðir síðustu ára hellast yfir mig og ég gretti mig við minningarnar. Ég vil ekkert segja, hann mun örugglega halda að ég sé viðurstyggileg, eitthvað hef ég gert af mér til að verðskulda þetta.

‘Það er eitthvað sem þú ert ekki að segja mér..’

-

‘Eva, komdu.. Það er tími fyrir sturtu’

Ég stend alsber í sturtunni og hann heldur á sturtuhausnum og þrífur mér. Allt í einu tek ég eftir því hvað hann horfir mikið á mig. Svo labbar hann að hurðinni og lokar henni og læsir.

‘Afhverju ertu að læsa?’
‘Ég ætla í sturtu líka, ég er líka óhreinn.’
‘Ó..’

Svo klæðir hann sig úr og sest á klósettsetuna, nakinn.

‘Afhverju kemuru þá ekki í sturtuna?’
‘Útaf því ég ætla bara að vera hér’

Svo byrjar hann að koma við mig og sig í leiðinni, sem verður alltaf hraðara og hraðara.

‘Ég vil þetta ekki, hættu, hvað ertu að gera?’
‘Uss, mamma þín sagði að ég ætti að þrífa þér, ég er að þrífa þig’

Ég byrja að snökta.

‘En mamma þrífur mér ekki svona!’
‘Hún gerir það vitlaust, og suss nú!’

Svo þegar þetta er yfirstaðið þurrkar hann mér og klæðir mig í náttfötin.

‘Lofaðu mér nú að þú segjir mömmu þinni ekki neitt…’

-

‘Eva, ég vil að þú segjir mér hvað þú ert að hugsa’

Hann pikkar í mig.

‘Ha?.. Já, æjji.. Bara, hitt og þetta, til dæmis hvað ég eigi að gera á eftir og svona, hvað sumarið verður skemmtilegt’

Þetta var auðvitað haugalygi, en ég segji honum ekkert. Hann myndi ekki skilja.

‘Eva, ég veit að það er eitthvað annað að og ég get ekki hjálpað þér nema þú segjir mér hvað það er’

-

‘Komdu hingað inn.’

Ég sé að hann sé svolítið í því, hann hefur greinilega verið að drekka. Vonandi ekki núna, vinkonur mínar eru hérna, þetta er fyrsta skiptið sem ég þorði að bjóða þeim heim til mín, hann hafði ekki verið svona heillengi, ekki í heilt ár. Þegar ég sé hann hellist kunnugleg tilfinning yfir mig, áfengis lyktin og reykingarlyktin minnir mig á síðustu árin.

‘Rektu þær heim, þær mega ekkert vera þarna’
‘Ég ætla með þeim..’
‘Þú ferð ekki fet!’

Ég labba inní herbergi og reyni að halda haus, reyni að brotna ekki niður og segji þeim að þær verði því miður að fara heim, ég sé að fara að passa og honum líki ekki vel við að ég sé ein heima með fullt hús af krökkum. Þær kaupa það og þegar ég er nýbúin að loka dyrunum á eftir þeim hleyp ég inní herbergið mitt og ætla að læsa á eftir mér.. Ég er að verða komin að hurðinni þegar það er tekið fast um úliðinn á mér. Hann togar mig til sín og ég reyni að berjast á móti, en ekkert gengur, hann verður bara reiðari. Hef ég ekkert lært?

Hann byrjar að kyssa mig og heldur enn fast í mig, ég meiði mig svo undan honum, reyni að ýta honum í burtu, en eins og áður gengur ekkert. Hann dregur mig inn í herbergið mitt og rífur mig úr fötunum, þetta hafði aldrei farið svona langt áður. Ég átta mig ekki hvað er að gerast fyrr en ég finn fyrir sársaukanum þegar hann treður sér inn í mig, ég byrja að öskra, en hann grípur um munninn á mér. Ég er við það að kafna þegar hann loksins sleppir mér, hann sér tárin á mér og þurrkar þau..

‘Ég elska þig..’

Hann klæðir sig og er á leiðinni að labba út þegar hann heyrir mig enn grenja..

‘Þeigðiu helvítis druslan þín!’

Svo slær hann mig utan undir, labbar út og lokar á eftir sér.

-

‘Já, það er rétt. Þú getur ekki hjálpað mér..’

Ég labba út, ég tilheyri ekki þessum heimi.