ókei mér fannst ég þurfa að setja þess smá sögu hérna en ég gerði hana þegar ég var eikkað 9-10ára eða eikkað :P
´
——–



Fyrir mörgum árum var lítil undraheimur.
Í þessum undraheimi voru ekkert venulegt fólk! heldur verur sem kallast Símómó.
Símómóarnir voru sumir hverjir illkvitnir og hrekkjótir.
Símómóarnir byggðu sott eigið þorp því að þeir voru orðnir svo þreytir á þessum góðu verum, en þau kölluðu sig Lauffólkið, lauffólkið var svo kallaða góða fólkið og gerði engum mein. En símómóarnir höfðu lagt álög á þorpi Lauffsfólksins þannig að þau komust ekki úr þorpinu sínu og maturinn og öll ræktunir var að eyðast og Símómóarnir höðu lokað fyrir vatnið til Laufsfólksins. En eitt höfðu þau í huga, það var að fá hana Söru frá Þórlákshöfn til að frelsa þau en þau vissu ekki hvort hún væri rauverulega til.
En það var þannig að þegar Símómóarnir voru að leggja álögin á Laufafólkið slepti yfir foringin eini konu af Lauffafólkinu sem heitir Glaðlind og það sem Lauffólkoð hafði heyrt um hana var að hún hafði eignast dóttur með mennskum manni með því að Símómóarnir neyddu hana til að fara á yifir borðið sem við köllum jörðina.
Sara dóttir Glaðlindar var hálfmennsk og hálflaufsfólki og var hún sá seina sem gat léttað álögunum að Lauffafólkinu. Sara sem var að verða 12 ára átti heima á Þórlákshöfn með mömmu sinni en pabbi hennar átti heima á Akureyri, SÖru var mikið strýtt í skólanum þvi að hún var með svo oddhvöss eyru allveg eins og mamma hennar því þær voru frá Undraheimi.
Sara átti einga ættingja í móður ættini nema í Undraheimi en það var þannig að þegar pabbi hennar Söru var úti í Þórlákshöfn í fjallgöngu sá hann Glaðlindin bara allt í einu og hún vissi þá ekkert hvar hún var né hvar hún átti heima. Þegar Sara var einn eins og oftats elskaði hún að fara niður í fjöru hún bara vissi ekki hvað henni fannst svona gaman við það bara það var allveg eins og sjórin togaði í hana. Eitt sinn var að hún að ganga meðfram fjöruni og allt í einu var eins og sjórin togaði í hana og hún datt í sjónin þegar hún kom heim var mamma hennar allveg í losti og spurið hvort henni vantað gleraugu til að sjá hvar hún væri að ganga en Sara reinda að seigja henni satt en Glaðlind var ekki allveg að fara trúa þessu. Næsta morgun sagði Sara Sunnu bestu vinkonun sinni þetta en hún fór bara að hlægja að henni og spurði hvort það væri ekki allt í lagi með hana. Sunna hún sagði öllum frá þessu og næsum allir fóru að strýða SÖru, Sara var allveg miður sín og hún hataði lífið sitt. Þegar hún kom heima fór hún beint uppí herbergið sitt og byrjaði að skirfa í dagbókina sína hér seigir frá:

19.Febrúar
Hææ dagbók Sunna er komin líka upp á móti mér allveg eins og allir hinir :( ég er ofsalega leið og miður mín, ég sagði henni hvað gerðist í gær í fjöruni en hún fór bara að hlæa og sagði “er ekki allt í lagi með þig”. Ég skil ekki afhverju ég :( aahh en get ekki lenguð kvartð í þér vertu blessuð..

Í Undraheim var ekki allt með feldu, allir voru náflönir og vængirnir á Laufafólkinu voru að vissna og detta af. Seigmundur Seigkall var viss um að Sara myndi fara birtast bráðum. Það eina sem hann þurfti til að fá hana var að reina muna, hann var allveg að fara miss minið og var búin að gleima helling af góðum og gangnlegum uppskirftum en hann gat ekki munað þér því að Símómóarnir höfðu tekið Seiðbókin með sér. Allir voru að missa vonina um að Sara myndi koma en Seigmundur Seigkall var viss um að hún myndi koma bráðlega.
Þegar Sara var á leiðin á bókasafni heyrði hún skírtna rödd! hún vissi alls ekki hvaðan þetta var nema að það var engin nálægt og þessi rödd var að kalla á hana! Það sem röddin sagði við hana var: Farðu niðrí fjöru núna! Farðu niðrí fjöru núna, hún heyrði þetta bara endalayst þannig að hún ákvaf af fara niðrí fjöru. Þegar þangað kom drógst hún í sjóinn og fór á bólkaf svo var bara allveg eins og einhver syndi með hana að skrítnu oppi. EN Henni fannst allt svo skrýtið hún að dragsta í sjóin að einhverju skrýtnu oppi en ekki að fara kafna hún andði þarna, en hvernig sem Sara reyndi að losa sig þá fékk kipp í handlegin allveg eins og einhver var að seigja henni að hætta að reina komastr undan. Allt í einu var hún komin að þurru landi og ekkert blaut og þá tók helingur að fólki við hana með eins eyru og hún. Fólkið sagði henni allt um sig og afhverju hún var með svona oddhvöss eyru og allt saman. En þarna í þessum Undraheimi voru ættingjar hennar. En núna var það bara fyrir SÖru að hún átti að reyna komast fram hjá verðunum hjá Símómunum og ná í bókina og seiðin Lamúna og Krika. Sara fékk 14ára Lauffastelpu með sér í för sem hét Lámína. Þær reindu eins og þær gátu að komast fram hjá vöðrinum hjá Símómunum en það gekk ekki. En allt í einu fékk Sara snildarhugmynd! Það var að hún fór uppá yfir borðið og náði í segulbandstækið sitt og bað Sigmund Seikall að breytan röddinin sinni eins og hann værir yfirgvuð og hann sagði: Símómar! Hvernig dirfist þið til að reyna útríma Lauffafólkinu! ég sem yfirmaður ykkar bið ég ykkur til að láta sieðbókina og seiðin Lamúna&Krika á stéttina fyrir framan múrin klukkan 2:00 um nótt! Er það skilið!!!
Sara og Lamína léttu sipla þetta klukkan 6:30 um dag. Allir Símómarnir heyrðu þetta og klukkan 11 um kvöldið var seiðbókin og seiðinkomin á sinn stað. Sara og Lamína bið til klukkan 2um nótt og náðu svo í seiðin og seiðbókina. Þær hluppu eins og fætur togðu í litla þorpið og þeim var vel fagnað þegar þær komu heilar á húfi heim með seiðin og seiðbókina. Eftri stuta stund var Glaðlind líka komin til Lauffsfólksins og fékk minið aftur. Seigmundur Seiðkall kipti öllu í lag og allt var eins og áður og Sara og mamma hennar flutu til Lauffsfólksin og liðuf vel til ævi loka.

Hvernig finnst ykkur meðavið 9-10ára :D