Þessi orð hljóma ennþá í höfðinu á mér, 2 ár í fangelsi, nema að ég rjúfi skilorð og hvað þurfti ég að gera? Rjúfa skilorð, inn í djeilið.

Þetta var svosem eitthvað sem ég átti að sjá fyrir, þetta var eitthvað sem ég átti að sporna við, leiðinlegt að þurfa að vera í djeilinu. Hvað átti ég svosem að gera, ég kaus mitt líferni, hef lifað sem sómasamlegur maður en bara því miður ekki löglegur, samt gerði ég engum neitt. Skattborgarar, þið eruð að fara borga fangelsisvist fyrir mig, þaðan ætla ég að koma með stúdentspróf sem að þið borgið fyrir mig. Ég gerði engum neitt, ég var ekki fyrir neinum, það var ekkert sem ég gerði en þið ætlið að borga undir mig 2 ár á hótel litla-Hrauni. Það er ekkert gaman að búa á því hóteli.

Ég fór inn í sumarið, eitt af fætur öðru. Sumur lituð gráu mistri, svo kom haustið svo litríkt og spennandi. Hlutinir tóku upp á því að anda, gatan upp á því að búa til ófyrirfinnanlegar hraðahindranir. Við hlógum inni í herbergi í rigningunni og grátt mistrið alltaf tilbúið að láta, þó það sé ekki nema ögn, vandamál heimsins hverfa um stundarsakir.

Í hverju sumri á fætur öðru, fór ég í og með sumarið, ég fór vel með sumarið. Margir nýttu sitt sumar öðruvísi, tóku ekki við sömu sól og ég. Sátu að svumbli, tóku sín efni af jörðinni, létu efnin skíta í fötu, ja eða lífverunar. Þeir tóku úrganginn, suðu hann stundum til að fá hann í sterkari einingum. Svona svolgruðu þeir úrgang ofan í sig, fullir ofbeldisfullir, tilfinningasljóir en löglegir. Þar klikkaði ég.

Ég tók mínar lífverur af jörðinni eins og allir aðrir, ég notaði mínar, sem ég tók, til að svala minni fíkn rétt eins og þeir sinni. Ég lét ekki mínar lífverur kveljast við það að kreista úr þeim úrgang og láta þær svo drukkna í eigin úrgangi á endanum, ég tók mínar, ég þurrkaði þær, og ég neytti þeirra, hvort sem var í reyk eða mat. Við vorum tvö oft í sólinni, við vorum oft margir saman á góðri stund í sólinni, allt í góðu, engin læti bara fólk að skemmta sér.

Lögreglan hafði sitthvað að athuga við mig, ég píndi ekki úrganginn úr mínum neyzluvörum til að koma mér í vímu eins og þeir gera alltaf. Ég reykti mínar pottaplöntur, þeir höfðu eitthvað að athuga við það, alltaf þurftu þeir að vera athuga eitthvað við þetta hjá mér. Ég fór út í haustið, með sínum köldu rigningum og köldu dögum. Þar týndi ég af jörðinni sveppi sem eru notaðir í öðrum tilgangi en að láta þá hýrast í dollu við að framleiða úrgang sem ég má innbyrða í vökvaforminu eina almáttuga. Ég neytti þeirra, ýmisst ferskra, eða þurrkaðra. Þeir höfðu eitthvað að athuga með þurrkuðu eintök mín, þau höfðu víst ekki verið notuð eins og þeir vildur, ekki borða þá ferska asninn þinn, láttu þá drulla í dós og borðaðu það, það er miklu betra og löglegra greinilega.

Daganir liðu, haustin komu, sumurin komu og svona safnaðist þetta upp þar til þeir sögðu stopp! Nú ferð þú í djeilið krimminn þinn. Ég krimmi, ég sem ekkert geri, vinn fullan vinnudag, sé fyrir mér og sambýliskonu minni. Ég bara skemmti mér á annan hátt en þið, þessvegna er ég glæpamaður sem þarf að útiloka frá samfélaginu. Ég má ekki eiga mitt rólega sumar, litskrúðuga haust sem endist manni fram í svartasta skammdegið, sem þá er litað gráu mistri til að maður sjái ekki eins hvað allt er svart, svo kemur vorið og ég fer á kreik og fæ mér meiri reyk. Nei, þú ferð í djeilið, nóg komið af glæpum hjá þér. Þú ert stórafbrotamaður, þú ert hættulegur samfélaginu, nú er komið að því ef þú hættir þessu ekki þá ferður í djeilið krimminn þinn. Ég hélt áfram að skemmta mér, þið megið það, afhverju má ég það ekki?

Menn sáu til mín á góðri stund, ég var greinilega í góðra vina hópi. Þetta er nóg kallinn minn þú ferð í djeilið.