Stundum hugsa ég um það sem hefði getað orðið. Að ég hefði getað hitt einhvern annan, einhvern betri, einhvern sem skildi mig og elskaði mig. Stundum hugsa ég um að annar maður hefði verið svo miklu betri með börn. Stundum hugsa ég að ég ætti að vera önnur manneskja, að ég ætti ekki að vera ég. Ég fell í heim þar sem ég er falleg kona, sjálfstraust og öflug, og hef þar við hlið mér fallegan mann sem ég skil og hann skilur mig.
…
Stundum hugsa ég um hve ég hata hann.

Hann hugsar ekki um mig. Hann hugsar ekki um strákana. Hann pælir ekki í okkur, ekki af alvöru, hann hefur á engan hátt mögulegan skilning á hvernig okkur líður, hvað fer fram í okkar huga.
Hann pælir í öðrum hlutum. Hann pælir í þessu venjulega, þessu ótrúlega ógeðslega venjulega, peningum og hvernig hann getur eignast meiri peninga… bílinn sinn og hvernig hann getur endurnýjað hann.
Ég hefði getað orðið margt. Ég gæti haldið langan fyrirlestur þar sem hefði og getað yrði notað ofgengilega. En ég varð konan hans. Ég varð húsmóðir hans. Ég er hans.
Ég sætti mig við það hlutskipti. Ég virði þau heit sem ég tók, þau heit að ég skildi alltaf standa með honum, blíðu og stríðu, þar til dauðinn skilur.
Ég anda, ég el upp strákana, ég elda, ég borða, ég sef. Ég lifi áfram. En hann mun ekki berja mig framar.

Stundum hugsa ég um dauða hans.