hérna koma kaflar 4-6 og þá fer að koma aðeins meira samhengi í söguna


Þjófarnir
21. júlí 2006, kl. 13:18


„Ertu til?“ segir dökkhærði maðurinn.

„já“ svarar sá ljóshærði á móti.

Við göngum inn í bankann og tökum upp haglabyssurnar okkar. Af einhverri ástæðu er þetta mjög góð tilfinning. að ganga inn einhversstaðar vitandi að við höfum fullkomin völd. Að við séum guð. Við höfum pælt svolítið í því. Ef allir eru hræddir við okkur og við höfum fullkomin völd, erum við þá ekki guð?

Bankinn er ekki mjög stór. Rándýru stytturnar um allan banka, af gömlum forstjórum og öðrum eins mönnum, brosa til okkar. Glaðir með að sjá smá tilbreytingu í amstri hins týpíska dags. Mjúkt teppið sem flýtur undir okkur gælir við lappir okkar og passar að okkur, einsog öllum hinum viðskiptavinunum, líði vel. Gluggarnir eru stórir og varpa sólinni inn. Hún er inni. Við svitnum nægilega mikið til þess að hún gæti verið við hliðin á okkur.

Við miðum byssunum okkar að afgreiðslu fólkinu og það líður ekki langur tími þar til flest allir viðskiptavinirnir eru farnir út úr bankanum. Hurfu eins og sígarettu reykur út í loftið. Fólkið hljóp út að menga heiminn með tilveru sinni. Ekki það að okkur sé eitthvað sama, við erum komir til þess að ná í peninga.

Afgreiðslufólkið horfir hissa á okkur á meðan við stöndum þarna í smá stund. Loksins þorir annar okkar að tala.

„Ekki fucking hreyfa ykkur“ öskrar sá ljóshærði. „Við viljum fá peninga og það strax.“

við lítum á peningaskápinn og jafnvel þótt afgreiðslukonurnar séu allar algerar ljóskur þá fatta þær að þær eiga að opna hann. Ein þeirra stendur hægt og titrandi upp með lykil hönd sinni. Ó svo fallegur þessi lykill. Lykill að hamingju. Lykill að góðu lífi. Við skulum verða hamingjusamir. Hún gengur mjög hægt að peningaskápnum, sem við vitum ekki hvað er stór en dyrnar eru stærri en meðal dyr svo við gerum ráð fyrir því að hann séu nokkuð stór.

Hún gengur einsog skjaldbaka á tveimur löppum. Skjaldbaka sem er vön að ganga á fjórum fótum en þarf nú að standa á tveim. Hún hélt að hún hefði skel en fattar að hún er aðeins einum megin. Hún hélt hún væri örugg en svo stendur hún upp. Hún stendur upp og sér að ein hliðin á henni er alveg opin og sama hvað hún gerir þá verður hún alltaf óörugg. Auk þess hreyfir hún sig mjög hægt.

„drífðu þig,“ öskrum við „við höfum ekki allan djöfulsins daginn.“

Hún gengur aðeins hraðar og við eltum. Við komum að risastórum og fallegum dyrunum og hún stingur lyklinum í gatið. Það liggur við að við fáum eitthvað út úr þessu. Það liggur við að þetta sé betra en kynlíf. Hún snýr lyklinum og ég finn það hvernig typpið okkar snýst með. Hún hallar dyrunum aftur og svo rennur eitt lítið tár niður kinnina á henni.

Á móti okkur kemur sterkara ljós heldur en sólin hefur nokkurn tíman gefið frá sér. Svo fallegt. Þessi peningaskápur er stærri en herbergin okkar. Og hann er fullur af peningum. Fullur af svo fallegum peningum. Okkur líður einsog guðunum í Gylfaginningu. Þeir áttu rollu sem þeir gátu étið og svo birtist hún bara aftur. Að eiga í raun endalaust af mat. Að eiga fé sem hægt er að borða aftur og aftur. Við munum sko líka fá okkar fé. En það er svo mikið fé hér að jafnvel þótt við fengjum tækifæri til þess að eyða því aftur gætum við það líklegast ekki.

En við megum ekki gleyma okkur í sigurvímu okkar. Við verðum að drífa okkur. Við hlaupum báðir inn og skoðum okkur aðeins um. Allt í einu lokast dyrnar með miklum hvelli. Þögn.

„Fuck“

„Shit, hvað gerum við nú?“ segir sá dökkhærði

„veit ekki“ svarar sá ljóshærði

við þreifum okkur aðeins um í okkar gervivon um að komast út. vonin varð eftir úti. Okkur langar að komast út en eina von okkar um að komast út er úti. Hvað gerum við nú? Þegar adrenalínið flæðir svona rosalega um æðar okkar á meðan við stöndum í klukknalausu herbergi, vitum við ekki hvort tíminn sé að líða einstaklega hratt eða nöturhægt. Við vitum heldur ekki alveg hvort sé verra. Að þurfa að lifa í slíkri þjáningu lengi eða að hafa nánast engan tíma til þess að hugsa um hvað maður á að gera.

Nú höfum við komist að því að tíminn leið mjög hratt þar sem nú opnuðust dyrnar og fyrir utan standa þrír, rólegir og glottandi lögreglumenn. Þeir sýnast ekkert hræddir. Þeir sjá ekkert. Það er einsog þeir séu blindir. Það tekur þá smá tíma að fatta að við erum báðir með haglabyssur í höndunum. Eitt af þeim dásamlegu staðreyndum um Ísland er sú að lögreglan hér má ekki ganga með byssur. Þetta er svoddan friðsælt land.

Lögreglumennirnir líta allir á ljóshærðu bankakonuna sem stendur fyrir aftan þá með svona af-hverju-sagðirðu-okkur-ekki-að-þeir-væru-með-byssur-svip. Og svo lítur konan til baka með svona úps-ég-gleymdi-því-svip. Skemmtileg atburðarás.

Við lítum á hvorn annan og miðum svo byssunum okkar að lögreglunni. Við erum guðir. Við erum með vald. Við ráðum yfir lögreglunni. Við erum æðri enn á ný. Við göngum hægt og rólega fram hjá lögreglunni. Glottandi.

Við notum fyrsta augnablikið þar sem við erum komnir út úr augsýn og hlaupum út úr bankanum. Fyrir utan er aðeins einn lögreglubíll. Hann hefur örugglega verið hérna nálægt og þess vegna komið fyrstur á vettvanginn. Við hlaupum einsog typpið okkar sé í húfi og brátt erum við horfnir fyrir hornið á Atburðarási og Grimmdarási. Við brjótum litla rúðu á ógirnilegum kjallara, á Atburðaás, við lappir okkar og smeygjum okkur inn fyrir. Annað húsið sem við brjótumst inn í dag. Við erum fljótt horfnir frá augum nokkurs manns. Engin hefur séð okkur hverfa ofan í þetta skítabæli. Það hangir engin í þessari skítagötu. Atburðaás er mesta rónabæli Íslands. Og ef einhver sá okkur þá er hann örugglega of skakkur til að geta sagt lögreglunni neitt. Við erum sloppnir. Engin sá okkur.


Gamla konan
21. júlí 2006, kl. 13:20


Mig langar í sultu. Allsberjasultu. Ég frestaði sjálfsmorðinu um nokkur andartök og ákvað að fara að kaupa mér sultu. Fékk skyndilega þörf til þess að fá mér sultu þegar ég sá innbrotsþjófinn æla.

Vörurnar sem afgreiðslustrákurinn rennir í gegn renna einsog ekkert. Þetta eru einsog fullt af tómum kössum. Fólk að kaupa sér falska hamingju. Að kaupa sér sólberjafræ, vítamínbættan ávaxtasafa og kryddleginn fisk. Þetta er einsog hringrás dauðans, Ekki lífsins: fólkið kaupir sér tóman mat, fer heim, borðar hann og fer svo bara og kaupir sér meiri mat. Meiri og meiri og meiri mat. Tóman mat. Tómat. Þau verða aðeins gervisödd. En þau eru alltaf svöng í meira. Í meiri og meiri tómleika. En með tómum mat ná þau auðvitað aldrei að fylla sig. Þau blindast og fylla sjálf sig með götóttri hamingju. Blindfull af falskri hamingju. Matur er eins og alkahól. Bara slæmur. Hringrás dauðans.

Afgreiðsludrengurinn rennir sultunni minni í gegnum leysi-geislann sinn. Hann fílar sig einsog hann sé í stjörnustríði að munda geislasverðinu sínu. Þvílíkt hörkutól. Með kassann sinn að vopni. Leysi-kassi. Hann er einsog hann sé vörður. Að gæta þess að engin komist inn á plánetuna sína.

„eitthvað fleira?“ segir drengurinn Nánast einsog geimvera. Einsog unglingsgeimvera.

Ég horfi á hann einsog ég sé geimvera líka. Svo rétti ég honum kortið mitt einsog það sé sérstakur leynipassi inn á Júpíter. Hann tekur við því og rennir því gegnum litlu staðfestingarvélina sína. Aðgangur heimilaður. Hann tekur leysi-kassann sinn frá og hleypir mér inn í Júpíter. Ég tek sultuna mína með í þessa háskaför.

Þegar ég kem út fer ég mína vanalegu leið heim. Ég stytti mér á leið á bakvið búðina. Ég er að fíla mig í stjörnustríðshamnum þegar einhver maður kemur að mér og lemur mig í hausinn. Og svo verður allt svart. Týpískt.


Nasistinn
21. júlí 2006, kl. 13:50


Myrkrið reynir með öllum sínum lífs- og sálarkröftum að kæfa mig en ég, sem er stoltur krossfari, læt ekki bugast og held mér fast í ljósið sem guð veitir mér.

Á miðju kjallaragólfinu situr stóll. Það er eitthvað hálfhræðilegt við þennan stól. Það er eins og hann geymi í sér svo mikinn dauða, svo mikið af stolnum lífum. Gráir veggirnir eru farnir molna niður einsog vikugamalt brauð. Blautt rykið í kjallaranum smýgur inn um nefið á mér og öll hin götin á andlitinu á mér á meðan ég hreyfi mig á þessum viðbjóðslega stað. Það horfa skordýr furðulegum augum á óboðnu gestina sem eru nú í húsi meistara síns. Nei, það býr nú örugglega engin í svona miklum skítastað.

Ég er að elta gyðinginn og hinn þjófinn. Þeir flúðu hingað inn og eru núna að leita sér að felustað. Þeir sjá mig ekki, umvafinn myrkri. Ég er með ágætan felustað. Hægt og rólega tek ég upp skammbyssuna mína og hleð hana. Ég ætla að skjóta helvítis gyðinginn. Hann skal deyja.

Þjóafarnir finna sér núna felustað undir stiganum en þar sem ég stend, sé ég þá ennþá. Þeir hvíslast eitthvað en ég er of upptekinn við að miða byssunni minni í átt að þeim til þess að heyra nokkurn skapaðan hlut. Ég er með gamlan þýskan luger. Hann er stoltið mitt.

Þetta er mjög einkennilegt augnablik. Ég hef aldrei drepið mann. Ég ákvað bara að byrja á þessum krossförum fyrir rúmri viku og þetta er fyrsta fórnarlambið mitt. En alls ekki það síðasta. Ég hyggst útrýma öllum gyðingum á Íslandi. Ég mun verða að hetju. Ég er krossfari. Ég ætla að sýna heiminum hvað hann er miklu betri ef þessir rotnandi gyðingar væru ekki gangandi á honum. Ég er meindýraeyðir heimsins. Ég er að klára verk Hitlers. Hann sagði einu sinni að Ísland væri mjög göfug þjóð. Og hvernig íslendingar hafa óvirt orð slíks höfðingja og leyft gyðingum að lifa hér. Við erum göfug þjóð fjandinn hafi það. Við erum falleg. Við erum fullkomin. Nei, svo lengi sem þessir skítagyðingar eru hér þá erum við ekki fullkomin. Ég mun fullkomna landið. Ég verð hetja. Ég er nasisti. Ég er krossfari og ég er stoltur af því.

Þegar ég ætla að fara að skjóta úr byssunni minni heyri ég skyndilegt hljóð einhverstaðar úr kjallaranum: einhver er komin. Nei djöfullin sjálfur. pirraður, dreg ég höndina til baka og reyni að fela mig eins vel og ég get. Ég drep hann seinna. Þennan bölvaða gyðing.

Inn gengur frekar stór maður. Hann er með konu upp á öxlinni. Mér sýnist hún vera meðvitundarlaus. Hvað er eiginlega í gangi? Hann setur hana í stólinn á herbergisgólfinu, það fer hrollur um mig þegar hann setur hana í stólinn. Og nú tekur hann upp reipi. Nú fer mig að gruna hvað er í gangi. Ætli hann hafi rænt þessari konu? Ætli hann hafi eitrað fyrir henni og komið svo með hana hingað til þess að fjár kúga einhvern eða að nauðga henni. Guð minn góður.

Hann byrjar að binda hana en hann kemst ekki langt þar sem einn þjófanna gefur óvart frá sér hljóð. Nauðgarinn tekur greinilega eftir því. Nú er tækifæri mitt til þess að verða hetja að nálgast. Ef ég drep gyðing og nauðgara og bjarga líka konu frá nauðgun. Ég mun verða hetja.