Ljósin voru slökkt. Hann gekk hægum, þungum skrefum niður stigan, í átt að kjallaranum. Hann stoppaði í miðjum stiganum og lokaði augunum.
Hann ætlaði að gera þetta. Hann varð að gera þetta.
Hann opnaði augun aftur, hægt. Hann gekk áfram, alveg niður neðsta þrepið.
Hann dróg djúpt andann og kreppti þvala lófana um náttsloppinn. Hann varð að gera þetta.
Hann gekk í áttina að verkfæraboxinu sínu. Hann þreifaði fyrir sér í myrkrinu, áður en hann fann loksins vasaljós. Hann kveikti á því. Það sendi aðeins daufa birtu um staðinn. Hann tók upp lykilinn að verkfærakassanum og opnaði hann. Hann seildist í vasann sinn og tók upp sígarettu. Hann dró djúpt andann og kveikti á henni. Hann varð að róa taugarnar.
Svo tók hann upp nokkur dínamít af botni kassans. Hann fékk óþægilega tilfinningu í magann.
En þetta varð að gerast.
Hann sneri sér við og gekk aftur upp stigann, þungum skrefum. Hann vildi ekki gera þetta, hann þorði því ekki. En hann ætlaði samt að gera það. Það myndi gera allt betra. Hann gekk inn í barnaherbergið og lagði þrjú dínamít á rúmið við hliðina á sonum sínum. Hann kyssti þá báða á ennið áður en hann kveikti í sprengi efninum. Svo gekk hann hröðum skrefum inn í hjónaherbergið og lagðist á rúmið við hliðina á konunni sinni. Hann setti restina af dínamítunum á milli sín og hennar. Svo kveikti hann. Hann lokaði augunum og beið þess sem verða vildi.
Eftir örfáar sekúndur fann hann fyrir rosalegum þrýstingi. Hann heyrði strákana öskra, en aðeins í stutta stund.
Síðan varð allt svart.